روحم خیلی خسته‏ است، خیلی...

فرق بزرگیست میان کودکی که هرگز نمی‏فهمد پدرش کیست با پدری که هرگز نمی‏فهمد فرزندی که در آغوش دارد از خون او نیست...

پ.ن: می‏فهمی آدم دلش می‏لرزه، آدم هرچقدر دلش سنگی شده باشه تو این زمونه بازم بدجوری یه وقت‏هایی می‏لرزه. به خدا یه جاهایی آدم دلش بی‏اختیار می‏لرزه و می‏ترکه. بعد یه دفعه اشک گوله گوله میاد رو گونه‏هات و تو سعی نمی‏کنی که جلوش رو بگیری، سعی نمی‏کنی پنهانش کنی، به خدا دل آدم یه وقت‏هایی بدجوری می‏لرزه، می‏فهمی؟

فکرش رو بکن اون فیلمی که من و تو اون شب گرفتیم پخش بشه، فکرش رو بکن تو که فیلم رو پخش کردی فرار کنی آمریکا، منم خیلی با کلاس خودکشی کنم. اون‏وقت بازم فکرش رو بکن که هر سال مراسم انتخاب پورن استار جهان رو در سال‏روز مرگ من با اسم من و با شکوه تمام برگزار کنن.
پ.ن: افسوس. اگه گذاشته بودی اون شب چند تا صحنه‏ی کلوزآپ هم بگیرم، فیلم‏مون محشر میشد...

آدم، گمشده اش را کجا می تواند پیدا کند؟ شاید نیمه دیگر من، همین بارانی است که انتظارش را می کشم و نمی آید.
ـ گمشده داری؟ خبری ازش می رسه.
این را کولی سیاه چرده خندان گفت. زنی که نخواسته بودم فالم را بگیرد و به دنبالم می آمد و می گفت. نخواسته بودم بگوید. گمشده ای نداشتم. چرا، داشتم. حالا، همین حالای عصر جمعه، کنار همین پنجره رو به باغچه. یادم آمد.
یادم می آید. از پشت همین پنجره، حیاط را تماشا می کردم. یا نمی کردم... چیزی را آن دورترها، توی آسمان منعکس در پنجره های روبه رو می جستم. پیرمرد، باغچه اش را آب می داد. یا نه... همان جا، پشت به من، با دست های آویخته؟ ... با دست های آویخته، باغچه را تماشا می کرد. تماشا می کرد... چه را؟ ... هان! سوختگی برگ ها را، گنجشک های مرده خشکیده روی شاخه های ابریشم سوخته را، شاخه های توت مجنون را، شاخه های شعله ور انار را... سرخی آتش را میان درخت؛ انگار که رسیده باشند انارها و شعله کشیده باشند از سرخی و شیرینی، و سوزانده باشند همه باغچه را ... و تماشا کند پیرمرد ... پشت به من تماشا کند آن سبزی سمج نخل را، گستردگی پر و بالش را بر آتش
دیدمش، دیدمش پیرمرد را که شیر آب را باز کرد. ایستاد و باز تماشا کرد و خندید. می دیدم شانه های لرزانش را از خنده یا ... انگشت شست را بر شیلنگ گذاشت و آب را بر آتش، افشان کرد و قهقهه زد. حریف می شد مگر قطره های آب بر آن محشر سوزان؟
بعد برگشت. انگار یادم هست که هنوز می خندید و شیلنگ آب در دستش بود. نگاهم کرد که نگاه کرده ام باغ مردگی اش را. که دیده ام آن همه را از پشت شیشه های اتاقم، و هنوز خوابم. انگار پرسید: خوابی؟
شیلنگ را آورد بالا و آب را یکراست پاشید به شیشه؛ که ترس کردم و از خواب پریدم. نیمه شب پنجشنبه بود. دیشب. صدای باران نمی آمد؟ نه. لابد باز پیرمرد بود که باغچه را آب می داد. پلک ها سنگین شد، و باز دیدمش. ادامه همان خواب را: هرم آتش، آب را بر شیشه خشکانده بود. پیرمرد نبود، و باغچه، سوخته، و نخل، بر جا بود، هنوز. داشتم کله ها را نگاه می کردم که آنی ظهور کردند. دیدمشان. مردانی شدند که دست بر شانه هم، به جلو خمیده بودند. سرها، فروافتاده. هر کدام انگار مجروحی بود که تمام خونش رفته و بازوهایش گرد شانه های دو نفر دیگر است. و آن دو، هم خودشان تکیه گاه بودند و هم تکیه داشتند بر شانه های دو دیگر. عین دسته سینه زنان جنوبی. از همان ها که دست بر شانه هم خم، می شوند، و راست که می ایستند، بر سینه می کوبند. از همان ها که آدم را یاد صدای کویتی پور می اندازند و هوای داغ و شرجی ساحل کارون و کرخه. بعد دیدمشان که خم می شوند و راست می ایستند. عرق می ریزند و حلقه می زنند و باز می شوند.
حلقه باز شد. دیدمش. دیدمش که از میان سبزی تصویر نخل در شیشه، شکل گرفت و بیرون آمد. سبز بود. پیکری از جنس بلور سبز. بلوری که نور را در خود می شکست و می پراکند.
گفتم: این، توهم است. تصویر نخل است بر شیشه. قطره های خشکیده آب اند که پایین غلتیده اند از شیشه.
گفتم: من گمشده ندارم، خانم. دست از سرم بر می داری؟
زن رفت. مرد بلورین رفت. صبح شد. بیدار شدم.
حالا بیدارم؟ می ترسم. می ترسم این عصر جمعه که پیرمرد باغچه اش را آب می دهد، آنی برگردد، آب را روی شیشه ام بپاشد... می ترسم کسی از این شیشه ها ظهور کند. می ترسم زن راست گفته باشد و خبری برسد.
پیرمرد، امروز عصر نمی آید. برای باغچه دلواپسم. نکند وقت دختر است، زنِ پا به ماه هول که کند... هول نکرده بود. پیش تر می دانست. پیرمرد هم دیگر فهمیده بود. صدای فریادشان را دیروز عصر که از کار بر می گشتم، شنیدم.
کلید را توی قفل انداختم
ـ به هیچ کس مربوط نیست. به بابات بگو سرش به زندگی خودش باشه
داشتم از کنار باغچه رد می شدم، که صدای فریاد زن را شنیدم:
ـ نونشو می خوری و حرمت پیرمردو نگه نمی داری؟ مرده شور خودتو ببره و کتاباتو
دیگر به در راهرو رسیده بودم
چی کار داره به نماز و روزه من؟
در اتاق را بستم.
غروب است، دیگر نمی آید.
می خوانم: غروب بود، میان حضور خسته اشیا، نگاه منتظری حجم وقت را می دید...
می ترسم. می روم پشت شیشه. نکند دیگر نیاید! نکند باغچه بسوزد؛ آتش به پر شال دنیا بگیرد؛ دنیا بسوزد!
پ.ن: آدم، گمشده اش را کجا می تواند پیدا کند؟ شاید نیمه دیگر من، همین انتظاریست که هرگز به پایان نمی‏رسد...

وقتی دختری که دوستش داری پرستار تزریقات بیمارستان باشه، سرماخوردگی برات بهترین هدیه‏ی دنیاست.

دیشب آنقدر اشک ریختم تا خوابم برد، خدا به خوابم آمد، نوازشم کرد و خواسته‏ام را پرسید، آرزو کردم تمام خاطره‏های تو را از ذهنم پاک کند، صبح که بیدار شدم فراموشت کرده‏ بودم. امّا حیف که با یک نگاه دوباره عاشقت شدم و یادم نمانده بود دل سنگی‏ات را...