Hallo lieve mensen! We waren er nog niet helemaal. Want Marseille bereiken was nooit het enige doel van deze reis. Door vanuit een ander perspectief te kijken naar mijn wereld, hoopte ik onderweg iets te vinden wat ik thuis niet meer zag. En nee, nee, dat was niet mezelf. Dus voor we definitief afscheid nemen, eerst nog even dit: De Conclusie.
Lees verder›
De laatste nacht was ook meteen de meest verschrikkelijke van deze hele reis. Aangezien ik had bedacht dat ik voor het allemaal voorbij was per se nog een nachtje in het wild moest slapen. Zonder tent, onder de sterren en …
Lees verder›
Ik had gehoopt dat er vanzelf een oplossing voor Robin uit de lucht kwam vallen, dat ik iemand zou ontmoeten die hem harder nodig had dan ik. Maar de oplossing kwam niet. Na een paar uur slaap werd ik wakker …
Lees verder›
Ik ontmoette hem tussen de laptoppende jeugd in de jeugdherberg van Aix en Provence. Ik was niet uit op avontuur, het plan was om mijn moeder te skypen en daarna naar bed te gaan. Maar Benjamin kwam aan mijn tafeltje zitten, vroeg wat ik hier deed en riep toen: “Wow, are you crazy?!”
Lees verder›
Het waren de vogeltjes die me wakker floten, waardoor ik begreep dat ik nog een dagje langer in de abdij wilde blijven, ook al was dit de dag dat Anne-Wil vertrok.…
Lees verder›
Ooit lang geleden, bijna tien jaar, stond ik, randstedelijke puber, halverwege een rotswand naast de Dogon-vallei in Mali, en vertelde de jongen met wie ik was me dat er eerder die dag Chimpansees hadden gezeten op de plek waar ik nu stond. Ik had nooit begrepen waarom mensen op tv moesten huilen als ze tijdens een safari olifanten zagen, tot dat moment. Want ook al zaten ze er nu niet, de chimpansees, dat ze er hadden gezeten betekende genoeg.
Lees verder›
Marcel Chauvin overleed vijftien jaar geleden, hij was de laatste verhalenverteller van Malaucène. Zijn verhalen leerde hij ooit van zijn buurman. Hij vertelde ze in de winter, wanneer er weinig werk was op het land en het vroeg donker werd. …
Lees verder›
We nemen plaats tussen de boeken, Paul Peyre achter een bureau, wij op twee lagere fauteuils daarvoor. In precies zo’n studeerkamer als waarvan ik altijd heb gedroomd. Op de tweede verdieping van een oud huis, achter een grote tuin, aan …
Lees verder›
Vele wegen leiden naar Marseille, en toch geloof ik dat maar een route de juiste is. Want de route naar Marseille is niet het enige wat we zoeken, antwoorden zoeken we ook. Om straks als deze reis voorbij is mee terug te nemen naar huis, dat was waarom we aan deze reis begonnen.
Lees verder›
O ja, ik ontdekte hem zodra ik wakker werd: de grote, grijze, dreigende hemel boven mijn tentje. Vlak nadat Johannes en ik wegfietsten van onze kampeerplek brak hij open. Wat me vervulde met vreugde, want dit betekende dat ik eindelijk …
Lees verder›
Hoe dichter we bij Marseille komen, hoe minder ik mijn kleren was, hoe meer ik stink, hoe minder ik slaap en hoe hoger de frequentie lijkt waarin de dingen elkaar opvolgen. De ene magische, overdonderende gebeurtenis is nog niet afgelopen, wanneer de volgende begint.
Lees verder›
Lachend froetsten we, Rosie en ik, over het pad dat Hélène en Jean-Marc ons hadden gewezen, terug naar Monteverde en vanaf daar terug naar Valence. Van de berg af dit keer, met wind mee. Over kiezelstenen, wat best een beetje griezelig was.
Lees verder›
