شمش (ایزد)
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
نقش خدای بین النهرینی شَمَش در یک برجسته کاری آشوری در قصر نمرود (۸۶۰ - ۸۶۵ قبل از میلاد)
مهر استوانه‌ای از سنگ آهک از میان رودان و نقش آن: پرستش شمش، محفوظ در موزه لوور
شَمَش (به اکدی: 𒀭𒌓، dŠamaš) خدای آفتاب بابلیان که در حماسه گیلگمش از آن یاد می شود.[۱][۲]
وی به گیلگمش دستور می‌دهد به همکاری یار خود (انکیدو) با خومبه به به پیکار برخیزد و او را به سبب گناهان بسیار در خون کشد. شمش نگهدار دو پهلوان بود و در حین نبرد با خومبه به ایشان را قوت قلب می‌داد.
پانویس[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- گیل گمش، ترجمه احمد شاملو، نشر چشمه
- گئورگ بورکهارت. «۱». در گیلگمش (کهن ترین حماسۀ بشری). ترجمهٔ داوود منشی زاده. ویرایش اول. نام شهر محل چاپ: نشر اختران، ۱۳۸۳. ISBN 964-7514-48-4.
|
||||||||
 |
این یک مقالهٔ خرد پیرامون اساطیر است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |
