Οφείλω να ομολογήσω ότι η βασική μου αντίθεση στο Μνημόνιο ήταν:
α) Για λόγους οικονομικούς. Πίστευα ότι η χώρα μπορούσε να ανταποκριθεί στην κρίση με ένα συγκροτημένο πρόγραμμα περιορισμού των δαπανών και ενίσχυσης της ανάπτυξης. Δεύτερον γιατί έχοντας μια προηγούμενη εμπειρία από τα πεπραγμένα του ΔΝΤ στην Αργεντινή, θεωρούσα ότι αυτό ενδιαφέρεται περισσότερο για τη διασφάλιση των πιστωτών μιας χώρας, παρά για τη σωτηρία της.
Μη υπάρχουσας της δυνατότητας υποτίμησης του νομίσματος, (λόγω ευρώ) που πάντα ήταν το πρώτο μέτρο που εισηγείτο το ΔΝΤ, η ελληνική οικονομία θα οδηγείτο σε έναν εσωτερικό αποπληθωρισμό με δραματική μείωση μισθών και εισοδημάτων και ανατροπή εργασιακών σχέσεων (δήθεν στο όνομα της ανταγωνιστικότητας) που νομοτελειακά θα επέφεραν έκρηξη της ανεργίας και περαιτέρω διαιώνιση του φαύλου κύκλου της ύφεσης. Αυτά δηλαδή που βιώνουμε σήμερα. Με άλλα λόγια, από οικονομικής πλευράς, η πολιτική του Μνημονίου ήταν μια καταστροφική συνταγή.
β) Για λόγους εθνικούς. Επειδή η χώρα μας έχει πολλά ανοιχτά μέτωπα με τους γείτονές της, οι οποίοι επωφθαλμιούν ζωτικά μας συμφέροντα, μια συμφωνία που θα έθετε τη χώρα υπό ξένη κηδεμονία, ουσιαστικά θα την καθιστούσε εύκολο στόχο πιέσεων για να προβεί σε επώδυνους συμβιβασμούς.
Θεωρούσα το Μνημόνιο μια βραχυπρόθεσμη λύση μέχρις ότου οι δανειστές μας καταφέρουν να διαγράψουν από τα χαρτοφυλάκιά τους τα ελληνικά ομόλογα (με τις γνωστές μεθόδους). Παράλληλα δε, στο χρόνο αυτό θα έκλειναν τα εθνικά λεγόμενα θέματα (κυρίως Αιγαίο και Σκοπιανό) με συνοπτικές διαδικασίες.
Ο ελληνικός λαός, υπό ένα καθεστώς ψυχολογικής βίας, την οποία θα ενίσχυε η συστηματική καταστροφολογία, (στην οποία συνδράμουν τα γνωστά διαπλεκόμενα μέσα) ουσιαστικά θα δεχόταν αδιαμαρτύρητα τα μέτρα με την ψευδαίσθηση ότι οι θυσίες θα πιάσουν τόπο και στο βάθος του τούνελ, «υπάρχει ελπίς».
Πού και πού, θα μας τόνωναν το ηθικό με μερικές δηλώσεις για την επιτυχή έκβαση του προγράμματος (τις ακούμε κάθε μέρα πια, ο κ. Παπανδρέου δεν προλαβαίνει να μαζεύει βραβεία), ενώ θα μας έδιναν και μερικά ψίχουλα …επιτυχίας, όπως αυτή με την επιστροφή του Οικοτροφείου της Πριγκήπου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο (να δείτε πως θα εξαργυρώσει η Τουρκία την …υποχώρηση αυτή) για να μην απογοητευόμαστε εντελώς.
Στη συνέχεια, σε ένα εύρος διετίας, η χώρα θα οδηγείτο είτε σε πλήρη, είτε σε ελεγχόμενη χρεωκοπία.
Εν συντομία, αυτοί ήσαν οι λόγοι της αντίθεσής μου.
Υπάρχει, τίποτα χειρότερο; Θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος καλοπροαίρετος. Δυστυχώς υπάρχει.
Εντελώς τυχαία, έπεσε χθες στα χέρια μου μια Μελέτη του Καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, κ. Κώστα Χρυσόγονου με τίτλο «Η χαμένη τιμή της Ελληνικής Δημοκρατίας».
Λυπούμαι, αλλά εδώ έχουμε κατάλυση της Συνταγματικής τάξης της χώρας.
Η σύμβαση του Μνημονίου πέραν του ότι έρχεται σε ευθεία αντίθεση με βασικά άρθρα του Συντάγματος, ουσιαστικά καταλύει «την κυρίαρχη κρατική υπόσταση της ελληνικής Δημοκρατίας» και οδηγεί σε «καταστρατήγηση της δημοκρατικής αρχής»
Απορώ, πώς τόσο διακεκριμένοι νομικοί και καθηγητές του Συνταγματικού Δικαίου στη Βουλή, δέχθηκαν να υπογράψουν αυτό το νομικό εξάμβλωμα που δεν προσβάλλει μόνο το νομικό πολιτισμό της χώρας μας, αλλά υπονομεύει την ίδια τη δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος μας.
Τι δέον γενέσθαι;
Απλώς να υπενθυμίσω το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματός μας ότι η τήρηση του «επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων»
Κώστας Ροδινός
Ακολουθεί η Μελέτη του Καθηγητή κ. Χρυσόγονου
