Libanon

الجمهورية اللبنانية Al-Jumhūriyyah al-Lubnāniyyah République libanaise
(Details) (Details)
Basisgegevens
Officiële landstaal	Arabisch
Hoofdstad	Beiroet
Regeringsvorm	Parlementaire democratie
Staatshoofd	President Tammam Salam
Regeringsleider	Premier Tammam Salam
Religie	Islam 54% (27% sjiitisch en 27% soennitisch) Christendom 40,5% Druzen 5,6%
Oppervlakte	10.452 km²  (1,7% water)
Inwoners	3.759.134 (2007) 5.882.562 (2014) (0000562817 562,8/km² (2014))
Overige
Volkslied	Koullouna Lilouataan Lil Oula Lil Alam
Munteenheid	Libanees pond (LBP)
UTC	+2 (zomer: +3)
Nationale feestdag	22 november
Web | Code | Tel.	.lb | LB | 961
Voorgaande staten
Frans Mandaat Libanon 1943
Topografie
Portaal    Landen & Volken

Libanon (Arabisch: لبنان; Aramees: לבנאנ; Frans: Liban), officieel de Republiek Libanon (الجمهورية اللبنانية‎; République libanaise), is een klein en dichtbevolkt land gelegen aan de uiterste oostkust van de Middellandse Zee. In het zuiden grenst het aan Israël en in het oosten en noorden aan Syrië.

Het land behoort tot de Arabische Liga.

Naam

De naam Libanon komt uit de Semitische stam lbn, wat "wit" betekent, waarschijnlijk een verwijzing naar het besneeuwde Libanongebergte. Julius Caesar noemde Libanon Lub Na'a, wat "Wit Land" betekent in het Semitisch.

De naam kwam op zijn vroegst voor in teksten uit de Bibliotheek van Ebla uit het derde millennium v.Chr.

Geschiedenis (1920-heden)

Nadat in de Eerste Wereldoorlog het Ottomaanse Rijk verslagen was door de geallieerden, werden in 1920 - na de Conferentie van San Remo - Libanon en Syrië Franse mandaatgebieden. De Fransen bestuurden Libanon met behulp van de katholieke Maronieten, die toen de meerderheid van de bevolking uitmaakten.

In 1943 werd het Franse mandaat over Libanon opgeheven, mede dankzij het grote Libanese verzet, en werd Libanon een onafhankelijke republiek. Toen werd het zogenaamde Nationaal Pact gesloten waarbij werd bepaald dat de president altijd een Maronitisch christen zou zijn, de premier een soenniet en de voorzitter van het Huis van Afgevaardigden een sjiiet. Ook werd bepaald dat tijdens een eventueel Arabisch conflict Libanon neutraal zou blijven. Het land zou zich cultureel zowel op Europa als op de Arabische Landen oriënteren.

Gedurende de jaren 1940 en 1950 was de situatie stabiel, hoewel er wel degelijk ongenoegen waarneembaar was bij de sjiieten, die ondanks het feit dat hun bevolkingsgroep steeds toenam, een tweederangsrol bekleedden in de regering. De jaren 1950 en 1960 waren tijden van grote economische voorspoed en een ver doorgedreven markteconomie.

In 1958 kwamen moslims in opstand en eisten een nieuwe volkstelling. Zij meenden dat de volkstelling uit 1932 achterhaald was en dat zij inmiddels de meerderheid van de bevolking uitmaakten. Verder werden de islamitische gebieden achterstallig door de overheid onderhouden en genoten zij hierdoor niet de de kwaliteit van scholen, ziekenhuizen en infrastructuur, en eisten dan ook een verbetering hiervan. De Libanese regering gaf geen gehoor aan deze eisen van de moslims en met Amerikaanse steun werd de opstand onderdrukt.

In 1973 vond er een uitbarsting van geweld plaats tussen regeringsmilities en de in Libanon verblijvende Palestijnen van de PLO. Daarnaast brak er een strijd uit tussen de falangisten van Pierre Gemayel en diverse islamitische partijen. In 1975 brak de Libanese Burgeroorlog uit.

De verschillende partijen in de burgeroorlog raakten onderling verdeeld, wat de onoverzichtelijkheid in het conflict deed toenemen. In 1976 trokken Syrische troepen Libanon binnen, later gevolgd door VN-troepen en het Israëlische leger (1977 en 1982).

Beiroet tijdens de burgeroorlog (1978)

In 1989 werd uiteindelijk onder druk van Arabische landen het Vredesakkoord van Taif gesloten. De Israëlische troepen vertrokken in mei 2000 uit het zuidelijke deel van Libanon, na herhaalde aanvallen van Hezbollah en de overtuiging dat het geweld zou afnemen als Israël vertrekt uit Libanon.

Op 14 februari 2005 werd oud-premier Rafik Hariri bij een bomaanslag gedood. Hierna ontstonden enorme massademonstraties, waarin de terugtrekking van Syrische troepen geëist werd. Deze demonstraties en de bijbehorende protesten worden de Cederrevolutie genoemd. Hierop verlieten de Syrische troepen Libanon.

In 2006 brak opnieuw een oorlog uit met Israël. Nadat de Hezbollah-militie twee Israëlische militairen krijgsgevangen had gemaakt en vanaf het omstreden stukje grondgebied dat bekendstaat als de Shebaa-boerderijen Katjoesjaraketten afvuurde, viel Israël Libanon binnen. Naast de stellingen van Hezbollah werden wegen en bruggen vernietigd en het vliegveld beschadigd. Naar schatting ruim een miljoen mensen gingen op de vlucht. Aan Israëlische zijde vielen zowel burger- als militaire slachtoffers. Meer dan 4.000 Israëli's raakten gewond en meer dan 350.000 moesten hun huizen in het noorden van het land verlaten.

Op 12 juli 2006, vuurden Hezbollah-militanten raketten af op Israëlische grensplaatsen als afleiding voor een aanval met een antitankraket op twee gepantserde Humvees die patrouilleerden langs de Israëlische kant van het grenshek. Van de zeven in de jeeps aanwezige Israëlische soldaten, werden er drie gedood, twee raakten gewond en twee werden gevangengenomen en afgevoerd naar Libanon. Vijf anderen werden gedood in een mislukte Israëlische reddingspoging. Israël bracht in reactie hierop met luchtaanvallen ernstige schade toe aan de civiele infrastructuur in Libanon (inclusief de luchthaven van Beiroet). Vervolgens trokken grondtroepen de door Hezbollah militair gecontroleerde delen van Libanon binnen. Hierop volgde een conflict dat een maand lang duurde en waarin 3.970 door Hezbollah afgevuurde raketten in het noorden van Israël, veelal stedelijke gebieden, landden en 1.200 burgers (voornamelijk Libanezen) en 160 soldaten (voornamelijk Israëli's) om het leven kwamen. Het conflict kwam officieel op 14 augustus 2006 tot een einde, toen de VN-Veiligheidsraad opriep tot een staakt-het-vuren tussen Hezbollah en Israël.

In het voorjaar van 2008 zijn er gevechten geweest, waarbij Hezbollah belangrijke delen van Beiroet innam als gevolg van de regeringsbeslissingen die Hezbollah beperkingen oplegden in Libanon. Hezbollah beschouwde dit als verraad van deze regering, omdat dit alleen voordelig zou zijn voor Israël. Bij dit geweld kwamen 80 mensen om het leven.

Staatsinrichting en politiek

Saad Hariri, de voormalige Libanese premier

Libanon is een onafhankelijke republiek. In het zogenaamde Nationale Pact van 1943 is vastgelegd dat de belangrijkste functies in de politieke macht verdeeld zijn over de belangrijkste etnisch-religieuze groepen:

• de president is een Maronitisch christen.
• de premier is een soennitische moslim
• de parlementsvoorzitter is een sjiitische moslim
• de opperbevelhebber van het leger is een Maronitisch christen.

De macht is aldus volgens de confessionele groepen verdeeld. In het parlement is de verhouding tussen moslims en christenen gelijk maar ten gevolge van het feit dat de president en de opperbevelhebber van het leger christenen zijn, ligt het zwaartepunt van de politieke macht nogal eens in het christelijke kamp.

Deze verdeling is gebaseerd op een volkstelling uit 1932 en later herzien bij het Vredesakkoord van Taif. Inmiddels vormen de moslims de meerderheid van de Libanese bevolking. Tijdens de verkiezingen van 2005 was de verdeling van de stemgerechtigde christenen-moslims ruwweg 40% versus 60%.

De wetgevende macht berust bij Kamer van Afgevaardigden die 128 zetels heeft en voor vier jaar is verkozen. Alle in Libanon wonende Libanezen van 21 jaar en ouder hebben stemrecht.

Geen der partijen heeft ooit een absolute meerderheid behaald zodat in Libanon altijd coalities moesten worden gevormd om te kunnen regeren.

Verkiezingen van juni 2005

Vóór de verkiezingen van juni 2005 sloten de verschillende politieke partijen diverse lijstverbindingen. De overwinning ging naar de coalitie genaamd Lijst Martelaar Rafik Hariri, die geleid werd door Rafik Hariri's zoon Saad Hariri. Zijn coalitie won 72 van de 128 zetels. De uitslag luidde als volgt:

Partij	Zetels
Lijst Martelaar Rafik Hariri	72
Verzets- en Ontwikkelingsblok	35
Vrije Patriottische Beweging	21

Fouad Siniora vormde hierna een regering. Deze bestond uit 24 personen, twaalf christenen en twaalf moslims. Ook Hezbollah maakte deel uit van de regering.

Verkiezingen van juni 2009

De jongste verkiezingen in Libanon hadden plaats op 7 juni 2009. De uitslag luidde:

Partij	Zetels
de 14-maart-beweging (of pro-westerse coalitie van soennieten, druzen en een deel van de christenen onder leiding van Saad Hariri)	71
de 8-maart-beweging (o.a. Hezbollah en de Vrije Patriottische Beweging)	57

Op 27 juni 2009 verklaarde de nieuwe Libanese premier Saad Hariri een regering van nationale eenheid te zullen vormen. Hij verwachtte dat de vorming van het kabinet zeer moeilijk zou verlopen. Het duurde dan ook tot 9 november 2009 voor de regering Hariri werd geïnstalleerd.

Op 12 januari 2011 viel deze regering nadat elf ministers ontslag hadden genomen. Deze elf ministers zijn afkomstig uit de Hezbollah-beweging en partijen die eraan gelieerd zijn. De shi’itische Hezbollah-beweging is woedend over de activiteiten van het door de Verenigde Naties gesteunde Hariri-tribunaal dat vanuit Leidschendam de moord op Rafik Hariri (vader van Saad) onderzoekt. De beweging vreest dat het tribunaal aanklachten jegens prominente leden van Hezbollah zal formuleren en stelt dat Israël achter de aanslag stond.

De Libanese president Michel Suleyman benoemde op 25 januari 2011 de soennitische miljardair Najib Mikati tot nieuwe premier. Hij zegt er voor alle Libanezen te willen zijn gedurende zijn ambtstermijn. Reeds in 2005 leidde Mikati gedurende drie maanden een overgangsregering.

Bestuurlijke indeling

Libanon is onderverdeeld in zes gouvernementen die weer zijn onderverdeeld in 25 districten.

• Gouvernementen van Libanon
• Districten van Libanon

Demografie

Bevolkingsgroei van Libanon

Libanon kent, zoals haar buurlanden, een zeer diverse bevolkingssamenstelling:

Etnische/Religieuze Minderheid	Aantal	Bevolkingsaandeel in %
Alawieten	100 duizend	2,5% (etnische Arabieren)
Arabieren	3,75 miljoen	93% (Christenen, Alawieten, Druzen, Soennieten alsook Sjiieten)
Armeniërs	160 duizend	4% (Christenen)
Assyriërs	100 duizend	2.5% (Christenen)
Christenen	1,6 miljoen	41% (etnische Arabieren, Armeniërs, Assyriërs, Grieken)
Druzen	250 duizend	6,25% (etnische Arabieren)
Koerden	80 duizend	2% (met name soennieten)
Palestijnen	400 duizend	10% (etnische Arabieren, met name soennieten, enkele Christenen)
Sjiieten	1 miljoen	27% (etnische Arabieren)
Turkomannen	80 duizend	2% (veelal soennieten)
Tsjerkessen	onbekend	onbekend (veelal soennieten)

Religie

In Libanon worden zeventien verschillende geloofsgemeenschappen officieel erkend. De moslims maken volgens de gegevens van het Libanese verkiezingssysteem en volkstelling ongeveer 40% van de bevolking uit, de christenen 45% en druzen overige 15%. De officiële erkenning geldt voor vier religieuze gemeenschappen van de islam (o.a. sjiieten, soennieten, alawieten), voor de druzen en voor twaalf christelijke kerken. Religie is in Libanon ook van uitermate groot belang in politiek, staat en recht (met name huwelijksrecht). In 1932 vormden christenen in Libanon met 53% nog de meerderheid van de bevolking, maar grootschalige emigratie van Libanese christenen naar de Verenigde Staten, Brazilië en Europa sinds 1880 tot na 1990 deden het evenwicht verschuiven. Tot het vredesakkoord van Taif hadden de christenen gezamenlijk 60% van de parlementszetels in het sterk geconfessionaliseerde Libanon in handen, terwijl de moslims met 40% van de zetels genoegen moesten nemen. Sinds het akkoord in 1989 zijn de zetels gelijkelijk verdeeld (50 %, 50%), hoewel de christenen inmiddels niet langer een bevolkingsmeerderheid vormen. Het verdrag van Taif (1989) gaf aan Rafik Hariri en daarmee ook aan Saoedi-Arabië en de soennieten een feitelijk belangrijker rol binnen het politiek bestel, hetgeen tot nieuwe spanningen met de sjiieten leidt.

Moslims

Stroming	Aantal	Bevolkingsaandeel in %
Sjiisme - Alawieten	100 duizend	2,5%
- Druzen	512 duizend	13,25%
Sjiisme - Zeveners	onbekend	onbekend
Sjiisme - Twaalvers	632 duizend	17%
Soennieten	815 duizend	21%

De moslims zijn verdeeld over druzen, soennieten, sjiitische twaalvers, sjiitische zeveners en alawieten.

De soennieten wonen verspreid over het land maar vooral in het noordwesten en het centrum. Zij maken 30% van de bevolking uit. De soennieten onderhouden nauwe banden met overwegend soennitische staten in het Midden-Oosten zoals Bahrein en Saoedi-Arabië.

De sjiieten wonen vooral in het zuiden en het noordoosten van Libanon, meer bepaald in de Beekavallei (Beqaa). Er wordt aangenomen dat zij thans 30% van de bevolking uitmaken. De sjiieten onderhouden nauwe banden met hun geloofsgenoten in Iran en zijn vooral internationaal bekend vanwege Hezbollah (een politieke organisatie met een sterke militie).

De alawieten vormen een kleinere minderheid en naar buitenstaanders toe sterk seculier. Zij wonen met name in Tripoli en konden sinds de Syrische overheersing (jaren 1980) een rol van betekenis spelen daar ook de eerdere Syrische president Hafiz al-Assad en zijn opvolger en zoon president Bashar al-Assad tot hun geloofsgemeenschap behoren.

De intra-islamitische verstandhoudingen hebben in de recente geschiedenis van Libanon tot gewapende conflicten geleid. In 2012 levert dit ook tot spanningen en kleinschalige gevechten tussen met name de alawieten en soennieten in Tripoli.

Druzen

De druzen zijn ontstaan als een afsplitsing van het sjiisme maar beschouwen zich niet meer als moslims, wel als monotheïsten. Zij maken ongeveer 14% van de totale Libanese bevolking uit. Zij wonen vooral in het Midden-Libanese Choufgebergte. Enkele voorname families zijn de clans van Jumblatt en Yazbak. De laatste decennia spelen zij via hun Progressieve Socialistische Partij een politieke rol van betekenis.

Christenen

Kerk	Aantal	Bevolkingsaandeel in %
Armeens-apostolische Kerk	160 duizend	6%
Armeens-katholieke Kerk	12 duizend	0,3%
Assyrische Kerk van het Oosten	onbekend	onbekend (ook Assyrische vluchtelingen uit Irak en Syrië)
Chaldeeuws-katholieke Kerk	onbekend	onbekend (ook Assyrische vluchtelingen uit Irak en Syrië)
Grieks-orthodox patriarchaat van Antiochië	320 duizend	7,25% (ook Palestijnen)
Maronitische Kerk	1,1 miljoen	26%
Melkitische Grieks-katholieke Kerk	200 duizend	5%
Syrisch-orthodoxe Kerk van Antiochië	50 duizend	1,25%

De meerderheid van de christenen behoort tot de Maronitische Kerk. De Maronieten maken circa 26% van de bevolking uit. Door emigratie (vanwege de verschillende gewapende conflicten sinds de onafhankelijkheid van Libanon) en relatief lage vruchtbaarheidscijfer neemt het relatieve aandeel van de christenen in Libanon al decennia lang af. Sinds de Irakoorlog en Syrische burgeroorlog is het aantal christenen echter weer enigszins toegenomen omdat Assyrische christelijke vluchtelingen naar Libanon trekken. Zie ook: Christendom in het Midden-Oosten.

De christenen wonen vooral in het centrale westelijke deel van het land rondom Beiroet, Deir el-Qamar, Damour, Jounieh, Jbeil, Batroun, Chekka, Zahlé, Zgharta, Marjeyoun, Baabda, en Bchareh, in het Libanongebergte.

Etnische minderheden

Libanon is niet alleen op religieus maar ook op etnisch gebied buitengewoon divers. Libanon kent onder andere de volgende minderheden:

• Armeniërs
• Assyriërs/Arameeërs
• Grieken: sinds de antieke oudheid wonen er Grieken in Libanon.
• Joden: na de oprichting van Israël is de joodse bevolking echter enorm afgenomen.
• Koerden
• Perzen
• Tsjerkessen: vluchtelingen uit de Kaukasus die tijdens het Ottomaanse Rijk naar Libanon kwamen.
• Turkomannen: afstammelingen van Turkse immigranten die tijdens het Ottomaanse Rijk naar Libanon kwamen.

Verspreid over het Libanese grondgebied bestaan Palestijnse vluchtelingenkampen. Deze Palestijnen zijn meestal tijdens de Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948 naar Libanon gevlucht. Ze hebben in de meeste gevallen geen Libanees paspoort verkregen waardoor zij nog altijd stateloos zijn. In totaal zijn er 12 Palestijnse vluchtelingenkampen met 225.125 inwoners. In heel Libanon wonen 409.714 Palestijnse vluchtelingen. Ongeveer 10% van hen is christelijk en ze behoren voornamelijk tot het Oosters-orthodoxe Patriarchaat van Antiochië..

Veel christelijke Libanezen, maar ook sommige niet-christelijke Libanezen zien zichzelf niet als Arabisch maar eerder als afstammelingen van de oude Kanaänieten en wensen Feniciërs genoemd te worden.

Ook zijn er in Libanon veel buitenlandse gastarbeiders werkzaam. Vaak doen zij hun werk onder erbarmelijke omstandigheden. Soms komt hun werk neer op een moderne vorm van slavernij. Niet zelden zijn zij ook slachtoffer van racisme of xenofobie . Er worden regelmatig misstanden over deze situatie gerapporteerd.

Geografie

Satellietfoto van Libanon

De Libanonceder

Libanon grenst in het westen aan de Middellandse Zee met een kustlijn van 225 km. Ten noorden en oosten van het land ligt Syrië (grenslijn 375 km) en ten zuiden grenst het aan Israël (grenslijn 79 km).

Parallel met de vlakke kuststrook loopt het Libanongebergte. De oostgrens met Syrië wordt gemarkeerd door het gebergte van de Anti-Libanon. Het woord Libanon (ook "Loubnan" of "Lebnan") komt van het Aramese woord laban wat 'wit' betekent, een verwijzing naar de besneeuwde pieken van de Libanonberg. Tussen de twee gebergtes loopt de Bekavallei.

Het land heeft door zijn hoge bergen geen gebrek aan water. De belangrijkste rivieren zijn de Litani en de Orontes (of Asi).

De hoogste berg van Libanon is de Qurnat as Sawda', 3088 m hoog.

Al sinds de tijden van de Feniciërs is Libanon een belangrijke leverancier van hout. De Libanonceder is nog steeds het symbool van het land en is opgenomen in de vlag van Libanon. De ceders zijn thans (gezien hun geringe aantal) beschermd en mogen niet meer gekapt worden.

Economie

De bevolking van Libanon staat in de Arabische wereld bekend om haar handelsgeest en is hoog opgeleid. In het gehele Midden-Oosten zijn hoog opgeleide Libanezen te vinden die als expat werken.

De belangrijkste economische sectoren zijn de handel, de financiële dienstverlening, het toerisme en de industrie. Ongeveer 12% van de beroepsbevolking is in de landbouw werkzaam. De Libanese wijnbouw is ook in het Westen beroemd.

Cultuur

Libanon maakt deel uit van de Arabische wereld. Het land heeft altijd opengestaan voor modernisering onder Europese en vooral Franse invloed.

De officiële taal is Arabisch. Daarnaast wordt ook Frans en Engels gesproken. Libanese Armeniërs hebben Armeens als hun moedertaal. Libanese Koerden hebben Koerdisch als hun moedertaal.

Cultuurgeschiedenis

Het huidige Libanese grondgebied was, gedurende duizenden jaren de thuisbasis van een groot aantal beschavingen en culturen. Het werd oorspronkelijk bewoond door de Feniciërs, veroverd en bezet door de Assyriërs, de Perzen, de Grieken, de Romeinen, de Arabieren, de Kruisvaarders, de Ottomaanse Turken en in de recente geschiedenis door de Fransen. De Libanese cultuur is door de millennia heen beïnvloed geweest door deze verschillende volkeren. De bevolking van Libanon, samengesteld uit verschillende etnische en religieuze groeperingen, heeft bijgedragen tot de specifieke literatuur en de verschillende muzikale stijlen die onder meer in de festivals tot uitdrukking komen. De Libanese keuken heeft eveneens deze multiculturele invloed ondergaan. In vergelijking met het merendeel van de inwoners van Zuidwest-Azië is de Libanese bevolking goed opgeleid. Sedert 2003 is 87,4% van de bevolking geletterd. De Libanese samenleving is modern en vergelijkbaar met bepaalde culturen van het Europese Middellandse Zeegebied. Libanon wordt vaak beschouwd als de toegangspoort van Europa naar West-Azië maar ook in Azië als de poort naar de Westerse wereld.

Literatuur, muziek en media

De belangrijkste en in elk geval de meest bekende Libanese schrijver is Gibran Khalil Gibran (1883-1931) die naar de VS emigreerde. In zijn vroeger woonhuis in Bchareh bevindt zich thans het 'Khalil Gibran museum' waar ook schilderijen van zijn hand worden tentoongesteld.

Libanon geldt naast Egypte als een van de belangrijkste centra van de moderne Arabische muziekwereld. Beroemde zangeressen uit Libanon zijn onder andere Fairuz, Nancy Ajram en Haifa Wehbe.

Vanuit Libanon werken verschillende tv-stations die in de hele Arabische wereld per satelliet te ontvangen zijn. Bekend is onder meer New TV, dat ook een Arabische versie van Idols uitzendt. Libanon kent verschillende kranten in het Arabisch, Engels en Frans.

Libanese keuken

De Libanese keuken wordt algemeen beschouwd als de beste en meest verfijnde van de Arabische wereld. Dit omdat de keuken ontzettend veel invloeden heeft vanuit het buitenland, zoals van Armeniërs, Perzen en Koerden.

Bekende gerechten uit de Libanese keuken zijn taboulé, hoummous en falafel en de knoflooksaus toum, die samen met de mezze worden opgediend.

Keukens van omliggende landen, zoals de Turkse keuken, zijn beïnvloed door de Libanese keuken. Een voorbeeld hiervan is het gerecht lahmacun, wat een samentrekking is van twee Arabische woorden voor vlees en deeg.

Bezienswaardigheden en toerisme

De Romeinse Bacchustempel in Baalbek

Libanon telt drie grote historische steden: Beiroet, Sidon en Tyrus. Bekende archeologische opgravingen zijn te vinden in Anjar, Byblos, Baalbek en de tempel van Echmoun.

Daarnaast worden Deir el-Qamar en Beiteddine in het Choufgebergte, Bcharreh, de Qadishavallei en de ceders bezocht.

's Zomers trekt het land vele welgestelde toeristen uit de Arabische wereld die er in de bergen koelte zoeken en van het leven genieten in het mondaine Beiroet. Beiroet heeft ook een beroemd nachtleven.

's Winters wordt er geskied in de bergen.

Defensie

Het Libanese leger (Lebanese Armed Forces) bestaat uit circa 72.100 manschappen, waarvan ruim 1000 bij de luchtmacht en zo'n 1100 bij de marine. Het leger is een belangrijke stabiliserende factor van het land, maar tijdens de Libanese Burgeroorlog heeft het een dubieuze rol gespeeld.

Naast het reguliere leger zijn er ook milities actief. Hezbollah heeft een grote legermacht die vooral in het zuiden opereert. Ten tijde van de Israëlisch-Libanese Oorlog van 2006 vocht Hezbollah, en niet het leger, met Israël.

Libanon wordt regelmatig geconfronteerd met schendingen van zijn territorium door Israëlische jachtvliegtuigen . Het Syrische leger heeft zich in 2005 teruggetrokken uit Libanon.

In het zuiden van Libanon is een stabilisatiemacht van de Verenigde Naties aanwezig.

Libanon ontvangt jaarlijks militaire hulp uit de Verenigde Staten ter grootte van ongeveer 400 miljoen dollar.

De verschillende Libanese milities vechten onderling met enige regelmaat conflicten uit. Deze conflicten hebben vaak betrekking op geopolitieke conflicten, zoals de gewapende incidenten in Tripoli tussen soennitische milities en alawitische milities in de context van de Syrische burgeroorlog in 2011 en 2012.

Zie ook

• Monumenten op de Werelderfgoedlijst

Externe links

Mediabestanden

• (en) CIA world factbook
• (en) Profiel van Libanon bij de BBC
• (en) Libanon-Kaart

Bronnen, noten en/of referenties

33° 50′ NB, 35° 46′ OL