Talarem/dolarem określano początkowo powszechnie jedną uncję srebra w postaci monety bitej przez czeskiego hrabiego Schlicka w XVI wieku. Schlick mieszkał w Dolinie Joachima, zwanej inaczej Joachimsthal. Monety hrabiego zyskały wielkie uznanie dzięki precyzji wykonania i czystości i były powszechnie nazywane „Joachimsthalers”, a później „talarami”. Nazwa „dolara” pochodzi od „talara”[2]. Od 1861 roku można używać każdego kiedykolwiek wyemitowanego znaku pieniężnego w USA, jednak banknoty ze starszą datą emisji są rzadko spotykane.
Wartość dolara oparta była na parytecie złota. Parytet przyjęty w 1900 roku wynosił 20,67 dolara, a przyjęty w 1934 roku 35 dolarów za uncję. Od 1933 roku zniesiono wymienialność dolara na złoto dla własnych obywateli. W 1971 roku USA wycofały się z tego parytetu. W 1972 roku uncja złota osiągnęła cenę 42 dolarów. W 1973 r. USA całkowicie odeszły od powiązania wartości dolara ze złotem – odtąd dolar stał się walutą płynną. Plany zniesienia rezerwy złota, ogłoszone przez prezydenta Richarda Nixona w 1971 roku, doprowadziły do powstania Partii Libertariańskiej, która obok powstałej później Partii Konstytucyjnej jest jedną z sił politycznych w USA, które dążą do przywrócenia oparcia na kruszcach szlachetnych, uważając, iż brak pokrycia w złocie lub srebrze jest niezgodny z Artykułem I paragraf 10 Konstytucji Stanów Zjednoczonych. Znaczna część członków ruchu Boston TEA Party również nawołuje do przywrócenia parytetu złota.
Papier, na którym są drukowane amerykańskie banknoty, składa się z około 75% bawełny, około 25% lnu oraz kilku ściśle tajnych składników[potrzebne źródło]. Tajemnicą są także proporcje. Aby był jeszcze trudniejszy do podrobienia, w mieszankę papieru wtapia się niebieskie i czerwone nitki. Pojedynczy banknot 100-dolarowy od wyprodukowania do wycofania funkcjonuje przez ok. 9 lat, żywotność banknotu dwudziestodolarowego wynosi ok. 4 lat, natomiast jednodolarowy niszczy się przed upływem 2 lat[potrzebne źródło]. Średnio trzeba wymieniać banknoty co 5 lat.
Mimo że oficjalnie każdy dolar amerykański, wyprodukowany od początku istnienia tej waluty, pozostaje legalnym środkiem płatniczym w USA, to wartość dolara generalnie spada, patrząc zwłaszcza w szerszym horyzoncie czasowym.
Aczkolwiek zamiana na pieniądz fiducjarny w 1971 (ze zniesieniem wymiany na kruszec), pokazuje mniejszy spadek siły nabywczej pieniądza fiducjarnego do analogicznego spadku tego samego pieniądza w stosunku do kruszcu. W 1972 1 uncja[a] miała wartość 42,74 dolara[5][6]. W 2012 wartość 1 uncji złota to 1692,40 dolara[5]. Co oznacza wartość 1 dolara w kruszcu na ok. 0,025 dolara z 1972. Zgodnie z wartościami odpowiednika siły nabywczej 1 dolar z 2011 roku jest to 0,034 dolara z 1774, a dolar z roku 1970 to 0,20 dolara z 1774. Spadek fiducjarnego jest ok. 6 razy, a w stosunku do kruszcu 40 razy.
Wartość nabywcza 1 dolara amerykańskiego w porównaniu do 1774'
Rok
Odpowiednik siły nabywczej
1774
1,00 $
1780
0,59 $
1790
0,89 $
1800
0,64 $
1810
0,66 $
1820
0,69 $
1830
0,88 $
1840
0,94 $
1850
1,03 $
1860
0,97 $
Rok
Odpowiednik siły nabywczej
1870
0,62 $
1880
0,79 $
1890
0,89 $
1900
0,96 $
1910
0,85 $
1920
0,39 $
1930
0,47 $
1940
0,56 $
1950
0,33 $
1960
0,26 $
Rok
Odpowiednik siły nabywczej
1970
0,20 $
1980
0,10 $
1990
0,06 $
2000
0,05 $
2007
0,04 $
2008
0,04 $
2009
0,04 $
2010
0,035 $
2011
0,034 $
Wykres U.S. Consumer Price Index 1913–... (oficjalnego indeksu cen konsumpcyjnych)
W gotówce (głównie banknoty z racji spadku wartości monet) znajduje się ponad 800 miliardów dolarów. Zasadniczo 8 razy w roku zbiera się rada Fed (Rezerwy Federalnej), która podejmuje decyzję na temat tego ile gotówki ma znajdować się w obiegu. Jeśli decyduje o zwiększeniu jej ilości, to skupuje za gotówkę papiery dłużne USA od banków prywatnych. Odwrotnie zaś sprzedaje papiery dłużne w zamian za gotówkę. Pieniądze zasadniczo nie zmieniają miejsca, zmienia się tylko stan rachunku gotówkowego banku (w rezerwie federalnej). Bank prywatny może wyjąć nadmiar gotówki (powyżej norm, które musi przetrzymywać zgodnie z przepisami), jeśli tylko chce, aczkolwiek musi o tym uprzedzić Fed. Po otrzymaniu takiego żądania Fed zleca druk banknotów (w Bureau of Engraving and Printing) lub bicie monet (Bureau of the Mint), następnie gotówka jest odbierana przez instytucję, która m.in. może wydać takie pieniądze swoim klientom[potrzebne źródło].
↑Dla określania jednostek wagowych złota stosuje się tzw. „uncje trojańskie” lub „aptekarskie”; 1 uncja trojańska to ~31,1035 g. Zob. Piotr Stanisławski: 10 rzeczy, których nie wiesz o... złocie(pol.). W: „Przekrój” [on-line]. Wirtualna Polska, 27 października 2008. [dostęp 28 października 2008].
Stany Zjednoczone
Bonaire, Sint Eustatius i Saba
Ekwador
Mikronezja
Palau
Portoryko
Salwador
Timor Wschodni
Wyspy Marshalla
Zimbabwe
Mariany Północne
