Non lle chegaba a este pobre país con andar coa liorta do Galicia/Galiza que tivo que xurdir un novo palabro para denominalo. Bueno, en realidade, máis ca un palabro son unhas siglas un tanto absurdas que se empregan por mimetismo co País Vasco (ou esa é a impresión que teño eu). Alí dise frecuentemente CAV (Comunidade Autónoma Vasca)… Aquí o que se esta poñendo de moda é o seu equivalente: CAG.
Non sei se o que se pretende, consciente e inconscientemente, é diferenciar entre Galicia/Galiza e CAG, de tal forma que CAG sería só para o territorio que comprende a comunidade autónoma e Galicia/Galiza para algo máis ca o espazo delimitado por ela. Ao estilo de Euskal Herria, que non é o mesmo que Euskadi, que tampouco é exactamente o mesmo ca CAV. De feito, a wikipedia di:
En la actualidad, la denominación Comunidad Autónoma Vasca (CAV) es utilizada con frecuencia, especialmente en la propia comunidad autónoma y Navarra, ya que las denominaciones Euskadi y País Vasco también han sido usadas históricamente,[2][3] desde su creación con la grafía Euzkadi en el siglo XIX la primera, y antes de 1897 la segunda,[4][5] para nombrar un concepto diferente al de la comunidad autónoma, el de Vasconia o Euskal Herria.
En fin, un rollo patatero que se pretende trasladar aquí, coma se non tivésemos problemas deabondo. Porque, a ver, explíquenme a min… Como carallo teño que pronunciar as siglas CAG?
Cag?
Cagh?
Ce-a-gué?
Ce-a-gá?
Ce-a-gê? (versión reintegrata)
Que cousa máis fea de invento. Ata se parece a CAG-ar! Eu, por se acaso, intentarei seguir chamándolles ás cousas polo seu nome…
Chámame moito a atención o feito de que as nosas pelexas polo topónimo non chegasen aínda á most powerful language in the world. Temos dúas formas de denominar o noso país: unha oficial (Galicia) e outra “tolerada” (Galiza). Pero os que falan inglés só empregan a primeira. E o galego para eles é Galician e os galegos, Galician people.
E pregunto eu: cabería que tamén os anglófonos dixesen tamén Galiza?E que por derivación creasen tamén o xenticio “Galizan“? Adianto que a wikipedia en inglés, como a maioría das wikipedias noutras linguas, xa di “Galicia or Galiza“. E digo eu… por que o noso idioma non é para eles “Galician or Galizan“? Por que o noso “ethnic group” (sic) or nationality non é “Galician or Galizan people”?
Algo non concorda. A meirande parte dos xentilicios en inglés fórmanse engadindo -an ao topónimo… e se o topónimo é “or Galiza” por que non se deriva tamén en “or Galizan“? Fáganme o favor de matinar niso… e actualicen as súas wikipedias.
Pasan os anos e parece que a cousa non ten remedio. Sempre que vai un a Portugal ten que encontrar os típicos sinais de tráfico que indican como ir a “Espanha” (ademais case sempre todo en maiúsculas, ESPANHA, sinónimo de berrar en linguaxe de internet). A que espera a Xunta para convencer o goberno portugués para que troque ese xenérico absurdo por carteis máis precisos onde Galicia teña máis presenza?
Porque se mire por onde se mire, non teñen sentido ningún este tipo de indicacións… Dan a sensación de que un vai entrar nun ente abstracto en vez de nun territorio real. Por que non aproveitan, por exemplo, para poñer nos sinais o nome da cidade galega máis próxima? Non sei… Se cadra era mellor cambiar ese xenérico e absurdo “Espanha” por “Vigo” ou “Corunha”.
O máis curioso é que este tipo de indicadores espanholeiros andan repartidos por toda a xeografía portuguesa, de norte a sur, alí onde estea relativamente próxima unha fronteira (e digo relativamente porque os carteis de “Espanha” poden verse ata no Porto) e son aínda máis rechamantes na raia. A primeira foto que ilustra este artigo foi sacada este serán a menos de 3 quilómetros de Galicia…
Aproveito tamén para dicir que me parece igualmente absurdo que nos carteis que hai polas estradas galegas apareza outro xenérico “Portugal”, sen máis… Non era mellor poñer “Porto” ou “O Porto” (en galego)?
Por certo, cando un vai en coche por Francia e vai entrar en Euskadi non se le “Espagne” nin tampouco “Pays Basque”. En Francia, que niso che son máis espilidos, poñen simplemente “Saint-Sébastien”.
[off topic: cada día que pasa máis me gustan Portugal e a lingua portuguesa ]
Ola, amiguiños. Este sábado toca outra sesión de rewind-forward que tanto vos gusta. “Como están vosteeeeedes?” Ai, non, que aquí os pallasos non preguntaban así. Só a galiña Caponata de Barrio Sésamo nos dicía iso de “bos días, rapaciños” xusto despois de que o caracol Perejil dixera “good morning, kids”. Non o lembrades?
Foi o único que escoitaron no seu idioma toda unha xeración de galegos que creceron traumatizados por falta dunha boa ración diaria de ‘Xabarín’. Ben, pois este artigo é para eles ou para ti, que queres saber como sería a túa infancia baixo a influencia portuguesa… Ou para ti, que desexas quedar fixe en calquera festa, xuntanza ou karaoke reintegrata… Pero tamén para ti, que só queres perfeccionar o teu portugués. Todo está subtitulado… así que non hai excusa para non cantar!
Xa que empezamos con Caponata, iniciamos este repaso pola túa infancia perdida con ‘Barrio Sésamo’… Esta era a apertura na RTP de Rua Sesamo.
E que me dicides de Heidi? Pois que non se di “gheidi”, senón “áidi”. E o abuelito de toda a vida é avôzinho. Poucos anos despois, a baixiña cabezona de Dallas [xa non me lembro como se chamaba] popularizaba na TVG “avoíño, avoíña”.
E que me dicides do pobre Marco, que chora porque súa nai foi embora, malpocadiño ele? E non vive nunha humilde morada, para nada… el vive nunha humilde casinha, como ten que ser.
E nun país multicolooor, había unha abelha baixo o sol. A abella Maia tamén ten unha versión portuguesa algo diferente á que se viu por estas terras [fíxate que algunhas rimas non pegan moi ben que digamos...].
E por último, Dartacán y los tres Mosqueperros, que en portugués tivo unha tradución simpática, podemos dicir: “Dartacão e os tres Moscãoceiros”. Xa só polo título paga a pena ver esta adaptación.
En fin, son horas e horas de desenhos animados que tamén viron ao outro lado da fronteira e que é pena desde logo que non teñan unha versión en galego. Eu confeso que se a min me poñen de pequeno todo isto, non había entender nin papa. Pero vaia… xa sabedes a estas alturas que para min galego e portugués non son o mesmo.
Como introdución teño que recalcar que sempre fun un fervente defensor da difusión das canles de televisión portuguesas en Galicia. Con todo, ante as expectativas -ao meu xuízo desmesuradas- que está xerando en certos sectores, véxome na obriga de recalcar algunhas cousas… o que outros non teñen ‘tomates’ a dicir. Are you ready?
O máis importante: a recepción das teles portuguesas non nos vai converter a todos en reintegratas, nin moito menos. As novas canles servirán para unha aproximación do pobo galego á lingua e á cultura irmás portuguesas, pero que ninguén espere grandes revolucións nin a medio nin a longo prazo. E todo polas seguintes razóns:
1º) A audiencia desas novas canles vai ser bastante reducida. No caso de que as principais canles portuguesas se decidisen a emitir en Galicia, o máis probable é que ofrezan produción propia case exclusivamente (é dicir, non van emitir nin pelis, nin series estranxeiras -incluídas as telenovelas brasileiras, estrelas da súa programación-, nin debuxos animados…). O máis factible é que emitan informativos (sobre a realidade portuguesa principalmente), magazíns e programas divulgativos e culturais ao estilo das canles internacionais das teles autonómicas. Que ninguén espere pois que as canles portuguesas, todas xuntas, alcancen máis do 2% ou 3% de cota de pantalla.
2º) A chegada das teles portuguesas pode atrasarse máis do esperado. A pesar das múltiples promesas que se escoitaron nos últimos meses, é ben probable que os operadores de televisión (sobre todo os privados, tanto españois coma autonómicos) non queden cos brazos cruzados e presionen para evitar a chegada dos portugueses. Pénsese que a fragmentación das audiencias polas novas tecnoloxías pode provocar unha redución significativa dos ingresos publicitarios. Ou sexa, os mesmos cartos para repartir entre máis empresas xerará lea seguro.
3º) Haberá que ver tamén o grao de implicación que van ter as empresas audiovisuais portuguesas en todo este proceso. Como xa dixen, probablemente non se mollarán cunha programación idéntica á que ofrecen en Portugal. Porque, sexamos realistas, as televisións portuguesas non ven en Galicia un mercado potencial. Habería que convencelos, pero vaia… hai tempo. As televisións portuguesas non chegarán en ningún caso antes o chamado ‘apagamento analóxico’, previsto para 2010. E outra cousa: por que non se reclama coa mesma forza a emisión das teles galegas no outro lado? (É que sempre parece que somos nós os ‘parviños namorados’ e que son eles os que ‘pasan’… un amor non correspondido, vaia).
En fin, non todo vai ser negativo. A continuación, preséntovos unhas pequenas mostras do que nos espera se chega finalmente a televisión portuguesa a Galicia. É unha mostra sesgada adrede, que quede claro. É só para curtir un pouco. [Quen non entenda curtir, que non se preocupe: xa o collerá cando cheguen as teles portuguesas]
_________________________________________________
A televisión portuguesa importou unha chea formatos de éxito que xa se ven en España: “Aquí no hay quien viva”, ” Los Serrano” e por suposto os arqui-famosos realities “Big Brother” e “Operación Triunfo”.
Comecemos con “Big Brother“, o formato que lanzou á privada TVI ao máis alto das audiencias. Velaquí a tremenda patada que lle meteu o concursante Marco á concursante Sónia. Sérvenos para aprender unhas cantas expresións portuguesas tipo “tá calada, caralho” ou “a puta que te pariu” (aí somos idénticos )
Na RTP emítese “Operação Triunfo“. Como mostra, a presentación do concorrente Ricardo, que nos serve tamén para constatar as diferenzas fonéticas e de vocabulario que temos co portugués. Do you really understand all that he says?
Falando de entender… que me dicides desta adaptación ao mundo friki a través de ‘Noites Marcianas‘, da SIC, adaptación de ‘Crónicas Marcianas’?
Pero vaiamos a algo máis recente. A ‘Praça da Alegria’ (RTP) da co-presentadora de ‘Luar’ Sónia Araújo… Realmente é fácil de entender o que di a “convidada”?
E para terminar, unha mostra dos informativos. Aquí o presentador lanza unha manchea de palavrões en antena no día da independencia de Timor Leste…
En fin, non vaiades pensar que isto é o que nos espera se chegan ata aquí as teles portuguesas. Son só uns cantos exemplos sacados de contexto para rir un pouco… para curtir, que en portugués calão significa ‘pasalo ben’. Trátase diso.
Xa pasaron case cinco anos desde a última reforma da Real Academia Galega, a que permitiu que o noso país tivese dous topónimos admitidos: por un lado Galicia, e por outro lado Galiza. Recordemos.
“(…) Galicia, denominación oficial do país e forma maioritaria na expresión oral e escrita moderna. Galiza é tamén unha forma lexitimamente galega, amplamente documentada na época medieval, que foi recuperada no galego contemporáneo.”
O caso é que, pasado case un lustro, segue parecéndome digna de eloxio a harmonía na que conviven estas dúas denominacións para unha mesma cousa: unha oficial e maioritaria e outra “lexítima”, “medieval” e “recuperada”. Sobre todo, chámame a atención o feito de que, unha vez transcorridos cinco anos, case non aumentou a frecuencia de uso da opción supostamente minoritaria e a maioritaria, pois segue sendo maioritaria. Os que dicían Galicia seguen dicindo Galicia e os que dicían Galiza seguen dicindo Galiza. Ou non?
E postos a enlear a cousa, digo eu… o topónimo “Galiza” non debería ir acompañado dun artigo, como acontece en portugués(“O senhor é da Galiza” e nunca “O senhor é de Galiza”)? E en galego estándar, que eu saiba, os topónimos que levan artigo, lévano sempre (A Coruña, O Vicedo). Daquela xa temos unha proposta seria para presentarnos ao Guinness World Records. Temos catro formas para un mesmo topónimo…
Galicia
Galiza
A Galicia
A Galiza
Poñamos un exemplo práctico. Un ente como “Portos de Galicia” podería ter ata estas catro denominacións distintas:
Non é fantástico? Ata catro rótuliños distintos poden saírnos. Pero se non damos convencido á autoridade pertinente do Guinness con esta proposta, ben podemos argumentar que, coas nosas variantes dialectais, podemos multiplicar aínda máis as nosas posibilidades. Ocórrenseme ata DEZASEIS variacións distintas:
Galeguzo: Alema, ao descoberto (indirectamente). Já conhecemos a tua voz real
moinante: e tanto que si, porque dixo que abordabas un tema tan peliagudo nun formato moi divertido. Estou convencido de que pensaba que o preguntabas porque [...]
]
)
Ímolos deixar flipaos.
Loading ...
