بلغم

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به: ناوبری، جستجو


بلغم یکی از خلط‌های چهارگانه (اخلاط اربعه) در طب اخلاطی بوده است. طبیبان سنتی معتقد بودند این خلط طبعی سرد و مرطوب دارد و مصرف زیاد خوراکی‌های سردی بخش باعث تضعیف این خلط در بدن می‌شود.

برخی معتقدند منظور از این خلط در طب جدید همان گلبول سفید خون (WBC) هستند و این خلط دستگاه ایمنی بدن را تشکیل می‌دهد.[چه کسی؟]

غلبه بلغم[ویرایش]

طبیبان سنتی معتقد بودند هنگامی که در فردی خلط بلغم غالب شود زبان به رنگ سفیدی می‌گراید و فرد احساس سرما می‌کند و در هنگام غلبه بلغم همه یا بعضی از حالات زیر نیز در فرد دیده می‌شود:

  • ترشی دهان
  • سفیدی بدن
  • پوست شل و آبکی
  • زود سفید شدن موها
  • سردی دست و پا
  • دیر هضم شدن غذا (توقف زیاد غذا در معده و آروغ زدن ترش)
  • خواب آلودگی و زیاد خوابیدن
  • جاری شدن آب از دهان در خواب
  • رقیق بودن آب بینی (ترشح زیاد بینی)
  • فراموشی و کند ذهنی
  • کم حواسی
  • زیادی دفع ادرار
  • سستی و بی حالی
  • دفع ادرار با فشار زیاد
  • ریزش مو زودتر از موعد مقرر
  • درد معده
  • قلنج (درد کمر و گردن و شانه‎‎‎ها)
  • گرفتگی ماهیچه‎‎‎های پشت و گردن
  • زانو درد و پا درد
  • بیماری پارکینسون
  • بیماری پیسی
  • نقرس
  • تنگی نفس
  • تپش قلب (به خصوص در هنگام برخاستن از خواب)
  • سرفه زیاد
  • ضعف مثانه
  • لک‎‎‎های قهوه‎‎‎ای در چشم

بعضی از علائم فوق سریع نمایان شده و بعضی دیگر در اثر توجه نکردن به خلط غالب و در دراز مدت بروز می‌کنند.

طبیبان سنتی علت آن را خوردن غذاها و موادی که مزاج سرد دارند می‌دانستند. و درمان را خوردن گوشت گوسفند و شتر، ادویه جات و گرمی‌جات و مصرف نکردن سردی‌جات می‌دانستند.

منابع[ویرایش]