سریلانکا
مختصات: ۶° شمالی ۷۹° شرقی / ۶° شمالی ۷۹° شرقی
| جمهوری دمکراتیک سوسیالیستی سری لانکا
இலங்கை ஜனநாயக சமத்துவ குடியரசு
سریلانکا |
||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
|
||||||
| سرود ملی: مادر سری لانکا |
||||||
.svg) |
||||||
| پایتخت | سیاسی سری جایاواردنپورا کوته ۶°۵۴′ شمالی ۷۹°۵۴′ شرقی / ۶.۹۰۰° شمالی ۷۹.۹۰۰° شرقی |
|||||
| بزرگترین شهر | کلمبو | |||||
| زبان رسمی | سینهالی / تامیل | |||||
| نوع حکومت | جمهوری نیمه‌ریاستی متمرکز | |||||
| نام حاکمان • رئیس جمهور • نخست‌وزیر • رئیس دادگستری |
ماهیندا راجاپاکسا راتناسیری ویکرمانایاک (CDU) سارات ان. سیلوا (SPD) |
|||||
| موارد منجر به تشکیل اعلان جمهوری |
۴ فوریه ۱۹۴۸ ۲۲ مه ۱۹۷۲ |
|||||
| مساحت | ||||||
| - | مساحت | ۶۵٬۶۱۰کیلومتر مربع (۱۲۲ام) | ||||
| - | آب‌ها (٪) | ۴٫۴ | ||||
| جمعیت | ||||||
| - | سرشماری | ۱۹٬۶۶۸٬۰۰۰ (۱۲۲ام) |
||||
| - | تراکم جمعیت | ۳۱۹/km۲ (۳۵ام) | ||||
| واحد پول | روپیه سریلانکا (LKR) |
|||||
| منطقه زمانی | SLST (ساعت جهانی+۵:۳۰) | |||||
| دامنه اینترنتی | .lk | |||||
| پیش‌شماره تلفنی | +۹۴ | |||||
جمهوری دموکراتیک سوسیالیستی سری لانکا جزیره‌ای است واقع در جنوب آسیا، اقیانوس هند و جنوب کشور هند.
نام قدیمی آن سیلان (به فارسی قدیم سَراَندیب یا سَرَندیب) بود.[۱][۲] پایتخت سیاسی آن سری جایاواردنپورا کوته و پایتخت تجاری‌اش شهر کلمبو است. پیش از سال ۱۹۷۲ به این کشور سیلان می‌گفتند. سری لانکا از مستعمرات بریتانیا بود. استعمار انگلیس از قرن ۱۹ و بعد از احاطهٔ این کشور به هند شروع شده و تا زمان استقلال (روز ۴ فوریهٔ ۱۹۴۸) ادامه داشت.
جمعیت این کشور ۲۰ میلیون و دویست هزار نفر است. زبان‌های رسمی آن سینهالی و تامیل و واحد رایج پول آن روپیه سریلانکا است. ۷۵ درصد از مردم این کشور از قوم سینهالی هستند[۳] که قومی است آریایی که از شمال هند به سریلانکا آمده است. ۱۱ درصد از مردم سریلانکا نیز از تبار تامیل هستند که قومی است دراویدی. ۷۰ درصد از مردم سریلانکا بودایی، ۱۳ درصد هندو و ۱۰ درصد مسلمان هستند.
از فرآورده‌های مهم سریلانکا می‌توان به چای، کینین، قهوه، گائوچو، و نارگیل اشاره کرد. سریلانکا در منطقه جنوب آسیا از نظر درآمد سرانه در وضعیت خوبی قرار دارد.
ببرهای تامیل دولت مرکزی سریلانکا را، که از زمان استقلال این کشور در سال ۱۹۴۸ در اختیار اکثریت سینهالی بوده، متهم می‌کردند که نسبت به مناطق تامیل نشین توجهی نشان نمی‌داده و نسبت به این قوم تبعیض قائل می‌شده است. از سال ۱۹۸۳ که شورشیان ببرهای تامیل برای استقلال بخش‌های شمال و شرق سریلانکا وارد جنگی ۲۵ساله با دولت مرکزی شدند، بیش از ۷۰ هزار نفر در ناآرامی‌های این کشور جان خود را از دست دادند. تامیل‌ها خواستار ایجاد یک کشور مستقل در مناطق شمالی و شرقی جزیره سریلانکا هستند.[۴]
تاریخ[ویرایش]
تاریخ روشن سریلانکا به حدود ۲۶ قرن پیش باز می‌گردد. در آن زمان سینهالیها که از طوایف هند شمالی بودند بومیان این جزیره را مغلوب و خود حکومت جدیدی تأسیس کردند. اولین پادشاه سینهالی، ویجایه نام داشت که در اوایل قرن پنجم پیش از میلاد حکومت می‌کرد در سده دوازدهم میلادی قوم تامیل که سال‌ها پیش از آن، از هند جنوبی به شمال سریلانکا آمده بودند پس از درگیری با سینهالیها آنان را به سمت جنوب راند و خود حکومتی در شمال ایجاد کردند؛ و از آن زمان هشت قرن کشمکش میان این دو تیره آغاز شد که تا چند وقت پیش ادامه داشت.[۵]
در سده‌های دوازدهم و سیزدهم میلادی، بازرگانان مسلمان بیش از پیش به بازرگانی در این جزیره پرداختند وتا اوایل قرن شانزدهم دادوستد منطقه را در دست داشتند تا این که در سال ۱۵۰۵ میلادی پرتغالیها نواحی ساحلی سریلانکا را فتح کردند و خود کنترل اوضاع را در دست گرفتند. در سال ۱۶۵۸ میلادی هلندیها جای پرتغالیها را گرفتند و در سال ۱۷۹۵ انگلستان متصرفات هلند را اشغال نمود ودر سال ۱۷۹۸ آن را به مستعمره رسمی خویش تبدیل کرد. در سالهای جنگ جهانی اول نهضت استقلال طلبی در سیلان به وجود آمد آزادی‌های ظاهری انگلیس نتوانست این نهضت را راضی کند و سرانجام در چهارم فوریه ۱۹۴۸ سیلان به استقلال کامل دست یافت.[۶]
جغرافیا[ویرایش]
مساحت سریلانکا ۶۵٬۶۱۰ کیلومتر مربع و جمعیت آن ۱۹٬۶۶۸٬۰۰۰ نفر است. پایتخت این کشور شهر کلمبو با ۶۴۲ هزار نفر جمعیت می‌باشد. از شهرهای مهم سریلانکا می‌توان به: دهیوالا-مانت لاوینیا ۲۱۰ هزار نفر، موراتوا ۱۷۷ هزار نفر، نگومبو ۱۲۱ هزار نفر و سری جایوردنه پورا کوته ۱۱۵ هزار نفر اشاره کرد.
سریلانکا از نظر زمین‌شناختی بر روی صفحه تکتونیک هند واقع شده‌است. محل سریلانکا در اقیانوس هند در جنوب غرب بین خلیج بنگال است. سریلانکا به‌وسیله خلیج منار و تنگه پالک از شبه‌جزیره هند جدا شده‌است. در اسطوره‌های هندی گفته می‌شود که یک پل سرزمینی که امروزه به آن پل آدم گفته می‌شود بین هند و سریلانکا وجود داشته‌است. امروزه زنجیره‌ای از صخره‌های آهکی زیر یا روی سطح آب در مسیری بین دو کشور دیده می‌شود که گفته می‌شود تا ۱۴۸۰ امکان عبور به صورت پیاده از آن وجود داشت تا این‌که در آن سال توفان‌های سنگین دریایی عمق آن مسیر را بیشتر کرد.[۷][۸]
جزیره سریلانکا بیشتر از دشت‌های تپه‌ماهوری ساحلی تشکیل شده و کوهستان‌های آن تنها در مناطق مرکز و جنوب قرار دارند. بلندترین نقطه سریلانکا کوه پیدوروتالاگالا است که ۲۵۲۴ متر ارتفاع دارد. آب‌وهوای سریلانکا گرم و مرطوب است که این امر نتیجه بادهایی است که از اقیانوس به سمتش می‌وزد.
سریلانکا ۱۰۳ رودخانه دارد که درازترین آنها رود مَهاولی نام دارد. طول این روخانه ۳۳۵ کیلومتر است. در مسیر رودخانه‌های سریلانکا ۵۱ آبشار طبیعی با ارتفاع ۱۰ متر یا بیشتر دیده می‌شود. بلندترین آنها آبشار بامباراکاندا به ارتفاع ۲۶۳ متر است. سریلانکا دارای ۱۵۸۵ کیلوتر خط ساحلی است. این کشور دارای ۴۰ تالاب است و در سواحل خود ۴۵ خور (خلیج کوچک) دارد. جنگل‌های حرا در سریلانکا که بیش از هفت هزار هکتار را می‌پوشاند نقش مهمی در جلوگیری از آسیب شدیدتر امواج سونامی سال ۲۰۰۴ به این کشور را داشت.[۹]
در جزیره سریلانکا مواد طبیعی ایلمنیت، فلدسپات، گرافیت، سیلیکا، کائولین، میکا و توریم به وفور وجود دارد. وجود نفت و گاز هم در خلیج منار تأیید شده و برنامه‌هایی برای استخراج آن وجود دارد.[۱۰]
تقسیمات کشوری[ویرایش]
.PNG){kind=small}
.PNG){kind=small}
.png){kind=small}
.PNG){kind=small}
.PNG){kind=small}
.PNG){kind=small}
کشور سریلانکا به ۹ استان، ۲۵ شهرستان، ۲۵۶ بخش، و ۱۴۰۰۸ دهستان تقسیم شده‌است. سریلانکا از سده نوزدهم میلادی دارای استان‌هایی بوده‌است اما وضعیت آنها از ۱۹۸۷ قانونی شده‌است. از ۱۹۸۹ تا ۲۰۰۶ دو استان شمالی و شرقی موقتاً با هم ادغام شده و استانی به نام استان شمال-شرق به‌وجود آورده بودند. در سریلانکا همچنین ۱۸ شورای شهرداری و ۱۳ شورای شهر وجود دارد.
| تقسیمات کشوری سریلانکا | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| استان | مرکز | مساحت (ک. م) |
مساحت (مایل. م) |
جمعیت | |||
| مرکزی | کندی | ۵٬۶۷۴ | ۲٬۱۹۱ |
|
|||
| شرقی | ترینکومالی | ۹٬۹۹۶ | ۳٬۸۵۹ |
|
|||
| شمال مرکزی | آنورادهاپورا | ۱۰٬۷۱۴ | ۴٬۱۳۷ |
|
|||
| شمالی | جافنا | ۸٬۸۸۴ | ۳٬۴۳۰ |
|
|||
| شمال غربی | کورونِگالا | ۷٬۸۱۲ | ۳٬۰۱۶ |
|
|||
| ساباراگامووا | راتناپورا | ۴٬۹۰۲ | ۱٬۸۹۳ |
|
|||
| جنوبی | گاله | ۵٬۵۵۹ | ۲٬۱۴۶ |
|
|||
| یووا | بادولا | ۸٬۴۸۸ | ۳٬۲۷۷ |
|
|||
| غربی | کلمبو | ۳٬۷۰۹ | ۱٬۴۳۲ |
|
|||
شهرها[ویرایش]
| شهرهای اصلی سریلانکا (آمار سال ۲۰۱۰ م.)[۱۱] |
|||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| رتبه | شهر | استان | جمعیت شهر | رتبه | شهر | استان | جمعیت شهر | ||||
| ۱ | کلمبو | غربی | ۷۵۲٬۹۳۳ | ۱۱ | باتیکالوآ | شرقی | ۹۲٬۳۳۲ | ||||
| ۲ | دهیوالا-ماونت لاوینیا | غربی | ۲۴۵٬۹۷۴ | ۱۲ | جافنا | شمالی | ۸۸٬۱۳۸ | ||||
| ۳ | موراتوا | غربی | ۲۰۷٬۷۵۵ | ۱۳ | کاتونایاکه | غربی | ۷۶٬۸۱۶ | ||||
| ۴ | سری جایاواردنپورا کوته | غربی | ۱۳۵٬۸۰۶ | ۱۴ | دامبولا | مرکزی | ۶۸٬۸۲۱ | ||||
| ۵ | نگومبو | غربی | ۱۲۷٬۷۵۴ | ۱۵ | کولوناوا | غربی | ۶۴٬۸۸۷ | ||||
| ۶ | کندی | مرکزی | ۱۲۵٬۳۵۱ | ۱۶ | آنورادهاپورا | شمال مرکزی | ۶۳٬۲۰۸ | ||||
| ۷ | کالمونای | شرقی | ۱۰۶٬۷۸۳ | ۱۷ | اِمبیلی‌پیتیا | ساباراگامووا | ۵۸٬۳۷۱ | ||||
| ۸ | واوونیا | شمالی | ۹۹٬۶۵۳ | ۱۸ | راتناپورا | ساباراگامووا | ۵۲٬۱۷۰ | ||||
| ۹ | گاله | جنوبی | ۹۹٬۴۷۸ | ۱۹ | بادولا | یووا | ۴۷٬۵۸۷ | ||||
| ۱۰ | ترینکومالی | شرقی | ۹۹٬۱۳۵ | ۲۰ | ماتارا | جنوبی | ۴۷٬۴۲۰ | ||||
سیاست[ویرایش]
پس از ترور راناسینگ پرماداسا، دینگیری باندا ویجتونگا از حزب اتحاد ملی در سال ۱۹۸۹ به سمت نخست وزیر و در سال ۱۹۹۳ به عنوان رئیس جمهور سری لانکا انتخاب شد، سپس رانیل ویکرماسینگه به سمت نخست وزیری منصوب شد. در سال ۲۰۰۵ میلادی ماهیندا راجا پاکسا به عنوان رئیس جمهور و راتناسیری ویکرمانایکه به سمت نخست‌وزیر انتخاب شدند.
جنگ داخلی[ویرایش]
پس از استقلال درگیری‌های قومی بین تامیل‌ها در شمال و شرق که اکثراً هندو بودند و سینهالیها در جنوب که اکثراً بودایی بودند، از عوامل بی‌ثباتی در این کشور بود. ببرهای آزادی‌خواه تامیل ایلم که با عنوان ببرهای تامیل شناخته می‌شدند بزرگترین گروه مسلح ستیزه جو و جدایی‌طلب بودند که ایالت مستقلی برای خود ایجاد کردند (الام).
ببرهای تامیل از سال ۱۹۸۳ عملیات خشونت آمیز از جمله بمب‌گذاری، آدم‌ربایی، ترور، عملیات انتحاری و حمله به مراکز دولتی را برای دستیابی به هدف خود در پیش گرفتند و نیروهای این گروه بخش‌هایی از مناطق شمال و شرق سریلانکا را عملاً در اختیار خود گرفتند. از اواخر دهه ۱۹۹۰، نفرات مسلح ببرهای تامیل توانستند با تحکیم موقعیت خود بر برخی مناطق عملاً نوعی دولت خودمختار در شمال سریلانکا ایجاد کنند. کشتار سال ۱۹۹۰ افسران پلیس سریلانکا، یک قتل‌عام دسته جمعی بود که در ۱۱ ژوئن آن سال صورت گرفت. اعضای سازمان ببرهای آزادی بخش تامیل متهم هستند در این واقعه بیش از ۶۰۰ تن از افسران غیرمسلح پلیس سری لانکا را در استان شرقی این کشور کشته‌اند. برخی منابع تلفات این حادثه را ۷۷۴ تن دانسته‌اند.
در سال ۲۰۰۶ ارتش سریلانکا به حملات گسترده‌ای علیه مواضع تامیل‌ها دست زد و توانست به تدریج بخش عمده‌ای از مناطق تحت تسلط آنان را در اختیار بگیرد. این درگیری‌ها در سال ۲۰۱۰ میلادی با شکست کامل ببرهای تامیل پایان یافت.
از سوی دیگر، نیروهای دولت سری لانکا نیز به موارد متعدد و گسترده نقض حقوق بشر در مراحل پایانی جنگ‌های داخلی این کشور متهم هستند که در ماه مه سال ۲۰۰۹ خاتمه یافت. از جمله این اتهامات می‌توان به کشتن ۴۰ هزار غیرنظامی تامیل در هفته‌های پایانی درگیری‌ها اشاره کرد.[۱۲]
اقتصاد[ویرایش]
کشور سریلانکا در جنوب شبه قاره هند یکی از ضعیف‌ترین اقتصادهای آسیا را داراست. ارزش تولید ناخالص داخلی این کشورکه ۲۲ میلیون نفرجمعیت دارد و ۶۰ درصد از آن وابسته به بخش خدمات است، در پایان سال ۲۰۰۹ به حدود ۸۷ میلیارد دلار رسید. کشاورزی یک بخش مهم در اقتصاد سریلانکاست به طوریکه یک سوم نیروی کار این کشور در این بخش و فعالیتهای مرتبط با آن مشغول به کار هستند. بخش کشاورزی ۱۲ درصد تولید ناخالص ملی سریلانکا را در سال ۲۰۰۹ به خود اختصاص داد. این بخش همچنین یک منبع مهم مواد خام و درآمدهای ارزی است.
عملکرد ضعیف این بخش را می‌توان به سطح پایین سرمایه‌گذاری، وابستگی زیاد به بارشهای اتفاقی نزولات آسمانی، روشهای سنتی برداشت محصول، کمبود اعتبارات و ضعف زیربنای اقتصادی از جمله مشکلات حمل ونقل، ضعف نظام بازاریابی، کنترل دولت بر زمین و ناسازگاری سیاستهای تجاری نسبت داد. دخالت دولت در بخش کشاورزی مثل سایر بخشها اساسی و قابل توجه‌است.
بخش صنعت سریلانکا ۲۸ درصد از تولید ناخالص داخلی این کشور در سال ۲۰۰۹ را به خود اختصاص داده و عمدتاً فعالیتهای صنعتی سریلانکا در بخش منسوجات و پوشاک است. با این وجود صادرات منسوجات و پوشاک سریلانکا رقابت‌پذیری خود را در بازارهای جهانی از دست داده‌است.
هر چند تولید ناخالص داخلی این کشور در سال ۲۰۰۹ حدود ۵/۳ درصد رشد داشت ولی آثارناشی از رکود اقتصاد جهانی به نحو قابل توجهی از سرعت رشد اقتصاد این کشود در دو سال اخیر کاسته‌است. هم اینک درآمد سرانه ملی این کشور حدود ۴۵۰۰ دلار تخمین زده می‌شود و فقر همچنان در این کشور مخصوصاً در مناطق روستایی به شکل گسترده وجود دارد.
با وجود توفیقات اقتصادی دست یافته در پنج سال اخیربا این حال اقتصاد این کشور همچنان شکننده باقی‌مانده‌است. رشد و رونق اقتصادی پایدار در سریلانکا بستگی به موفقیت مقامات این کشور در برقراری صلح، آرامش و ثبات سیاسی، اجرای اصلاحات ساختاری و اقتصادی در سطح کلان، جبران کسری‌های مالی و مشارکت بیشتر بخش خصوصی در اقتصاد دارد که می‌تواند کارایی اقتصادی و رقابت پذیری را در سطح اقتصاد بهبود بخشد.
سیستم اقتصادی سریلانکا مبنی بر اقتصاد آزاد برنامه ریزی شده و سیاست ترغیب و توسعه صادرات یکی از هدف‌های عمده سیاست اقتصادی این کشور است. اگرچه به نظر می‌رسد در سالهای اخیر سیاست تجاری این کشور بیشتر متوجه گسترش ترتیبات منطقه‌ای بوده‌است که از آن به عنوان ابزاری برای گسترش آزادسازی تجاری استفاده می‌کند.
همچنین کاهش کسری بودجه و غلبه بر بحران بدهی، فروش بنگاههای ناکارا و زیانده دولتی و اصلاح نظام مالیاتی با هدف افزایش درآمد مالیاتی از جمله اهداف مهم دولت سریلانکا است.
سریلانکا ۷ میلیون و ۶۴۰ هزار نفر نیروی کار دارد که ۳۲درصد از آنها در بخش کشاورزی، ۲۶ درصد دربخش صنعت و ۴۲ درصد در بخش خدمات شاغلند. نرخ بیکاری در این کشورکه سال ۲۰۰۷ حدود ۴/۵ درصد بود به واسطه رکود اقتصاد جهانی در پایان سال ۲۰۰۹ به ۷ درصد رسید.
۲۳درصد از مردم سریلانکا زیر خط فقر زندگی می‌کنند و در سال ۲۰۰۹ نرخ تورم در این کشوربه ۳/۳ درصد رسید.
ارزش صادرات سریلانکا در پایان سال ۲۰۰۹ به ۷ میلیارد و ۳۰۰ میلیون دلار رسید که شامل کالاهایی نظیر منسوجات، چای، برنج، فلفل، الماس، زمرد، یاقوت، نارگیل، الوار و ماهی بود. در این سال آمریکا ۷/۲۷ درصد، انگلیس ۳/۱۱ درصد، هند ۳/۹ درصد، بلژیک ۸/۴ درصد و آلمان ۴ درصد از بازار صادرات سریلانکا را به خود اختصاص دادند.
محصولات وارداتی این کشور شامل پارچه‌های فابریک، مواد معدنی، نفت، مواد غذایی و ماشین‌آلات و تجهیزات حمل و نقل است که از کشورهای هند ۶/۱۹ درصد، چین ۵/۱۰ درصد، سنگاپور ۸/۸ درصد، ایران ۷/۵ درصد، مالزی ۱/۵درصد، هنگ‌کنگ ۲/۴ درصد و ژاپن ۱/۴ درصد وارد می‌شود. سریلانکا ظرف سال ۲۰۰۹ بیش از ۹ میلیارد و ۸۰۰ میلیون دلار کالا از کشورهای دیگر کالا وارد کرد.
اصلاحات ساختاری و نهادی گسترده‌تر شامل اصلاحات مالیاتی، مالکیت دولتی، نظام مالی و زیربنای اقتصادی می‌تواند رقابت پذیری و رشد تنوع صادرات سریلانکا را در صحنه اقتصاد بین‌الملل فزونی بخشد. سیاستهای مؤثر در آزادسازی گسترده‌تر نظام تجاری و سرمایه‌گذاری سریلانکا در موفقیت این اصلاحات نقش اساسی دارد. طبیعت زیبا، سواحل آرام و سرسبز و وجود پارک‌های طبیعی در سری لانکا موجب شده تا این کشور همه ساله گردشگران زیادی رابه خصوص از کشورهای اروپایی جذب کند که به لحاظ اقتصادی یکی از منابع عمده ارزی این کشور محسوب می‌شود. طبق آمار سال ۲۰۰۸ درآمد ارزی به دست آمده از این صنعت بالغ بر ۷۰۰ میلیون دلار بوده‌است. دولت سریلانکابه منظور تشویق جهانگردان، قوانین ورود به این کشوررا آسان کرده و ویزای توریستی را تا حد اکثر یک ماه در فرودگاه صادر می‌کند. گردشگران، تجار و صادرکنندگانی که قصد عزیمت به سریلانکا را داند باید بدانند که همراه داشتن ارز بیش از ۱۰هزار دلار (در صورتیکه هنگام ورود اعلام نشود) در این کشورجرم محسوب می‌شود و پیگرد قانونی دارد.
سری لانکا بیش از ۴ میلیارد و ۳۰۰ میلیون دلار ذخایر ارزی خارجی دارد و به لحاظ اقتصادی در بانک توسعه آسیا، سازمان بین‌المللی خواربار و کشاورزی، گروه ۱۵، گروه ۲۴، گروه ۷۷، بانک بین‌المللی ترمیم و توسعه، اتاق بازرگانی بین‌المللی، بانک جهانی، سازمان بین‌المللی کار، صندوق بین‌المللی توسعه کشاورزی، جامعه بین‌المللی توسه، سازمان بین‌المللی دریانوردی، اتحادیه بین‌المللی ارتباطات، جنبش عدم تعهد، کمیسیون توسعه وتجارت ملل متحد، سازمان توسعه صنعتی ملل متحد، سازمان جهانی پست، اتحادیه بین‌المللی کنفدراسیون‌های کارگری، سازمان جهانی مالکیت معنوی و سازمان تجارت جهانی عضو است.
مجموع بدهی‌های بین‌المللی سریلانکا تا پایان سال ۲۰۰۹ در حدود ۲۰ میلیارد دلار تخمین زده می‌شود و از این حیث بانک جهانی بارها کمک‌های مالی زیادی برای جبران بدهی‌های مالی به این کشور کرده‌است.
واحد پول سریلانکا روپیه است که هر ۱۳۵ روپیه با یک دلار آمریکا برابری می‌کند (میانگین قیمت سال ۲۰۱۲). با وجود افزایش جمعیت سری لانکا در طی سالهای پس از استقلال، توسعه سیستم حمل و نقل در این کشور با آن هماهنگی نداشته و عمده مردم کشور توسط اتوبوس به مناطق مختلف جا به جا می‌شوند. با توجه به وضعیت نامناسب جاده‌ها و ازدیاد خودروهای شخصی مسائل ترافیکی در شهرها بوجود آمده‌است. همچنین در قریب به اتفاق شهرهای اکثراً سه چرخه (بجای) به عنوان تاکسی مورد استفاده قرار می‌گیرد. اولین بزرگراه این کشور بطول تقریبی ۱۰۰ کیلومتر، که کلمبو را به سواحل توریستی و دیدنی گاله در جنوب متصل می‌کند در سال ۲۰۱۱ به بهره‌برداری رسید.
سری لانکا بجز درپایتخت خود (کلمبو) فرودگاه مناسبی جهت نشست و برخاست هواپیماهای پهن پیکر ندارد و برای سفر به سایر شهرهای این کشور باید از خودرو استفاده کرد. دو فرودگاه بزرگ جدید یکی در غرب و دیگری در شرق در حال ساخت می‌باشند.
مردم[ویرایش]
جمعیت این کشور ۲۰ میلیون و دویست هزار نفر است. زبان‌های رسمی آن سینهالی و تامیل است. ۷۵ درصد از مردم این کشور از قوم سینهالی هستند[۳] که قومی است آریایی که از شمال هند به سریلانکا آمده است. ۱۱ درصد از مردم سریلانکا نیز از تبار تامیل هستند که قومی است دراویدی. ۷۰ درصد از مردم سریلانکا بودایی، ۱۳ درصد هندو و ۱۰ درصد مسلمان هستند.
جشنواره سالانه «وِساک» برای بوداییان سریلانکا مناسبتی ویژه است.
منابع[ویرایش]
 |
ویکی‌سفر یک راهنمای سفر برای سریلانکا دارد. |
 |
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ سریلانکا موجود است. |
- ↑ نخبةالدهر
- ↑ حاشیه برهان قاطع معین
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ "Sri Lanka Census of Population and Housing, 2011 – Population by Ethnicity". Department of Census and Statistics, Sri Lanka. 20 April 2012.
- ↑ بی‌بی‌سی فارسی. بازدید: ژوئیه ۲۰۱۵.
- ↑ رایزنی ایران در کلمبو. بازدید: ژوئیه ۲۰۱۵.
- ↑ رایزنی ایران در کلمبو. بازدید: ژوئیه ۲۰۱۵.
- ↑ Garg, Ganga Ram (1992). "Adam's Bridge". Encyclopaedia of the Hindu World A–Aj. New Delhi: South Asia Books. p. 142. ISBN 978-81-261-3489-2.
- ↑ "Ramar Sethu, a world heritage centre?". Rediff.com. Retrieved 15 July 2014.
- ↑ "Information Brief on Mangroves in Sri Lanka". اتحادیه بین‌المللی حفاظت از طبیعت. Retrieved 15 July 2014.
- ↑ "Three Dimensional Seismic Survey for Oil Exploration in Block SL-2007-01-001 in Gulf of Mannar-Sri Lanka". Cairn Lanka. 2009. pp. iv–vii. Retrieved 15 July 2014.
- ↑ "World Gazetteer online". World-gazetteer.com. Retrieved 21 September 2011.
- ↑ تهران / واحد مرکزی خبر / سیاسی 1393/11/28
- ↑ Pew Research Center's Religion & Public Life Project: Sri Lanka. مرکز تحقیقات پیو. 2010.
- ↑ "Sri Lanka Census of Population and Housing, 2011 – Population by Religion". Department of Census and Statistics, Sri Lanka. 20 April 2012.
|
|||||||||||||||||||||||||||||||
.svg)
|
|
||||||
|
||||||||||
|
||||||||
 |
این یک مقالهٔ خرد پیرامون یک مکان جغرافیایی است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |
