Wallis i Futuna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Territoire des îles Wallis et Futuna
Terytorium Wysp Wallis i Futuna
Flaga Wallis i Futuny
Herb Wallis i Futuny
Flaga Wallis i Futuny Herb Wallis i Futuny
Hymn: La Marseillaise
(Marsylianka)
Położenie Wallis i Futuny
Język urzędowy francuski
Stolica Mata-Utu
Status terytorium Wspólnota zamorska
Zależne od Francji
Głowa terytorium Prezydent François Hollande
Prefekt, Najwyższy Administrator administrator Michel Aubouin
Szef rządu prezydent Zgromadzenia Terytorialnego Mikaele Kulimoetoke[1]
Powierzchnia
 • całkowita
 • wody śródlądowe
211. na świecie
274 km²
0
Liczba ludności (2012)
 • całkowita 
 • gęstość zaludnienia
224. na świecie
15 453[2]
56,4 osób/km²
Jednostka monetarna frank CFP (XPF)
Rok utworzenia wydzielenie z Nowej Kaledonii
1961
Strefa czasowa UTC +12
Kod ISO 3166 WF/WLF/876
Domena internetowa .wf
Kod telefoniczny +681
Mapa Wallis i Futuny

Wallis i Futuna (Terytorium Wysp Wallis i Futuna, fr. Wallis-et-Futuna) – wspólnota zamorska Francji w Oceanii, obejmująca wyspy wulkaniczne Wallis oraz Futuna i Alofi (Wyspy Hoorn) oraz około 20 innych. Znajduje się w Polinezji, na północny wschód od wysp Fidżi oraz na zachód od Samoa.

Powierzchnia wysp wynosi 274 km², a zamieszkuje je 16,0 tys. osób (2006). Stolicą terytorium jest Mata-Utu, 1191 mieszkańców (2003). Mieszkańcy wysp zajmują się głównie uprawą palm kokosowycheksport kopry.

Ustrój polityczny[edytuj | edytuj kod]

Przywódcą terytorium jest Prezydent Francji François Hollande, reprezentowany przez administratora w randze prefekta, od 2008 urząd ten sprawuje Philippe Paolantoni. Ciałem doradczym administratora jest siedmioosobowa Rada Terytorium, składająca się z trzech królów plemiennych: Tomasi Kulimoetoke II (króla Uvea), Soane Patita Maituku (króla Alo) oraz Visesio Moeliku (króla Sigave) i z trzech osób mianowanych przez administratora. Sprawami lokalnymi zajmuje się Zgromadzenie Terytorium, od 23 listopada 2005 na jego czele stoi Emeni Simete. Zgromadzenie składa się z 20 deputowanych wybieranych w wyborach powszechnych na pięcioletnią kadencję. Ostatnie wybory do Zgromadzenia odbyły się 1 kwietnia 2007.

Podział administracyjny[edytuj | edytuj kod]

Wallis i Futuna podzielona jest na 3 okręgi (fr.: circonscription) nazywane również królestwami (fr.: royaume)

Geografia[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Geografia Wallis i Futuny.

Wyspy położone są w strefie tropikalnej. Pora deszczowa i gorąca trwa od listopada do kwietnia, a pora sucha chłodna od maja do października. Roczna suma opadów wynosi od 2500 do 3000 mm, a średnia roczna temperatura to +26,6 °C. Geneza wysp ma charakter wulkaniczny. Najwyższy punkt stanowi Mont Singavi (765 m n.p.m.). Komunikacja morska i lotnicza łączy wyspy z Nową Kaledonią.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Wyspa Futuna odkryta została przez Holendrów w 1616, a Wallis przez Brytyjczyków w 1767. Wyspa Wallis – została nazwana na cześć angielskiego odkrywcy Samuela Wallisa. W 1837 na wyspy przybyli francuscy misjonarze. Po buncie społeczności lokalnej w 1842, misjonarze zwrócili się do Francji o objęcie wysp swoim protektoratem. W 1887 królowa Uvéa przyjęła oficjalnie protektorat Francji, a rok później zrobili to również królowie Sigave i Alo. Wyspy stały się wówczas częścią francuskiej kolonii Nowa Kaledonia. W 1961 w wyniku referendum wyspy otrzymały status terytorium zamorskiego, zamienionego w 2003 na zbiorowość zamorską.

Demografia[edytuj | edytuj kod]

Wyspy zamieszkują trzy rdzenne plemiona: Uvéa (na wyspie Wallis), Alo (na wyspie Alofi oraz we wschodniej części wyspy Futuna) i Sigave (w zachodniej części wyspy Futuna). 67,4% populacji terytorium zamieszkuje Wallis, a 32,6% wyspę Futuna. Tylko 10,8% ludności wysp posługuje się językiem francuskim, pozostała część używa języków lokalnych. Ludność trudni się uprawą palmy kokosowej, jamsu, batatów i rybołówstwem.

Religia[edytuj | edytuj kod]

Struktura religijna terytorium w 2010 roku[3][4]:

Przypisy

  1. Wallis and Futuna Islands (ang.). World Statesmen.org - Ben M. Cahoon. [dostęp 2015-01-22].
  2. - The World Factbook
  3. Religious Composition by Country, in Percentages. The Pew Research Center. [dostęp 2014-09-20].
  4. Christian Population as Percentages of Total Population by Country. The Pew Research Center. [dostęp 2014-09-20].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]