|
Η ονομασία
«Καλαμαριά»
προέρχεται από το
επίθετο «καλή» και
το ουσιαστικό
«μεριά». Σημαίνει
δηλαδή «καλή
περιοχή», «ωραίος
τόπος», «ωραία
μέρη». Η Καλαμαριά
είναι ο δεύτερος
μεγαλύτερος σε
πληθυσμό Δήμος του
Πολεοδομικού
Συγκροτήματος της
Θεσσαλονίκης καθώς
και της Βόρειας
Ελλάδας. Επίσης,
είναι ο ένατος
μεγαλύτερος σε
πληθυσμό Δήμος όλης
της Ελλάδας.
Αξίζει
να σημειωθεί πως,
μέχρι το 1943, ήταν
ενσωματωμένη στο
Δήμο
 Θεσσαλονίκης.
Από την πρώτη μέρα
του έτους 1943,
όμως, άρχισε να
λειτουργεί ως
ξεχωριστή διοικητική
ενότητα. Το έτος
1083
πρωτοεμφανίζεται η
ονομασία της
περιοχής σε έγγραφο
της Μονής Ξενοφώντος
που αναφερόταν στη
Νοτιοανατολική
περιοχή της
Θεσσαλονίκης.
Η
ζωή στην περιοχή της
Καλαμαριάς άνθισε
πριν ακόμα ιδρυθεί η
Θεσσαλονίκη από τον
Κάσσανδρο το 315
π.Χ. Αυτό ήρθε στο
φως μετά από
αρχαιολογικές
ανασκαφές που έγιναν
στη συνοικία
Καραμπουρνάκι
(ακρωτήριο του Δήμου
Καλαμαριάς). Από τα
ευρήματα που
ανακαλύφθηκαν,
αποδεικνύεται η
επικοινωνία της
περιοχής με τον
Μυκηναϊκό πολιτισμό,
την Αττική, την
Ιωνία, τα νησιά του
Αιγαίου, ενώ άλλες
απόψεις κάνουν λόγο
για ταύτιση της
περιοχής με την
Αρχαία Θέρμη.
Ο
Δήμος αποτελείται
από δέκα συνοικίες:
Την Νέα Τραπεζούντα,
το Καραμπουρνάκι, το
Κουρί – Κατιρλί, την
Αρετσού, τη Νέα
Κρήνη, τον Άγιο
Ιωάννη, το Βυζάντιο,
τον Άγιο
Παντελεήμονα, το
Ναύαρχο Βότση και το
Φοίνικα. Όπως μπορεί
να γίνει εύκολα
αντιληπτό, οι
παραπάνω συνοικίες
πήραν τα ονόματά
τους κυρίως από τις
Αλησμόνητες πατρίδες
των προσφύγων καθώς
και από ονόματα
πρώτων κατοίκων της
Καλαμαριάς.
Η
οικονομία του Δήμου
στηρίζεται κυρίως
στις τουριστικές
εκμεταλλεύσεις
(παραλιακή ζώνη)
καθώς και στο
εμπόριο και τη
βιοτεχνία. Η περιοχή
της σημερινής
Καλαμαριάς ήταν
ακατοίκητη μέχρι το
1920. Οι πρώτοι
πρόσφυγες από τον
Καύκασο και τη
Γεωργία
εγκαταστάθηκαν στην
περιοχή το 1920. Η
μεγαλύτερη
μετακίνηση στην
περιοχή ήταν αυτή
των προσφύγων της
Μικρασιατικής
καταστροφής το 1922
και της ανταλλαγής
των πληθυσμών μετά
τη συνθήκη της
Λωζάννης το 1923.
Πάνω
από ένα εκατομμύριο
πρόσφυγες έφυγαν από
τη Μικρά Ασία και
τον Πόντο και
υπολογίζεται ότι
σχεδόν εκατό
χιλιάδες
εγκαταστάθηκαν στη
Θεσσαλονίκη. Όλοι
τους είχαν να
αντιμετωπίσουν την
πείνα και τη φτώχεια
και, για να
ξεφεύγουν όσο
μπορούν από αυτά τα
προβλήματα, ίδρυσαν
μορφωτικούς
συλλόγους και
σωματεία. Ένας από
αυτούς τους
συλλόγους ήταν και ο
Απόλλων Καλαμαριάς… |
