ŻEROMSKI Stefan (1864-1925), pisarz. Urodził się 14 X w Strawczynie koło Kielc. Wycho-wywał się u stóp Gór Świętokrzy-skich. Po ukończeniu gimnazjum w Kielcach podjął studia wetery-naryjne w Warszawie, które ze względów materialnych musiał przerwać. W początkowym okre-sie związał się z pismami "Głos" i "Tygodnik Powszechny", gdzie ogłaszał swoje pierwsze utwory prozą oraz próby poetyckie. Za-rabiał też jako nauczyciel domo-wy. W 1892 r. wyjechał do Szawajcarii, gdzie podjął pracę w bibliotece polskiej w Rapperswi-lu. Od 1897 do 1904 r. pracował w bibliotece Ordynacji Zamojskich w Warszawie, a później poświęcił się pracy pisarskiej. W 1918 r. był organizatorem polskiej władzy pań-stwowej na Podhalu jako prezydent tzw. Republiki Zakopiańskiej. W 1920 r. należał do współtwórców i został pierwszym prezesem Związku Zawodowego Literatów Polskich. W1924 r. założył oddział polskiego Pen Clubu. Żeromski jest zaliczany do największych twórców prozy polskiej. W swoich opowiada-niach i powieściach głosił ostry protest przeciw krzywdzie spo-łecznej i zacofaniu cywilizacyjne-mu ludu (Zmierzch, Zapomnie-nie), poczucie więzi z tradycją walk niepodległościowych (po-wieść historyczna Popioły) i świa-domość społecznych źródeł ich klęsk (Rozdziobią nas kruki, wro-ny}. Autobiograficzna jego po-wieść to Syzyfowe prace. Moral-ny obowiązek walki o sprawiedli-wość i postęp przedstawia w Si-łaczce i Doktorze Piotrze. Z in-nych jego książek należy wymie-nić: Przedwiośnie, Róża, Ucie-kła mi przepióreczka. Zmarł 20 XI 1925 r. W 1995 r. w Sopocie przywróco-no imię Stefana Żeromskiego Szkole Podstawowej nr 3, która nosiła to imię tuż po II wojnie światowej.