Hans-Ulrich Rudel
 |
Ten artykuł należy dopracować: od 2009-02 zweryfikować treść i dodać źródła, poprawić styl – powinien być encyklopedyczny, usunąć próżne zwroty, poprawić kolejność opisywanych faktów. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości prosimy usunąć szablon „Dopracować” z kodu tego artykułu. |
| Hans-Ulrich Rudel | |
| 9 zwycięstw | |
 |
|
 Oberst |
|
| Data i miejsce urodzenia | 2 lipca 1916 Konradswaldau,Cesarstwo Niemieckie |
| Data i miejsce śmierci | 18 grudnia 1982 Rosenheim, RFN |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1936-1945 |
| Siły zbrojne |  - Luftwaffe |
| Jednostki | StG 3, StG 2 |
| Stanowiska | dowódca SG 2 |
| Główne wojny i bitwy | II wojna światowa |
| Odznaczenia | |
      |
|
Hans-Ulrich Rudel (ur. 2 lipca 1916 w Konradswaldau, zm. 18 grudnia 1982 w Rosenheim) – niemiecki pilot wojskowy okresu II wojny światowej, jeden z najskuteczniejszych pilotów bombowych i szturmowych; niewątpliwie najskuteczniejszy pilot-niszczyciel czołgów wszech czasów[1]. As myśliwski z 9 potwierdzonymi zwycięstwami powietrznymi.
Spis treści
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Hans-Ulrich Rudel zasłynął jako pilot bombowca nurkującego Junkers Ju 87. Prawdziwą legendą i bohaterem narodowym Rzeszy stał się dzięki swojemu największemu sukcesowi: zniszczeniu 518 alianckich czołgów[2] (tylko 26 marca 1944 roku zniszczył ich aż 14), najpierw na zwykłym "Stukasie", a potem na specjalistycznym Ju 87 G-2. Latał głównie na samolocie Junkers Ju 87 G - "Kannonenvogel" i na Focke-Wulf Fw 190 przystosowanym do niszczenia czołgów.
Opracował zalecenia niszczenia czołgów:
- należy atakować ich tył i górną część pancerza, który jest tu słabszy i gdzie znajduje się przedział silnikowy
- należy atakować od strony terytorium wroga w stronę własnego, by uniknąć ognia broni przeciwlotniczej.
Oprócz czołgów miał potwierdzone zniszczenie około 150 stanowisk ogniowych oraz zatopienie czterech okrętów. Jednym z zatopionych okrętów był sowiecki pancernik Marat - trafiony 23 września 1941 w porcie leningradzkim przez dwie bomby przeciwpancerne o masie 1000 kg.
Walczył od 1 września 1939 roku. Podczas kampanii wrześniowej wykonywał loty rozpoznawcze z Wrocławia. Podczas wojny wykonał 2530 lotów bojowych, co jest rekordem świata[3]. Latał głównie na froncie wschodnim. Został zestrzelony trzydzieści dwa razy, ale zawsze wracał do jednostki. Był tak znany, że Rosjanie wysłali za nim nawet list gończy. Stalin wyznaczył 100 000 rubli nagrody za jego pojmanie.
Jednym z jego największych wyczynów jest lądowanie w marcu 1944 r. za linią frontu, aby uratować zestrzelonych kolegów, czego zabraniał regulamin. Przeciążony samolot nie mógł wystartować w błotnistym stepie. Gdy zbliżały się wojska radzieckie, piloci opuścili samolot. Po przedarciu się do Dniestru, zmuszeni byli do przepłynięcia 600 m lodowatej rzeki. Rudel przepłynął jako jedyny[4][5].
29 grudnia 1944 r. jako jedyny został odznaczony specjalnie utworzonym Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami. Zaraz po ceremonii Hitler kategorycznie zabronił latać Rudlowi, gdyż już za życia stał się on legendą i dyktator nie chciał narażać bohatera narodowego na śmierć. Niemiecki as nie zastosował się jednak do tego rozkazu, kontynuując loty do końca wojny.
8 lutego 1945 r. w okolicach Lubusza został zestrzelony i ranny. Amputowano mu prawe podudzie, jednak 4 kwietnia powrócił z niezagojonym kikutem prawego podudzia do swojej jednostki i latał dalej bojowo. Później, mając już protezę nogi, zniszczył trzydzieści czołgów. Ostatni lot bojowy odbył 8 maja, tuż przed ogłoszeniem kapitulacji Rzeszy.
Po wojnie, dzięki pomocy zorganizowanej przez biskupa o sympatiach nazistowskich, Aloisa Hudala, wyjechał na sześć lat do Argentyny, gdzie aktywnie działał w partiach nazistowskich. Zaprzyjaźnił się także z późniejszym prezydentem tego kraju, Juanem Peronem, a także dyktatorem Paragwaju Alfredo Stroessnerem i Aniołem Śmierci Josefem Mengele.
Mimo braku nogi prowadził aktywne życie – uprawiał wspinaczkę, jeździł na nartach, grał w tenisa.
Do RFN wrócił w 1953 roku, gdzie wstąpił do Niemieckiej Partii Rzeszy (Deutsche Reichspartei). W 1976 r. afiszowanie się na spotkaniu "Szwadronu rozpoznawczego nr 51 Immelmann" generałów Bundeswehry, Waltera Krupinskiego i Karla-Heinza Frankego, znajomością z Rudlem i bezkrytycznym jego przyjęciem (Rudel podpisywał swoje książki, w których nie krył uwielbienia dla Hitlera) doprowadziło do afery Rudla i przeniesienia obu do przedterminowej rezerwy.
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami
- Krzyż Rycerski – 6 stycznia 1942
- Liście Dębu (nr 229) – 14 kwietnia 1943
- Miecze (nr 42) – 25 listopada 1943
- Brylanty (nr 10) – 29 marca 1944
- Złote Liście Dębu (nr 1) – 29 grudnia 1944
- Krzyż Niemiecki w Złocie – 2 grudnia 1941
- Krzyż Żelazny I klasy – 18 lipca 1941
- Krzyż Żelazny II klasy – 10 listopada 1939
- Złota Odznaka za Rany
- Puchar Honorowy Luftwaffe – 20 października 1941
- Złota odznaka pilota frontowego Luftwaffe z Brylantami i liczbą "2000"
- Złota odznaka pilota-obserwatora Luftwaffe z Brylantami
- Wymieniany pięciokrotnie we wspomnieniach imiennych Wehrmachtbericht
- Złoty Medal za Odwagę (dla oficerów) – Węgry, 14 stycznia 1945
- Srebrny Medal Waleczności Wojskowej – Włochy
Ciekawostka[edytuj | edytuj kod]
Podczas pobytu w USA Rudlowi skradziono wszystkie odznaczenia.
Przypisy
- ↑ Aces of the Luftwaffe: Tank Killers. (ang.). [dostęp 18 października 2010].
- ↑ Niektóre źródła podają 519.
- ↑ Thomson, D. et al.: Die Luftwaffe, Bechtermünz Verlag, Eltville a. R., 1993, S. 123
- ↑ Paweł Wroński, Europa Walczy 1939-1945. Nie takie proste zwycięstwo, Davies, Norman Gazeta.pl Kultura 2008-09-02 [dostęp] 22.07.2010
- ↑ Hans-Ulrich Rudel (ang.)
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Leksykon Wehrmachtu (niem.)
- Hans-Ulrich Rudel (sylwetka). (niem.). das-ritterkreuz.de. [dostęp 18 października 2010].
