Dwight D. Eisenhower

Dwight D. Eisenhower
Dwight David Eisenhower, officieel portret tijdens zijn presidentschap van de VS (1953-1961)
Geboren	14 oktober 1890 Denison (Texas)
Overleden	28 maart 1969 Washington D.C.
Politieke partij	Republikeinse Partij
Partner	Mamie Eisenhower
Beroep	Politicus Militair (Generaal)
Religie	Presbyterianisme
Handtekening
34e president van de Verenigde Staten
Aangetreden	20 januari 1953
Einde termijn	20 januari 1961
Vicepresident(en)	Richard Nixon
Voorganger	Harry S. Truman
Opvolger	John F. Kennedy
Portaal    Politiek

Dwight David Eisenhower (Denison (Texas), 14 oktober 1890 - Washington D.C., 28 maart 1969) was een Amerikaans generaal en politicus. Hij was de opperbevelhebber/General of the Army (vijfsterrengeneraal) van de Geallieerde strijdkrachten in Europa tijdens de Tweede Wereldoorlog en de 34ste president van de Verenigde Staten (1953-1961).

Levensloop

Geboren David Dwight Eisenhower, ook wel Ike genoemd (zo luidde tevens zijn latere verkiezingscampagne "I Like Ike") groeide op in Abilene (Kansas) als derde van zeven zonen in het gezin van David Jacob Eisenhower (1863–1942) en Ida Elizabeth Stover (1862-1946). Zijn voorvader Hans Nicolas Eisenhauer, die uit Karlsbrunn in het tegenwoordige Saarland stamt, was in 1741 met zijn familie naar Lancaster (Pennsylvania) geëmigreerd. In 1892 trokken Eisenhowers vader en moeder naar Abilene (Kansas), waar hij in 1909 afstudeerde aan de Abilene High School. Zijn verdere opleiding genoot hij op West Point, de bekende militaire academie, waar hij afstudeerde in de 'The class the stars fell on'. Toen hij gestationeerd werd in Texas ontmoette hij Geneva Doud (1896-1979), met wie hij in 1916 trouwde. Samen kregen zij twee kinderen. De oudste zoon, Doud Dwight Eisenhower (1917-1921), stierf als driejarige kleuter aan roodvonk. De jongste, John Sheldon Doud Eisenhower (1922-2013), bracht het tot brigadegeneraal van de reserve en was daarna van 1969 tot 1971 ambassadeur van de Verenigde Staten in België.

Militaire loopbaan

In de Eerste Wereldoorlog werkte hij in de leiding van het Amerikaanse trainingskamp voor oorlogvoering voor tanks. In die tijd raakte hij zeer geïnteresseerd in gemechaniseerde oorlogvoering, onder meer door zijn discussies met George Patton en andere collega's. Hun ideeën werden echter sterk afgekeurd door hun oudere superieuren generalen. Na de Eerste Wereldoorlog vervulde hij als majoor veel staffuncties. Onder andere werkte hij voor de generaals, John J. Pershing en Douglas MacArthur. Ook was hij tussen de twee wereldoorlogen vier jaar verbonden aan het bureau van de onderminister van Oorlog. In het midden van die jaren diende hij in de Filipijnen, waar hij, na zestien jaar als majoor te hebben gediend, in 1936 werd benoemd tot luitenant-kolonel. In juni 1941 werd hij benoemd tot stafchef van het 3e Amerikaanse leger van Walter Krueger, dat toen gelegerd was in de buurt van San Antonio, Texas. In september 1941 werd hij gepromoveerd tot brigadegeneraal. Na Pearl Harbor haalde generaal George C. Marshall hem naar Washington om leiding te geven aan de afdeling die plannen opstelde om Duitsland en Japan te verslaan. In 1942 werd hij benoemd tot commanderend generaal van de Amerikaanse strijdkrachten op het Europese strijdtoneel. In november 1942 leidde hij de Amerikaanse landingstroepen tijdens de gezamenlijke Brits-Amerikaanse invasie in Noord-Afrika, het eerste belangrijke geallieerde offensief in de Tweede Wereldoorlog. Het jaar daarop voerde Eisenhower met succes de invasie op Sicilië aan. Italië kwam later datzelfde jaar nog aan de beurt en de gevechten daar duurden tot in 1945. Eisenhower werd toen benoemd tot opperbevelhebber van de geallieerde invasie van Noord-Europa, die hij samen met de Engelse veldmaarschalk Bernard Montgomery tot een goed einde bracht. Na afloop van de oorlog in Europa voerde Eisenhower het bevel over de troepen die Duitsland bezetten en was hij tevens Chef van de Staf van het Amerikaanse leger. Net als Douglas MacArthur ontving ook Dwight D. Eisenhower vijfmaal de Army Distinguished Service Medal.

Graden en opdrachten

Dwight David Eisenhower was na zijn studies in dienst van 1915 tot en met 1952 en doorliep alle graden als officier in het Amerikaanse leger, met daarbij de meest uiteenlopende opdrachten.

Eisenhower en echtgenote in 1916

Graad

Opdracht

1915: Second Lieutenant 1916: First Lieutenant 1917: Captain 1918: Major (tijdelijk omwille van WO I) 1918: Lieutenant Colonel (tijdelijk omwille van WO I) 1924: Major 1936: Lieutenant Colonel 1941: Colonel 1941: Brigadier General (1 ster) 1942: Major General (2 sterren) 1942: Lieutenant General (3 sterren) 1943: General (4 sterren) 1944: General of the Army (5 sterren) De opeenvolgende functies vanaf WO II Commanding General, European Theater of Operations Commander-in-Chief, Allied Forces in North Africa Supreme Commander Allied Expeditionary Force in Western Europe Military Governor of the U.S. Occupation Zone in Germany Chief of Staff of the United States Army Supreme Allied Commander Europe (NAVO)

Hij begint aan zijn militaire opleiding aan West Point op 1 juli 1911. Einde van zijn opleiding op 12 juni 1915 als onderluitenant. Van 1915 tot 1917 in dienst als onderluitenant bij de 19th Infantry in Fort Sam in Houston, Texas. Tot september 1917 in dienst bij de 57th Infantry in Leon Springs, Texas. Tot december 1917 wordt hij instructeur bij het officierentrainingskamp in Fort Oglethorpe, Georgia. Tot februari 1918 instructeur bij de Army Service Schools, Fort Leavenworth in Kansas. In maart 1918 heeft hij de leiding over het 65th Battalion Engineers in Fort Meade (Maryland). Commandant van Camp Colt, Pennsylvania, een tanktrainingscenter (1918). Hij ontvangt er de Distinguished Service Medal (1918). Commandant van het Tank Corps in Camp Dix, New Jersey. Tot december 1918. Commandant van het Tank Corps Troops in Fort Benning, Georgia (1919). Commandant van verschillende tankbataljons in Fort Meade, Maryland. Hij behaalde er een graad in de Infantry Tank School (1922). Stafchef van generaal Fox Conner in Camp Gaillard, de bevelhebber in de Panamakanaalzone (1924). Opdracht als officier in het hoofdkwartier van het Third Corps Area, Baltimore (Maryland) (1924). In dienst als recruteringsofficier in Fort Logan, Colorado (1925). Gaat vanaf 1925 studeren in de Command and General Staff School, Leavenworth (Kansas) en wordt er de primus van zijn promotie, die bestond uit 245 kandidaten (1926). In 1926 vervoegt hij de 24th Infantry in Fort Benning, Georgia. Vanaf 1927 is hij actief in Washington D.C. bij de American Battle Monuments Commission, generaal John J. Pershing is dan voorzitter van de organisatie. In 1928 promoveert hij aan het Army War College. In 1929 doet Ike een opdracht in Parijs voor de American Battle Monuments Commission. Van 1929 tot 1933 Assistant Executive in the Office of the Assistant Secretary of War (Patrick Jay Hurley en diens opvolger Frederick Huff Payne), Eisenhower promoveert ondertussen aan het Army Industrial College. Van 1933 tot 1935 werkzaam bij de diensten van de Chief of Staff of the United States Army generaal Douglas MacArthur. Van 1935 tot 1939 assistent van diezelfde MacArthur bij het Gemenebest van de Filipijnen. In 1940 vervoegt hij de 15th Infantry in Fort Ord in Californië en Fort Lewis in Washington. Eind 1940 stafchef van de 3th Division in Fort Lewis. In 1941 stafchef van het Third Army in San Antonio (Texas). In het voorjaar van 1942 wordt hij betrokken bij de voorbereiding van de geallieerde acties tegen Duitsland en Japan. Deputy Chief in charge of Pacific Defenses, onder de leiding van generaal Leonard T. Gerow. Chief of the War Plans Division, als opvolger van generaal Leonard T. Gerow. Assistant Chief of Staff in charge of the new Operations Division, onder de leiding van generaal George Marshall. 1942-1945: Commanding General of U.S. Army Europe. 1942: in november leidde hij de Amerikaanse landingstroepen tijdens de gezamenlijke Brits-Amerikaanse invasie in Noord-Afrika. 1943: Eisenhower had in juli de leiding bij de landing op Sicilië 1944: opperbevelhebber van de geallieerden bij de landing in Normandië 1945: militair gouverneur van het Amerikaanse zone in het bezette Duitsland. 1945-1948: Chief of Staff of the United States Army 1951-1952: de eerste opperbevelhebber van de NAVO-troepen in Europa.

Burgerleven

Eisenhower (midden, zittend) met andere Amerikaanse generaals waaronder George Patton en Omar Bradley, 1945

In 1948 legde hij zijn militaire functies neer en werd president van de Columbia-universiteit van New York. Deze terugkeer naar het burgerleven bracht Eisenhower niet meteen in de politiek. Hij weigerde aanbiedingen voor de Republikeinse kandidatuur voor het presidentschap en verliet in december 1950 de universiteit om de eerste opperbevelhebber van de NAVO te worden.

Campagne voor het presidentschap in Baltimore, september 1952

Bij de presidentsverkiezingen van 1952 zou de zittende president Truman niet meer herkiesbaar zijn. Op zoek naar een opvolger benaderde hij in de herfst van 1951 Eisenhower met de vraag of hij belangstelling had voor de Democratische kandidatuur. Eisenhower reageerde ontwijkend, maar toen hij zich een paar maanden later liet inschrijven voor de Republikeinse primary in New Hampshire, kende Truman zijn antwoord. De generaal zwichtte nu voor de Grand Old Party en won de Republikeinse nominatie van de conservatieve Robert Taft. Intussen had de zittende president Truman een geschikte presidentskandidaat gevonden in de door intellectuelen op handen gedragen Adlai Stevenson, de gouverneur van de staat Illinois. Die verklaarde zich na enig aandringen bereid om voor de Democratische partij op te komen. Eisenhower versloeg Stevenson echter met grote meerderheid.

Presidentschap

Officieel portret als president van de VS, februari 1959

Ofschoon Eisenhower de belastingen verlaagde en hoopte de rol van de federale regering te kunnen inperken, leidden de spanningen in de wereld gedurende de Koude Oorlog ertoe dat hij grote budgetten voor militaire doeleinden moest vragen. Het waren de hoogste die ooit in vredestijd aan het Congres waren voorgelegd. Eisenhower won ook de verkiezingen van 1956, met een zo mogelijk nog grotere overwinning op Stevenson.

In 1957 nam Eisenhower een gedenkwaardige beslissing op het gebied van de sociale politiek. Hij forceerde een uitspraak van het Hooggerechtshof die ervoor moest zorgen dat de gescheiden scholen voor blanken en zwarten werden opgeheven. Gouverneur Orval Faubus van de staat Arkansas riep de Nationale Garde te hulp om te voorkomen dat blank en zwart dezelfde school bezochten in de plaats Little Rock. Eisenhower stuurde er federale troepen op af.

Na de dood van de Sovjetleider Stalin zocht Eisenhower in 1953 naar mogelijkheden voor ontspanning in de Koude Oorlog met de landen achter het IJzeren Gordijn. Hij was aan de macht gekomen op het hoogtepunt van de heksenjacht op communisten, die geleid werd door senator Joseph McCarthy. Bovendien was Eisenhowers minister van Buitenlandse Zaken, John Foster Dulles, bezeten van de bestrijding van wat hij noemde de bedreiging van de wereld door het revolutionaire communisme. De Verenigde Staten steunden daarom de nationalistisch-Chinese regering van Chiang Kai-shek op Taiwan tegen het China van Mao Zedong en vergrootten de steun aan het corrupte regime in Zuid-Vietnam, kwamen met militaire en economische steun dictatoriale regimes in het Midden-Oosten te hulp en verzetten zich tegen president Nasser van Egypte.

De internationale spanning nam af toen Eisenhower in 1959 de Sovjetleider Chroesjtsjov op staatsbezoek ontving. Een afgesproken tegenbezoek werd door de Russen boos afgezegd, nadat een Amerikaans U2-verkenningsvliegtuig boven Russisch grondgebied was neergehaald, waarbij de piloot Gary Powers gevangengenomen werd. Maar ondanks de spanningen kan Eisenhowers presidentschap achteraf toch gezien worden als een periode van betrekkelijke internationale vrede en welvaart in Amerika zelf. De Koreaanse Oorlog eindigde in feite in 1951, al vochten de strijdende partijen tot 1953, de wapenstilstand, bitter door.

Na het presidentschap

In 1961 kon Eisenhower zich niet meer beschikbaar stellen voor het presidentschap omdat zijn twee termijnen erop zaten (een president mag in de VS slechts 2 termijnen dienen). In zijn afscheidsrede waarschuwde hij voor het militair-industrieel complex. Hij werd opgevolgd door John F. Kennedy. Eisenhower wijdde zich aan het schrijven van zijn memoires. In het voorjaar van 1969 overleed Dwight D. Eisenhower op 78-jarige leeftijd in een ziekenhuis in Washington D.C..

Eisenhower met toekomstig president George H.W. Bush

Media afspelen

Amerikaans portret over Eisenhower (z/w, Engels) (download/info)

Kabinetsleden onder Eisenhower

Leden	Ministerie	Periode	Bijzonderheden
John Foster Dulles	Buitenlandse Zaken	1953 - 1959
Douglas J. McKay	Binnenlandse Zaken	1953 - 1956
Charles E. Wilson	Defensie	1953 - 1957
Sinclair Weeks	Economische Zaken	1953 - 1958
George M. Humphrey	Financiën	1953 - 1957
Oveta Culp Hobby	Gezondheidszorg, Onderwijs & Welzijn	1953 - 1955
Herbert Brownell jr.	Justitie	1953 - 1957
Ezra Taft Benson	Landbouw	1953 - 1961
Arthur E. Summerfield	Posterijen	1953 - 1961
Martin P. Durkin	Arbeid	1953
James P. Mitchell	Arbeid	1953 - 1961
Marion B. Folsom	Gezondheidszorg, Onderwijs & Welzijn	1955 - 1958
Frederick A. Seaton	Binnenlandse Zaken	1956 - 1961
Neil H. McElroy	Defensie	1957 - 1959
Robert B. Anderson	Financiën	1957 - 1961
William P. Rogers	Justitie	1957 - 1961	Minister van Buitenlandse Zaken onder Nixon
Lewis Strauss	Economische Zaken	1958 - 1959
Arthur S. Flemming	Gezondheidszorg, Onderwijs & Welzijn	1958 - 1961
Christian Herter	Buitenlandse Zaken	1959 - 1961	was secretaris van de Amerikaanse delegatie op de vredesconferentie van Versailles
Thomas S. Gates	Defensie	1959 - 1961
Frederick H. Mueller	Economische Zaken	1959 - 1960

Literatuur

• Ingrid Baraitre, Eisenhower en zijn generaals, België Lannoo-Tielt, 2008
• Michael Korda, Ike. An American Hero, New York: Harper, 2007

Externe link

• Wikiquote - Uitspraken van Eisenhower
• Genealogische informatie op nl.rodovid.org

Bronnen, noten en/of referenties

Wikiquote

Wikiquote heeft een collectie citaten gerelateerd aan Dwight D. Eisenhower.

Mediabestanden

Meer mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Dwight D. Eisenhower op Wikimedia Commons.