Augusto Assía

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Fernández Armesto.

Augusto Assía
Datos persoais
Nacemento	1 de maio de 1904
Lugar	A Mezquita, Galicia
Falecemento	2 de febreiro de 2002 (97 anos)
Lugar	Xanceda, Mesía, Galicia
Soterrado	{{{soterrado}}}
Soterrada	{{{soterrada}}}
Residencia	{{{residencia}}}
Nacionalidade	{{{nacionalidade}}}
Cónxuxe	María Victoria Fernández-España y Fernández-Latorre
Fillos	Juan Fernández-Armesto Fernández-España
Relixión
Actividade
Lingua	{{{lingua}}}
Lingua	Galego e castelán
Período	{{{período}}}
Debut	{{{debut}}}
Movemento	{{{movemento}}}
Xéneros
Princ. obras	{{{obras}}}
Influencias	{{{influencias}}}
Alma mater	{{{alma_mater}}}
Estudos
Ocupación	{{{ocupación}}}
Profesión	{{{profesión}}}
Organización	{{{organización}}}
Cargos	{{{cargos}}}
Premios
[[Ficheiro:|centro|]]
{{{web}}}
{{{notas}}}

Felipe Fernández Armesto, coñecido tamén como Augusto Assía, nado na Mezquita o 1 de maio de 1904 e finado en Xanceda (Mesía) o 2 de febreiro de 2002, foi un escritor e xornalista galego.

Traxectoria

Assía publicou artigos en El Pueblo Gallego

Estudou o bacharelato en Ourense e en 1924 ingresou na Facultade de Filosofía e Letras da Universidade de Santiago. Nese mesmo ano viron a luz os seus primeiros artigos en El Pueblo Gallego, no que dirixiu a páxina universitaria deste xornal.

En 1927 abandonou a cidade compostelá, e marchou a París. No ano seguinte conseguiu unha bolsa de estudos na universidade de Berlín. Desde alí escribiu en diversos xornais españois, especialmente en La Vanguardia de Barcelona, utilizando desde entón a sinatura de Augusto Assía. Desde o mes de outubro de 1929 foi redactor fixo do citado diario catalán. En abril de 1933 foi expulsado de Alemaña polo Goberno nazi e La Vanguardia enviouno a Londres como correspondente.

En agosto de 1936 viaxou á España nacional, quedando adscrito á sección de Prensa do Goberno de Burgos. Estivo na fronte de Asturias e, máis tarde, foi redactor-xefe do diario ourensán Arco, así como xefe da sección de Internacional de La Voz de España.

En 1939 foi enviado de novo a Londres como correspondente, e alí pasou toda a Segunda Guerra Mundial, enviando unhas crónicas que se fixeron famosas, pois sempre confiou na derrota das potencias do Eixe. Tras a vitoria aliada na guerra, cubriu a información sobre os xuízos de Nuremberg.

En agosto de 1950 contraeu matrimonio coa periodista María Victoria Fernández-España y Fernández-Latorre, de quen tivo un fillo, Juan Fernández-Armesto Fernández-España, avogado e economista que foi o primeiro presidente da Comisión Nacional do Mercado de Valores (CNMV). Ese mesmo ano trasladouse a Estados Unidos, onde continuou como correspondente de La Vanguardia.

No ano 1964 comprou en Xanceda (Mesía) unha grande extensión de terreo, onde montou unha explotación agrícola-gandeira.

En xullo de 1967 asinou en La Voz de Galicia un artigo no que reclamaba a equiparación de dereitos para a lingua galega no seu país.

"Non pode ser usado coma un ferro candente para marcar a servidume mentres que o outro -o castellano- coma unha plumaxe co que abonar falsas pretensións e superioridades [...] non só na igrexa, senón na Universidade, nos estratos e nas oficinas públicas o que non fai máis que vinte anos lle ocorría aos negros nos Estados Unidos, onde non se lles deixaba entrar máis que pola escaleira de servizo".

O ministro de Información y Turismo, Manuel Fraga Iribarne impúxolle unha multa de 50.000 pesetas ao director do xornal, Francisco Pillado Rivadulla, pola publicación do citado artigo de Fernández Armesto.

En 1982, como columnista de La Voz de Galicia, acusou ao BNPG e mais a Comisións Labregas de colaboración con grupos terroristas, polo cal foi cursada unha demanda contra o xornalista por parte de ambas as dúas plataformas.

En 1986 deixou de escribir en La Vanguardia, tras 58 anos de servizo.

Obra

A sú primeira novela curta foi en galego e titulouse Xelo, o salvaxe (1925), que foi moi ben acollida pola crítica.

"Fernández Armesto é un verdadeiro escritor galego"

Rafael Dieste

Pero a maioría das súas obras (recompilacións de artigos) están escritas en castelán (agás unha das últimas, que foi traducida ao catalán). Entre elas destacan:

• 1940. Los yanquis. Barcelona: Editorial Mateu.
• 1943. Los ingleses en su isla. Barcelona: Ed. Mercedes.
• 1944. Vidas inglesas. Barcelona: Ayma.
• 1946. Cuando yunque, yunque. Barcelona: Ed. Mercedes.
• 1947. Cuando martillo, martillo, Barcelona: Ed. Mercedes
• 1949. Mi vuelta al mundo. Barcelona: Editorial Mateu.
• 1995. La traición como arte. Barcelona: Ediciones Destino.
• 2002. Artículos. A Coruña: La Voz de Galicia. Biblioteca Gallega.
• 2002. Salt a la foscor. Barcelona: A contra vent. (en catalán).

Premios e distincións

Recibiu diversos premios e condecoracións de relevancia como:

• Cabaleiro da Orde do Imperio Británico
• Medalla Castelao
• Premio Galicia de Comunicación
• Premio Fernández Latorre de xornalismo

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Biografía de Fernández Armesto en galegos.info
• Augusto Assí, 50 años de periodismo Artigo no xornal El País. (en castelán)
• Artigo sobre a figura de Fernández Armesto a cargo do xornalista Lluís Foix (en castelán)