Lingua chinesa
| Chinés 汉语/漢語 Hànyǔ, 中文 Zhōngwén' |
||
|---|---|---|
| Falado en: | China Hong Kong, Macao, Singapur
Recoñecida coma lingua rexional en: Canadá (Estatuto oficial na cidade de Vancouver, Columbia Británica) |
|
| Rexións: | (maioritarias): Asia Oriental (minoritarias): Sueste de Asia, e outras rexións con comunidades chinesas |
|
| Total de falantes: | approx 1.176 millóns (1 millardo 176 mil millóns | |
| Posición: | Chinés: 1 | |
| Familia: | Sino-tibetana Chinés |
|
| Códigos de lingua | ||
| ISO 639-1: | zh | |
| ISO 639-2: | chi (B) | zho (T) |
| ISO 639-3: | varios: zho — Chinés (xenérico) cdo — Min Dong cjy — Jinyu cmn — Mandarín cpx — Pu Xian czh — Huizhou czo — Min Zhong gan — Gan hak — Hakka hsn — Xiang mnp — Min Bei nan — Min Nan wuu — Wu yue — Cantonés |
|
O chinés (chinés simplificado: 汉语 / chinés tradicional: 漢語 /Pinyin: Hànyǔ; 华语/華語 / Huáyǔ; ou 中文 / Zhōngwén) é a lingua (ou familia de linguas) falada na China, pertencente ao grupo Sino-tibetano[1]. Aínda que se tende a considerar o chinés como unha única lingua, principalmente debido ao feito de que todos os seus falantes escriben igual, o certo é que é un conxunto de linguas distintas, cuxos falantes non se entenden entre si. A principal e oficial na República da China é o mandarín estándar (Putonghua), baseado no dialecto de Pequín, aínda que a máis falada fóra da China é o cantonés.
Arredor dun quinto da poboación mundial, por riba de 1.000 millóns, falan algunha forma de chinés como lingua materna. De acordo cos novos informes de marzo de 2007, un 86% da xente na República Popular da China fala unha variante do chinés.[2] O mesmo informe indica que o 53%, 700 millóns, poden comunicarse eficazmente en mandarín estándar (normalmente chamado "mandarín"), superando a calquera outra lingua do mundo.
Trátase dunha lingua tonal, isto é, na que un mesmo conxunto de fonemas ten distinto significado en función do ton no que se emite. O chinés con caracteres que nalgún caso son ideogramas pero mais comunmente representan pronunciacións e composicións. Unha persoa escolarizada coñece uns 1.000 caracteres e unha culta uns 5.000. A escritura chinesa é a base da escrituras tradicionais coreana e xaponesa. O xaponés actual utiliza uns 2.000 kanji, caracteres chineses co mesmo significado pero distinta pronunciación.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ *David Crystal, The Cambridge Encyclopedia of Language (Cambridge: Cambridge University Press, 1987) , p. 312. “A falta de intelixibilidade mutua das variantes é o principal fundamento para referirse a elas como linguas separadas.”
- Charles N. Li, Sandra A. Thompson. Mandarin Chinese: A Functional Reference Grammar (1989), p 2. “A familia de linguas chinesas clasifícase xeneticamente como unha rama independente da familia de linguas sino-tibetana.”
- Jerry Norman. Chinese (1988), p.1. “Os dialectos modernos do chinés son en realidade máis ben unha familia de linguas.
- ↑ http://big5.xinhuanet.com/gate/big5/news.xinhuanet.com/edu/2004-12/27/content_2383853.htm
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
En español[editar | editar a fonte]
- Historia da lingua chinesa.
- Sinohispania.
- Chinaviva.
- Dicionario chinés - español.
- Nomes españois en chinés simplificado.
- Chino-China.com informacion e ferramentas en liña para aprender chinés.
En inglés[editar | editar a fonte]
- Dicionario online chinés - español.
- ferramentas do Mandarín.
- CEDICT.
- Chinese Multimedia Tutorial.
- Los Angeles Chinese Learning Center.
