Emil Adolf von Behring
 Emil Adolf von Behring |
||||
| 15 maart 1854 – 31 maart 1917 | ||||
 |
||||
| Emil Adolf von Behring | ||||
| Geboorteland | Duitsland | |||
| Geboorteplaats | Hansdorf | |||
| Plaats van overlijden | Marburg | |||
| Nobelprijs | Fysiologie of Geneeskunde | |||
| Jaar | 1901 | |||
| Reden | Voor zijn serumtherapie om difterie te behandelen | |||
| Opvolger(s) | Ronald Ross | |||
|
||||
Emil Adolf von Behring (Hansdorf, 15 maart 1854 – Marburg, 31 maart 1917) was een Duits medicus. Behring won als eerste in 1901 de Nobelprijs voor de Fysiologie of Geneeskunde door zijn ontwikkeling van een serum tegen difterie en tetanus. Vanwege deze prestatie werd hij ook in de adelstand verheven.
Biografie[bewerken]
Emil Adolf Behring werd geboren in Hansdorf, het huidige Lawice in Polen, als oudste zoon uit het tweede huwelijk van een schoolmeester dat in totaal dertien kinderen telde. Tussen 1874 en 1878 studeerde hij voor arts bij het Duitse leger omdat zijn armlastige familie het niet kon veroorloven hem naar de universiteit te sturen. Hij was voornamelijk een militaire geneesheer. Na zijn militaire carrière als legersarts werd hij in 1889 overgeplaatst naar het Instituut voor Hygiëne in Berlijn. Hij was hier enkele jaren assistent van Robert Koch. In 1894 werd hij hoogleraar hygiëne aan de Universiteit van Halle en het jaar erop aan die van Marburg, waar hij de rest van zijn leven zou aanblijven.
In 1896 huwde Behring de toen achttien jaar oude Else Spinola, dochter van de directeur van een Berlijns ziekenhuis. Ze kregen zeven kinderen.
Werk[bewerken]
Behring vroege onderzoek betrof septische ziektes en antibiotica. Samen met de Japanner Shibasaburo Kitasato ontwikkelde hij het procedé van antitoxische immuniteit, of zoals ze het noemden: ze maakten een dier immuun tegen tetanus door het in te enten met het bloedserum van een dier dat met tetanuskiemen was besmet. De techniek paste Behring ook toe toen hij in 1890 het antiserum ontdekte tegen difterie waardoor hij een grote reputatie verkreeg alsmede door zijn bijdragen in de studie van immuniteit. Samen met Paul Ehrlich zorgde hij ervoor dat het vaccin commercieel beschikbaar kwam. Later deed hij onderzoek naar tetanus en bovi-tuberculose.
Zowel hij als de farmacoloog Hans Horst Meyer hadden hun laboratorium in hetzelfde universiteitsgebouw en Behring stimuleerde Meyers interesse in de werkingswijze van het tetanus toxine.
