Elżbieta Bieńkowska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Elżbieta Bieńkowska
Elżbieta Bieńkowska Kancelaria Senatu.jpg
Data i miejsce urodzenia 4 lutego 1964
Katowice
Europejski Komisarz ds. Rynku Wewnętrznego i Usług
Przynależność polityczna Europejska Partia Ludowa
Okres urzędowania od 1 listopada 2014
Poprzednik Michel Barnier
Wiceprezes Rady Ministrów, minister infrastruktury i rozwoju
Przynależność polityczna bezpartyjna
(z rekomendacji PO)
Okres urzędowania od 27 listopada 2013
do 22 września 2014
Następca Maria Wasiak[1]
Minister rozwoju regionalnego
Przynależność polityczna bezpartyjna
(z rekomendacji PO)
Okres urzędowania od 16 listopada 2007
do 27 listopada 2013
Poprzednik Grażyna Gęsicka
Odznaczenia
Komandor z Gwiazdą Królewskiego Norweskiego Orderu Zasługi Złoty Medal "Za Zasługi dla Pożarnictwa"
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Wikicytaty Elżbieta Bieńkowska w Wikicytatach

Elżbieta Ewa Bieńkowska z domu Moycho (ur. 4 lutego 1964 w Katowicach[2]) – polska urzędniczka służby cywilnej, w latach 2007–2013 minister rozwoju regionalnego, od 2011 do 2014 senator VIII kadencji, od 2013 do 2014 wiceprezes Rady Ministrów i minister infrastruktury i rozwoju, od 2014 Europejski Komisarz ds. Rynku Wewnętrznego i Usług.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

W 1982 ukończyła IV Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Staszica w Sosnowcu[3], w 1988 orientalistykę w zakresie iranistyki na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, w 1996 Krajową Szkołę Administracji Publicznej (IV promocja), a w 1998 studia podyplomowe w Szkole Głównej Handlowej.

Działalność zawodowa[edytuj | edytuj kod]

Jest wieloletnim praktykiem zarządzania i wdrażania programów operacyjnych współfinansowanych z funduszy pomocowych i strukturalnych w ramach polityki spójności UE. Jest zwolenniczką decentralizacji władzy publicznej, w tym zarządzania polityką spójności UE w Polsce.

Pracowała jako pełnomocnik wojewody ds. kontraktu regionalnego dla województwa katowickiego i strategii rozwoju regionalnego. Brała także udział w pracach nad przygotowaniem programu PHARE INRED. Odbyła staże w Ministerstwie Spraw Zagranicznych oraz w administracji brytyjskiej. Stanowisko dyrektora Wydziału Rozwoju Regionalnego (ówcześnie Wydziału Programowania i Funduszy Europejskich) objęła w czasach, gdy marszałkiem województwa śląskiego był Jan Olbrycht (późniejszy poseł do PE z ramienia Platformy Obywatelskiej), utrzymała po przejęciu władzy w regionie w 2002 przez Michała Czarskiego z Sojuszu Lewicy Demokratycznej oraz w 2006, gdy marszałkiem województwa został Janusz Moszyński z ramienia Platformy Obywatelskiej. Koordynowała prace zespołu przygotowującego Regionalną Strategię Innowacji dla Województwa Śląskiego, była kierownikiem Zespołu zadaniowego ds. aktualizacji strategii rozwoju województwa śląskiego na lata 2000–2020, a także koordynatorem i negocjatorem zespołu tworzącego Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Śląskiego na lata 2007–2013, doprowadzając do przyjęcia tego programu 4 września 2007 w grupie pierwszych pięciu programów regionalnych w Polsce. Była członkiem Komitetu Monitorującego Regionalny Program Operacyjny Województwa Śląskiego. Wykładała na Politechnice Śląskiej w ramach II edycji Europejskich Studiów Podyplomowych z zakresu programów strukturalnych Unii Europejskiej[4]. 5 października 2007 zarząd województwa powołał ją na stanowisko dyrektora Śląskiego Centrum Przedsiębiorczości[5]. W latach 2002–2007 zajmowała stanowisko wiceprzewodniczącej rady nadzorczej Górnośląskiej Agencji Rozwoju Regionalnego S.A.

16 listopada 2007 została zaprzysiężona na stanowisko ministra rozwoju regionalnego w pierwszym rządzie Donalda Tuska. Jej kandydaturę zgłosił Tomasz Tomczykiewicz (przewodniczący śląskiej PO) w porozumieniu z Janem Olbrychtem, który wcześniej odmówił objęcia tego stanowiska.

W wyborach parlamentarnych w 2011 została wybrana do Senatu jako bezpartyjna kandydatka z ramienia Platformy Obywatelskiej. Startując w okręgu wyborczym nr 75, otrzymała 48 281 głosów[6]. 31 października 2014 złożyła mandat senatorski w związku z objęciem stanowiska komisarza Komisji Europejskiej od 1 listopada 2014.

W drugim rządzie Donalda Tuska zachowała stanowisko ministra rozwoju regionalnego.

27 listopada 2013 prezydent RP Bronisław Komorowski na wniosek premiera (zapowiedziany 20 listopada 2013[7]) odwołał Elżbietę Bieńkowską z urzędu ministra rozwoju regionalnego[8] i powołał na urzędy wicepremiera oraz ministra infrastruktury i rozwoju[9]. 22 września 2014 przestała pełnić te urzędy.

10 września 2014 Jean-Claude Juncker ogłosił nominację Elżbiety Bieńkowskiej na komisarza Komisji Europejskiej ds. rynku wewnętrznego i usług, przemysłu, przedsiębiorczości oraz małych i średnich przedsiębiorstw[10]. Stanowisko objęła 1 listopada 2014[11].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia
Nagrody i wyróżnienia

W 2011 otrzymała Nagrodę Kisiela. W 2014 została wyróżniona nagrodą Wiktora 2013 w kategorii „Polityk Roku”.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Córka Tadeusza i Jadwigi. Zamężna (mąż Artur), ma troje dzieci (Michalinę, Mateusza i Zofię). Mieszka w Mysłowicach[14].

Przypisy

  1. ↑ Maria Wasiak objęła wyłącznie stanowisko ministra infrastruktury i rozwoju.
  2. ↑ Biogram na stronie Senatu (VIII kadencja). [dostęp 2013-11-27].
  3. ↑ Aleksandra Klich, Józef Krzyk, Pyskata, „Wysokie obcasy” nr 50/2007 z 15 grudnia 2007, s. 16
  4. ↑ II Edycja Europejskich Studiów Podyplomowych Zakończona. „Biuletyn Politechniki Śląskiej„ nr 2 z listopada 2005. [dostęp 2013-10-08].
  5. ↑ Powołano dyrektora Śląskiego Centrum Przedsiębiorczości. gospodarkaśląska.pl, 15 października 2007. [dostęp 2013-10-08].
  6. ↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2013-10-08].
  7. ↑ Kandydaci na ministrów. premier.gov.pl, 20 listopada 2013. [dostęp 2013-11-20].
  8. ↑ M.P. z 2013 r. poz. 1004
  9. ↑ M.P. z 2013 r. poz. 1005
  10. ↑ The Juncker Commission (ang.). europa.eu, 10 września 2014. [dostęp 2014-09-10].
  11. ↑ Kolegium (2014–2019). Komisarze. Przywództwo polityczne Komisji Europejskiej. ec.europa.eu, 1 listopada 2014. [dostęp 2014-11-01].
  12. ↑ Årsberetning 2012. Det kongelige hoff. (norw.). kongehuset.no, marzec 2013. [dostęp 2013-12-05]. s. 44–45.
  13. ↑ Kompletnie zaskoczona wicepremier Bieńkowska. Nie spodziewała się medalu. tvn24.pl, 2014-05-11.
  14. ↑ Bieńkowska: Moim największym osiągnięciem są dzieci. dziennikzachodni.pl, 8 marca 2011. [dostęp 2013-10-08].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

p • d • e
Ministrowie Rozwoju Regionalnego III Rzeczypospolitej

Jerzy Kropiwnicki • Grażyna Gęsicka • Jarosław Kaczyński (p.o.) • Grażyna Gęsicka • Elżbieta Bieńkowska

 Godło Polski
p • d • e
Ministrowie Infrastruktury i Rozwoju
Elżbieta Bieńkowska (bezp.) • Maria Wasiak (bezp.)
 Godło Polski
p • d • e
Pierwszy rząd Donalda Tuska (2007–2011)
W dniu zaprzysiężenia
Donald Tusk (PO) • Elżbieta Bieńkowska (bezp.) • Zbigniew Ćwiąkalski (bezp.) • Zbigniew Derdziuk (bezp.) • Mirosław Drzewiecki (PO) • Jolanta Fedak (PSL) • Cezary Grabarczyk (PO) • Aleksander Grad (PO) • Katarzyna Hall (bezp.) • Bogdan Klich (PO) • Ewa Kopacz (PO) • Barbara Kudrycka (PO) • Maciej Nowicki (bezp.) • Waldemar Pawlak (PSL) • Jacek Rostowski (bezp.) • Marek Sawicki (PSL) • Grzegorz Schetyna (PO) • Radosław Sikorski (PO) • Bogdan Zdrojewski (PO)
 Premier RP D Tusk.jpg
Późniejsi członkowie rządu
Michał Boni (bezp.) • Andrzej Czuma (PO) • Adam Giersz (bezp.) • Krzysztof Kwiatkowski (PO) • Jerzy Miller (bezp.) • Andrzej Kraszewski (bezp.) • Tomasz Siemoniak (PO)
p • d • e
Drugi rząd Donalda Tuska (2011–2014)
W dniu zaprzysiężenia
Donald Tusk (PO) • Waldemar Pawlak (PSL) • Tomasz Arabski (bezp.) • Bartosz Arłukowicz (bezp., potem PO) • Elżbieta Bieńkowska (bezp.) • Michał Boni (bezp.) • Mikołaj Budzanowski (bezp.) • Jacek Cichocki (bezp.) • Jarosław Gowin (PO) • Władysław Kosiniak-Kamysz (PSL) • Marcin Korolec (bezp.) • Barbara Kudrycka (PO) • Joanna Mucha (PO) • Sławomir Nowak (PO) • Jacek Rostowski (PO) • Marek Sawicki (PSL) • Tomasz Siemoniak (PO) • Radosław Sikorski (PO) • Krystyna Szumilas (PO) • Bogdan Zdrojewski (PO)
 Premier RP D Tusk.jpg
Późniejsi członkowie rządu
p • d • e
Komisja Jean-Claude’a Junckera
W dniu powstania Jean-Claude Juncker
Źródło: „http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Elżbieta_Bieńkowska&oldid=41378601”