Wybraliście najlepszą płytę w historii polskiego metalu

Łukasz Dunaj (dziennikarz): Osobliwe, że Acid Drinkers traktowani są przez tzw. krytykę z mieszaniną respektu i pobłażliwości. Na tej jednak płycie, zespół buszujący wcześniej w gąszczu zapożyczeń, odnalazł swój unikalny język. "Infernal" to za dwoma wyjątkami (infantylnym "Drug Dealer" i coverem "Konsumenta" Kultu) piorunująca dawka nowoczesnego wówczas thrashu wybełtanego z hard core’ową intensywnością przekazu. Obok zrywających skalpy czadów, są tu również numery, które pokazywały Acid, jako zespół poszukujący niebanalnych ścieżek – "Slow & Stoned" to najlepszy przykład. Do dzisiaj żadna rodzima ekipa spod thrashowo-core’owej bandery nie przebiła tej pozycji. A próbowało wielu. Nie bójmy się tego docenić.

Paweł Piotrowicz (dziennikarz): Każdy utwór brzmi tu światowo, każdy to przebój, mimo że jest znacznie szybciej, agresywniej i bardziej konkretnie. Całość wali po pysku do tego stopnia, że można zaryzykować stwierdzenie, iż jest takim Acidowym "Reign In Blood".

Adam Kaliszewski (dziennikarz): Pal licho, niech w moim zestawieniu znajdzie się jednak choć jedna faktycznie metalowa płyta. Ale nie będzie to Turbo, Kat, czy inne TSA, a zespół, który z jednej strony zawsze cechował dystans i luz, a z drugiej strony – od pewnego momentu – poważne podejście do robienia profesjonalnej, solidnie zagranej i nagranej muzyki metalowej. Osobiście najwyżej cenię płyty z okresu "późnego Litzy w Acid" – kiedy zespół nie był już bandą radosnych jajcarzy i potrafił nagrać rzeczy naprawdę na światowym poziomie, a z drugiej strony u Roberta gdzieś tam jeszcze, choć w śladowych ilościach, trochę siarki na gryfie pozostawało. A "Infernal Connection" ten kilkuletni okres właśnie rozpoczęło. To po prostu kawał fajnego, nowoczesnego jak na owe czasy metalu – tu thrash, tam nutka stonera, pierwsze – może jeszcze nieśmiałe – zabawy z brzmieniem. A jednocześnie po prostu świetnie "żrąca" całość – taka acidowa torpeda (choć niekoniecznie "lux").