George Crabbe
George Crabbe (ur. 24 grudnia 1754 w Suffolk, zm. 3 lutego 1832 tamże) – angielski poeta i przyrodnik, prekursor romantyzmu zaliczany do tzw. "poetów wyobraźni przeklętej"[1]. Ceniony jako autor "świętej księgi wizji opiumicznych"[2] The World of Dream będącej poetyckim zapisem rzeczywistych doświadczeń autora z opium.
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Poezja Crabbe'a od zawsze istniała na marginesie twórczości Byrona, Shelleya czy Keatsa, uznanie zdobywając dopiero w latach 60, wśród anarchistycznie nastawionej młodzieży. Popularność wśród tzw. pokolenia LSD zyskała dzięki oryginalnej koncepcji świata opartej o poznanie narkotyczne. W poezji Crabbe'a narkotyki i substancje psychotropowe (poeta zażywał je jako lek) są łącznikiem między ziemią a piekłem, który jawi się jako groteskowy jarmark prawdy i fałszu ludzkiej egzystencji, maski i prawdziwej osobowości. Świat poetycki Crabbe'a jest obszarem niepoznawalnym, złożonym z systemu "falszywych luster", ginącym w "podwójnych dnach" i "chmurach dymu"[1].
Poezja Crabbe'a wywarła duży wpływ na twórczość poetycką Jima Morrisona (zobacz też: Poezja Jima Morrisona). U obu poetów stan narkotyczny ma postać upersonifikowaną, występuje w połączeniu elementów ptasich z ludzkimi (ręce-skrzydła, pióra, lot)[potrzebne źródło].
