می گویند درد و رنج باعث شرح صدر می شود. یعنی علاوه بر اینکه انسان را صبور می سازد، نشانه هایی از وسعت دید و بزرگواری نیز در او بروز می کند. شاید به همین خاطر است که ایثارگران دوران دفاع مقدس سعی می کنند با احتیاط در عرصه های مختلف اجتماعی و سیاسی وارد شوند تا مبادا موضع حق را از دست بدهند و یا مورد سوءاستفاده اصحاب قدرت و جریانات سیاسی قرار گیرند.
فکر می کنم خانم معصومه آباد از این دست آدم هاست. او در جایی درباره فیلم اخراجی ها با بزرگواری گفته بود این هم یک هنر است که از دل رنج ها وغم های دوران اسارت ما، توانستید موضوعات طنزی را برای لبخند زدن مردم استخراج کنید.
معصومه آباد به همراه سه خانم جوان دیگر در ماههای ابتدای جنگ در قالب یک گروه امدادگر توسط نیروهای بعثی اسیر شد و به مدت ۴ سال بدترین شرایط را در زندان هایی مانند ابوغریب تحمل کرد. او آن همه رنج را تحمل کرد تا ما امروز بتوانیم آزادانه و از سرآگاهی و بیداری آینده خود را رقم زنیم و انتخاب کنیم.
خانم آباد چند وقت پیش ماجرای جالبی را از میان خاطرات دوران اسارتش برایم تعریف کرد. می گفت: «مدتی بود که سرو کله یک موش در سلول ما پیدا شده بود. ولی هر کار که می کردیم نمی توانستیم این موش را به دام بیاندازیم. با علائم مورس از اسرای سلول مجاور که شهید تندگویان و همرزمانش در آن بودند چاره جویی کردیم. آنها پیشنهاد کردند که به هر نحو ممکن راه ورود او بسته شود. ولی ما ابزاری برای بستن سوراخ موش نداشتیم. کم کم یک موش به چند موش تبدیل می شد و هر چه هم به نگهبان می گفتیم که موش در سلول ماست، انکار می کرد.
بالاخره یک روز تکه نانی را در لنگه کفشم گذاشتم و بعد از اینکه سرو کله چند تا از موش ها پیدا شد، توانستیم یکی از آنها را بکشیم. وقتی نگهبان همیشگی که وجود موش را انکار می کرد آمد، صدایش کردم و گفتم: بیا، موش می خواستی، این هم موش ...
با بلند شدن صدای من، سایر اسرا پشت در سلول ها آمدند تا ببینند چه خبرشده است. من هم موقعیت را مناسب دیدم و موش مرده را به سمت نگهبان پرت کردم. نگهبان به شدت ترسید و با فریاد خود را عقب کشید».
این خاطره برای اسرا ماندگار شد که خانم آباد، عراقی ها را با موش مرده ترساند. حالا چه کسی می گوید خانم ها از موش می ترسند و آقایان نه؟
راستی فکر کنم خانم آباد هم سبز باشد.
