Giraffe (dier)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ga naar: navigatie, zoeken
Giraffe
IUCN-status: Niet bedreigd[1] (2010)
Angolagiraffe (Giraffa camelopardalis angolensis)
Angolagiraffe (Giraffa camelopardalis angolensis)
Taxonomische indeling
Rijk: Animalia (Dieren)
Stam: Chordata (Chordadieren)
Klasse: Mammalia (Zoogdieren)
Orde: Artiodactyla (Evenhoevigen)
Familie: Giraffidae (Giraffen)
Geslacht: Giraffa
Soort
Giraffa camelopardalis
(Linnaeus, 1758[2])
Verspreiding van de diverse ondersoorten.
Verspreiding van de diverse ondersoorten.
Afbeeldingen Giraffe op Wikimedia Commons Wikimedia Commons
Giraffe op Wikispecies Wikispecies
Portaal  Portaalicoon   Biologie
Zoogdieren

De giraffe of giraf (Giraffa camelopardalis) is een hoefdier met een zeer lange nek en lange en slanke poten. Het is het hoogste dier ter wereld: een volwassen giraffe kan een hoogte van rond de vijf meter bereiken. Het jong van een giraffe is al van de geboorte 2 meter.

Het woord "giraffe" komt van het Italiaanse woord giraffa dat ontleend is aan het Arabische woord zarāfa. De Romeinen noemden de giraffe camelopardalis, wat letterlijk "kameelpanter" betekent. Deze benaming komt nog terug in het Afrikaans (kameelperd) en vroeger ook in het Nederlands (kameelpardel).

Samen met hun nauwste verwant, de veel kleinere okapi, die een zwart lichaam, gestreepte poten en een gevlekte kop heeft, vormen de giraffen de dierkundige familie Giraffidae.

Zintuigen

Een giraffe heeft een zeer goed zicht waarbij hij scherp ziet. Bovendien kunnen giraffen kleuren onderscheiden. Van alle dieren die op de savanne leven is de giraffe een van de dieren die het verst kan zien, mede doordat de ogen bij de giraffe aan de zijkant van de kop zitten en bij bijvoorbeeld leeuwen voor op de kop. Dit is handig om ook andere dieren te waarschuwen voor gevaar. Als bescherming tegen de doorns van bomen en tegen stof, hebben giraffen oogleden met zeer lange wimpers. Giraffen kunnen net als mensen de ogen apart van elkaar sluiten. Dit is handig voor als er stof of zand van een bepaalde kant komt ze toch met het andere oog alles in de gaten kunnen blijven houden. Giraffen hebben een normale reukzin. Ze kunnen hun neusgaten sluiten met behulp van spiertjes.

Taxonomie

De giraffen worden over het algemeen ingedeeld in volgende ondersoorten, met eigen verspreidingsgebieden.

Inwendige organen

Gebit en spijsverteringskanaal

Schema van het pad van de Nervus laryngeus recurrens in een giraffe.

De giraffe heeft een goed spijsverteringskanaal. Het gebit van de giraffe bestaat alleen uit tanden in de onderkaak en kiezen in onder-en bovenkaak. Aan de bovenkant ontbreekt het aan snijtanden (zie foto van de schedel). Zoals bij vele hoefdieren maken de ondersnijtanden contact met een vezelige plaat vooraan het gehemelte. De tanden en kiezen staan in een keurige halve cirkel en zijn allemaal ongeveer even groot. De kiezen gebruikt de giraffe om het eten te malen. Een vleeseter daarentegen heeft schaarkiezen om stukken vlees af te snijden. De kiezen van de giraffe hebben een ruwer oppervlak dan die van sommige andere zoogdieren. De lengte van het darmkanaal bedraagt 77 meter, zo'n 30x de lichaamslengte. Opvallend is in vergelijking met bijvoorbeeld runderen dat de giraffe een minder gespierde pens heeft van circa 100 liter. De dikke darm is in lengte 33% van de totale darm. Door de lange dikke darm heeft de giraffe iets gemeen met alle "fijnproevers", soorten die hun voedsel selecteren en meer bladeren en knoppen dan gras eten. De lange dunne darm komt voor bij grazers. In vergelijking met andere fijnproevers is de dikke darm van de giraffe extra lang.

Ademhalingssysteem

De luchtpijp van een giraffe is maar vier centimeter in doorsnee. Dit is heel smal in vergelijking tot andere zoogdieren. De longen van een giraffe zijn acht keer groter dan die van een mens. Wetenschappers denken dat de dode luchtruimte in de luchtpijp te groot zou worden bij een grotere diameter. Het feit dat giraffen geen grotere luchtpijp nodig hebben dan andere zoogdieren is omdat ze hun lucht krachtiger uitademen. De snelheid van de lucht in de luchtpijp van een giraffe is 180 centimeter per seconde, wat twee keer zo snel is als bij mensen. De luchtstroom is zo snel, dat er bijna turbulentie ontstaat. Wanneer er turbulentie zou ontstaan zou de luchtweerstand verhogen en de effectiviteit van de ademhaling juist verlaagd worden.

Bloedsomloop

Giraffen hebben over het algemeen een klein, maar extreem krachtig hart. Het hart van een giraffe weegt zo'n 12 kilo en heeft een inhoud van 6 liter. Het hart transporteert ongeveer 60 liter bloed per minuut. Dit extreem krachtige hart is nodig om voldoende bloed door hun lange nek naar de hersenen te kunnen pompen. De hersenen van de giraffe bevinden zich bij normale stand 4 tot 5 meter boven het hart. Wanneer ze drinken, dalen de hersenen 2 tot 3 meter beneden dit niveau. De giraffe heeft een veel hogere bloeddruk dan andere landdieren, omdat de afstand tussen de hersenen en het hart veel groter is. De wanden van zijn aderen en slagaderen zijn dik en gespierd, waardoor het onmogelijk is om te barsten wanneer het hart grote hoeveelheden bloed door het lichaam pompt. Het hart heeft krachtige hartspieren, dat de giraffe in staat stelt om bloed vanaf het hart ruim 2 meter naar boven te pompen. Voorheen dachten wetenschappers dat de giraffe een zeer groot hart moest hebben om zijn bloedsomloop te kunnen reguleren. Giraffen hebben een manier om de capaciteit van hun cardiovasculair systeem aan te passen. Ze kunnen hun bloedvaten laten uitzetten of krimpen, zodat het volume van het systeem veranderd. Aderkleppen in de slagaders zorgen ervoor dat het bloed tussen de hartslagen niet naar beneden zakt. Om de bloeddruk naar de kop te controleren, heeft de giraffe in zijn nek zeer elastische bloedvaten en kleppen in de vaten.

Uiterlijke kenmerken

Huid en vacht

De vacht met daarop het vlekkenpatroon van een netgiraffe.

De vacht van een giraffe is een opvallend kenmerk. De vacht heeft onregelmatige, donkere vlekken die oranje, kastanjebruin, bruin of bijna zwart zijn. Ze worden gescheiden door licht haar (meestal wit of crème van kleur). De huid onder de donkere gebieden, met name de vlekken, kan als venster dienen voor thermoregulatie, waarbij het ook een geschikte locatie is voor bloedvaten en grote zweetklieren. De huid van de giraffe is meestal grijzig. De huid is ook dik en stelt hen in staat om door een doornstruik te rennen zonder enige verwondingen op te lopen. De vacht kan ook dienen als een chemische verdediging, omdat het vol zit met parasiet en insect werende middelen die het dier een karakteristieke geur geven. Er zijn ten minste elf belangrijke aromatische stoffen in de vacht, maar indool en skatool zijn verantwoordelijk voor de meeste geur. Omdat de mannetjes een sterkere geur hebben dan de vrouwtjes, bestaat het vermoeden dat het ook een seksuele functie heeft.

De vlekken van een giraffe kleuren donkerder naarmate een giraffe ouder wordt. De vlekken op de vacht bij mannetjes beginnen voor het eerst te veranderen van kleur tussen de leeftijd van zeven en acht jaar. Het verkleuren van de vlekken duurt zo'n 2 jaar. Wanneer een giraffe ongeveer tien is, zijn z'n vlekken volledig zwart. De vlekken bij een vrouwtje zijn altijd iets lichter dan de vlekken bij een mannetje. Hiermee kunnen wetenschappers de leeftijd van een giraffe inschatten. Het is nog niet helemaal bekend hoe de verkleuring van de vlekken plaatsvindt, maar er bestaat een vermoeden dat dit gebeurt doordat bij een giraffe in de puberteit het testosterongehalte verandert.[3]

Langs de nek lopen manen van korte, rechtopstaande haren. De staart van een giraffe is dun en ongeveer 1 meter lang. Hij eindigt in een lang donker plukje haar en wordt gebruikt als bescherming tegen insecten.

Algemeen

Het skelet van een giraffe.

Een volwassen giraffe heeft een kop-romplengte van 3,5 tot 4,8 meter en een staartlengte van 76 tot 110 centimeter. Mannetjes worden over het algemeen groter dan vrouwtjes. Vrouwtjes zijn over het algemeen 3,5 tot 4,7 meter hoog en 400 tot 500+ kilogram zwaar. Mannetjes zijn 3,9 tot 5,2 meter hoog en 500 tot 800 kilogram zwaar. Bij uitzondering kan een mannetje 5,3 tot 5,5 meter hoog worden.

Skelet

De schedel van de giraffe.

Het skelet van een giraffe heeft dezelfde samenstelling als dat van een mens. Net als bij een mens kan het aantal wervels van een giraffe soms verschillen. Een mens heeft ongeveer 34 wervels, terwijl er dit bij een giraffe 44 tot 54 zijn. Dit komt omdat een giraffe een staart heeft met ongeveer 17 staartwervels. Een giraffe heeft hetzelfde aantal nekwervels als een mens, namelijk 7, alleen zijn ze veel langer. Een giraffe heeft ook 12 tot 15 borstwervels en 5 lendewervels. In het heilig been zitten 5 vergroeide wervels en in de stuit 3 tot 5 vergroeide wervels. De staart van de giraffe bestaat uit 200 botten.

Kop

Kop van een giraffe.

Beide geslachten van de giraffe hebben prominente hoornachtige structuren op hun kop, die worden gevormd uit verkalkt kraakbeen, bedekt met behaarde huid en gefuseerd aan de schedel bij het wandbeen. Aangezien er vaten in de horens zitten kunnen ze een rol spelen bij thermoregulatie. Ze worden ook gebruikt bij de strijd tussen mannetjes. Het uiterlijk is een betrouwbare gids voor het geslacht of de leeftijd van de giraffe: De horens van vrouwtjes en jongen zijn dun en weergeven plukjes haar op de top, terwijl die van volwassen mannetjes eindigen in knoppen en vaak kaal zijn. Er is ook een mediane knobbel, die meer voorkomt bij mannetjes, aan de voorzijde van de schedel. Mannetjes ontwikkelen een opslag van calcium wanneer ze ouder worden, dat bulten vormt op hun schedel. De schedel van een giraffe wordt licht gehouden door meerdere sinussen. Echter, als ze ouder worden, worden de schedels zwaarder, wat hen helpt dominanter te zijn in de strijd. De schedel van een mannetje kan zo'n 13 kilo wegen, terwijl die van een vrouwtje maar 4,5 kilo weegt.

De achterste hoorntjes, hoog op het voorhoofd, zijn over het algemeen veel groter dan die lager op het voorhoofd. Bij veel dieren ontbreken deze voorste hoorntjes. In het midden van het voorhoofd zit ook één knobbelvormige hoorn.

Poten

Een duidelijk zichtbare rechter voorpoot van de giraffe.

Een giraffe heeft, net als de nek, ook lange poten. Aan het einde van de poten zitten brede, afgeronde hoeven. De voor- en achterpoten van een giraffe zijn ongeveer even lang. Als de giraffe met zijn kop bij de grond wil komen om bijvoorbeeld te drinken moet hij zijn voorpoten spreiden. De giraffe kan galopperen met een snelheid van 56 km/h en kan een snelheid van ongeveer 50 km/h vast houden voor enkele kilometers. Het spaakbeen en de ellepijp van de voorpoten worden gedraaid door de handwortelbeenderen, dat weliswaar gelijk is aan de menselijke pols en fungeert als een knie. De hoef van de giraffe heeft een diameter van 30cm en is 15cm hoog bij mannetjes en 10cm bij vrouwtjes. De achterkant van elke hoef is laag en de vetkuif is dicht bij de grond, waardoor de voet het gewicht van de giraffe kan ondersteunen. Giraffen hebben geen hubertusklauwen. Het bekken van de giraffe, dat relatief kort is, heeft een darmbeen, dat uitloopt tot de bovenste uiteinden.

Een giraffe heeft slechts twee gangen van voortbeweging: wandelen en galopperen. De giraffe is een telganger, wat betekent dat eerst de rechter poten tegelijk verplaatst worden en daarna de linkerpoten. Bij het galopperen, bewegen de achterpoten voor de voorpoten uit en zal de staart opkrullen. Het dier is afhankelijk van de voorwaartse en achterwaartse bewegingen van het hoofd en de nek voor evenwicht. Giraffen kunnen nauwelijks springen. Het hoogste dat ooit is opgenomen was slechts 1 meter hoog. Een giraffe rust door met zijn lichaam op zijn gevouwen poten te liggen. Om te gaan liggen, knielt het dier op zijn voorpoten en verlaagt vervolgens de rest van zijn lichaam. Om vervolgens weer terug op te staan, gaat hij eerst op de knieën zitten en spreidt de achterpoten om zijn achterwerk omhoog te krijgen. Vervolgens zet hij zijn voorpoten recht. Met elke stap zwaait de giraffe met zijn kop.

Giraffen zou waarschijnlijk niet bevoegd zwemmers als hun lange benen zou zeer omslachtig zijn in het water, hoewel ze zou kunnen drijven. Tijdens het zwemmen, zou de thorax extra gewicht meeslepen met de voorpoten, waardoor het moeilijk voor het dier zou zijn om zijn nek en benen te bewegen in harmonie of haar hoofd boven het oppervlak te houden.

Nek

Door de lange nek kan de giraffe bij hoog voedsel komen

De giraffe heeft een extreem lange nek, die maximaal 2 m in lengte wordt. De nek van een giraffe kan tot wel 230 kilo wegen. Een giraffe heeft net als mensen zeven nekwervels, alleen zijn ze veel langer. Elke wervel is dan ongeveer 28 cm lang. Dit omvat 52-54 procent van de wervelkolom, in tegenstelling tot andere grote hoefdieren, zoals het meest verwante dier van de giraffe, de okapi, waarvan de wervels maar 27-33 procent van de wervelkolom omvatten. De verlenging van de nek vindt grotendeels plaats na de geboorte, omdat giraffen moeders anders moeite zouden hebben bij de geboorte van een jong die een net zo lange nek heeft als een volwassen giraffe. Het hoofd en de nek worden opgehouden door grote spieren en het ligamentum nuchae, die zijn verbonden met dorsale stekels naar de borstwervel, dat vervolgens een bult vormt. De nekwervels hebben kogelgewrichten. In het bijzonder, kan het dier zijn kop verticaal kantelen door de atlas en axis wervels (C1 en C2) en meer takken bereiken met de tong.

Het draaipunt van de cervicale en thoracale wervels van giraffen ligt tussen de eerste en tweede borstwervel (T1 en T2). Dit is in tegenstelling tot andere herkauwers waarbij het draaipunt ligt tussen de zevende nekwervel (C7) en de eerste borstwervel (T1). Dit laat C7 direct bijdragen aan een grotere lengte van de nek en geeft aanleiding tot het feit dat T1 eigenlijk C8 is en giraffen dus een extra nekwervel hebben. Nochtans, is deze stelling niet algemeen aanvaard, omdat T1 andere morfologische kenmerken heeft en omdat er uitzonderingen op zoogdieren zijn bij de grens van zeven nekwervels, die algemeen gekenmerkt zijn door een verhoging van neurologische afwijkingen en ziekten.

Er zijn twee belangrijke hypothesen over de evolutionaire oorsprong en het onderhoud van de lange giraffen nek. De "concurrerende planteneters hypothese" werd oorspronkelijk voorgesteld door Charles Darwin en onlangs uitgedaagd. Het suggereert dat de concurrentiedruk van kleinere planteneters, zoals koedoes, steenbokantilopes, en impala’s, de verlenging van de nek van de giraffe aanmoedigde, aangezien de giraffe voedsel kan bereiken dat de concurrenten niet kunnen. Dit is een reëel voordeel, aangezien giraffen voedsel kunnen bereiken tot zo’n 4,5 m hoog, terwijl zelfs vrij grote concurrenten, zoals de koedoe, een maximale hoogte kunnen bereiken tot ongeveer 2 m. Er is ook onderzoek waaruit blijkt dat er ook hevige concurrentie is op lagere niveaus bij planteneters en giraffen zich efficiënter voeden met gebladerte. Echter, zijn wetenschappers er het niet over eens over hoeveel tijd giraffen besteden op een niveau dat niet bereikt kan worden door andere planteneters. Een studie toonde aan dat volwassen giraffen met langere nekken hogere sterftecijfers hadden onder droge omstandigheden dan hun tegenhangers met een kortere nek. Deze studie suggereert dat het onderhouden van een langere nek meer voedingsstoffen nodig heeft, die giraffen met een langere nek in gevaar brengt tijdens een voedseltekort.

Een andere belangrijke theorie, de seksuele hypothese, stelt dat de lange nek zich ontwikkeld heeft als een secundair seksueel kenmerk, waardoor mannetjes een voordeel hebben in "nekworstel" wedstrijden (zie Nekworstelen) om een machtspositie vast te stellen en toegang tot seksueel ontvankelijke vrouwtjes te verkrijgen. In ondersteuning van deze theorie, zijn nekken langer en zwaarder voor mannen dan bij vrouwen van dezelfde leeftijd, en de voormalige maken geen gebruik van andere vormen van de strijd. Een bezwaar in deze theorie is, is dat het niet uit te leggen valt waarom vrouwelijke giraffen ook een lange nek hebben.

Verspreiding en leefgebied

De giraffe leeft van oorsprong in Afrika. De giraffe leeft op de beboste savanne en andere licht beboste streken van Afrika ten zuiden van de Sahara. De giraffe heeft een voorkeur voor gebieden met lage of middelhoge struiken en andere houtige planten. De giraffe kan tot op 2000 meter hoogte aangetroffen worden, maar meestal begeeft hij zich op vlak land. Vroeger kwam de giraffe veel noordelijker voor, tot aan het Atlasgebergte, maar hier is hij al zo'n zevenduizend jaar geleden uitgestorven, toen het gebied verdroogde en de Sahara ontstond. Maar nu leven er al meer giraffen. Gebieden waar giraffen zijn uitgezet zijn voornamelijk wildparken in Afrika. In Europa komt de giraffe alleen in dierentuinen voor. In het Burgers Zoo in Arnhem heeft men een groot losloopgebied voor giraffen, waar ze samen met andere dieren zoals zebra's samen leven. In dierentuinen zoals Artis leeft de giraffe in kleinere groepen.

Giraffefamilie

Giraffen komen onder andere voor in de volgende Afrikaanse wildparken:

Parende Angolagiraffen

Voortplanting en ontwikkeling

In maart en april roept de mannetjes giraffe een soort geblaat. Dat is het begin van het paringsgedrag om een vrouwtje te vinden. Een bronstig vrouwtje trekt de aandacht van meerdere mannetjes. Vervolgens ruikt een mannetjes giraffe aan de urine van het vrouwtje om te kijken of ze drachtig is. Als dat het geval is zal het mannetje haar verdedigen, om haar onder andere van andere mannetjes weg te houden. Een mannetje legt zijn kop op de achterkant van het vrouwtje en zal haar staart likken. Een vrouwtjes giraffe zal enkel paren met een of enkele grote mannetjes. Indien het vrouwtje het mannetje accepteert zal het mannetje zijn voorpoten achterop de rug van het vrouwtje leggen en beginnen te paren. Een vrouwtje heeft een vaste plaats waar al haar jongen worden geboren. Ze zal hier naar blijven terugkeren om te kalven. Een jonge giraffe wordt geboren na een draagtijd van 14 à 15 maanden. Een jong wordt geboren terwijl de moeder rechtop staat en soms zelfs loopt. Het jong valt dan twee meter naar beneden. Een pasgeboren giraffe is al bijna 2 meter hoog en weegt 45 à 50 kg. Het giraffenjong kan binnen vijf minuten staan. De moeder eet de nakomende moederkoek op. De eerste week houdt het jong zich goed verborgen en de moeder zal niet ver van het jong wijken. In de eerste week groeit het jong drie centimeter per dag. Het groeiproces wordt geholpen doordat de jonge giraffe melk drinkt bij de moeder dat tot wel 18 % vet bevat, ter vergelijking; slagroom bevat 25 % vet. Daar waar nodig zal ze haar jong beschermen. Na een week voegt het vrouwtje zich met het jong bij een kudde. Het jong zal worden opgenomen in een "crèche", bestaande uit tot negen andere pasgeboren giraffes. Vrouwtjes laten deze crèche enkel alleen op het heetst van de dag, als de meeste roofdieren rusten. Na drie tot vier maanden zal het jong de crèche verlaten om de moeder te vergezellen. De zoogtijd neemt een half jaar tot een jaar in beslag. Na zes maanden zal het zich meer onafhankelijk van de rest gaan bewegen. Na negen maanden zijn de jongen al 3 meter hoog. Vrouwtjes zijn geslachtsrijp na hun derde tot vierde levensjaar, bij mannetjes duurt dit een jaar langer. De meeste vrouwtjes krijgen hun eerste jongen echter pas na hun 7e levensjaar.

In het verleden stelde men vast dat de ondersoorten redelijk gescheiden en zuiver van ras blijven. Onderlinge voortplanting komt heel zelden voor. Onderzoek in 2013 wijst aan dat het verschil in regenseizoen in de regio's waar ze voorkomen hiervoor de reden is.[4] Daar de meeste kalfjes net voor het regenseizoen geboren worden (vers gebladerte), is ook hun voortplantingscyclus hieraan aangepast.

Voedsel

De giraffe eet veel van de acacia.

De giraffe is een herkauwer. Hij eet vooral bladeren, scheuten, vruchten en knoppen met name van mimosa, Commiphora, Terminalia en de stekelige acacia, maar ook andere struiken en bomen. De planten bevatten een belangrijke bron van calcium en eiwitten om de giraffe in zijn groei te ondersteunen. Bladeren grijpt hij met de 45 centimeter lange tong en de beweeglijke lippen. Vanwege zijn ruwe, geharde tong heeft de giraffe geen last van de scherpe acaciadoorns. Ook in droge tijden, als er op de savanne nauwelijks water te vinden is, kan de giraffe overleven. In de bladeren zit veel vocht en een volwassen giraffe eet hiervan zo'n 60 à 65 kg per dag. Dankzij zijn hoogte kan de giraffe bij bladeren die voor de meeste herbivoren onbereikbaar zijn. Wanneer een giraffe gestresseerd is, komt het soms voor dat hij op de schors van takken kauwt. Hoewel de giraffe een herbivoor is, is het bekend dat de giraffe karkassen opzoekt en opgedroogd vlees van botten likt. Tijdens het natte seizoen, is er eten in overvloed en zijn de giraffe meer verspreid, terwijl in het droge seizoen, ze zich verzamelen rond de overgebleven groene bomen en struiken. Moeders hebben de neiging zich te voeden in open gebieden, vermoedelijk om het gemakkelijker te maken roofdieren op te merken. Het is voor een giraffe gebruikelijk om te kwijlen tijdens het eten. De giraffe eet minder voedsel dan vele andere planteneters, omdat hij een betere spijsvertering heeft en de planten die hij eet meer voedingsstoffen bevatten. De ontlasting van het dier komt in de vorm van kleine keutels. Wanneer het dier toegang heeft tot water, drinkt het met tussenpozen niet langer dan 3 dagen. Giraffen hebben een groot effect op de bomen waarvan ze eten. Ze vertragen de groei van jonge bomen voor jarenlang en ze eten van bomen waarvan de takken te lang zijn. Giraffen zijn net als koeien herkauwers. Koeien gaan altijd liggen tijdens het herkauwen maar giraffen blijven liever staan.

Levenswijze

Gedrag

De giraffe leeft in losse kuddes van zes tot twaalf dieren. Volwassen mannetjes dulden meestal geen andere volwassen mannetjes in hun vaste territorium. Vrouwtjes leven niet in een vast woongebied, en de woongebieden tussen kuddes overlappen meestal. In de droge tijd, als voedsel en water schaars zijn, leven de dieren in grotere groepen.

Slaap

De giraf slaapt met tussenpozen ongeveer 4,6 uur per dag, meestal 's nachts. Bij voorkeur slaapt hij liggend, echter, zijn er staand slapende giraffen waargenomen, in het bijzonder bij oudere giraffen. De giraffe blijft de gehele dag actief en slaapt kort, per keer zo'n 4 tot 6 minuten lang. In totaal slaapt een giraffe 1,5 tot 5 uur per dag. Dit gaat als volgt: hij legt zich neer, draait zijn hals in een lus naar achter en laat zijn kop rusten op z'n romp. Op het heetst van de dag rusten de giraffen in de schaduw.

Nekworstelen

Mannelijke giraffen gebruiken hun nek als wapen in de strijd, een gedrag dat bekend staat als "nekworstelen". Nekworstelen wordt gebruikt door mannetjes om dominantie te winnen en verwerven daardoor meer voortplantings-succes. Dit gedrag treedt op bij lage of hoge intensiteit. Bij nekworstelen met een lage intensiteit, wrijven en leunen de strijders tegen elkaar met hun nek. Het mannetje dat zich het meest rechtop kan houden wint de strijd. Bij nekworstelen met een hoge intensiteit, zullen de strijders hun voorpoten spreiden en hun nekken tegen elkaar aanzwaaien, in een poging elkaar te raken met hun horens. De strijders zullen proberen om elkaars aanval te ontwijken en dan afwachten om vervolgens opnieuw met hun nek te zwaaien. De kracht van een klap is afhankelijk van het gewicht van de schedel en de boog van de zwaai. Een nekworstelstrijd kan tot een half uur duren, afhankelijk van het enthousiasme van de strijders.

Mannetjes bepalen een hiërarchie door met hun nekken tegen elkaar aan te slaan. Ze staan dan schouder aan schouder tegenover elkaar, waarna ze met enkele krachtige slagen met de nek elkaar proberen te laten wankelen. Dit kan met veel letsel gepaard gaan: het komt voor dat een onderkaak of een nekwervel breekt in deze gevechten.

Vijanden

Vijanden heeft de giraffe nauwelijks. Het dier wordt beschermd door zijn snelheid en hoogte. Eventuele predatoren (voornamelijk leeuwen) worden op een afstand gehouden met ferme trappen, die zware schade kunnen toebrengen aan een eventuele aanvaller. Één trap van een giraf is soms voldoende om de schedel van een leeuw te verbrijzelen. Het loeiende en snuivende geluid van een giraffe in gevaar is dan ook zelden te horen. Toch sterft de helft tot driekwart van de pasgeboren giraffen voortijdig door roofdieren als gevlekte hyena's, leeuwen, luipaarden, krokodillen, Afrikaanse wilde honden en mensen.

De giraffe is het meest kwetsbaar als hij drinkt. Als een giraffe drinkt uit een poel moet hij zijn voorpoten (die langer zijn dan zijn achterpoten) spreiden in een spagaat. Omdat een giraffe langer dan een maand zonder water kan, hoeft hij echter zelden te drinken. Ze zullen echter iedere drie dagen drinken als er water in de buurt is, en in de droge tijd zal hij zelden ver van een waterbron te vinden zijn.

Relatie met de mens

In de cultuur

Schildering van een giraffe die tijdens de Ming-Dynastie wordt geïmporteerd in China

Mensen hebben sinds heugenis op verschillende manieren contact met giraffen. De Bosjesmannen van Zuid-Afrika hebben hun geneeskundige dansen vernoemd naar sommige dieren: de giraffendans wordt uitgevoerd om kwalen van het hoofd te behandelen. Hoe de giraffe zijn lengte kreeg is het onderwerp van diverse Afrikaanse volksverhalen, inclusief een van Oost-Afrika die ons uitlegt dat giraffen groeide door het eten van te veel magische kruiden. Giraffen werden afgebeeld in de kunst in heel het Afrikaanse continent, zoals door de Egyptenaren en Meroë-Nubiërs. De Egyptenaren gaven de giraffe zijn eigen hiëroglief, genaamd "sr" in het oud Egyptisch en "mmy" in latere perioden. Ook hielden ze giraffen als huisdieren en verscheepten ze hen rond de Middellandse zee.

De giraffe was ook bekend bij de Grieken en Romeinen, die er de naam camelopardalis aan gaven, omdat het de gestalte van een kameel en de huid van een panter zou hebben.[5] De giraffe was een van de vele dieren die verzameld en tentoongesteld werden door de Romeinen. De eerste in Rome werd door Julius Caesar meegebracht van zijn Afrikaanse veroveringen en aan het publiek getoond in 46 v.Chr. Met de val van het Romeinse Rijk daalde de huisvesting van giraffen in Europa.

Tijdens de Middeleeuwen waren giraffen alleen bekend bij de Europeanen door het contact met de Arabieren, die de giraffe vereerden wegens zijn eigenaardige verschijning.

In 1414 werd er een giraffe verscheept van Malindi naar Bengalen. Hij werd vervolgens meegenomen naar China door de in dienst van de Ming-keizer rondtrekkende ontdekkingsreiziger Zheng He en ondergebracht in een dierentuin. Het dier was een bron van fascinatie voor de Chinezen, die het in verband brachten met de mythische Qilin.

De "Medici-giraffe" was een giraffe die werd aangeboden aan Lorenzo de' Medici in 1486, mogelijk door de Egyptische sultan Qaitbay. Het dier veroorzaakte grote opschudding na aankomst in Florence, omdat het de eerste levende giraffe was die men sinds de oudheid in Italië zag.

Een andere beroemde giraffe was Zarafa die vanuit Egypte naar Parijs werd gebracht in de vroege 19de eeuw. Een sensatie, aangezien de giraffe het onderwerp was van talrijke memorabilia of "giraffanalia".

Giraffen blijven aanwezig in de moderne cultuur. Salvador Dalí beeldde hen af met vlammende manen in sommige van zijn surrealistische schilderingen. Dalí beschouwde de giraffe als een symbool van mannelijkheid, en een vlammende giraffe was bedoeld als een "mannelijk kosmisch apocalyptisch monster". Verschillende kinderboeken gaan over giraffes, zoals David A. Ufer's The Giraffe Who Was Afraid of Heights (Nederlands: De giraffe die hoogtevrees had), Giles Andreae's Giraffes Can't Dance (Giraffen kunnen niet dansen) en Roald Dahl's The giraffe and the Pelly and Me (De Giraffe, de Peli en Ik). Een van de Just So Stories van Rudyard Kipling is het verhaal How the Giraffe Got its Long Neck. Giraffen zijn ook verschenen in animatiefilms, als minder belangrijke personages in Disney's The Lion King en Dumbo, en in meer prominente rollen in bijvoorbeeld The Wild en in de Madagascar-films.

Jacht

Giraffe gedood door stamleden aan het begin van de 20ste eeuw.

Giraffen waren voor jagers in Afrika waarschijnlijk gewone doelen. Verschillende delen van hun lichamen werden gebruikt voor verschillende doeleinden. Hun vlees werd gebruikt als voedsel, de staartharen dienden als vliegenmeppers, geluksarmbanden, kettingen en draad. Schilden, sandalen en drums werden gemaakt met behulp van de huid, en de snaren van muziekinstrumenten werden gemaakt van de pezen. De rook van het verbranden van de giraffenhuid werd gebruikt door de medicijnmannen van Buganda om neusbloedingen te behandelen.

In de 19de eeuw begonnen Europese ontdekkingsreizigers te jagen op giraffen voor de sport. In Oost-Afrika werden jachten georganiseerd om trofeeën (Overwinningsteken dat bestaat uit buitgemaakte wapens) te bemachtigen. De vernietiging van het habitat van de giraffe heeft hem ook geen goed gedaan; in de Sahel heeft de behoefte aan brandhout en ruimte voor vee om in te grazen geleid tot ontbossing. Normaal gesproken kunnen giraffen samenleven met vee, omdat zij niet direct met hen concurreren.

Bedreiging en populaties

De giraffensoort als geheel wordt beoordeeld als niet bedreigd vanuit een oogpunt van bescherming van de IUCN, omdat ze nog steeds talrijk zijn. Echter, giraffen zijn voor een groot deel uitgeroeid in hun historische gebieden zoals Eritrea, Guinee, Mauritanië en Senegal. Ze zijn ook deels verdwenen in Angola, Mali en Nigeria, maar er zijn ook giraffen uitgezet in Rwanda en Swaziland. Twee ondersoorten, de tsjaadgiraffe en de rothschildgiraffe, zijn geclassificeerd als bedreigd. Wilde populaties van elk van hen lopen maximaal in de honderd in 1997. Jonathan Kingdon heeft gesuggereerd dat de Nubische giraffe de meest bedreigde soort is van alle giraffen. Vanaf 2010, wordt het aantal geschat op minder dan 250, maar deze schatting is onzeker. De giraffen in Niger zijn de laatste in West-Afrika; de Peralta ondersoort is met uitsterven bedreigd.

Bescherming

Privé wildreservaten hebben bijgedragen aan het behoud van de giraffenpopulaties in Zuid-Afrika. Giraffe Manor is een populair hotel in Nairobi, dat tevens dient als toevluchtsoord voor Rothschildgiraffen. De meeste soorten giraffen zijn beschermd. In 1999 werd er geschat dat er meer dan 140.000 giraffen bestonden in het wild, maar schattingen in 2010 geven aan dat er nog maar minder dan 80.000 zijn. Daarom zijn er tegenwoordig bepaalde parken en delen in Afrika beschermd waar niet op giraffen gejaagd mag worden. Het WNF heeft projecten die het leefgebied van de giraffe beschermt.

Door mens-dier conflicten waren er in de jaren 90 nog slechts 49 dieren in Niger over. Dankzij de inzet van de organisatie voor de bescherming van de giraffen (ASGN) in Niger was de populatie in 1996 weer gegroeid tot 230 dieren. De ASGN beschermt de populatie door de lokale bevolking, die haar leefomgeving deelt met de giraffen, in te laten zien dat ze sociaal en economisch kunnen profiteren van de aanwezigheid van de giraffen. Ook beschermen ze hun leefomgeving zodat het geen belemmering hoeft te zijn als mens en dier in dezelfde omgeving leven.

Trivia

Logo WikiWoordenboek
Zoek giraffe op in het WikiWoordenboek.
  • Julius Caesar bracht als eerste een giraffe van Afrika naar Europa.
  • De giraffe Zarafa was een cadeau voor Karel X van Frankrijk afkomstig van Mohammed Ali van Egypte.
  • De wetenschappelijke naam van de giraffe, camelopardalis, betekent letterlijk kameel-luipaard.
  • Het is niet zeker of een giraffe kan zwemmen, maar beelden van zwemmende exemplaren bestaan niet. In het wild levende dieren lijken diep water te vermijden. Volgens bepaalde wetenschappers zouden giraffen door hun aparte lichaamsbouw (lange nek en lange poten voor een relatief kort lijf) in diep water gewoon naar de bodem zinken. Een computermodel beweert het omgekeerde.[6]
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Giraffe_(dier)&oldid=44711332"