Łotwa

Latvijas Republika Republika Łotewska
Flaga Łotwy Godło Łotwy
Hymn: Dievs, svētī Latviju (Boże, błogosław Łotwę)
Konstytucja	Konstytucja Łotwy
Język urzędowy	łotewski
Stolica	Ryga
Ustrój polityczny	republika parlamentarna
Typ państwa	demokracja
Głowa państwa	prezydent Andris Bērziņš
Szef rządu	premier Laimdota Straujuma
Powierzchnia  • całkowita  • wody śródlądowe	123. na świecie 64 573 km² 2419 km² (3,7%)
Liczba ludności (2015)  • całkowita   • gęstość zaludnienia  • narody i grupy etniczne	143. na świecie 1 978 700 30,7 osób/km² Łotysze: 62,1% Rosjanie: 26,9%
PKB (2014)  • całkowite   • na osobę	31,97 mld USD 15 729 USD
PKB (PSN) (2014)  • całkowite   • na osobę	48,18 mld USD 23 707 USD
Jednostka monetarna	1 euro = 100 centów (EUR)
Osadnictwo na południu ludów bałtyjskich i ugrofińskich na północy	IX–XI wiek
Podbój przez niemiecki zakon kawalerów mieczowych	XIII wiek
Sekularyzacja zakonu	1561
Księstwo Kurlandii i Semigalii, Inflanty polskie	1561–1795
Północna część (Liwlandia) włączona do Szwecji	1629
Włączenie do Imperium Rosyjskiego	1721
Ogłoszenie niepodległości	18 listopada 1918
Włączenie do ZSRR	5 sierpnia 1940
Odzyskanie niepodległości	21 sierpnia 1991
Wstąpienie do UE	1 maja 2004
Religia dominująca	luteranizm
Strefa czasowa	UTC + 2 – zima UTC + 3 – lato
Kod ISO 3166	LV
Domena internetowa	.lv
Kod samochodowy	LV
Kod samolotowy	YL
Kod telefoniczny	+371

Łotwa (łot. Latvija, Republika Łotewska – Latvijas Republika) – państwo w Europie Północnej powstałe po I wojnie światowej, jeden z krajów nadbałtyckich. Członek Unii Europejskiej i NATO.

Od strony lądowej graniczy z Litwą (588 km), Białorusią (161 km), Rosją (276 km) i Estonią (343 km). Łączna długość granic lądowych wynosi 1368 km. Długość należącego do Łotwy wybrzeża Morza Bałtyckiego wynosi 498 km. Łotwa jest członkiem Unii Europejskiej od 1 maja 2004 i NATO od 29 marca 2004. Należy także do ONZ, OBWE, Rady Europy oraz Rady Bałtyckiej i Rady Państw Morza Bałtyckiego.

Geografia

Rzeźba i budowa geologiczna

Łotwa jest krajem nizinnym. 57% jej terytorium leży poniżej 100 m n.p.m., a tylko 2,5% powyżej 200 m n.p.m. Średnia wysokość nad poziomem morza wynosi 87 m. Najwyższym punktem jest wzniesienie Gaizinkalns (312 m n.p.m.), zaś najniżej położone jest wybrzeże Bałtyku (0 m).

Północna część kraju spoczywa na południowym skłonie tarczy fennoskandzkiej, natomiast południowa leży na płycie rosyjskiej.

Przez Łotwę płynie Dźwina, uchodząca do Zatoki Ryskiej. Rzeka umożliwia spławianie drewna oraz wytwarzanie energii w hydroelektrowniach.

Klimat

Klimat Łotwy jest umiarkowany, przejściowy o cechach morskich na Półwyspie Kurlandzkim i bardziej kontynentalny na wschodzie. Średnie temperatury roczne wahają się pomiędzy 4,5 °C a 6,5 °C (w styczniu od –3 °C na zachodnim wybrzeżu do –7 °C na północnym wschodzie, w lipcu – ok. 17 °C). Roczne sumy opadów w zachodniej Kurlandii sięgają 750 mm, natomiast na wschodzie nie przekraczają 550 mm.

Wpływy niemieckie

Łotwa, podobnie jak jej północny sąsiad Estonia, od wczesnego średniowiecza, aż do początków XX wieku, a więc przez wieleset lat, znajdowała się pod bardzo silnym wpływem kultury niemieckiej. Było to spowodowane tym, że obecna Łotwa i Estonia to dawne Inflanty i inne krainy historyczne (np. Terra Mariana), które najdłużej w swej historii były pod niemieckim panowaniem. Kultura niemiecka oddziaływała tam jednak znacznie dłużej niż tylko w czasie oficjalnego panowania Niemców na tym terenie, ale również w czasie panowania szwedzkiego, polskiego czy też rosyjskiego wyższą klasę społeczeństwa stanowili tam dalej Niemcy, obejmowali oni też często najważniejsze urzędy w administracji, a miasta w tych krajach wciąż miały niemiecki charakter i władzę sprawowała niemiecka Rada Regionalna (tzw. Landtag). Kultura niemiecka silnie oddziaływała na, skupione głównie na wsiach, ludy fińskie, czyli przodków obecnych Estończyków oraz ludy bałtyckie- przodków obecnych Łotyszy. Kultura niemiecka wciąż obecna jest w wielu aspektach kulturowych dzisiejszych Estończyków i Łotyszy.

Historia

Lata 1225–1250, Łotwa jako ziemie niemieckiego zakonu kawalerów mieczowych. Łotwa przez wiele setek lat należała do zakonów niemieckich. Prawie do I wojny światowej język niemiecki odgrywał na Łotwie bardzo ważną rolę, a wpływy niemieckie na kulturę Łotyszy są silne.

Lata 1308–1455, Łotwa jako część Prus Zakonnych

Mapa fizyczna Łotwy, 1920-1940

Rok 1466 — od tego roku Łotwa na nowo przeszła pod władanie kawalerów mieczowych

Niemiecki zakon kawalerów mieczowych na Łotwie, zwany zakonem liwońskim

Północna Łotwa jako część Szwecji w XVII wieku

Deklaracja amerykańskiego departamentu stanu z 1940 r., nieuznająca włączenia Litwy, Łotwy i Estonii do ZSRR i stwierdzająca okupację tych krajów przez obce wojska. USA i większość krajów zachodnich nigdy nie uznały włączenia krajów bałtyckich do ZSRR.

Od IX do XI wieku kraj zasiedlany był przez plemiona bałtyckie oraz ugrofińskie (na północy). Od końca XII wieku następowała penetracja niemiecka, czego konsekwencją były silne i długotrwałe wpływy niemieckie, a także skandynawskie. W XIII wieku ziemie łotewskie zostały podbite przez niemiecki zakon kawalerów mieczowych i schrystianizowane. Od tej pory stanowiły one część Inflant – obszaru obejmującego dzisiejszą Łotwę i Estonię (ludność miejska posługiwała się tam głównie językiem niemieckim, a ludność wiejska językiem łotewskim oraz, w północnej części, estońskim i innymi językami z grupy fińskiej). Specyfika niemieckiego państwa zakonnego i wynikające stąd konflikty wewnętrzne sprawiły, że Łotysze nie zostali do końca zgermanizowani i przetrwali jako naród do dziś, choć wpływ kultury niemieckiej i skandynawskiej jest silny.

W 1561 ziemie łotewskie zostały włączone do Litwy, a po unii lubelskiej stanowiły wspólną własność Rzeczypospolitej Obojga Narodów (Kurlandia i Semigalia jako lenno).

W latach od 1621 do 1629 część północna (Liwonia) została zdobyta przez Szwecję, pod której władzą pozostała do 1721.

W XVIII wieku kraj włączony został do Cesarstwa Rosyjskiego.

Podczas I wojny światowej od 1915 Kurlandia i Semigalia, a od początku 1918 całość terytorium znajdowała się pod okupacją niemiecką.

18 listopada 1918 w Rydze nastąpiło proklamowanie niepodległości. W latach 1918–1920 trwała wojna o niepodległość (łot. Latvijas brīvības cīņas), w której siły łotewskie przy wsparciu estońskim, brytyjskim i polskim walczyły przeciw oddziałom niemieckim, białoruskim i bolszewickim. W latach 1934–1940 Łotwa była rządzona autorytarnie przez Kārlisa Ulmanisa. W wyniku paktu Ribbentrop-Mołotow znalazła się w sowieckiej strefie wpływów.

Pod koniec 1939 nastąpiło utworzenie sowieckich baz wojskowych, a od czerwca 1940 trwała okupacja. 5 sierpnia 1940 Łotwa została formalnie włączona do ZSRR jako Łotewska SSR. W związku z falami brutalnych sowieckich represji po czerwcu 1940 wkroczenie wojsk niemieckich w lipcu 1941 spotkało się z pozytywnym przyjęciem ludności łotewskiej. W ramach okupacji niemieckiej Łotwa stała się Okręgiem Generalnym Łotwa (niem.Generalbezirk Lettland) Komisariatu Rzeszy Wschód (niem. Reichskommissariat Ostland). Na przełomie 1944 i 1945 większość obszaru kraju została zajęta przez Armię Czerwoną, jedynie w Kurlandii do maja 1945 broniło się znaczne zgrupowanie wojsk niemieckich i oddziałów łotewskich. Mimo ustanowienia po wojnie władzy sowieckiej i przeprowadzenia kolektywizacji na przełomie lat 40. i 50. XX w. działała silna antysowiecka partyzantka.

W okresie powojennym władze sowieckie przeprowadziły dość intensywne uprzemysłowienie kraju, a jednocześnie umieszczono na jego obszarze znaczne ilości wojsk – doprowadziło to do znacznego napływu na Łotwę Rosjan i ludności rosyjskojęzycznej.

Historia współczesna

W 1986 Łotwa brała udział w obradach Grupy „Helsinki”, podczas których unieważniono pakt Ribbentrop-Mołotow. Włączenie do ZSRR uznano za okupację. W 1988 powstał Łotewski Front Ludowy, a w 1989 – Łotewski Ruch Niepodległości Narodowej głoszący postulat wyjścia z ZSRR. W maju 1989 Rada Najwyższa uznała język łotewski za państwowy (zamiast rosyjskiego). 23 sierpnia 1989 mieszkańcy Łotwy wzięli udział w żywym łańcuchu Wilno–Tallinn, którego celem było wyrażenie sprzeciwu wobec ustaleń paktu Ribbentrop-Mołotow w 50 rocznicę jego podpisania. W grudniu 1989 pakt ten został oficjalnie potępiony. 27 lipca 1989 Rada Narodowa podjęła uchwałę o samodzielności gospodarczej Łotwy, a 28 lipca ogłosiła deklarację o suwerenności państwowej. 11 stycznia 1990 usunięto z konstytucji zapis o kierowniczej roli partii komunistycznej, a 12 stycznia przywrócono flagę narodową, hymn i godło. W dniach 18 marca – 29 kwietnia 1990 odbyły się wybory parlamentarne, w których zwyciężył Łotewski Front Ludowy; przewodniczącym Rady Narodowej został Anatolijs Gorbunovs. 4 maja 1990 podjęto decyzję o przywróceniu niepodległości i konstytucji z 1922 (jej obowiązywanie wstrzymano do czasu wprowadzenia poprawek i w praktyce wciąż obowiązywały zapisy z konstytucji z 1978, jednak tylko te, które nie kolidowały z normami z 1922). 20 stycznia 1991 siły OMON-u podjęły nieudaną próbę opanowania Rygi w celu zastąpienia urzędującego rządu prorosyjskim.

17 marca 1991 odbyło się referendum niepodległościowe, w którym społeczeństwo w 74% odpowiedziało TAK. 21 sierpnia 1991 ogłoszono wystąpienie z ZSRR. Rada Państwa ZSRR zaakceptowała tę decyzję 6 września. W tym też roku Łotwa została przyjęta do ONZ. W 1993 Łotewski Front Ludowy został zastąpiony u władzy przez centrowy Związek Łotewska Droga. 27 stycznia 1994 w pełni przywrócono konstytucję z 1922 (z poprawkami). W tym samym roku podpisano układ o wycofaniu wojsk rosyjskich z łotewskiego terytorium oraz zgłoszono wniosek o akces do NATO (Łotwa została przyjęta w 2003). Kryzys w bankowości doprowadził w 1995 do przedterminowych wyborów. W ich wyniku powstał słaby, składający się z 6 partii rząd, który upadł w 1998. Do władzy doszła wówczas prawicowa Partia Ludowa. W 2003 Łotwa opowiedziała się za przystąpieniem do Unii Europejskiej, co nastąpiło w 2004. 1 stycznia 2014 na Łotwie wprowadzono walutę euro.

Ustrój polityczny

Organem ustawodawczym jest jednoizbowy parlament – Sejm (Saeima), składający się ze 100 parlamentarzystów wybieranych na czteroletnią kadencję. Prezydent jest wybierany przez Sejm na kadencję trwającą cztery lata. Reprezentuje on państwo na arenie międzynarodowej, jest najwyższym zwierzchnikiem sił zbrojnych Łotwy, a także ma prawo powoływać i odwoływać ambasadorów oraz innych przedstawicieli państwa.

Organem wykonawczym jest Gabinet Ministrów (Ministru kabinets), składający się z premiera i ministrów przez niego powołanych. Premier wyznaczany jest przez prezydenta państwa. Gabinet Ministrów musi otrzymać wotum zaufania w Sejmie, jest przed nim także odpowiedzialny za swoje działania.

Ugrupowania polityczne mające reprezentację w parlamencie: „Jedność”, Centrum Zgody, Związek Zielonych i Rolników, O lepszą Łotwę i Zjednoczenie Narodowe Wszystko dla Łotwy! — Dla Ojczyzny i Wolności/Łotewski Narodowy Ruch Niepodległości.

Demografia

W wyniku włączenia Łotwy do ZSRR przesiedlono tam wielu Rosjan. Dziś większość Rosjan mieszkających na Łotwie nie zna języka łotewskiego, co powoduje, że Łotwa nie chce przyznać wielu z nich obywatelstwa. 18 lutego 2012 roku odbyło się w tym kraju referendum, w którym Łotysze mieli zdecydować o nadaniu rosyjskiemu statusu języka urzędowego, za takim rozwiązaniem opowiedziało się 24,88% głosujących. Premier Łotwy Valdis Dombrovskis apelował by jak najwięcej Łotyszy zagłosowało przeciwko uznaniu języka rosyjskiego drugim językiem urzędowym, z kolei mniejszość rosyjska chciała zwrócić uwagę na problem dyskryminacji Rosjan, którzy pomimo iż w niektórych okręgach stanowią ponad 40%, nie mogą korzystać ze swojego języka ojczystego w urzędach.

Średnia gęstość zaludnienia to 35,05 osób na km². W miastach mieszka około 71% ludności.

Według spisu ludności z 2011 i 2000 roku struktura narodowościowa/etniczna na Łotwie przedstawia się następująco:
Narodowość	Liczba w 2011 (w tys.)	Udział %	Różnica z 2000 r. (w tys.)	Liczba w 2000 (w tys.)	Udział %
Łotysze	1 284,2	62,1%	86,5	1 370,7	57,7%
Rosjanie	556,4	26,9%	146,8	703,2	29,6%
Białorusini	68,2	3,3%	29	97,2	4,1%
Ukraińcy	45,7	2,2%	17,9	63,6	2,7%
Polacy	44,8	2,2%	14,7	59,5	2,5%
Litwini	24,4	1,2%	9,0	33,4	1,4%
Romowie	6,5	0,3%	1,7	8,2	0,3%
Żydzi	6,4	0,3%	4	10,4	0,4%
Niemcy	3,0	0,1%	0,5	3,5	0,1%
Estończycy	2,0	0,1%	0,7	2,7	0,1%
Inni	26,3	1,3%	1,3	25,0	1,2%
Ludność ogółem	2 067,9	100%	309,5	2 377,4	100%

• Języki: łotewski (oficjalny), rosyjski, białoruski, polski, liwski, łatgalski i inne.
• Wyznania: luterańskie (głównie Łotysze z zachodniej i północnej części kraju), rzymskokatolickie (głównie Łotysze ze wschodniej części kraju, Polacy i Litwini), prawosławne (głównie Rosjanie, Białorusini i Ukraińcy).

Miasta Łotwy

	Miasto	Liczba mieszkańców (2004)	Kraina historyczna	Ryga Dyneburg
1	Ryga	735 241	Liwonia
2	Dyneburg	111 231	Łatgalia
3	Lipawa	86 476	Kurlandia
4	Jełgawa	66 088	Semigalia
5	Jurmała	55 452	Liwonia
6	Windawa	44 130	Kurlandia
7	Rzeżyca	37 223	Łatgalia
8	Valmiera	27 515	Liwonia
9	Jēkabpils	26 956	Semigalia/Łatgalia
10	Ogre	26 170	Liwonia

Religia

Religią dominującą na Łotwie jest protestantyzm (z wyjątkiem wschodniej cz. Łotwy, gdzie dominuje katolicyzm), ale tylko 7% Łotyszy praktykuje regularnie.

Główne wyznania w 2011 roku to:

• luteranizm – ok. 709 tys. (głównie Łotysze),
• katolicyzm – ok. 430 tys,
• prawosławie – 370 tys. (głównie Rosjanie),
• staroobrzędowcy – 34,5 tys.
• inne grupy wyznaniowe – ok. 30 tys., w tym baptyści – 6,9 tys, zielonoświątkowcy – 6,3 tys. (2 grupy), ewangeliczni chrześcijanie – 4,6 tys. (2 grupy), adwentyści dnia siódmego – 4,0 tys. i Świadkowie Jehowy – 2,3 tys.

Według danych Eurobarometru z 2005 roku 37% Łotyszy deklaruje wiarę w istnienie Boga, 49% wierzy, że istnieje jakaś siła wyższa, a tylko 10% nie wierzy w istnienie Boga, ducha czy innej „mocy”.

Podział administracyjny

Podział administracyjny Łotwy obowiązujący od 1 lipca 2009

1 lipca 2009 weszła w życie reforma administracyjna uchwalona 18 grudnia 2008. W wyniku tej reformy zniesiono jednostki administracyjne wszystkich szczebli wprowadzając w zamian 109 powiatów i 9 miast wydzielonych (jednostki te nie mają dalszego podziału wewnętrznego).

Łotwa składa się z czterech krain historycznych:

Krainy historyczne Łotwy

• Kurlandia
• Liwonia
• Łatgalia
• Semigalia

Gospodarka

Gospodarka łotewska była jedną z najszybciej rozwijających się w Unii Europejskiej. Wzrost PKB w 2007 wynosił ponad 10% W 2008 Łotwę nawiedził kryzys gospodarczy. Jeden z banków, Parex, ograniczył wypłaty z kont. PKB w trzecim kwartale 2008 r. skurczył się o 4,2%, a rząd został zmuszony do zaciągnięcia pożyczki w Międzynarodowym Funduszu Walutowym i Komisji Europejskiej. W pierwszym kwartale 2009 roku spadek PKB wyniósł 18%.

1 stycznia 2014 Łotwa przyjęła walutę euro.

Transport

Tablice rejestracyjne

Współczesna łotewska tablica rejestracyjna

Aizpute

Dyneburg

Ikšķile

Lipawa

Ryga

Windawa

Porty lotnicze na Łotwie

Nowe tablice rejestracyjne na Łotwie składają się z eurobandu z lewej strony, na którym znajduje się flaga UE, a niżej kod samochodowy Łotwy „LV”. Reszta to dwie czarne litery oznaczające serię tablicy rejestracyjnej, myślnik, i jedna do czterech cyfr (liczb mniejszych niż 1000 nie uzupełnia się do czterech cyfr poprzez dodanie z przodu odpowiedniej liczby zer).

Na starych tablicach z lewej strony znajdowała się flaga Łotwy, i kod samochodowy, a dalej dwie czarne litery oznaczające serię tablicy rejestracyjnej, myślnik, i cztery cyfry.

Za dodatkowy koszt są dostępne tablice rejestracyjne z dowolnym tekstem lub kombinacją cyfr.

Tablice rejestracyjne taksówek składają się z liter TX, myślnika i 1-4 cyfr umieszczonych na żółtym tle.

Turystyka

Łotwa jest krajem nizinnym, z licznymi wzniesieniami, oraz około 5000 jezior w większości polodowcowych. Słabo urozmaicony krajobraz, oraz także liczne źródła wód mineralnych predestynują Łotwę do stania się miejscem wypoczynku. Dużym atutem Łotwy jest długa linia brzegowa i nadbałtyckie plaże. Najsłynniejszym miastem wypoczynkowym jest otoczona wianuszkiem mniejszych ośrodków Jurmała, skąd można dopłynąć promem do innych portów nad Bałtykiem. Poza Rygą i Jurmałą wielu turystów odwiedza nieodległą od stolicy Siguldę, leżącą na skraju Parku Narodowego Gauja, gdzie podziwiać można: zamki, jaskinie, jeziora, starodrzew. Turyści chętnie odwiedzają także drugie miasto kraju, położony nad Dźwiną Dyneburg. W 2013 roku kraj ten odwiedziło 1,536 mln. turystów (7% więcej niż w roku poprzednim), generując dla niego przychody na poziomie 864 mln dolarów.

Kontrowersje

Na Łotwie około 40% mieszkańców stanowi ludność słowiańska (głównie rosyjska), która znalazła się tam w wyniku włączenia Łotwy przez ZSRR. Podobna sytuacja panuje w Estonii. Po odzyskaniu niepodległości – w 1991 Łotwa, podobnie jak Estonia (około 25% Rosjan), wprowadziła kontrowersyjne prawo, które nie przyznawało obywatelstwa wszystkim Rosjanom przywiezionym tam w czasach ZSRR, jak i wszystkim ich potomkom – nawet tam urodzonym, a obywatelstwo mogli oni uzyskać dopiero po zdaniu egzaminu z niesłowiańskiego i trudnego dla nich do nauczenia języka łotewskiego, którego zwykle nie znali.

Władze łotewskie stanęły na stanowisku zgodnym ze stosowanym powszechnie w Europie kontynentalnej ius sanguinis (tzw. prawo krwi), zgodnie z którym obywatelstwo jest dziedziczne, tj. obywatelstwo nabywają automatycznie dzieci osoby będącej obywatelem danego państwa. To samo prawo stosowane jest zresztą również w Polsce. Ponieważ osiedleńcy z czasów radzieckich nie nabyli nigdy obywatelstwa łotewskiego (posiadali obywatelstwo radzieckie), po wskrzeszeniu niepodległego państwa łotewskiego nie było zatem podstawy prawnej, aby przyznawać im automatycznie obywatelstwo łotewskie. Osoby takie zachowywały obywatelstwo radzieckie, a później mogły uzyskać obywatelstwo Federacji Rosyjskiej, która jest prawnym spadkobiercą Związku Radzieckiego.

Obecne władze łotewskie podejrzliwie patrzą na napływową ludność rosyjskojęzyczną z epoki radzieckiej, traktując ją jako potencjalną „piątą kolumnę”. Zdarza się, że łotewskie i rosyjskie dzieci w szkołach na Łotwie kontaktują się po angielsku. Łotwa jest przez Rosję oskarżana o łamanie praw człowieka ludności niełotewskiej. Ludność ta w dużej części pozbawiona jest praw wyborczych, co budzi kontrowersje nie tylko Federacji Rosyjskiej, ale także Rady Europy i Unii Europejskiej. Z prawie 650 tys. Rosjan żyjących na Łotwie, tylko 54% (stan na 2006 rok) uzyskało obywatelstwo łotewskie i prawa wyborcze, pozostali mają de facto status bezpaństwowca i w życiu codziennym posługują się paszportem bezpaństwowca (łot. Nepilsoņa pase, ang. Alien’s passport). Jeszcze do 2002 kandydaci na posłów i radnych musieli udowadniać swoją dobrą znajomość języka łotewskiego. Zgodnie z polityką językową na Łotwie pod koniec 2008 lista zawodów, dla wykonywania których konieczna jest znajomość języka łotewskiego została rozszerzona z 48 do 1200. Na liście znalazły się nawet takie zawody jak kominiarz, akrobata, ochroniarz, księgowy, kreślarz, striptizer. Opozycja twierdzi, że rozszerzając wymagania, władze zwalniają miejsca pracy dla Łotyszy kosztem mniejszości narodowych. Zarzuty wobec Łotwy dotyczą też braku zwalczania narastających tendencji faszystowskich w kraju.

Wśród zamieszkałych na Łotwie Polaków, 12 432 osoby (tj. 3,4% wszystkich nie-obywateli i 1/4 ogółu Polaków na Łotwie) posiadały w 2009 r. status nie-obywatela. Były to osoby które osiedliły się na Łotwie po II w.ś.

Galeria

• 

  Ryga

• 

  Ryga

• 

  Jurmała

• 

  Dyneburg (Daugavpils)

• 

  Dom Bractwa Czarnogłowych w Rydze

• 

  Dom Holenderski w Rydze

• 

  Katedra Protestancka w Rydze

• 

  Jeden z placów Rygi

• 

  Ryska akademia sztuki

• 

  Kościół protestancki w Rezekne

• 

  Plaża w Jurmale

• 

  Ruiny zamku krzyżackiego w Turaidzie

Zobacz też

• Bank Łotwy
• władze Łotwy na emigracji (1945-1990)
• Polacy na Łotwie

Linki zewnętrzne

 Wikimedia Atlas: Łotwa – wikiatlas z mapami w Wikimedia Commons

• Kancelaria prezydenta Łotwy
• Gabinet Ministrów
• Parlament Łotwy – Saeima