Ποδόσφαιρο
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα, στο οποίο παίρνουν μέρος δύο ομάδες από έντεκα παίχτες η καθεμία. Παίζεται με δύο ομάδες σε ορθογώνιο γήπεδο που καλύπτεται από χορτάρι με δύο τέρματα στην κάθε μία από τις μικρές πλευρές του ορθογωνίου. Σκοπός του παιχνιδιού είναι οι παίχτες να φέρουν την μπάλα στο αντίπαλο τέρμα, χωρίς να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους. Οι παίκτες κάθε ομάδας ενεργούν έτσι ώστε να πετύχουν αυτό το στόχο, ενώ υπάρχει ένας τερματοφύλακας σε κάθε ομάδα στον οποίο επιτρέπεται να χρησιμοποιήσει τα χέρια του μέσα σε μια καθορισμένη περιοχή. Η ομάδα που θα πετύχει τα περισσότερα τέρματα κερδίζει, ενώ αν έχουν επιτύχει τον ίδιο αριθμό τερμάτων το παιχνίδι λήγει ως ισόπαλο ή παρατείνεται η διάρκεια του σύμφωνα με κανονισμούς.
Στους επίσημους αγώνες κάθε παίκτης φοράει στολή που απαρτίζεται από φανέλα και σορτς με μοναδικό νούμερο για τους παίκτες της ίδιας ομάδας, ενώ οι δύο διαφορετικές ομάδες επιβάλλεται να φορούν διαφορετικά χρώματα που διακρίνονται εύκολα μεταξύ τους ενώ οι τερματοφύλακες φορούν τέτοια χρώματα ώστε να διακρίνονται από τους συμπαίκτες τους και τους διαιτητές. Απαραίτητο τμήμα του εξοπλισμού είναι τα παπούτσια και τα προστατευτικά για την κνήμη, ή αλλιώς επικαλαμίδες.
Αθλήματα ή παιχνίδια που θυμίζουν το ποδόσφαιρο συναντώνται από και παλιότερα. Ίχνη του ποδοσφαίρου βρίσκουμε στο "επίσκυρος" των Ελλήνων και το "harpostum" των Ρωμαίων [εκκρεμεί παραπομπή].
Το ποδόσφαιρο πήρε τη σύγχρονη μορφή του στην Αγγλία, όπου το 1863 κωδικοποιήθηκαν από την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (Football Association), που ιδρύθηκε στο Λονδίνο, οι πρώτοι κανονισμοί του και τέθηκαν οι βάσεις για αυτό που είναι το άθλημα σήμερα. Σήμερα το ποδόσφαιρο είναι το δημοφιλέστερο άθλημα στον κόσμο, διοικείται από τη FIFA (Fédération Internationale de Football Association) και κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση θεωρείται το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου που διεξάγεται κάθε τέσσερα χρόνια.
Πίνακας περιεχομένων |
[Επεξεργασία] Τρόπος διεξαγωγής
Το ποδόσφαιρο παίζεται με βάση κάποιους κανόνες. Οι κανόνες αυτοί, που μπορούν να διαφοροποιούνται σε κάποιες από τις λεπτομέρειές τους μέσα στον χρόνο ή την τοποθεσία, προέρχονται από την παγκόσμια ομοσπονδία ποδοσφαίρου , την FIFA, και σήμερα περιλαμβάνουν 17 νόμους, που χωρίζονται σε μικρότερα άρθρα. Μέσα σε αυτούς διευκρινίζονται ο αριθμός των παικτών, το επιτρεπόμενο μέγεθος του γηπέδου, το μέγεθος της μπάλας, η διάρκεια του αγώνα και οι ποινές σε κάθε παράβαση κατά τη διάρκεια του αγώνα.
Ένας αγώνας ποδοσφαίρου παίζεται με δύο ομάδες, οι οποίες αποτελούνται (χωρίς να υπολογίζουμε τις αλλαγές που μπορούν να γίνουν κατά τη διάρκεια του αγώνα) από 11 παίκτες η κάθε μία, και μια μπάλα ποδοσφαίρου. Αυτοί δεν μπορούν να ακουμπήσουν την μπάλα με τα χέρια, όσο αυτή βρίσκεται μέσα στον αγωνιστικό χώρο, με εξαίρεση έναν παίκτη της κάθε ομάδας ο οποίος ονομάζεται τερματοφύλακας, και που μπορεί να ακουμπήσει την μπάλα με οποιοδήποτε σημείο του σώματός του, αλλά μόνο μέσα στα όρια μιας καθορισμένης περιοχής.
Η μπάλα είναι από δέρμα και σπάνια από πλαστικό και η περιφέρειά της είναι μεταξύ 68 εκ. και 71 εκ. ενώ το βάρος της είναι 396-453 γραμμάρια.
Σκοπός της κάθε ομάδας είναι να πετύχει ένα γκολ στο τέρμα που προστατεύει η αντίπαλη ομάδα, δηλαδή η μπάλα να περάσει ολόκληρη το νοητό επίπεδο που σχηματίζεται από τα 3 δοκάρια του. Η ομάδα με το μεγαλύτερο αριθμό γκολ νικά τον αγώνα, ενώ δεν είναι απαραίτητα να υπάρχει κάποιος νικητής στο τέλος της αναμέτρησης (μπορούμε να έχουμε δηλαδή ισοπαλία), εκτός και αν αυτό απαιτείται.
Οι παίκτες, απ' τη θέση που παίρνουν μέσα στο γήπεδο, ονομάζονται: τερματοφύλακας, δεξιός οπισθοφύλακας, δεξιός μέσος, αριστερός οπισθοφύλακας, κεντρικός μέσος, αριστερός μέσος, δεξιός κυνηγός ακραίος, μεσαίος κυνηγός, αριστερός ακραίος κυνηγός, κεντρικός κυνηγός, αριστερός μεσαίος κυνηγός. Κατά την διάρκεια του αγώνα, μια ομάδα μπορεί να προβεί σε αλλαγή κάποιου παίκτη με κάποιον αναπληρωματικό παίκτη. Υπάρχει η δυνατότητα μέχρι τρείς αλλαγές για κάθε ομάδα. Σύμφωνα με τους κανονισμούς, υπάρχει ένα κατώτερο όριο αθλητών για κάθε ομάδα, με τον οποίο μπορεί να διεξαχθεί αγώνας και αυτός συνήθως είνα οι 7 παίκτες. Οι παίκτες της κάθε ομάδας φορούν ομοιόμορφες εμφανίσεις, οι οποίες πρέπει να ξεχωρίζουν άνετα από αυτές της αντίπαλης ομάδας (για τον λόγο αυτό΄κάθε ομάδα έχει περισσότερες από μια εμφανίσεις). Ο μόνος παίκτης που χρησιμοποιεί διαφορετικά χρώματα σε σχέση με τους συμπέκτες του είναι ο τερματοφύλακας, ώστε να γίεται πιο εύκολα αντιληπτός.
[Επεξεργασία] Το γήπεδο
Το ποδόσφαιρο παίζεται σε ένα ορθογώνιο παραλληλόγραμμο γήπεδο. Το μήκος του πρέπει να είναι από 90 μέχρι 120 μέτρα και το πλάτος του από 45 μέχρι 90 μέτρα[1]. Το γήπεδο χωρίζεται, κατ’ αρχάς σε δύο μέρη, στα οποία τοποθετούνται στο ξεκίνημα του αγώνα οι δύο ομάδες. Σε κάθε ένα από αυτά τα δύο μέρη, υπάρχει ένας ορθογώνιος χώρος που αποκαλείται μεγάλη περιοχή. Η περιοχή αυτή αποτελεί το όριο στο οποίο μπορεί ο τερματοφύλακας της ομάδας που αμύνεται σε αυτήν, να ακουμπήσει την μπάλα με τα χέρια. Από την τελική γραμμή κάθε περιοχής και στη μέση της υπάρχουν δύο κάθετα δοκάρια, που απέχουν μεταξύ τους 7,32 μ. και συνδέονται μ' ένα οριζόντιο δοκάρι που έχει ύψος απ' το έδαφος 2,44 μ. Αυτό είναι το τέρμα.
[Επεξεργασία] Διάρκεια του αγώνα
Ένας αγώνας ποδοσφαίρου διαρκεί ενενήντα λεπτά και μοιράζεται σε δύο ημίχρονα, από 45 λεπτά το καθένα. Στο ποδόσφαιρο ο χρόνος κυλά συνεχόμενα και δεν σταματά σε περίπτωση παράβασης ή εξόδου της μπάλας από τον αγωνιστικό χώρο. Για τον λόγο αυτό, στο τέλος του κάθε ημιχρόνου υπάρχει η δυνατότητα ολιγόλεπτης παράτασης του χρονικού ορίου του κάθε ημιχρόνου (ο χρόνος αυτός ονομάζεται καθυστερήσεις), ώστε να προστεθεί χρόνος που χάθηκε την διάρκεια του αγώνα. Ο χρόνος αυτός υπολογίζεται με βάση κάποιους κανόνες, και υποδεικνύεται από τον διαιτητή. Σε μερικές περιπτώσεις, όπου στο παιχνίδι πρέπει οπωσδήποτε να βγεί κάποιος νικητής, το παιχνίδι μπορεί να παραταθεί μετά το τέλος των 90 λεπτών (και των καθυστερήσεων) , παίζοντας ένα έξτρα χρόνο που ονομάζεται παράταση (σήμερα η παράταση διαρκεί μισή ώρα και χωρίζεται σε δύο δεκαπεντάλεπτα ημίχρονα, που και αυτά έχουν την δυνατότητα περαιτέρω ολιγόλεπτης επέκτασης). Αν και πάλι δεν προκύψει νικητής, το παιχνίδι οδηγείται στην διαδικασία των πέναλτι. Εκεί η κάθε ομάδα εκτελεί διαδοχικά πέναλτι, όπου κάθε παίκτης τοποθετεί την μπάλα σε απόσταση 11 μέτρων από το τέρμα και προσπαθεί με ένα ελεύθερο κτύπημα να βάλει γκολ στον αντίπαλο τερματοφύλακα.
[Επεξεργασία] Παραβάσεις
Την διεξαγωγή του αγώνα ελέγχει ένας διαιτητής, που είναι υπεύθυνος για την σωστή διεξαγωγή του , την αρχή και τον τερματισμό του, τον χρόνο των καθυστερήσεων και τον καταλογισμό των παραβάσεων και της καταχώρισης των τερμάτων. Ο διαιτητής κινείται μέσα στον αγωνιστικό χώρο, ανάμεσα στους παίκτες και κάνει γνωστές τις αποφάσεις του με την χρήση μια σφυρίχτρας, με εξειδικευμένες χειρονομίες, αλλά και σε περίπτωση τιμωρίας κάποιου παίκτη, με την χρήση καρτών. Μαζί του υπάρχουν δύο βοηθοί (σε μερικές διοργανώσεις έχουν προστεθεί και άλλοι δύο ακόμα), που ελέγχουν τα δύο μισά του γηπέδου, κινούνται στις πλάγιες γραμμές έξω από το γήπεδο και υποδεικνύουν τις παραβάσεις με την χρήση μιας σημαίας που κρατούν.
Τα σφάλματα (φάουλ) καταλογίζονται από τους διαιτητές και η μπάλα περνά στην κατοχή της αντίπαλης ομάδας που εκτελεί ελεύθερα κτυπήματα, επαναφέροντας την μπάλα με τα πόδια. Αυτά μπορεί να είναι σκληρά μαρκαρίσματα, επικίνδυνος τρόπος παιχνιδιού ή πιάσιμο της μπάλας με το χέρι. Όταν πέσει σε σφάλμα παίχτης που αμύνεται κοντά στο τέρμα, μέσα στα όρια της μεγάλης περιοχής καταλογίζεται πέναλτι. Σε αντίθεση με τα πέναλτι, σε κάποιο απλό φάουλ, οι παίκτες της αντίπαλης ομάδας μπορούν να εμποδίσουν την εκτέλεση του, αν κρίνουν ότι κινδυνεύουν να δεχτούν γκολ, σχηματίζοντας ένα τείχος παικτών.
Εάν ο διαιτητής κρίνει πως χρειάζεται (με βάση είτε την επικινδυνότητα είτε την κατάσταση κάτω από την οποία έγινε μια ορισμένη παράβαση σύμφωνα με τους κανονισμούς που έχουν οριστεί), μπορεί να δείξει στον παίκτη που έκανε αυτή την παράβαση μια κάρτα. Στο ποδόσφαιρό υπάρχουν δύο ειδών κάρτες. Η κίτρινη κάρτα είναι μια προειδοποιητική κάρτα, που τιμωρεί έναν παίκτη και τον προειδοποιεί να προσέχει να μην ξαναπέσει σε κάποια παράβαση. Εάν ο παίκτης επαναλάβει κάποια παράβαση που ο διαιτητής κρίνει πως πρέπει να τιμωρηθεί ξανά με δεύτερη κίτρινη κάρτα, τότε αυτό σημαίνει πως ο παίκτης αποβάλλεται από τον αγώνα, και η ομάδα του αγωνίζεται με έναν παίκτη λιγότερο. Τότε, ο διαιτητής του δείχνει μια κόκκινη κάρτα. Υπάρχει περίπτωση ο διαιτητής να κρίνει πως ένα χτύπημα είναι ιδιαίτερα σκληρό, ή μια συμπεριφορά ενός παίκτη είναι μη αρμοστή. Τότε μπορεί να του επιδείξει απευθείας την κόκκινη κάρτα, χωρίς πρωτύτερα να έχει δεχτεί κάποια κίτρινη, και ο παίκτης να αποβληθεί απευθείας.
Στην περίπτωση που κάποιος παίκτης βγάλει έξω την μπάλα από τα όρια του γηπέδου όπου διεξάγεται ο αγώνας, τότε αυτή περνά στην κατοχή της αντίπαλης ομάδας. Ανάλογα με την πλευρά του γηπέδου αλλά και την ομάδα που έκανε αυτή την παράβαση, ο τρόπος επαναφοράς της μπάλας διαφέρει. Αν λοιπόν η μπάλα περάσει έξω από τα όρια των δύο παράλληλων μεγάλων πλάγιων γραμμών (πλάγιες γραμμές), τότε ο παίκτης της αντίπαλης ομάδας την επαναφέρει από έξω από το γήπεδο μέσα σε αυτό με τα χέρια, πετώντας τη μπάλα πάνω από το κεφάλι του (λέμε τότε πως εκτελεί ένα πλάγιο). Αν η μπάλα βγει από τις δύο κάθετες πλευρές (τελικές γραμμές), πλευρές όπου υπάρχουν και τα δύο τέρματα, τότε διακρίνουμε δύο περιπτώσεις. Αν η μπάλα βγήκε από πόδια ποδοσφαιριστή που επιτιθόταν προς το τέρμα που βρίσκεται στη περιοχή, τότε λέμε πως η μπάλα βγήκε άουτ. Η μπάλα τότε δίνεται στην ομάδα που αμύνεται και την επαναφέρει μέσα από το γήπεδο, με τα πόδια (η επαναφορά της μπάλας γίνεται μέσα από την μεγάλη περιοχή, χωρίς να εμποδίζεται ο παίκτης που την επαναφέρει από παίκτη της αντίπαλης ομάδας). Αν η μπάλα βρεθεί εκτός από την τελική γραμμή από παίκτη της ομάδας που αμύνεται στο τέρμα εκείνης της γραμμής, τότε εκτελείται ένα χτύπημα κόρνερ. Στο κόρνερ, η μπάλα τοποθετείτε στη μια από τις δύο γωνίες του γηπέδου εκατέρωθεν του τέρματος και ο παίκτης της ομάδας που επιτίθεται την προωθεί με τα πόδια προς την περιοχή του τέρματος, όπου οι συμπαίκτες έχουν τοποθετηθεί περιμένοντας να σκοράρουν, ενώ ταυτόχρονα οι αμυντικοί τους εμποδίζουν μαρκάροντας τους.
Ένας από τους κανονισμούς του ποδοσφαίρου, που σκοπό έχει τον περιορισμό του πλεονεκτήματος που αποκτά ένας επιθετικός που κινήται πολύ κοντά στο αντίπαλο τέρμα, είναι αυτός του οφσάιντ. Ένας παίκτης βρίσκεται σε θέση οφσάιντ, όταν "οποιοδήποτε μέρος του κεφαλιού, σώματος, ή ποδιών βρίσκεται πιο κοντά στο αντίπαλο τέρμα από την μπάλα και τον προτελευταίο αμυντικό. Τα χέρια δε συμπεριλαμβάνονται σε αυτόν τον ορισμό". Έαν εκείνη τη στιγμή, ο παίκτης που βρίσκεται σε θέση οφσάιντ, συμμετάσχει ενεργά στην εξέλιξη του παιχνιδιού (επιρρεάζει με κάποιο τρόπο την φάση που εξελίσεται), τότε ο διαιτητής σημειώνει την παράβαση. Ο διαιτητής είναι αυτός που καθορίζει αν ο παίκτης αυτός συμμετέχει στην φάση ενεργά ή αν δεν επιρρεάζει την φάση. Αυτο σημαίνει πως δεν σφυρίζονται όλες οι περιπτώσεις που ένας παίκτης βρίσκεται σε αντικανονική θέση, αλλά μόνο αν ο παίκτης αυτός επιρεάζει την εξέλιξη της φάσης. Ο κανονισμός αυτός, ένας από τους πιο παλιούς του ποδοσφαίρου, διχάζει αρκετές φορές τους παίκτες και τους θεατές, καθώς είναι ιδιαίτερα πολύπλοκος και βασίζεται στη κρίση του διαιτητή. Μετά τη σημείωση της παράβασης, η μπάλα περνά στην κατοχή της ομάδας που αμύνεται.
[Επεξεργασία] Προέλευση
 |
Αυτό το άρθρο ή η ενότητα δεν αναφέρει τις πηγές του ή δεν περιέχει επαρκείς παραπομπές. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια προσθέτοντας κατάλληλες πηγές και παραπομπές που να υποστηρίζουν το άρθρο. |
Η προέλευση του ποδοσφαίρου χάνεται κυριολεκτικά στα βάθη του παρελθόντος. Αλλά μια τόσο μακρινή έρευνα θα ήταν κουραστική και θα έπασχε από έλλειψη στοιχείων.
Πόσα δεν έχουν γραφεί και πόσες υποθέσεις δεν έχουν γίνει για ν' αποδειχτεί ότι οι αρχαίοι Έλληνες, ή ακόμη και αρχαιότεροι λαοί στην ιστορία, οι Αιγύπτιοι και οι Ασσύριοι, γνώριζαν το παιχνίδι που συναρπάζει σήμερα όλο τον κόσμο, χωρίς να είναι φυσικά δυνατό, από τα ελάχιστα αρχαία κείμενα που αναφέρονται στα παιχνίδια των αρχαίων, να εξαχθούν οριστικά συμπεράσματα, ωστόσο είναι αρκετά πιθανό ότι έπαιζαν κάποιο σφαιριστικό παιχνίδι.
Ένα ανάγλυφο του 4ου π.Χ. αιώνα που βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο των Αθηνών και εικονίζει έναν έφηβο να παίζει μια σφαίρα πάνω στο πόδι του. Από ανασκαφές που έκαναν στη Σαμοθράκη οι Αμερικανοί με επικεφαλής την κ. Ελίζαμπεθ Ντούζμπερι και τον Έλληνα αρχαιολόγο κ. Ανδρέα Βαβρίτσα, προήλθε ένα ακόμη εύρημα, μια μπάλα φτιαγμένη από ουροδόχο κύστη ζώου. Σ' έναν τάφο του 3ου π.Χ. αιώνα, βρέθηκε μεταξύ άλλων κι ένα πήλινο συμπαγές ομοίωμα μπάλας, που μοιάζει με τις μπάλες που χρησιμοποιούνται στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.
Ανάλογα ευρήματα και μαρτυρίες για σφαιριστικά παιχνίδια, υπάρχουν στην Κίνα, την Αίγυπτο, την Ιταλία, Γαλλία και σε πολλές άλλες χώρες, όπως στη Νότια Αμερική.
Μια πιο "σκληροπυρηνική" άποψη αναφέρει ότι και οι σαξονικοί λαοί έπαιζαν ένα είδους "ποδόσφαιρο". Συγκεκριμένα, την περίοδο που τα βρετανικά νησιά ήταν πεδία μαχών μεταξύ των διαφόρων φύλων, όπως οι Σάξονες, οι Κέλτες κ.α., όταν μια σαξονική φυλή κέρδιζε μια μάχη, αποκεφάλιζε τον αντίπαλο φύλαρχο και έπαιζε ποδόσφαιρο χρησιμοποιώντας ως μπάλα το... κομμένο κεφάλι.
[Επεξεργασία] Το σύγχρονο ποδόσφαιρο
Το ποδόσφαιρο με τη σημερινή του μορφή, συμπλήρωσε 150 χρόνια ζωής κι έχει πατρίδα του την Αγγλία. Οι πρώτοι Κανονισμοί θεσπίστηκαν από τους φοιτητές του Καίμπριτζ το 1846. Ο πρώτος Σύλλογος "Notts County F.C." ιδρύθηκε το 1862. Τον επόμενο χρόνο ιδρύθηκε η Αγγλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία και τα αμέσως επόμενα χρόνια ιδρύθηκαν ο ένας μετά τον άλλο οι μεγάλοι Αγγλικοί Σύλλογοι που υπάρχουν μέχρι σήμερα. Το 1866 τέθηκαν αντιμέτωπα τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα του Λονδίνου και του Σέφιλντ. Το 1867 ιδρύθηκε ο πρώτος Σύλλογος της Σκωτίας "Κουίνς Παρκ". Το Κύπελλο Αγγλίας διεξήχθη για πρώτη φορά το 1871 με αντίπαλες στον τελικό τις ομάδες "Γουόντερερς" και "Ρόιγιαλ Ιντζηνίαρς" με νικήτρια την πρώτη με 1-0. Στη Γλασκόβη, το 1872, έγινε ο πρώτος διεθνής αγώνας μεταξύ των εθνικών ομάδων Σκωτίας - Αγγλίας που έληξε 0-0.
Το ποδόσφαιρο διαδόθηκε και στην ηπειρωτική Ευρώπη. Το πρώτο μη βρετανικό σωματείο είναι η "Αβρ Α.Κ." της Χάβρης (1872). Η διάδοση του ποδοσφαίρου δημιούργησε την ανάγκη κωδικοποίησης των Κανονισμών. Έτσι το 1882 ιδρύθηκε το "Διεθνές Συμβούλιο" που κωδικοποίησε τους Κανονισμούς και που εξακολουθεί και τώρα να ελέγχει και να τροποποιεί τους Κανονισμούς Παιδιάς.
Πρέπει να τονιστεί ότι οι τροποποιήσεις που έχουν γίνει στους Κανονισμούς Παιδιάς από το 1846 δεν άλλαξαν τη μορφή του ποδοσφαίρου. Η πιο σημαντική είναι η καθιέρωση της ποινής του πέναλτι που έγινε το 1891 ύστερα από πρόταση της Ιρλανδικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας. Το 1895 εφαρμόστηκε και ο Κανονισμός επαναφοράς της μπάλας από πλάγιο άουτ με τα δυο χέρια. Η διάδοση του ποδοσφαίρου και η ανάγκη ομαλής διεξαγωγής των αγώνων αύξησε σημαντικό τον αριθμό των διαιτητών. Το 1893 ιδρύθηκε η Ομοσπονδία Διαιτητών της Αγγλίας.
Στο μεταξύ το ποδόσφαιρο διαδόθηκε με μεγάλη ταχύτητα (κυρίως από Άγγλους Ναυτικούς και Υπαλλήλους Εμπορικών Εταιρειών) και στη Λατινική Αμερική. Το 1893 ιδρύθηκε η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Αργεντινής. Αξίζει νομίζουμε ν' αναφερθούν οι χρονολογίες ίδρυσης μερικών ακόμα Ποδοσφαιρικών Ομοσπονδιών με τεράστια δραστηριότητα και μεγάλες διεθνείς διακρίσεις. Ιταλική (1898), Γερμανική (1900), Ουρουγουάης (1900), Βελγίου (1895), Δανίας (1879), Ελβετίας (1895), Ισπανίας (1905), Νέας Ζηλανδίας (1891), Νότιας Αφρικής (1892), Ουγγαρίας (1901), Σουηδίας (1906).
Όπως ήταν φυσικό, δημιουργήθηκε η ανάγκη ίδρυσης ενός διεθνούς οργάνου για τον προγραμματισμό και τον έλεγχο των διεθνών ποδοσφαιρικών αγώνων και την ενιαία εφαρμογή των Κανονισμών. Το 1904, με πρωτοβουλία του Γάλλου Ζιλ Ριμέ (που παρέμεινε για πολλά χρόνια Πρόεδρός της), ιδρύθηκε η F.Ι.F.Α. Στην αρχή, στη δύναμη της F.Ι.F.Α. ανήκαν 7 μόνο χώρες. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Αγγλία, που ήθελε να μονοπωλήσει την διεθνή οργάνωση του ποδοσφαίρου, εγκατέλειψε το 1928 την F.Ι.F.Α. με αφορμή την απόφαση να επιτρέπεται η πληρωμή ημεραργιών στους Ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές. Επανήλθε ύστερα από 18 χρόνια (1946). Η αποχώρηση της Αγγλίας δεν είχε καμία επίδραση στην ανάπτυξη της F.Ι.F.Α, τα μέλη της οποίος αυξάνονταν συνεχώς.
Το πρώτο παγκόσμιο κύπελλο κατέκτησε η Ουρουγουάη το 1930. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για την αλματώδη εξέλιξη του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου παρόλο που το ποδόσφαιρο εισήχθη στη Βραζιλία σχετικά αργά. (Η Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου της Βραζιλίας ιδρύθηκε το 1924). Το γεγονός ότι στη Βραζιλία οι φυλετικές διακρίσεις είναι ανύπαρκτες, επέτρεψε στους μαύρους και μιγάδες παίκτες να διαπρέψουν με τα πλούσια σωματικά τους προσόντα, παρά το σοβαρό μειονέκτημα του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου που είναι το ατομικό παίξιμο των παιχτών.
[Επεξεργασία] Σημειώσεις
- ↑ Για διεθνείς αγώνες, στα πλαίσια της FIFA, οι διαστάσεις πρέπει να είναι από 100 μ. μέχρι 110 μ. πλάτος και από 64 μ. μέχρι 75 μ. πλάτος.
[Επεξεργασία] Δείτε επίσης
[Επεξεργασία] Εξωτερικές συνδέσεις
