Нобэлеўская прэмія
Но́бэлеўская прэмія — адна з найбольш прэстыжных узнагародаў, якая ўручаецца штогод за найбольш значныя дасягненьні ў навуцы і тэхніцы, культуры, грамадзкай дзейнасьці.
Нобэлеўская прэмія была ўкладзеная па наказе Альфрэда Нобэля, швэдзкага прамыслоўцы, вынаходніка дынаміту. Упершыню прэмія была ўручаная ў 1901 годзе ў Стакгольме; з 1902 году ўзнагароды ўручае кароль Швэцыі. Урачыстае ўручэньне прэміі адбываецца 10 сьнежня, у гадавіну сьмерці Нобэля, хоць імёны ляўрэатаў звычайна абвяшчаюцца загадзя. Прэмія ўручаецца ў пяці галінах: фізыка, хімія, фізыялёгія альбо мэдыцына, літаратура, прэмія міру. Памер узнагароды на пачатку XXI стагодзьдзя складае каля 10 мільёнаў швэдзкіх кронаў; пасьмяротна прэмія не ўручаецца. У 1968 годзе Дзяржаўным банкам Швэцыі была заснаваная прэмія ў галіне эканомікі памяці Нобэля, якая ўручаецца разам з Нобэлеўскімі прэміямі, хоць да іх і не адносіцца.
У іншых галінах навукі й культуры існуюць свае прэміі, такія ж славутыя, як Нобэлеўская: Абэлеўская (матэматыка), Цьюрынгаўская (кампутарныя тэхналёгіі), Прыцкэраўская (архітэктура) і іншыя. Уручаецца таксама парадыйная Ігнобэлеўская прэмія — за самыя непатрэбныя навуковыя досьледы.
Зьмест
Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Першае цырыманіяльнае ўручэньне гэтай прэміі адбылося ў Каралеўскай Акадэміі Музыкі ў Стакгольме ў 1901 г. Нобэлеўскую прэмію міру атрымаў Жан Анры Дзюнан, заснавальнік Чырвонага Крыжа і Фрэдэрык Пасі. Пачынаючы з 1902 г. Узнагароды афіцыйна ўручаюцца каралём Швэцыі.
Узнагароды[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Кожны зь пераможцаў атрымлівае залаты мэдаль і дыплом павагі. Нобэлеўская прэмія таксама ўключае фінансавы аспэкт. Ляўрэат атрымлівае суму грошай, якая ў цяперашні час складае 10 млн швэдзкіх крон[1], з мэтай каб ляўрэат змог працягнуць сваё навучаньне або працу, без неабходнасьці садзейнічання фонду.
Кожны год, з 1901 г. Нобэлеўская Прэмія прысуджаецца ў наступных вобласьцях:
- Фізыка, Нобэлеўская прэмія па фізыцы, прысуджаецца Каралеўскай Акадэміяй навук Швэцыі, за «найболей важнае адкрыцьцё або вынаходніцтва ў вобласьці фізыкі»
- Хімія, Нобэлеўская прэмія па хіміі, прысуджаецца Каралеўскай Акадэміяй навук Швэцыі, за «найболей важнае адкрыцьцё або ўдасканаленьне ў вобласьці хіміі»
- Фізыялёгія і мэдыцына, Нобэлеўская прэмія па фізыялёгіі і мэдыцыне, прысуджаецца Каралінскім інстытутам, за «найважнейшыя адкрыцьці у вобласьці фізыялёгіі або мэдыцыне»
- Літаратура, Нобэлеўская прэмія па літаратуры, прысуджаецца Швэдзкай акадэміяй, за «выдатную працу на ідэалістычныя тэндэнцыі»
- Нобэлеўская прэмія міру, прысуджаецца Нарвэскім Нобэлеўскім камітэтам[2], за «працу на брацтва паміж народамі, ліквідацыю або скарачэньне рэгулярных войскаў, уклад у разьвіцьцё існаваньня мірнага грамадзтва і інш.»
З 1968 г. Банкам Швэцыі ўстаноўлена Нобэлеўская прэмія па эканоміцы, імя Альфрэда Нобэля.
Намінацыя і выбар[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
У параўнаньні зь іншымі ўзнагародамі, намінацыя на Нобэлеўскую прэмію, а затым працэс выбару зьяўляецца доўгім і строгім. З-за гэтага прэмія стала самай прэстыжнай у сьвеце.
Так напрыклад, правілы Нобэлеўскага фонду кажуць, што Нобэлеўская прэмія міру можа прызначацца толькі наступным асобам:
Чальцы парлямэнта і мясцовых урадаў, чальцы міжнародных судоў, рэктары унівэрсытэтаў, прафэсары гуманітарных навук, гісторыі, філязофіі, права і тэалёгіі, дырэктары навукова-дасьледчых інстытутаў сьвету і інстытутаў вонкавай палітыкі, ляўрэаты Нобэлеўскай прэміі міру і г. д.
Аналягічныя патрабаваньні распаўсюджваюцца на іншыя вобласьці.
Крайні тэрмін для вызначэння кандыдатураў зьяўляецца 31 студзеня.
У адрозьненьне ад іншых прэміяў, кандыдатуры на атрыманьне Нобэлеўскай прэміі, невядомыя грамадзтву на працягу 50 гадоў. Пасьля заканчэньня апошняга тэрміна, Камітэт праводзіць свае паседжаньні і адбірае каля 200 кандыдатаў.
Гэты сьпіс накіроўваецца выбранным экспэртам, якія выбіраюць толькі 15 чалавек. Камітэт накіроўвае свае рэкамэндацыі, у залежнасьці ад выгляду ўзнагародаў у Акадэмію або адпаведны інстытут, члены якога галасаваньнем выбіраюць пераможцаў.
Працэс выбару ляўрэатаў трохі адрозьніваецца ў залежнасьці ад дысцыпліны. Так, напрыклад, Нобэлеўская прэмія ў вобласьці літаратуры рэдка прысуджаецца групе людзей, у адрозьненьне ад прэміяў у іншых вобласьцях.
Пасьмяротная намінацыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Пасьмяротныя ўзнагароды не дапушчаюцца. Гэта выклікае ў навуковым грамадзтве бурную хвалю крытыкі. У двух выпадках прэмія была прысуджана пасьмяротна, калі патэнцыйныя пераможцы памёрлі да аб’яўленьня вынікаў. Атрымальнікамі ўзнагародамі зьяўляюцца: Генэральны сакратар Арганізацыі Аб’яднаных Нацыяў Даг Хамаршольд (1961, Нобэлеўская прэмія міру) і Эрык Карлфэльдт (1931, прэмія ў вобласьці літаратуры).
Крытыка[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Прэмія міру[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Нобэлеўская прэмія міру крытыкуецца нарвэскім грамадзкім дзеячам Фрэдэрыкам Хафэрмэхам, па яго меркаваньню прэмія прысуджаецца насуперак дэрэктывам самаго Нобэля, асабліва тыя прэміі, якія былі ўручаныя пасьля 1945 г. Хафэрмэх лічыць, што вялікае значэньне ў выбары ляўрэатаў адыгрываюць пэрсанальныя прэфэрэнцыі чальцоў камітэта.
Пасьля аналізу 118 прэмій Хафэрмэхл прызнаў, што да 1945 г., 85% узнагароджаных адпавядалі дырэктывам заснавальніка («абяззбройваньне, памяншэньне ваеных патэнцыялаў і працэс прадухіленьня ўзброеных канфліктаў»). Пасьля 1945 г. выконвалася ледзь 45%.
Крытыцы Хафэрмэхла падвергліся такія дзеячы, як Ясір Арафат, Шымон Перэс, Іцхак Рабін.
Матэматыка[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Ёсьць шмат верагодных падставаў, для якіх Альфрэд Нобель не стварыў узнагароду для матэматыкаў. Воля Нобэля адносілася да «вынаходніцтваў і адкрыцьцяў», што прыносяць чалавецтву найвялікшыя выгады, практычна, а не тэарэтычна. Матэматыка не лічылася Нобэлем навукай, якая магла прынесьці чалавецтву практычную карысьць.
Часта зьяўляліся чуткі, што Нобэль адмовіў прызнаньням матэматычнай узнагароды, паколькі яго жонка мела раман з матэматыкам Магнусам Мітаг-Лефлерам. Аднак гэта не зьяўляецца праўдай, паколькі Нобэль ніколі не быў жанаты.
У 2001 г. урад Нарвэгіі заснаваў Прэмію Абэля, як дапаўненьне адсутніючай прэміі Нобэля ў вобласьці матэматыкі.
Ляўрэаты і ВНУ[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Прысутнасьць найбольшага ліку нобэлеўскіх ляўрэатаў у сваіх кадрах для вышэйшых навучальных установаў вельмі важна, мае прэстыжнае значэньне ў акадэмічным асяродзьдзі і ўяўляе адно з галоўных крытэраў у распрацоўцы унівэрсытэцкіх рэйтынгаў.
Беларусь[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
У жніўні 2009 г. Савет міністраў Рэспублікі Беларусь закупіў 4 камплекты 67-томнага поўнага збору навуковых і грамадзкіх працаў нобэлеўскіх ляўрэатаў у галіне фізыкі, хіміі, фізіялёгіі, мэдыцыны, эканомікі, літаратуры і міру з 1901 па 2000 год. Іх атрымалі Нацыянальная бібліятэка Беларусі, Цэнтральная навуковая бібліятэка імя Якуба Коласа, прэзыдэнцкая бібліятэка Беларусі і Беларускі дзяржаўны ўнівэрсытэт. Яшчэ тры камплекты пазьней атрымалі Рэспубліканская навукова-тэхнічная бібліятэка, Магілёўская абласная бібліятэка і Гарадзенская навуковая бібліятэка[3].
Глядзіце таксама[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ ^ «The Nobel Prize Amounts», nobelprize.org, Copyright © The Nobel Foundation 2007, accessed 9 November 2007.
- ^ Прысуджаецца ў Нарвэгіі, з-за таго, што на час заснавання прэміі, Швэцыя і Нарвэгія знаходзіліся ў асабістай уніі, вядомай як Швэдзка-нарвэскі саюз
- ^ Ларыса Цімошык. За што даюць прэмію Нобэля // Зьвязда : Газэта. — 11 чэрвеня 2009. — № 106 (26464). — С. 5. — ISSN 1990-763x.
Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Афіцыйны сайт прэміі(анг.)
- Сьпіс ляўрэатаў(анг.)
Нобэлеўская прэмія — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
