Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Ηνωμένες Πολιτείες)
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
Αυτό το λήμμα χρειάζεται μετάφραση. Αν θέλετε να συμμετάσχετε, μπορείτε να επεξεργαστείτε το λήμμα μεταφράζοντάς το ή προσθέτοντας δικό σας υλικό και να αφαιρέσετε το {{μετάφραση}} μόλις το ολοκληρώσετε. Είναι πιθανό (και επιθυμητό) το ξενόγλωσσο κείμενο να έχει κρυφτεί σαν σχόλιο με τα <!-- και -->. Πατήστε "επεξεργασία" για να δείτε ολόκληρο το κείμενο.

Συντεταγμένες: 40°00′N 100°00′W / 40.00°N 100.00°W / 40.00; -100.00

Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
United States of America

Σημαία
Εθνόσημο
Εθνικό σύνθημα: In God we trust  (επίσημο)
(Ελληνικά: Τον Θεό εμπιστευόμαστε)
E pluribus unum  (παραδοσιακό)
(Ελληνικά: Από περισσότερα ένα)
Εθνικός ύμνος: The Star-Spangled Banner
Ουάσινγκτον, Π.Κ.
38°53′N 77°02′W / 38.89°N 77.03°W / 38.89; -77.03 (Ουάσινγκτον, Π.Κ.)
Μεγαλύτερη πόλη
 Νέα Υόρκη
Καμία σε ομοσπονδιακό επίπεδο ανεπίσημα η Αγγλική[a]
Ομοσπονδιακή Προεδρική Δημοκρατία
Μπάρακ Ομπάμα (Δ)
Τζο Μπάιντεν (Δ)
Τζον Μπένερ (Ρ)
Τζον Ρόμπερτς
Νομοθετικό σώμα
 • Άνω βουλή
 • Κάτω βουλή		 Κογκρέσο
Γερουσία
Βουλή των Αντιπροσώπων
Ανεξαρτησία
Κηρύχθηκε
Αναγνωρίσθηκε
Τρέχον σύνταγμα
4 Ιουλίου 1776
3 Σεπτεμβρίου 1783
21 Ιουνίου 1788
 • Σύνολο
 • % Νερό
 • Σύνορα
Ακτογραμμή
9.826.675 km2 (3η/4η)
6,76
12.219 km
19.924 km
Πληθυσμός
 • Εκτίμηση 1-2015 
 • Πυκνότητα 
320.258.000[1] (3η) 
32,6 κατ./km2 (180η) 
Α.Ε.Π. (PPP)
 • Ολικό  (2011)
 • Κατά κεφαλή 
$15,065 τρισεκατομμύρια[2] (1η)  
$48.147[2] (8η) 
Α.Ε.Π. (Ονομαστικό)
 • Ολικό  (2011)
 • Κατά κεφαλή 
$15,065 trillion[2] (1η)  
$48.147[2] (15η) 
ΔΑΑ (2014) Straight Line Steady.svg 0,914 (3η) – πολύ υψηλή
Νόμισμα Δολάριο ΗΠΑ ($) (USD)
 • Θερινή ώρα (UTC -10 έως -5)
(UTC -10 έως -4)
Οδηγούν από δεξιά
Κωδικός κλήσης +1
^ a. Η Αγγλική είναι η επίσημη γλώσσα τουλάχιστον 28 πολιτειών—μερικές πηγές δίνουν υψηλότερους αριθμούς[ασαφές], βασισμένη σε διαφορετικές ερμηνείες του όρου «επίσημη»

^ b. Η Αγγλική είναι η de facto γλώσσα της Αμερικανικής κυβέρνησης και η μόνη γλώσσα που ομιλείται στο σπίτι από περίπου το 80% των Αμερικανών ηλικίας πέντε ετών και άνω. Η Ισπανική είναι η δεύτερη συχνότερα ομιλούμενη γλώσσα.

^ c. Το αν οι Ηνωμένες Πολιτείες ή η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας είναι μεγαλύτερη αμφισβητείται.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής (αγγλικά: United States of America) αποκαλούμενες επίσης Ηνωμένες Πολιτείες, ΗΠΑ ή Αμερική, είναι η τρίτη μεγαλύτερη σε έκταση χώρα της γης. Είναι μία ομοσπονδιακή συνταγματική δημοκρατία που περιλαμβάνει πενήντα πολιτείες και μια ομοσπονδιακή περιφέρεια. Η χώρα βρίσκεται ως επί το πλείστον στην κεντρική Βόρεια Αμερική, όπου οι σαράντα οκτώ συνεχόμενες πολιτείες και η Ουάσινγκτον Π.Κ., η περιφέρεια της πρωτεύουσας, βρίσκονται μεταξύ του Ειρηνικού και του Ατλαντικού Ωκεανού, που συνορεύουν με τον Καναδά στα βόρεια και το Μεξικό στα νότια. Η πολιτεία της Αλάσκας βρίσκεται στο βορειοδυτικά της ηπείρου, με τον Καναδά στα ανατολικά και την Ρωσία στα δυτικά κατά πλάτος του Βερίγγειου Πορθμού. Η πολιτεία της Χαβάης είναι ένα αρχιπέλαγος στον μέσο Ειρηνικό. Η χώρα επίσης κατέχει αρκετά εδάφη στον Ειρηνικό και την Καραϊβική.

Βασικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με έκταση 9,83 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων (3,79 εκατομμυρίων τετραγωνικών μιλίων) και άνω των 320 εκατομμυρίων κατοίκων, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η τρίτη ή τέταρτη μεγαλύτερη χώρα σε συνολική έκταση, και η τρίτη μεγαλύτερη σε έκταση ξηράς και πληθυσμό. Είναι ένα από τα πολυπολιτισμικότερα κράτη του κόσμου, προϊόν μεγάλης κλίμακας μετανάστευσης από πολλές χώρες.[3] Η οικονομία των ΗΠΑ είναι η μεγαλύτερη εθνική οικονομία του κόσμου, με υπολογιζόμενο ΑΕΠ το 2011 $15,1 τρισεκατομμύρια (22% του ονομαστικού παγκόσμιου ΑΕΠ και άνω του 19% του παγκόσμιου ΑΕΠ σε ισοτιμία αγοραστικής δύναμης).[2][4]

Η ιστορία των ΗΠΑ συνοπτικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι ιθαγενείς της Αμερικής κατάγονταν από προγόνους (Πρωτο-Ινδιάνους) που μετανάστευσαν από την Ασία και κατοικούν στις σημερινές (ηπειρωτικές) Ηνωμένες Πολιτείες για πολλές χιλιάδες έτη. Αυτός ο ιθαγενής Αμερικανός πληθυσμός μειώθηκε δραματικά από τις ασθένειες και τους εναντίον τους πολέμους μετά την ευρωπαϊκή αποικιοποίηση της Αμερικής. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ιδρύθηκαν από τις δεκατρείς Βρετανικές αποικίες οι οποίες βρίσκονταν κατά μήκος της ακτής του Ατλαντικού. Στις 4 Ιουλίου 1776, εξέδωσαν την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, η οποία διακήρυξε το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και την εγκαθίδρυση μιας συνεργατικής ένωσης. Οι εξεγερμένες πολιτείες νίκησαν την Βρετανική Αυτοκρατορία στην Αμερικανική Επανάσταση, τον πρώτο επιτυχή αποικιακό πόλεμο ανεξαρτησίας.[5] Το τρέχον Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών υιοθετήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1787· η επικύρωσή του το επόμενο έτος έκανε τις πολιτείες μέρος μιας ενιαίας δημοκρατίας με ισχυρή κεντρική κυβέρνηση. Η Χάρτα των Δικαιωμάτων περιλαμβάνει δέκα συνταγματικές τροποποιήσεις που εγγυώνται πολλά θεμελιώδη πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες και υιοθετήθηκε το 1791.

Κατά τον 19ο αιώνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες εκτόπισαν ιθαγενείς φυλές, απέκτησαν το έδαφος της Λουιζιάνας από τη Γαλλία, την Φλόριντα από την Ισπανία, μέρος της Χώρας του Όρεγκον από το Ηνωμένο Βασίλειο, μέρος της χώρας του Μεξικό, και την Αλάσκα από τη Ρωσία, και προσάρτησαν την Δημοκρατία του Τέξας και την Δημοκρατία της Χαβάης. Οι διαμάχες μεταξύ του αγροτικού Νότου και του βιομηχανικού Βορρά για την επέκταση του θεσμού της δουλείας και τα δικαιώματα των πολιτειών προκάλεσαν τον Εμφύλιο Πόλεμο της δεκαετίας του 1860. Η νίκη του Βορρά απέτρεψε μια μόνιμη διαίρεση της χώρας και οδήγησε στο τέλος της τέλος της νόμιμης δουλείας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κατά την δεκαετία του 1870, η εθνική τους οικονομία ήταν η μεγαλύτερη του κόσμου.[6] Ο Ισπανοαμερικανικός Πόλεμος και ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος επιβεβαίωσαν την θέση της χώρας ως στρατιωτικής δύναμης. Αναδύθηκε από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ως η πρώτη χώρα με πυρηνικά όπλα και μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας Ηνωμένων Εθνών.

Το καλοκαίρι του 1963, οι Η.Π.Α. συγκλονίστηκαν από αιματηρές φυλετικές ταραχές -τη χειρότερη, σύμφωνα με τον τότε υπουργό Εξωτερικών Ντιν Ρασκ, εσωτερική κρίση από το τέλος του εμφυλίου πολέμου. Σε πολλές περιοχές, και ειδικά στις νότιες Πολιτείες, εξτρεμιστικές ρατσιστικές οργανώσεις, όπως η διαβόητη Κου-Κλουξ-Κλαν, αλλά και τοπικές αστυνομικές δυνάμεις απαντούσαν με ωμή βία στην αφύπνιση των μαύρων. Ο αυξανόμενος ριζοσπαστισμός των μαύρων εκφραζόταν, ενίοτε, ακόμα και με αποσχιστικά συνθήματα, όπως αυτά των διαδηλωτών που αξίωναν "Ανεξαρτησία από τις ΗΠΑ στο Νότο", "Δημοκρατία των αφρικανικών λαών στο Νότο - Τώρα!" κ.α. Στην πλειοψηφία του, όμως, το αντιρατσιστικό κίνημα ακολούθησε το δρόμο της ειρηνικής αντίστασης, με κοινές πορείες λευκών-μαύρων, μποϊκοτάζ εταιριών, απεργίες και καθιστικές διαμαρτυρίες. Αποκορύφωμα υπήρξε η μνημειώδης διαδήλωση και πορεία 200.000 ατόμων στην Ουάσινγκτον, στις 28 Αυγούστου του 1963, όπου ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ εκφώνησε την περίφημη ομιλία του "I have a dream": "Έχω ένα όνειρο... ότι τα παιδιά των παλιών σκλάβων και τα παιδιά των παλιών αφεντάδων θα καθήσουν μια μέρα πλάι-πλάι, στο κοινό τραπέζι της αδελφοσύνης".[7]

Την εποχή που ο μαύρος πάστορας αναδεικνυόταν σε μία από τις πιο φωτεινές μορφές του 20ου αιώνα, δύο λευκοί κατέκτησαν περίοπτες θέσεις στις πιο μαύρες σελίδες της Ιστορίας: οι κυβερνήτες Ρος Μπαρνέτ του Μισισίπι και Τζορτζ Γουάλας της Αλαμπάμα εμπόδισαν με ισχυρότατες αστυνομικές δυνάμεις την εγγραφή δύο μαύρων στο πανεπιστήμιο των Πολιτειών τους, αψηφώντας και αυτό το Ανώτατο Δικαστήριο και αναγκάζοντας τον πρόεδρο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης και να κινητοποιήσει ισχυρότατες δυνάμεις του στρατού και της Εθνοφρουράς. Και μόνο, όμως, οι βανδαλισμοί λευκών ρατσιστών ήταν μία συντριπτική μαρτυρία για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μαύρων στις Η.Π.Α., έναν αιώνα μετά την υπογραφή της Πράξης της Χειραφέτησης από τον Αβραάμ Λίνκολν.

Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης άφησαν τις Ηνωμένες Πολιτείες ως τη μόνη υπερδύναμη. Στη χώρα αναλογεί το 41% των παγκόσμιων στρατιωτικών δαπανών,[8] και είναι μια ηγετική οικονομική, πολιτική, και πολιτισμική δύναμη στον κόσμο.[9]

Ετυμολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βλέπε επίσης:Ονόματα για τους πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών

Το 1507, ο Γερμανός χαρτογράφος Μάρτιν Βαλντζεεμύλλερ δημιούργησε έναν παγκόσμιο χάρτη στον οποίο ονόμασε το μεγάλο κομμάτι ξηράς του Δυτικού Ημισφαιρίου "Αμερική" από τον Ιταλό εξερευνητή και χαρτογράφο Αμέριγκο Βεσπούτσι.[10] Οι πρώην Βρετανικές αποικίες χρησιμοποίησαν πρώτες το σύγχρονο όνομα της χώρας στην Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του 1776, την "ομόψυχη Διακήρυξη των δεκατριών ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής".[11]

Γεωγραφία και περιβάλλον[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύρια λήμματα: Γεωγραφία των Ηνωμένων Πολιτειών, Κλίμα των Ηνωμένων Πολιτειών και Περιβάλλον των Ηνωμένων Πολιτειών

Η έκταση ξηράς των ηπειρωτικών Ηνωμένων Πολιτειών είναι περίπου 1.900 εκατομμύρια ακρ (7.700.000 km2). Η Αλάσκα, που διαχωρίζεται από τις ηπειρωτικές Ηνωμένες Πολιτείες με τον Καναδά, είναι η μεγαλύτερη σε έκταση πολιτεία με 365.000.000 στρέμματα(1.480.000 km2). Η Χαβάη, που καταλαμβάνει ένα αρχιπέλαγος στον κεντρικό Ειρηνικό, νοτιοδυτικά της Βόρειας Αμερικής, έχει λίγο παραπάνω από 4.000.000 στρέμματα (16.000 km2).[12] Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η τρίτη ή τέταρτη μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο σε συνολική έκταση (ξηρά και νερό), κατατασσόμενη πίσω από τη Ρωσία και τον Καναδά και ελάχιστα πάνω από την Κίνα. Η κατάταξη διαφέρει και εξαρτάται από το πώς αμφισβητούμενα από την Κίνα και την Ινδία εδάφη προσμετρώνται και πώς το συνολικό μέγεθος των Ηνωμένων Πολιτειών μετράται: οι υπολογισμοί κυμαίνονται από 3.676.486 mi2 (9.522.055 km2)[13] έως 3.717.813 mi2 (9.629.091 km2)[14] και 3,794,101 τετραγωνικά μίλια (9,826,676 km2).[15] Χωρίς τη νησιωτική περιοχή (μόνο η ηπειρωτική), οι ΗΠΑ έρχονται τρίτες, μετά την Κίνα και τη Ρωσία και λίγο πιο πάνω από τον Καναδά.[16]

Δορυφορική εικόνα που δείχνει την τοπογραφία των ηπειρωτικών Ηνωμένων Πολιτειών

Η παράλια πεδιάδα της ακτής του Ατλαντικού ακολουθείται στο εσωτερικό από φυλλοβόλα δάση και τους κυλιόμενους λόφους του Πιεντμόντ. Τα Αππαλάχια Όρη διαιρούν την ανατολική ακτή από τις Μεγάλες Λίμνες και τους λειμώνες των Μεσοδυτικών. Ο Ποταμός Μισσισσιππής–Μιζούρι, το τέταρτο μεγαλύτερο ποτάμιο σύστημα του κόσμου, ρέει κυρίως βόρεια–νότια μέσα από την καρδιά της χώρας. Το επίπεδο, εύφορο λιβάδι των Μεγάλων Πεδιάδων εκτείνεται στα δυτικά, διακοπτόμενο από μια ορεινή περιοχή στα νοτιοανατολικά. Τα Βραχώδη Όρη, στην δυτική άκρη των Μεγάλων Πεδιάδων, εκτείνονται στα νότια κατά πλάτος της χώρας, φθάνοντας σε υψόμετρα πάνω από 4.300 μέτρα (14.000 πόδια) στο Κολοράντο. Περαιτέρω δυτικά βρίσκεται η βραχώδης Μεγάλη Λεκάνη και έρημοι όπως η έρημος Μοχάβη. Οι οροσειρές Σιέρρα Νεβάδα και η Κασκέιντ διατρέχουν κοντά στην ακτή του Ειρηνικού. Με ύψος 6.194 μέτρα (20.320 ft), το όρος ΜακΚίνλεϊ της Αλάσκα είναι η υψηλότερη κορυφή στη χώρα και τη Βόρεια Αμερική. Τα ενεργά ηφαίστεια είναι συνήθη κοντά στο Αλεξάνδρου αρχιπέλαγος και τις Αλεούτιες νήσους της Αλάσκα, και η Χαβάη αποτελείται από ηφαιστειογενή νησιά. Το υπερηφαίστειο που βρίσκεται κάτω από το Εθνικό Πάρκο Γιέλοουστοουν στα Βραχώδη Όρη είναι η μεγαλύτερη ηφαιστειακή περιοχή της ηπείρου.[17]

Ο φαλακρός αετός, εθνικό πτηνό των Ηνωμένων Πολιτειών από το 1782

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, με το μεγάλο μέγεθός τους και την γεωγραφική τους ποικιλία, περιλαμβάνουν τα περισσότερα ειδη κλίματος. Στα ανατολικά του 100ού μεσημβρινού, το κλίμα αλλάζει από υγρό ηπειρωτικό στα βόρεια σε υγρό υποτροπικό στα νότια. Το νότιο άκρο της Φλόριντα και η Χαβάη έχουν τροπικό κλίμα. Οι Μεγάλες Πεδιάδες δυτικά του 100ού μεσημβρινού είναι ημίξηρες. Πολλά από τα δυτικά βουνά έχουν αλπικό κλίμα. Το κλίμα είναι ξηρό στην Μεγάλη Λεκάνη, ερημικό στα Νοτιοδυτικά, Μεσογειακό στην παράκτια Καλιφόρνια και ωκεάνιο στο παραλιακό Όρεγκον και στην Ουάσινγκτον και τη νότια Αλάσκα. Το μεγαλύτερο μέρος της Αλάσκας είναι υποαρκτικό ή πολικό. Οι ακραίες καιρικές συνθήκες δεν είναι σπάνιες—οι πολιτείες που συνορεύουν με τον Κόλπο του Μεξικού είναι επιρρεπείς σε κυκλώνες, και οι περισσότεροι σίφωνες του κόσμου δημιουργούνται μέσα στη χώρα, κυρίως στην Κοιλάδα των Τυφώνων στα Μεσοδυτικά.[18]

Η χλωρίδα και πανίδα των ΗΠΑ θεωρείται υπερποικίλη: περί τα 17.000 είδη ανώτερων φυτών συναντώνται στις ηπειρωτικές Ηνωμένες Πολιτείες και την Αλάσκα, και πάνω από 1.800 είδη αγγειόσπερμων βρίσκονται στη Χαβάη, από τα οποία μερικά βρίσκονται στην ηπειρωτική χώρα.[19] Στις Ηνωμένες Πολιτείες ενδημούν περισσότερα από 400 είδη θηλαστικών, 750 πτηνών, και 500 ερπετών και αμφιβίων.[20] Περίπου 91.000 είδη εντόμων έχουν περιγραφεί.[21] Η Πράξη απειλούμενων ειδών , (Endangered Species Act) του 1973 προστατεύει τα απειλούμενα και υπό εξαφάνιση είδη και τα περιβάλλοντα τους, τα οποία παρακολουθούνται από την Υπηρεσία Θαλάσσιας και Άγριας Ζωής Ηνωμένων Πολιτειών, (United States Fish and Wildlife Service). Υπάρχουν πενήντα οκτώ εθνικά πάρκα και εκατοντάδες άλλα πάρκα ομοσπονδιακής διαχείρισης, δάση, και περιοχές άγριας ζωής.[22] Συνολικά, η κυβέρνηση κατέχει 28,8% της χερσαίας έκτασης της χώρας.[23] Το μεγαλύτερο μέρος από αυτήν την έκταση είναι προστατευόμενο, αν και μέρος του μισθώνεται για εξόρυξη πετρελαίου και αερίου, εξαγωγή ορυκτών, υλοτομία, ή στέγαση βοοειδών· το 2,4% χρησιμοποιείται για στρατιωτικούς σκοπούς.[23]

Πολιτικές διαιρέσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύριο λήμμα: πολιτεία ΗΠΑ

Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια ομοσπονδιακή ένωση πενήντα πολιτειών. Οι αρχικές δεκατρείς αποικίες ήταν οι διάδοχοι των δεκατριών αποικιών που εξεγέρθηκαν εναντίον της Μεγάλης Βρετανίας. Στην πρώιμη ιστορία της χώρας, τρεις νέες πολιτείες οργανώθηκαν σε έδαφος που διαχωρίστηκε από τα εδάφη των υπαρχουσών πολιτειών: το Κεντάκι από την Βιρτζίνια· το Τενεσσί από την Βόρεια Καρολίνα· και το Μέιν από τη Μασαχουσέτη. Οι περισσότερες από τις άλλες πολιτείες δημιουργήθηκαν από εδάφη που αποκτήθηκαν μέσω πολέμων ή αγοράς της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Μια ομάδα εξαιρέσεων περιλαμβάνει το Βερμόντ, το Τέξας, και τη Χαβάη· κάθε μία ήταν ανεξάρτητη δημοκρατία πριν εισέλθει στην ένωση. Κατά τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο, η Δυτική Βιρτζίνια αποχωρίστηκε από την Βιρτζίνια. Η πιο πρόσφατη πολιτεία—η Χαβάη—επέτυχε την προαγωγή της σε πολιτεία στις 21 Αυγούστου 1959. Οι πολιτείες δεν έχουν το δικαίωμα να αποσχισθούν από την ένωση.

Οι πολιτείες αποτελούν χονδρικά τον κύριο όγκο της μάζας γης των ΗΠΑ· οι δύο άλλες περιοχές που θεωρούνται ολοκληρωμένα μέρη της χώρας είναι περιλαμβάνουν την Περιφέρεια της Κολούμπια, την ομοσπονδιακή περιφέρεια όπου βρίσκεται η πρωτεύουσα, η Ουάσινγκτον· και η Ατόλλη Παλμύρα, ένα ακατοίκητο αλλά ενσωματωμένο έδαφος στον Ειρηνικό Ωκεανό. Οι Ηνωμένες Πολιτείες επίσης κατέχουν πέντε μεγάλα υπερπόντια εδάφη: το Πουέρτο Ρίκο και τις Αμερικανικές Παρθένες Νήσους στην Καραϊβική· και την Αμερικανική Σαμόα, το Γκουάμ, και τις Βόρειες Μαριάνες Νήσους στο Ειρηνικό.[24] Όσοι γεννήθηκαν στις μεγάλες περιοχές (εκτός από την Αμερικανική Σαμόα) κατέχουν ιθαγένεια των ΗΠΑ.[25] Αμερικανοί πολίτες που κατοικούν στα εδάφη έχουν πολλά από τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις ως πολίτες που διαμένουν στις πολιτείες· Ωστόσο, γενικά απαλλάσσονται από ομοσπονδιακό φόρο εισοδήματος, δεν μπορούν να ψηφίσουν για τον Πρόεδρο, και στο Κογκρέσο αντιπροσωπεύονται από μέλη χωρίς δυνατότητα ψήφου (delegates).[26]

Αλαμπάμα Αλάσκα Αριζόνα Αρκάνσας Καλιφόρνια Κολοράντο Κονέκτικατ Ντελάγουερ Φλόριντα Τζόρτζια Χαβάη Αϊντάχο Ιλινόις Ιντιάνα Αϊόβα Κάνσας Κεντάκι Λουιζιάνα Μέιν Μέριλαντ Μασαχουσέτη Μίσιγκαν Μινεσότα Μισσισσιππής Μιζούρι Μοντάνα Νεμπράσκα Νεβάδα Νιου Χάμσαϊρ Νιου Τζέρσεϊ Νέο Μεξικό Νέα Υόρκη Βόρεια Καρολίνα Βόρεια Ντακότα Οχάιο Οκλαχόμα Όρεγκον Πενσυλβάνια Ρόουντ Άϊλαντ Νότια Καρολίνα Νότια Ντακότα Τενεσσί Τέξας Γιούτα Βέρμοντ Βιρτζίνια Ουάσινγκτον Δυτική Βιρτζίνια Ουισκόνσιν Ουαϊόμινγκ Ντελάγουερ Μέριλαντ Νιου Χάμσαϊρ Νιου Τζέρσεϊ Μασαχουσέτη Κονέκτικατ Δυτική Βιρτζίνια Βέρμοντ Ρόουντ ΆϊλαντMap of USA with state names 2.svg
Σχετικά με αυτήν την εικόνα

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύριο λήμμα: Ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών

Εγκατάσταση Ιθαγενών Αμερικανών και Ευρωπαίων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι αυτόχθονες κάτοικοι της Βορείου Αμερικής της ηπειρωτικής επικράτεια των ΗΠΑ, πιστεύεται ότι μετανάστευσαν για πρώτη φορά εκεί από την Ασία πριν από 40.000 ώς 12.000 έτη .[27] Δημιούργησαν πολιτισμούς, όπως ο προκολομβιανός πολιτισμός του Μισσισσιππή, ο οποίος ανέπτυξε προηγμένη γεωργία, αρχιτεκτονική μεγάλων έργων και κοινωνίες πολιτειακού επιπέδου. Οι αυτόχθονες αυτοί πληθυσμοί μας είναι γνωστότεροι, σε επίπεδο όλης της αμερικανικής ηπείρου, ως Ινδιάνοι λόγω παρεξήγησης του πρώτου Ευρωπαίου που έφτασε στην Αμερική (1492, βλ. παρακάτω), ότι ανακάλυψε μία άγνωστη περιοχή της ανατολικής Ινδίας. Σημειωτέον ότι στην Ισπανική και Αγγλική τα εθνικά ονόματα Ινδός και Ινδιάνοι ταυτίζονται (ισπ: Indio, αγγλ: Indian). Με την ολοκλήρωση της ευρωπαϊκής αποίκισης της Αμερικής, οι Ινδιάνοι αποδεκατίστηκαν κατά εκατομμύρια λόγω των επιθετικών πολέμων και επιδημιών από εισαγόμενες ασθένειες, όπως η ευλογιά.[28]

Το πλοίο Μεϋφλάουερ που μεταφέρει αποίκους στον Νέο Κόσμο το 1620, όπως απεικονίζεται στον πίνακα Το Μεϋφλάουερ στον Κόλπο του Πλίμουθ του Γουλιέλμου Χάλσαλλ, 1882.

Το 1492, ο Γενοβέζος εξερευνητής Χριστόφορος Κολόμβος, κατόπιν συμφωνίας με το Ισπανικό Στέμμα, έφθασε σε αρκετά νησιά της Καραϊβικής, ερχόμενος για πρώτη φορά σε επαφή με τους ιθαγενείς, και ανακαλύπτοντας εν αγνοία του μία νέα, ξεχωριστή ήπειρο. Στις 2 Απριλίου 1513, ο Ισπανός κονκισταδόρας Χουάν Πόνσε ντε Λεόν έπιασε λιμάνι σε μια περιοχή που ονόμασε Λα Φλόριδα. Αυτή ήταν η πρώτη καταγεγραμμένη άφιξη Ευρωπαίου στην περιοχή που μετέπειτα θα εξελισσόταν στις ηπειρωτικές Η.Π.Α. Οι ισπανικοί οικισμοί στην περιοχή ακολουθήθηκαν από εκείνους στις σημερινές νοτιδυτκές Ηνωμένες Πολιτείες. Γάλλοι έμποροι γουναρικών ίδρυσαν εμπορικές βάσεις στη Νέα Γαλλία, γύρω από τις Μεγάλες Λίμνες. Η Γαλλία κατέληξε να διεκδικεί το μεγαλύτερο μέρος της Βορειοαμερικανικής ενδοχώρας, μέχρι και τον Κόλπο του Μεξικού. Οι πρώτες επιτυχημένες αποικίες Άγγλων ήταν η πόλη Τζέιμσταουν στην Αποικία της Βιρτζίνιας το 1607 και το Πίλγκριμ στην Αποικία του Πλίμουθ το 1620. Η ναύλωση το 1628 της Αποικίας του Κόλπου της Μασαχουσέτης προκάλεσε κύμα μετανάστευσης και ως το 1634, η Νέα Αγγλία είχε αποικισθεί από 10.000 περίπου Πουριτανούς. Μεταξύ της ύστερης δεκαετίας του 1610 και της Αμερικανικής Επανάστασης, γύρω στις 50.000 Βρεταννοί κατάδικοι μεταφέρθηκαν δια θαλάσσης στις αμερικανικές αποικίες της Μ. Βρετανίας.[29] Ξεκινώντας στα 1614, Δανοί άποικοι εγκαταστάθηκαν κατά μήκος του κάτω μέρους του ποταμού Χάντσον, συμπεριλαμβανομένου του Νέου Άμστερνταμ στη νήσο Μανχάταν. Το 1674 όμως, οι Ολλανδοί παρέδωσαν όλα τα εδάφη τους επί της Αμερικής στην Αγγλία· η επαρχία του Νέου Άμστερνταμ μετονομάστηκε σε Νέα Υόρκη.

Πολλοί νέοι μετανάστες, ιδίως στις νότιες πολιτείες, ήταν μισθωμένοι υπηρέτες, ήτοι τα δύο τρίτα περίπου όλων των μεταναστών προς τη Βιρτζίνια μεταξύ του 1630 και του 1680.[30] Στις αρχές δε του 18ου αιώνα, οι Αφρικανοί δούλοι χρησιμοποιούνταν ως η βασική πηγή αναγκαστικής εργασίας. Με την διαίρεση των Καρολινών το 1729 και την αποικιοποίηση της Τζώρτζιας το 1732, ιδρύθηκαν οι δεκατρείς Βρετανικές αποικίες που θα γίνονταν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Όλες οι πολιτείες είχαν τοπικές κυβερνήσεις ανοικτές στους περισσότερους ελεύθερους άνδρες, με μία αυξανόμενη αφοσίωση στα καθιερωμένα δικαιώματά τους ως Άγγλων πολιτών και ένα αίσθημα αυτοδιοίκησης, το οποίο υποκινούσε τον εκδημοκρατισμό. Παράλληλα, νομιμοποίησαν όλες το δουλεμπόριο Αφρικανών. Χάρη στους υψηλούς ρυθμούς γεννήσεων, τους χαμηλούς ρυθμούς θανάτων και το σταθερό μέγεθος μετανάστευσης, ο αποικιακός πληθυσμός μεγάλωνε γοργά. Το κίνημα χριστιανικής ανανέωσης των δεκαετιών του 1730 και 1740, γνωστό ως Μεγάλη Αφύπνιση, τροφοδότησε το ενδιαφέρον τόσο για τη θρησκεία όσο και για τη θρησκευτική ελευθερία. Κατά τον Ινδογαλλικό Πόλεμο του 1754–1763 οι βρετανικές δυνάμεις διεκδίκησαν τον Καναδά από τους Γάλλους, όμως ο γαλλόφωνος πληθυσμός παρέμενε απομονωμένος από τις νότιες αποικίες. Χωρίς να υπολογιστούν οι ιθαγενείς πληθυσμοί της Αμερικής, οι Ινδιάνοι οι οποίοι εκτοπίζονταν συνεχώς, οι δεκατρείς αυτές πολιτείες είχαν πληθυσμό 2,6 εκατομμυρίων το 1770, που αντιστοιχούσε περίπου στο ένα τρίτο αυτού της Μ. Βρετανίας. Σχεδόν ένας στους πέντε Αμερικανούς ήταν έγχρωμος δούλος από την Αφρική.[31] Παρ' ότι υπόκεινται στη βρεταννική φορολογία, οι άποικοι της Αμερικής δεν είχαν ουδεμία εκπροσώπηση στο Βρεταννικό Κοινοβούλιο στο Λονδίνο.

Ανεξαρτησία και επέκταση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, σε πίνακα του Τζων Τρούμπαλλ, 1817–18

Οι εντάσεις μεταξύ των Αμερικανών αποίκων και των Βρετανών κατά την επαναστατική περίοδο της δεκαετίας του 1760 και των αρχών της δεκαετίας του 1770 οδήγησε στον Αμερικανικό Επαναστατικό Πόλεμο, που διήρκεσε από το 1775 έως το 1781.[32] Στις 14 Ιουνίου 1775, το Ηπειρωτικό Κογκρέσο, που συνήλθε στην Φιλαδέλφεια, δημιούργησε έναν Ηπειρωτικό Στρατό υπό την διοίκηση του Τζορτζ Ουάσινγκτον.[33] Διακηρύσσοντας ότι "όλοι οι άνθρωποι δημιουργούνται ίσοι" και είναι προικισμένοι με "συγκεκριμένα αναφαίρετα δικαιώματα", το Κογκρέσο υιοθέτησε την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, συντεταγμένη κατά μεγάλο μέρος από τον Τόμας Τζέφερσον, στις 4 Ιουλίου 1776. Εκείνη η ημερομηνία εορτάζεται τώρα ετησίως ως Ημέρα Ανεξαρτησίας της Αμερικής. Το 1777, τα Άρθρα της Συνομοσπονδίας εγκαθίδρυσαν μια ασθενή συνομόσπονδη κυβέρνηση που λειτούργησε μέχρι το 1789.[34]

Μετά την βρετανική ήττα από Αμερικανικές δυνάμεις βοηθούμενες από τους Γάλλους και τους Ισπανούς, η Μεγάλη Βρετανία αναγνώρισε την ανεξαρτησία των Ηνωμένων Πολιτειών και την κυριαρχία των πολιτειών στο Αμερικανικό έδαφος δυτικά του Ποταμού Μισσισσιππή. [35] Εκείνοι που ήθελαν να εγκαθιδρύσουν μια ισχυρή ομοσπονδιακή κυβέρνηση με εξουσίες φορολόγησης οργάνωσαν μια συνταγματική συνέλευση το 1787.[36] Το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών επικυρώθηκε το 1788, και η πρώτη Γερουσία και Βουλή των Αντιπροσώπων, και ο πρώτος πρόεδρος της νεοσύστατης δημοκρατίας—Τζωρτζ Ουάσινγκτον—ανέλαβαν καθήκοντα το 1789.[37] Η Χάρτα των Δικαιωμάτων, που απαγορεύει τον ομοσπονδιακό περιορισμό των ατομικών ελευθεριών και εγγυάται πολλές νομικές προστασίες, υιοθετήθηκε το 1791.

H στάση έναντι της δουλείας στις ΗΠΑ μεταβαλλόταν σταδιακά· ένα εδάφιο του Συντάγματος το οποίο προστάτευε το δουλεμπόριο του Ατλαντικού ίσχυε μόνο ώς το 1808.[38] Οι Βόρειες πολιτείες κατάργησαν τη δουλεία μεταξύ 1780 και 1804, αφήνοντας τις δουλοκτητικές πολιτείες του Νότου ως υπερασπιστές του κατ' ευφημισμόν γνωστού ως ιδιαίτερου θεσμού.[39] Το κίνημα της Δεύτερης Μεγάλης Αφύπνισης που ξεκίνησε περίπου το 1800, κατέστησε τον Ευαγγελικό Προτεσταντισμό κινητήρια δύναμη διαφόρων μεταρρυθμιστικών τάσεων, περιλαμβανομένου του κινήματος που στόχευε στην κατάργηση της δουλείας.[40]

Εδαφικές Επεκτάσεις, με ημερομηνία

Ο ζήλος των Αμερικανών για επέκταση προς τα δυτικά προκάλεσε μια μακρά σειρά πολέμων με τους Ινδιάνους.[41] Η εξαγορά του διεκδικούμενου από τους Γάλλους εδάφους επί του Προέδρου Τόμας Τζέφερσον το 1803 σχεδόν διπλασίασε την έκταση της χώρας.[42] Ο Πόλεμος του 1812, που κηρύχθηκε εναντίον της Βρετανίας με πολλές αφορμές, ενίσχυσε των εθνικισμό των ΗΠΑ.[43] Μία σειρά στρατιωτικών επιδρομών των ΗΠΑ στη Φλόριντα οδήγησε την Ισπανία να την παραχωρήσει μαζί με άλλα εδάφη της Ακτής του Κόλπου του Μεξικού το 1819.[44] Το Μονοπάτι των Δακρύων την δεκαετία του 1830 αιτιολόγησε την πολιτική εκτοπισμού των Ινδιάνων η οποία στερούσε τους ιθαγενείς από την γη τους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες προσάρτησαν την Δημοκρατία του Τέξας το 1845, εν μέσω μιας περιόδου οπότε το Εμφανές Πεπρωμένο γινόταν δημοφιλές.[45] Η Συνθήκη του Όρεγκον το 1846 με την Βρετανία οδήγησε στον Αμερικανικό έλεγχο των σημερινών Αμερικανικών Βορειοδυτικών περιοχών.[46] Η νίκη των ΗΠΑ στον Μεξικανοαμερικανικό Πόλεμο κατέληξε στην εκχώρηση το 1848 της Καλιφόρνια και μεγάλου μέρους των Αμερικανικών Νοτιοδυτικών περιοχών.[47]

Ο Καλιφορνέζικος πυρετούς του χρυσού του 1848-1849 επέτεινε την μετανάστευση προς τα δυτικά της χώρας [48]. Η εξάπλωση των σιδηροδρομικών γραμμών έκανε ευκολότερη την προώθηση προς τα δυτικά των νέων αποίκων αλλά αύξησε και τις εχθροπραξίες με τους Ιθαγενείς Αμερικανούς.[49]

Επί μισό αιώνα, περίπου 40 εκατομμύρια άτομα Αμερικανικού βίσονα, ή αλλιώς βούβαλου, σφαγιάσθηκαν για το δέρμα τους ή το κρέας τους και για να διευκολυνθεί η εξάπλωση του σιδηροδρόμου.[50]

Εμφύλιος Πόλεμος και εκβιομηχάνιση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι εντάσεις μεταξύ των ελεύθερων και δουλοκτητικών πολιτειών σωρεύτηκαν με φιλονικίες μεταξύ των πολιτειακών και ομοσπονδιακών κυβερνήσεων, καθώς και βίαιες συγκρούσεις σχετικά με την επέκταση της δουλείας στις νέες πολιτείες.[51] Ο Αβραάμ Λίνκολν, υποψήφιος του ευρέως ενάντιου στη δουλεία Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, εκλέχθηκε πρόεδρος το 1860.[52] Προτού αναλάβει το αξίωμά του, επτά δουλοκτητικές πολιτείες κήρυξαν την απόσχισή τους-την οποία η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θεώρησε παράνομη—και δημιούργησαν τις Συνομόσπονδες Πολιτείες Αμερικής.[53]

Μάχη του Γκέτισμπεργκ. Ο Εμφύλιος Πόλεμος ισχυροποίησε την Ένωση· η προωθημένη βιομηχανία χάλυβα και η κατασκευή του διηπειρωτκού σιδηροδρόμου
Τα νησιά Έλις στη Νέα Υόρκη, ήταν μια μεγάλη πύλη εισόδου για τη μαζική εισροή της μετανάστευσης κατά την έναρξη της εκβιομηχάνισης.

Με την επίθεση της Συνομοσπονδίας στο Φορτ Σάμτερ, άρχισε ο Εμφύλιος Πόλεμος και τέσσερις επιπλέον πολιτείες εισήλθαν στην Ομοσπονδία.[53] Η Διακήρυξη Χειραφέτησης του Λίνκολν το 1863 κήρυξε τους σκλάβους στην Ομοσπονδία ελεύθερους. Μετά την νίκη της Ένωσης το 1865, τρεις τροποποιήσεις στο Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών διασφάλισε την ελευθερία για τους σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια Αφροαμερικανούς που ήταν σκλάβοι, [54]

τους έκανε πολίτες και τους έδωσε δικαίωμα ψήφου. Ο πόλεμος και το ψήφισμά του οδήγησε σε μια σημαντική αύξηση σε ομοσπονδιακή εξουσία. [55] Ο πόλεμος παραμένει η πιο θανατηφόρα σύγκρουση στην ιστορία της Αμερικής, με αποτέλεσμα το θάνατο 620.000 στρατιωτών.[56]

Μετά τον πόλεμο, η δολοφονία του Αβραάμ Λίνκολν ριζοσπαστικοποίησε τις πολιτικές της Ρεπουμπλικανικής Ανασυγκρότησης που στόχευαν στην επανένωση και την αναδόμηση των Νότιων πολιτειών διασφαλίζοντας ταυτόχρονα τα δικαιώματα των μόλις απελευθερωμένων σκλάβων.[57] Η επίλυση της προεδρικής εκλογής του 1876 με τον Συμβιβασμό του 1877 τερμάτισε την Ανασυγκρότηση· οι νόμοι Τζιμ Κρόου σύντομα στέρησε πολλούς Αφροαμερικανούς από τα εκλογικά τους δικαιώματα.[57]

Στο Βορρά, η αστικοποίηση και η αθρόα προσέλευση μετανανστών απο την Βόρεια και Ανατολική Ευρώπη επιτάχυνε την εκβιομηχάνιση της χώρας. Το κύμα των μεταναστεύσεων που κράτησε έως το 1929 προμήθευσε με εργατικό πληθυσμό τη χώρα και μάλιστα, άλλαξε και την αμερικανική κουλτούρα.[58] National infrastructure development spurred economic growth.

Η Αγορά της Αλάσκα το 1867 από την Ρωσία ολοκλήρωσε την ηπειρωτική εξάπλωση της χώρας. Η Wounded Knee Massacreτου 1890 ήταν η τελευταία μεγάλης ισχύος πολεμικής σύγκρουσης των πόλεμων κατά των Ινδιάνων. Το 1893 η αυτόνομη μοναρχία του Ειρηνικού (Βασίλειο της Χαβάη) κατελύθη απο ένα πραξικόπημα που οργάνωσαν αμερικανοί κάτοικοι. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ενσωμάτωσαν το Αρχιπέλαγος του Ειρηνικού το 1898. Η νίκη τους στον Ισπανο-Αμερικανικό πόλεμο του ίδιου έτους έδειξε πως οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν πλέον μια μεγάλη δύναμη, και οδήγησε στην ενσωμάτωση του Πουέρτο Ρίκο, του Γκουάμ και των Φιλιππίνων. [59] Οι Φιλιππίνες απέκτησαν την ανεξαρτησία τους μισό αιώνα μετά· Το Πουέρτο Ρίκο και το Γκουάμ παραμένουν εδάφη των ΗΠΑ.

Κυβέρνηση, εκλογές, και πολιτικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύρια λήμματα: Ομοσπονδιακή κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών, πολιτειακές κυβερνήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες
Η δυτική πρόσοψη του Καπιτωλίου των ΗΠΑ, το οποίο φιλοξενεί το Κογκρέσο των ΗΠΑ

Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η παλαιότερη επιβιώσασα ομοσπονδία. Είναι μια συνταγματική δημοκρατία και αντιπροσωπευτική δημοκρατία, "στην οποία η πλειοψηφία κυβερνά αλλά διατηρούνται και προστατευωνται τα δικαιώματα της μειοψηφίας από το νόμο.[60] Η κυβέρνηση ρυθμίζεται από ένα σύστημα ελέγχων και ισορροπιών που ορίζεται από το Σύνταγμα των ΗΠΑ, το οποίο είναι το ανώτατο νομικό έγγραφο της χώρας. Στο Αμερικανικό φεντεραλιστικό σύστημα, οι πολίτες συχνά υπόκεινται σε τρία επίπεδα κυβέρνησης, ομοσπονδιακό, πολιτειακό, και τοπικό· τα καθήκοντα της τοπικής αυτοδιοίκησης συχνά διαχωρίζονται μεταξύ των κομητειακών και των δημοτικών κυβερνήσεων. Σε σχεδόν όλες τις περιπτώσεις, οι εκτελεστικοί και οι νομοθετικοί αξιωματούχοι εκλέγονται από μία ψήφο πλειοψηφίας των πολιτών ανά περιφέρεια. Δεν υπάρχει αναλογική αντιπροσώπευση σε ομοσπονδιακό επίπεδο, και είναι πολύ σπάνια σε χαμηλότερα επίπεδα.

Η νότια όψη του Λευκού Οίκου, έδρα και χώρος εργασίας του προέδρου των ΗΠΑ

Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση συντίθεται από τρεις κλάδους:

Η δυτική πρόσοψη του Κτιρίου του Ανώτατου Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών

Η Βουλή των Αντιπροσώπων έχει 435 ψηφίζοντα μέλη, που το καθένα εκπροσωπεί μια κογκρεσιακή περιφέρεια για μια διετή θητεία. Οι έδρες της Βουλής κατανέμονται μεταξύ των πολιτειών κατά πληθυσμό κάθε δέκα έτη. Σύμφωνα με την απογραφή του 2000, επτά πολιτείες έχουν τον ελάχιστο αριθμό του ενός αντιπροσώπου, ενώ η Καλιφόρνια, η πολυπληθέστερη πολιτεία, έχει πενήντα τρεις. Η Γερουσία έχει 100 μέλη με κάθε πολιτεία να έχει δύο γερουσιαστές, εκλεγόμενους για εξαετείς θητείες· το ένα τρίτο των εδρών της Γερουσίας είναι ανοικτές προς εκλογή κάθε άλλο έτος. Ο πρόεδρος υπηρετεί μια τετραετή θητεία και μπορεί να επανεκλέγει στο αξίωμα μόνο άπαξ. Ο πρόεδρος δεν εκλέγεται με άμεση ψηφοφορία, αλλά από ένα έμμεσο σύστημα εκλεκτορικού κολεγίου στο οποίο οι καθοριστικές ψήφοι κατανέμονται στις πολιτείες και την Περιφέρεια της Κολούμπια. Το Ανώτατο Δικαστήριο, με αρχηγό των Αρχιδικαστή των Ηνωμένων Πολιτειών, έχει εννέα μέλη, που υπηρετούν ισοβίως.

Οι πολιτειακές κυβερνήσεις δομούνται σε περίπου όμοια κατάσταση· η Νεμπράσκα μόνον έχει μονοθάλαμο νομοθετικό σώμα. Ο κυβερνήτης (αρχηγός της εκτελεστικής εξουσίας) της κάθε πολιτείας εκλέγεται άμεσα. Μερικοί πολιτειακοί δικαστές και αξιωματούχοι του υπουργικού συμβουλίου διορίζονται από τους κυβερνήτες των αντίστοιχων πολιτειών, ενώ άλλοι εκλέγονται με λαϊκή ψηφοφορία.

Κόμματα και ιδεολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύρια λήμματα: Πολιτικά των Ηνωμένων Πολιτειών και Πολιτικές ιδεολογίες στις Ηνωμένες Πολιτείες
Ο Μπαράκ Ομπάμα ενώ λαμβάνει τον προεδρικό όρκο του αξιώματος από τον Αρχιδικαστή των ΗΠΑ Τζον Ρόμπερτς, 20 Ιανουαρίου 2009

Οι Ηνωμένες Πολιτείες λειτουργούν υπό ένα δικομματικό σύστημα για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας τους. Για τα αιρετά αξιώματα στα περισσότερα επίπεδα, πολιτειακά διαχειριζόμενες προκριματικές εκλογές επιλέγουν τους υποψηφίους των μεγάλων κομμάτων για τις ακόλουθες γενικές εκλογές. Από τις γενικές εκλογές του 1856, τα μεγάλα κόμματα είναι το Δημοκρατικό Κόμμα, που ιδρύθηκε το 1824, και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, που ιδρύθηκε το 1854. Από τον Εμφύλιο Πόλεμο, μόνο ένας προεδρικός υποψήφιος τρίτου κόμματος—ο πρώην πρόεδρος Θίοντορ Ρούζβελτ, διαγωνιζόμενος ως Προοδευτικός το 1912—έχει λάβει άνω του 20% της λαϊκής ψήφου.

Στην Αμερικανική πολιτική κουλτούρα, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα θεωρείται κεντροδεξιό ή συντηρητικό και το Δημοκρατικό Κόμμα θεωρείται κεντροαριστερό ή φιλελεύθερο. Οι πολιτείες της Βορειοανατολικής και της Δυτικής Ακτής και κάποιες πολιτείες των Μεγάλων Λιμνών, γνωστές ως "μπλε πολιτείες", είναι σχετικά φιλελεύθερες. Οι "κόκκινες πολιτείες" του Νότου και μέρη των Μεγάλων Πεδιάδων και των Βραχωδών Ορέων είναι σχετικά συντηρητικές.

Ο νικητής των προεδρικών εκλογών του 2008, ο Δημοκρατικός Μπάρακ Ομπάμα, είναι ο 44ος Πρόεδρος των ΗΠΑ. Οι ενδιάμεσες εκλογές του 2010 έδωσαν στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα τον έλεγχο της Βουλής και κέρδη στη Γερουσία, όπου οι Δημοκρατικοί διατηρούν την πλειοψηφία. Στο 112ο Κογκρέσο των ΗΠΑ, η Γερουσία περιλαμβάνει 51 Δημοκρατικούς, δύο ανεξάρτητους που συντάσσονται με τους Δημοκρατικούς, και 47 Ρεπουμπλικάνους· η Βουλή περιλαμβάνει 240 Ρεπουμπλικάνους και 190 Δημοκρατικούς—τρεις έδρες είναι κενές. Υπάρχουν 29 Ρεπουμπλικάνοι και 20 Δημοκρατικοί πολιτειακοί κυβερνήτες, καθώς και ένας ανεξάρτητος.

Εκλογές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι τελευταίες εκλογές για τη Βουλή των Αντιπροσώπων και για τη Γερουσία έγιναν στις 4 Νοεμβρίου 2014.

Εξωτερικές σχέσεις και στρατός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύρια λήμματα: Εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών και Ένοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ
Ο Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών Ουίλλιαμ Χαγκ and U.S. Secretary of State Hillary Clinton, May 2010

Οι Ηνωμένες Πολιτείες ασκούν παγκόσμια οικονομική, πολιτική, και στρατιωτική επιρροή. Είναι μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας των ΟΗΕ και η Νέα Υόρκη φιλοξενεί το Αρχηγείο των Ηνωμένων Εθνών. Είναι μέλος της G8,[61] της G20, και του ΟΟΣΑ. Σχεδόν όλες οι χώρες έχουν πρεσβείες στην Ουάσινγκτον, Π.Κ., και μπορεί να έχουν προξενεία σε σημεία της χώρας. Ομοίως, σχεδόν όλες οι χώρες διαθέτουν Αμερικανικές διπλωματικές αποστολές. Όμως, η Κούβα, το Ιράν, η Βόρεια Κορέα, το Μπουτάν, και η Δημοκρατία της Κίνας (Ταϊβάν) δεν έχουν επίσημες διπλωματικές σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μια "ειδική σχέση" με το Ηνωμένο Βασίλειο[62] και ισχυρούς δεσμούς με τον Καναδά,[63] την Αυστραλία,[64] τη Νέα Ζηλανδία,[65] τις Φιλιππίνες,[66] την Ιαπωνία,[67] τη Νότια Κορέα,[68] το Ισραήλ,[69] και αρκετές Ευρωπαϊκές χώρες.

[[Αρχείο:USS Abraham Lincoln(CVN 72).jpg|thumb|left|The [[USS Abraham Lincoln (CVN-72)| Το αεροπλανοφορο Αβραάμ Λίνκολν USS Abraham Lincoln.

Δημογραφικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Θρησκεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρεσβυτεριανή εκκλησία· οι περισσότεροι Αμερικανοί προσδιορίζονται ως Χριστιανοί.
Κύριο λήμμα: Η θρησκεία στις Ηνωμένες Πολιτείες

Βλέπε επίσης:Ιστορία της θρησκείας στις Ηνωμένες Πολιτείες, Ελευθερία της θρησκείας στις Ηνωμένες Πολιτείες, Κατάλογος θρησκευτικών κινημάτων που άρχισαν στις Ηνωμένες Πολιτείες

Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι επίσημα ένα κοσμικό έθνος· η Πρώτη Τροποποίηση του Συντάγματος των ΗΠΑ εγγυάται την ελεύθερη άσκηση της θρησκείας και απαγορεύει την εγκαθίδρυση οποιασδήποτε θρησκευτικής εξουσίας. Σε μια έρευνα του 2002, το 59% των Αμερικανών δήλωσαν ότι η θρησκεία έπαιζε έναν "πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή τους", ένα αρκετά μεγαλύτερο ποσοστό από αυτά σε οποιοδήποτε άλλο πλούσιο έθνος.[70] Σύμφωνα με μια έρευνα του 2007, το 78,4% τω ενηλίκων προσδιορίζονταν ως Χριστιανοί,[71] κάτω από το 86,4% το 1990.[72] Τα Προτεσταντικά δόγματα ανέρχονταν στο 51,3%, ενώ ο Ρωμαιοκαθολικισμός, με 23,9%, ήταν το μεγαλύτερο διακριτό δόγμα. Η έρευνα κατηγοριοποιεί τους λευκούς Ευαγγελικοί, το 26,3% του πληθυσμού, ως τη μεγαλύτερη θρησκευτική ομάδα της χώρας·[71] και μια άλλη έρευνα υπολογίζει ότι οι Ευαγγελικοί όλων των φυλών αποτελούν το 30–35% του πληθυσμού.[73] Επίσης, υπάρχουν 1.219.931 Μάρτυρες του Ιεχωβά[74] και 6.398.889 Μορμόνοι της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών[75]. Οι συνολικές αναφερόμενες μη Χριστιανικές θρησκείες το 2007 ήταν 4,7%, έναντι 3,3% το 1990.[72] Οι μεγαλύτερες μη Χριστιανικές θρησκείες ήταν ο Ιουδαϊσμός (1,7%), ο Βουδισμός (0,7%), το Ισλάμ (0,6%), ο Ινδουισμός (0,4%), και ο Ενωτικός Οικουμενισμός (0,3%).[71] Η έρευνα επίσης ανέφερε ότι το 16,1% των Αμερικανών περιέγραψαν τον εαυτό τους ως αγνωστικιστές, άθεοι, ή απλά να μην έχουν θρησκεία, έναντι 8,2% το 1990.[71][72]

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Flag of the United States.svg Πύλη Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Επίσημη εκτίμηση
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 «United States». International Monetary Fund. http://www.imf.org/external/pubs/ft/weo/2011/02/weodata/weorept.aspx?sy=2009&ey=2016&scsm=1&ssd=1&sort=country&ds=.&br=1&c=111&s=NGDPD%2CNGDPDPC%2CPPPGDP%2CPPPPC%2CLP&grp=0&a=&pr1.x=49&pr1.y=17. Ανακτήθηκε στις 2011-10-09. 
  3. ↑ Adams, J. Q., and Pearlie Strother-Adams (2001). Dealing with Diversity. Chicago: Kendall/Hunt. ISBN 0-7872-8145-X.
  4. ↑ Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μεγαλύτερη συλλογική οικονομία, αλλά δεν είναι ένα ενιαίο έθνος.
  5. ↑ Dull, Jonathan R. (2003). "Diplomacy of the Revolution, to 1783", p. 352, chap. in A Companion to the American Revolution, ed. Jack P. Greene and J. R. Pole. Maiden, Mass.: Blackwell, pp. 352–361. ISBN 1-4051-1674-9.
  6. ↑ Maddison, Angus (2006). «Historical Statistics for the World Economy». The Groningen Growth and Development Centre, Economics Department of the University of Groningen. http://www.ggdc.net/maddison/Historical_Statistics/horizontal-file_09-2008.xls. Ανακτήθηκε στις 2008-11-06. 
  7. ↑ I have a dream..., Ιστορικό Λεύκωμα 1963, σελ. 118-121, Καθημερινή (1997)
  8. ↑ «US, Allies' Share of World Military Spending Shrinking—Study». Reuters. 2011-07-07. http://www.reuters.com/article/2011/07/07/military-spending-usa-idUSN1E7661J620110707. Ανακτήθηκε στις 2011-08-08. 
  9. ↑ Cohen, Eliot A. (July/August 2004). «History and the Hyperpower». Foreign Affairs. http://www.foreignaffairs.com/articles/59919/eliot-a-cohen/history-and-the-hyperpower. Ανακτήθηκε στις 2006-07-14.  «Country ProΑρχείο: United States of America». BBC News. 2008-04-22. http://news.bbc.co.uk/2/hi/americas/country_profiles/1217752.stm. Ανακτήθηκε στις 2008-05-18. 
  10. ↑ «Cartographer Put 'America' on the Map 500 years Ago». USA Today. 2007-04-24. http://www.usatoday.com/news/nation/2007-04-24-america-turns-500_N.htm?csp=34. Ανακτήθηκε στις 2008-11-30. 
  11. ↑ «The Charters of Freedom». National Archives. http://www.archives.gov/exhibits/charters/charters.html. Ανακτήθηκε στις 2007-06-20. 
  12. ↑ Lubowski, Ruben, Marlow Vesterby, and Shawn Bucholtz (2006-07-21). «AREI Chapter 1.1: Land Use». Economic Research Service. http://www.ers.usda.gov/publications/arei/eib16/chapter1/1.1/. Ανακτήθηκε στις 2009-03-09. [νεκρός σύνδεσμος]
  13. ↑ «United States». Encyclopædia Britannica. http://www.britannica.com/EBchecked/topic/616563/United-States. Ανακτήθηκε στις 2008-03-25 (area given in square miles). 
  14. ↑ «Population by Sex, Rate of Population Increase, Surface Area and Density». Demographic Yearbook 2005. UN Statistics Division. http://unstats.un.org/unsd/demographic/products/dyb/DYB2005/Table03.pdf. Ανακτήθηκε στις 2008-03-25 (area given in square kilometers). 
  15. ↑ «United States». The World Factbook. CIA. 2009-09-30. https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/us.html. Ανακτήθηκε στις 2010-01-05 (area given in square kilometers). 
  16. ↑ «World Factbook: Area Country Comparison Table». Yahoo Education. http://web.archive.org/web/20080208233209rn_1/education.yahoo.com/reference/factbook/countrycompare/area/3d.html. Ανακτήθηκε στις 2007-02-28. 
  17. ↑ O'Hanlon, Larry. «Supervolcano: What's Under Yellowstone?». Discovery Channel. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-05-25. http://archive.is/vXo7. Ανακτήθηκε στις 2007-06-13. 
  18. ↑ Perkins, Sid (2002-05-11). «Tornado Alley, USA». Science News. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2007-07-01. http://web.archive.org/web/20070701131631/http://www.sciencenews.org/articles/20020511/bob9.asp. Ανακτήθηκε στις 2006-09-20. 
  19. ↑ Morin, Nancy. «Vascular Plants of the United States». Plants. National Biological Service. http://www.fungaljungal.org/papers/National_Biological_Service.pdf. Ανακτήθηκε στις 2008-10-27. 
  20. ↑ «Global Significance of Selected U.S. Native Plant and Animal Species». SDI Group. 2001-02-09. http://www.sdi.gov/curtis/TxTab4x1.html. Ανακτήθηκε στις 2009-01-20. 
  21. ↑ «Numbers of Insects (Species and Individuals)». Smithsonian Institution. http://www.si.edu/Encyclopedia_SI/nmnh/buginfo/bugnos.htm. Ανακτήθηκε στις 2009-01-20. 
  22. ↑ «National Park Service Announces Addition of Two New Units». National Park Service. 2006-02-28. http://home.nps.gov/applications/release/Detail.cfm?ID=639. Ανακτήθηκε στις 2006-06-13. 
  23. ↑ 23,0 23,1 «Federal Land and Buildings Ownership». Republican Study Committee. 2005-05-19. http://johnshadegg.house.gov/rsc/Federal%20Land%20Ownership--May%202005.pdf. Ανακτήθηκε στις 2009-03-09. 
  24. ↑ See 8 U.S.C. § 1101(a)(36) and 8 U.S.C. § 1101(a)(38) U.S. Federal Code, Inmigration and Nationality Act. Πρότυπο:USC
  25. ↑ «Presidential Elections in the United States: A Primer (Page 7)» (PDF). United States Congressional Research Service. 2000-04-17. http://www.senate.gov/reference/resources/pdf/RL30527.pdf. Ανακτήθηκε στις 2010-01-18. 
  26. ↑ Raskin, James B. (2003). Overruling Democracy: The Supreme Court Vs. the American People. London and New York: Routledge, pp. 36–38. ISBN 0-415-93439-7.
  27. ↑ «Peopling of Americas». Smithsonian Institution, National Museum of Natural History. June 2004. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2007-11-28. http://web.archive.org/web/20071128083459/http://anthropology.si.edu/HumanOrigins/faq/americas.htm. Ανακτήθηκε στις 2007-06-19. 
  28. ↑ Meltzer, D.J. (1992). «How Columbus Sickened the New World: Why Were Native Americans So Vulnerable to the Diseases European Settlers Brought With Them?». New Scientist: 38. http://www.newscientist.com/article/mg13618424.700-how-columbus-sickened-the-new-world-why-were-nativeamericans-so-vulnerable-to-the-diseases-european-settlers-brought-with-them.html. 
  29. ↑ Butler, James Davie (October 1896). «British Convicts Shipped to American Colonies». American Historical Review 2. Smithsonian Institution, National Museum of Natural History. 
  30. ↑ Russell, David Lee (2005). The American Revolution in the Southern Colonies. Jefferson, N.C., and London: McFarland, p. 12. ISBN 0-7864-0783-2.
  31. ↑ Blackburn, Robin (1998). The Making of New World Slavery: From the Baroque to the Modern, 1492–1800. London and New York: Verso, p. 460. ISBN 1-85984-195-3.
  32. ↑ Carol Sue Humphrey (2003). The Revolutionary Era: Primary Documents on Events from 1776 To 1800. Greenwood Publishing Group, σελ. 8–10. ISBN 978-0-313-32083-5. http://books.google.com/books?id=19NWMZ6Ec_sC&pg=PA8. 
  33. ↑ Jerold E. Brown (2001). Historical Dictionary of the U.S. Army. Greenwood Publishing Group, σελ. 126. ISBN 978-0-313-29322-1. http://books.google.com/books?id=ygqNt3ra-vYC&pg=PA126. 
  34. ↑ Alfred Fabian Young; Gary B. Nash; Ray Raphael (19 April 2011). Revolutionary Founders: Rebels, Radicals, and Reformers in the Making of the Nation. Random House Digital, Inc., σελ. 4–7. ISBN 978-0-307-27110-5. http://books.google.com/books?id=QEzaLJ4u_MEC&pg=PA4. 
  35. ↑ Stuart Banner (30 April 2007). How the Indians Lost Their Land: Law and Power on the Frontier. Harvard University Press, σελ. 122. ISBN 978-0-674-02396-3. http://books.google.com/books?id=jOy6qLLQZd0C&pg=PA122. 
  36. ↑ Joseph C. Morton (2006). Shapers of the Great Debate at the Constitutional Convention Of 1787: A Biographical Dictionary. Greenwood Publishing Group, σελ. 2. ISBN 978-0-313-33021-6. http://books.google.com/books?id=8zcjYPZxPV0C&pg=PA2. 
  37. ↑ Paul S. Boyer; Cliffoed E. Clark, Jr.; Joseph F. Kett (10 January 2007). The Enduring Vision: A History of the American People. Cengage Learning, σελ. 192–193. ISBN 978-0-618-80161-9. http://books.google.com/books?id=9KT3lI76-0cC&pg=PA192. 
  38. ↑ Francis D. Cogliano (15 March 2008). Thomas Jefferson: Reputation and Legacy. University of Virginia Press, σελ. 219. ISBN 978-0-8139-2733-6. http://books.google.com/books?id=1f-wAfE0mpsC&pg=PA219. 
  39. ↑ Kermit Hall (2 May 2002). The Oxford Companion to American Law. Oxford University Press, σελ. 26. ISBN 978-0-19-508878-6. http://books.google.com/books?id=UXodg4rwE1IC&pg=PA26. 
  40. ↑ Mary Ann Clark (May 2012). Then We'll Sing a New Song: African Influences on America's Religious Landscape. Rowman & Littlefield, σελ. 47. ISBN 978-1-4422-0881-0. http://books.google.com/books?id=3Tl3vqx-BX0C&pg=PT47. 
  41. ↑ Ray Allen Billington; Martin Ridge (2001). Westward Expansion: A History of the American Frontier. UNM Press, σελ. 22. ISBN 978-0-8263-1981-4. http://books.google.com/books?id=YoV-k7VcyZ0C&pg=PA22. 
  42. ↑ «Louisiana Purchase». National Parks Services. http://www.nps.gov/archive/jeff/lewisclark2/circa1804/heritage/louisianapurchase/louisianapurchase.htm. Ανακτήθηκε στις 1 March 2011. 
  43. ↑ Eugene M. Wait (1999). America and the War of 1812. Nova Publishers, σελ. 78. ISBN 978-1-56072-644-9. http://books.google.com/books?id=puuQ30N0EsIC&pg=PA78. 
  44. ↑ Nelson Klose; Robert F. Jones (13 May 1994). United States History to 1877. Barron's Educational Series, σελ. 150. ISBN 978-0-8120-1834-9. http://books.google.com/books?id=r4pXwnFs2HMC&pg=PA150. 
  45. ↑ Michael A. Morrison (30 August 1999). Slavery and the American West: The Eclipse of Manifest Destiny and the Coming of the Civil War. Univ of North Carolina Press, σελ. 13–21. ISBN 978-0-8078-4796-1. http://books.google.com/books?id=YTaxzMlkVEMC&pg=PA13. 
  46. ↑ Roger L. Kemp (30 May 2010). Documents of American Democracy: A Collection of Essential Works. McFarland, σελ. 180. ISBN 978-0-7864-4210-2. http://books.google.com/books?id=JHawgM-WnlUC&pg=PA180. 
  47. ↑ Thomas F. McIlwraith; Edward K. Muller (2001). North America: The Historical Geography of a Changing Continent. Rowman & Littlefield, σελ. 61. ISBN 978-0-7425-0019-8. http://books.google.com/books?id=8NS0OTXRlTMC&pg=PA61. 
  48. ↑ Marlene Smith-Baranzini (1 June 1999). A Golden State: Mining and Economic Development in Gold Rush California. University of California Press, σελ. 20. ISBN 978-0-520-21771-3. http://books.google.com/books?id=UPUsIaHZTm0C&pg=PA20. 
  49. ↑ Jeremy Black (8 November 2011). Fighting for America: The Struggle for Mastery in North America, 1519-1871. Indiana University Press, σελ. 275. ISBN 978-0-253-35660-4. http://books.google.com/books?id=EIst_CSWOqIC&pg=PA275. 
  50. ↑ David J. Wishart (1 September 2004). Encyclopedia of the Great Plains. U of Nebraska Press, σελ. 37. ISBN 978-0-8032-4787-1. http://books.google.com/books?id=rtRFyFO4hpEC&pg=PA37. 
  51. ↑ Stuart Murray (2004). Atlas of American Military History. Infobase Publishing, σελ. 76. ISBN 978-1-4381-3025-5. http://books.google.com/books?id=bJ_sy7mmmxQC&pg=PA76. 
  52. ↑ Thomas F. McIlwraith; Edward K. Muller (2001). North America: The Historical Geography of a Changing Continent. Rowman & Littlefield, σελ. 186. ISBN 978-0-7425-0019-8. http://books.google.com/books?id=8NS0OTXRlTMC&pg=PA186. 
  53. ↑ 53,0 53,1 Patrick Karl O'Brien (7 November 2002). Atlas of World History. Oxford University Press, σελ. 184. ISBN 978-0-19-521921-0. http://books.google.com/books?id=ffZy5tDjaUkC&pg=PA184. 
  54. ↑ «1860 Census». U.S. Census Bureau. http://www2.census.gov/prod2/decennial/documents/1860a-02.pdf. Ανακτήθηκε στις June 10, 2007.  Page 7 lists a total slave population of 3,953,760.
  55. ↑ De Rosa, Marshall L. (1997). The Politics of Dissolution: The Quest for a National Identity and the American Civil War. Edison, NJ: Transaction. p. 266. ISBN 1-56000-349-9.
  56. ↑ Vinovskis, Maris (1990). "Toward a social history of the American Civil War: exploratory essays". Cambridge University Press. p. 6. ISBN 0-521-39559-3.
  57. ↑ 57,0 57,1 G. Alan Tarr (13 March 2009). Judicial Process and Judicial Policymaking. Cengage Learning, σελ. 30. ISBN 978-0-495-56736-3. http://books.google.com/books?id=8Q6Gh5_OQgQC&pg=PA30. 
  58. ↑ John Powell (1 January 2009). Encyclopedia of North American Immigration. Infobase Publishing, σελ. 74. ISBN 978-1-4381-1012-7. http://books.google.com/books?id=VNCX6UsdZYkC&pg=PA74. 
  59. ↑ Gates, John M. (August 1984). «War-Related Deaths in the Philippines». Pacific Historical Review. College of Wooster. http://www3.wooster.edu/History/jgates/book-ch3.html. Ανακτήθηκε στις September 27, 2007. 
  60. ↑ Scheb, John M., and John M. Scheb II (2002). An Introduction to the American Legal System. Florence, KY: Delmar, p. 6. ISBN 0-7668-2759-3.
  61. ↑ «What is the G8?». utoronto.ca. University of Toronto. http://www.g8.utoronto.ca/what_is_g8.html. Ανακτήθηκε στις February 11, 2012. 
  62. ↑ Chapman, James (2011-05-26). «Brotherhood of the Burger Kings: Obama and Cameron Hail 'Stronger than Ever' Special Relationship». London: Mail Online. http://www.dailymail.co.uk/news/article-1390800/Obama-reaffirms-special-relationship-US-historic-speech-MPs.html. Ανακτήθηκε στις 2011-08-28. 
  63. ↑ Ek, Carl, and Ian F. Fergusson (2010-09-03). «Canada–U.S. Relations». Congressional Research Service. http://www.fas.org/sgp/crs/row/96-397.pdf. Ανακτήθηκε στις 2011-08-28. 
  64. ↑ Vaughn, Bruce (2008-08-08). «Australia: Background and U.S. Relations». Congressional Research Service. http://www.worldcat.org/title/australia-background-and-us-relations/oclc/70208969?title=&detail=&page=frame&url=http%3A%2F%2Fwww.fas.org%2Fsgp%2Fcrs%2Frow%2FRL33010.pdf%26checksum%3Df2a13dd063242d8cf4b00dfda18441af&linktype=digitalObject. Ανακτήθηκε στις 2011-08-28. 
  65. ↑ Vaughn, Bruce (2011-05-27). «New Zealand: Background and Bilateral Relations with the United States». Congressional Research Service. http://www.fas.org/sgp/crs/row/RL32876.pdf. Ανακτήθηκε στις 2011-08-28. 
  66. ↑ Lum, Thomas (2011-01-03). «The Republic of the Philippines and U.S. Interests». Congressional Research Service. http://www.fas.org/sgp/crs/row/RL33233.pdf. Ανακτήθηκε στις 2011-08-03. 
  67. ↑ Chanlett-Avery, Emma, et al. (2011-06-08). «Japan-U.S. Relations: Issues for Congress». Congressional Research Service. http://www.fas.org/sgp/crs/row/RL33436.pdf. Ανακτήθηκε στις 2011-08-28. 
  68. ↑ Manyin, Mark E., Emma Chanlett-Avery, and Mary Beth Nikitin (2011-07-08). «U.S.–South Korea Relations: Issues for Congress». Congressional Research Service. http://www.fas.org/sgp/crs/row/R41481.pdf. Ανακτήθηκε στις 2011-08-28. 
  69. ↑ Addis, Casey L. (2011-02-14). «Israel: Background and U.S. Relations». Congressional Research Service. http://www.fas.org/sgp/crs/mideast/RL33476.pdf. Ανακτήθηκε στις 2011-08-28. 
  70. ↑ «Among Wealthy Nations...U.S. Stands Alone in its Embrace of Religion». Pew Global Attitudes Project. Pew Research Center. 2002-12-19. http://pewglobal.org/reports/display.php?ReportID=167. Ανακτήθηκε στις 2008-10-23. 
  71. ↑ 71,0 71,1 71,2 71,3 «Religious Composition of the U.S.». U.S. Religious Landscape Survey. Pew Forum on Religion & Public Life. 2007. http://religions.pewforum.org/pdf/affiliations-all-traditions.pdf. Ανακτήθηκε στις 2008-10-23. 
  72. ↑ 72,0 72,1 72,2 Kosmin, Barry A., Egon Mayer, and Ariela Kaysar (2001-12-19). «American Religious Identification Survey 2001». CUNY Graduate Center. http://www.gc.cuny.edu/CUNY_GC/media/CUNY-Graduate-Center/PDF/ARIS/ARIS-PDF-version.pdf?ext=.pdf. Ανακτήθηκε στις 2011-09-16. 
  73. ↑ Green, John C. «The American Religious Landscape and Political Attitudes: A Baseline for 2004». University of Akron Ray C. Bliss Institute of Applied Politics. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2009-12-07. http://www.webcitation.org/5lpvuMoCD. Ανακτήθηκε στις 2007-06-18. 
  74. ↑ Βιβλίο Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 2014, Watch Tower Bible And Tract Society of Pennsylvania, σελ. 180
  75. ↑ "Facts and Statistics", mormonnewsroom.org

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Wikisource logo
Στη Βικιθήκη υπάρχει υλικό που έχει σχέση με το θέμα:
Wikisource logo
Στη Βικιθήκη υπάρχει υλικό που έχει σχέση με το θέμα:
Wiktionary logo
Το Βικιλεξικό έχει λήμμα που έχει σχέση με το λήμμα:
Commons logo
Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα
Americas (orthographic projection).svg Πύλη Αμερική


π • σ • ε
Χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ
π • σ • ε
Χώρες της Βόρειας Αμερικής
Ανεξάρτητα κράτη Location North America.svg
Εξαρτημένα εδάφη
Δανία
Γαλλία
Ολλανδία
Ηνωμένο Βασίλειο
Ηνωμένες Πολιτείες
1 Τμήμα της Βόρειας Αμερικής αποτελεί το νησιωτικό Διαμέρισμα Σαν Αντρές και Προβιδένσια της Κολομβίας. 2 Τμήμα της χώρας βρίσκεται στην Νότια Αμερική.
π • σ • ε
Μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του OHE
Μόνιμα μέλη
Θητεία μέχρι 31 Δεκεμβρίου 2011
Βοσνία και Ερζεγοβίνη (Ανατολική Ευρώπη)  · Βραζιλία (Λατινική Αμερική)  · Γκαμπόν (Αφρική)  · Λίβανος (Ασία)  · Νιγηρία (Αφρική)
Θητεία μέχρι 31 Δεκεμβρίου 2012
Γερμανία (Δυτική Ευρώπη)  · Ινδία (Ασία)  · Κολομβία (Λατινική Αμερική)  · Νότια Αφρική (Αφρική)  · Πορτογαλία (Δυτική Ευρώπη)
Σύνδεσμοι σε καταλόγους καθιερωμένων όρων
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ηνωμένες_Πολιτείες_Αμερικής&oldid=5409234"