اول هفته توفیق سفر یک روزه ای را به ایلام و کرمانشاه داشتم که از توفیقات اجباری دوره وزارت 13 آبان بود. راستش دانشجویان ایلام از یک سال قبل درخواست نشستی را در مورد 13 آبان داده بودند و چند ماه پیش هم دانشجویان کرمانشاهی تماس گرفته بودند. بنابراین هماهنگی ها بنحوی انجام شد که بتوانم در فرصت 20 ساعته ای به غرب کشور بروم و با اصلاح طلبان ودانشجویان غربی دیداری داشته باشم.
استان ایلام یکی از زیباترین خزاین طبیعی ایران را با دشت ها و مراتع سرسبز و جنگل های تنک زاگرسی دارد که پر است از بنه و بادام وحشی... و صد البته مردمانی دریا دل و صبور. البته این سفر فکر می کنم دیدار پنجم یا ششم از آن استان بود. یعنی دور از چشم حالایی ها ما هم به استان ها می رفتیم. خیلی هم می رفتیم. البته ما که بیشتر از 5- 6 ساعت در روز کار نمی کردیم. فقط نمی دانم چرا خیلی وقت ها عقربه کوچک ساعت، از زمان خروج تا ورودم نزدیک یک دور چرخیده بود. خب، اشکالی ندارد عقربه کوچکه بوده و حتما بازیگوشی و شیطنت می کرد و بیخودی جلوجلو می رفت.
دانشجویان دانشگاه ایلام و عده ای هم از دوستان اصلاح طلب در فرودگاه ایلام به استقبال آمدند. به خاطر فشردگی برنامه همان جا در حاشیه پارکینگ فرودگاه گفت و گویی داشتیم. سلام و احوالپرسی و صحبت درباره ضرورت های زمانه. اول صحبت، جمع مستقلبین را معرفی کردند:
آقای فرماندار سابق، آقای مدیر سابق، خانم مشاور سابق، آقای رییس اداره سابق، ... سابق، ... سابق و ... گفتم: خوشبختم، من هم معاون رییس جمهور سابق...
بعد با خودم فکر کردم همه این نااهلان که کنار گذاشته شده و سابقی هستند پس: 1- دیگر چه کسی را می خواهند کنار بگذارند؟ و 2- چرا گره مشکلات اجرایی و اداری کشور باز نشده و حالا دارند وعده برکناری مدیران بعد از اینها را می دهند؟
به هر حال ... در دانشگاه ایلام فضا پر شور و گرم بود و جلسه بیشتر به پرسش و پاسخ کتبی و شفاهی گذشت. حوالی ظهر باید ایلام را به قصد کرمانشاه ترک می کردیم تا دو ساعت دیگر در آن شهر نشست با دانشجویان دانشگاه آزاد کرمانشاه برگزار شود. جاده ایلام – کرمانشاه هم مناظر بسیار زیبایی دارد و کرمانشاه شهر مردمی با روحیات و خلق و خویی به زیبایی همان طبیعت است. در کرمانشاه نشستی هم در جمع صمیمی اصلاح طلبان داشتیم که مثل همیشه با حداقل امکانات برگزار شد.
جلسه با دانشجویان کرمانشاه نیز بیشتر به پرسش و پاسخ گذشت. یکی از سوالاتی که از جبنه های مختلف در هر دو دانشگاه مطرح شد این بود که اگر تعداد قابل توجهی از اصلاح طلبان از رهبران دانشجویان مسلمان پیرو خط امام بوده اند چگونه پیشنهاد اصلاح روابط و مذاکره با امریکا را می دادند؟
گفتم: مبارزه با امریکا لزوما یک شیوه و شکل ثابت ندارد و باید منطبق با توانمندی ها و اقتضائات زمانه باشد. توانمندی های ما امروز بسیار فرق کرده و شرایط متفاوت است، ولی پرسش اصلی جای دیگریست، یعنی دوستان اصولگرایی که این همه اتهام تلاش برای مذاکره با امریکا را علیه اصلاح طلبان مطرح می کردند و آن را مانند یک تابو می دانستند، امروز خودشان خیلی راحت مسیر مذاکره را دنبال می کنند.
پرسیدند: چه شد که اسم مری را انتخاب کردی؟
گفتم: وقتی اولین بار یک خبرنگار اسممم را پرسید، فکر کردم اسمم تلفظش سخت است ضمن اینکه لازم نمی دیدم در آن شرایط نامم را بگویم. لحظه ای فکرکردم و گفتم مریم، بعد هم برای اینکه راحت تر باشد تکرار کردم «مری».
در پاسخ به یک سوال دیگر هم باید بگویم: نمی دانم چه کسی زیر چادر قیچی آهن بر داشته، چون من روز سوم بعد از تسخیر، به سفارت رفتم و در آن زمان هم از چادر استفاده نمی کردم.
پرسیدند: فکرنمی کنید اقدام شما یک اقدام احساسی بود؟
گفتم: احساس چیز بدی نیست و اگر درکنار تعقل قرار گیرد تحول زا خواهد بود. بله، هم احساس بود، هم شور جوانی و هم درک شرایط خطیر کشور و باز هم در صحبت هایم تاکید کردم فضای آزاد سیاسی در دانشگاهها که اجازه طرح پرسش و مباحث متنوع را بدهد سبب ورزیدگی فکری دانشجو در حوزه معرفت سیاسی و دینی می شود.
... و بالاخره پرسیدند: اگر شما اصلاح طلب ها دوباره سرکار بیایید آیا مجددا معیشت مردم را فراموش خواهید کرد و نسبت به ارزش های دینی هم رویگردان خواهید بود؟
گفتم: مطمئن باشید که اگر اصلاح طلبان سر کار بیایند هرگز وعده های توخالی برای معیشت مردم نخواهند داد و نیز هرگز دین را سپری برای توجیه اعمال دنیوی خود نمی کنند.
