ناسا
مختصات: ۳۸°۵۲′۵۹″ شمالی ۷۷°۰′۵۹″ غربی / ۳۸.۸۸۳۰۶° شمالی ۷۷.۰۱۶۳۹° غربی
ناسا NASA |
|
---|---|
مهر ناسا | |
نشان ناسا | |
اطلاعات کلی سازمان | |
بنیادگذاری | ۲۹ ژوئیه ۱۹۵۸[۱] |
سازمان پیش | کمیتهٔ رایزنی ملی هوانوردی آمریکا (ناکا)[۲] |
حوزهٔ قدرت | نظام فدرالی ایالات متحده آمریکا |
ستاد | واشینگتن، دی. سی. ۳۸°۵۲′۵۹″ شمالی ۷۷°۰′۵۹″ غربی / ۳۸.۸۸۳۰۶° شمالی ۷۷.۰۱۶۳۹° غربی |
شعار | برای منفعت همگانی[۳] |
کارمندان | ۱۸٬۰۰۰+ (۱ اکتبر ۲۰۱۳)[۴] |
بودجهٔ سالانه | ۱۷.۶۴۷ میلیارد دلار آمریکا (۲۰۱۴)[۵] |
عالیترین مقامان سازمان | چارلز بولدن، مدیر ناسا[۶] داوا نیومن، معاون مدیر ناسا[۷] |
وبگاه | |
nasa.gov |
ادارهٔ ملی هوانوردی و فضایی (به انگلیسی: National Aeronautics and Space Administration) یا سازمان ملی هوانوردی و فضایی (به انگلیسی: National Aeronautics and Space Agency) به اختصار ناسا (به انگلیسی: NASA) سازمان فضایی ملی ایالات متحدهٔ آمریکا است. در زمان جنگ سرد و پس از پرتاب ماهوارهٔ اسپوتنیک-۱ توسط اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی به فضا، آمریکا به فکر ایجاد سازمان فضایی ملی خود افتاد و ناسا در ۲۹ ژوئیهٔ ۱۹۵۸ با امضای رئیسجمهور وقت دوایت آیزنهاور جای کمیتهٔ رایزنی ملی هوانوردی آمریکا (ناکا) را گرفت و بنیادگذاریشد. توماس کیت گلنان به عنوان نخستین مدیر ناسا و هیو لاتیمر درایدن به عنوان معاون او برگزیدهشد و فعالیت رسمی ناسا از ۱ اکتبر ۱۹۵۸ آغاز شد. نخستین ماهوارهٔ فضایی ناسا نیز اکسپلورر ۱ بود.
ناسا کار خود را با نورث امریکن ایکس-۱۵ آغاز کرد و هشت خلبان در این پروژه توانستند خود را به زیر مدار زمین برسانند. در ۱۲ آوریل ۱۹۶۲، یوری گاگارین اهل شوروی با فضاپیمای وستوک-۱ به فضا پرتابشد و تبدیل به نخستین انسان فضانورد جهان شد. حدود یک ماه بعد در ۵ مه، آلن شپارد با مرکوری-رادستون ۳ از پروژهٔ مرکوری به فضا پرتابشد و تبدیل به نخستین فضانورد آمریکایی شد. در ۲۰ فوریهٔ ۱۹۶۲، جان گلن با مرکوری-اطلس ۶ به فضا پرتابشد و در کمتر از ۵ ساعت، ۳ بار پیرامون کرهٔ زمین گردید و تبدیل به نخستین آمریکایی شد که پیرامون زمین میگردد. پروژهٔ جمینای نیز دستاوردهایی مانند نخستین مانور مداری، اتصال و پهلوگیری فضاپیما و نخستین راهپیمایی فضایی آمریکا به همراه داشت.
پس از پروژهٔ جمینای، ناسا پروژهٔ آپولو را راهاندازی کرد که این پروژه یکی از شناختهشدهترین پروژههای علمی تاریخ آمریکا و جهان بودهاست. در ۲۱ ژوئیهٔ ۱۹۶۹، نیل آرمسترانگ و باز آلدرین در طول مأموریت آپولو ۱۱ بر کرهٔ ماه گام نهادند و تبدیل به نخستین انسانهایی شدند که بر ماه گام بر میدارند. طی پروژهٔ آپولو، ۱۲ فضانورد مرد بر ماه گام نهادند. پس از مأموریت آپولو ۱۷ که بازپسین سفر بشر به ماه بود، دیگر پای هیچ انسانی به ماه نرسید. اسکایلب نخستین ایستگاه فضایی آمریکا بود و ایستگاهی ملی بود. در سال ۱۹۷۵، ناسا و سازمان فضایی فدرال روسیه پروژهای مشترک به نام پروژهٔ آزمایشی آپولو–سایوز انجامدادند که این پروژه نخستین مأموریت فضایی بینالمللی بود. از سال ۱۹۸۱ تا ۲۰۱۱، ناسا پروژهای به نام برنامه شاتلهای فضایی را اجرا کرد و این پروژه شامل ۱۳۵ پرواز فضایی بود و فاجعههای چلنجر و کلمبیا را هم به همراه داشت. ناسا در ایستگاه فضایی بینالمللی مشارکت دارد. به غیر از ناسا، ۱۵ عضو دیگر که ۱۱ عضو از آنها اعضای سازمان فضایی اروپا هستند، در این پروژهٔ بینالمللی مشارکت دارند. علاوه بر فضاپیماهای سرنشیندار، ناسا فضاپیماهای بدون سرنشینی را نیز مانند نیوهورایزنز و مریخنورد کنجکاوی به فضا پرتاب کردهاست.
مدیر ناسا بالاترین شخص تصمیمگیرندهٔ این سازمان است. مدیر کنونی ناسا چارلز بولدن و معاون او لری گارور است. ناسا دارای ۱۲ مرکز مانند مرکز فرماندهی ناسا و مرکز پژوهشی ایمز است. میزان بودجهٔ سالانهٔ ناسا سیر صعودی دارد. درصد این بودجه از بودجهٔ نظام فدرالی ایالات متحدهٔ آمریکا در سال ۱۹۶۶ به اوج خود و به عدد ۴٫۴۱ رسید.
محتویات
- ۱ بنیادگذاری سازمان
- ۲ پروازهای فضایی
- ۲.۱ نورث امریکن ایکس-۱۵ (۱۹۶۸–۱۹۵۹)
- ۲.۲ پروژهٔ مرکوری (۱۹۶۳-۱۹۵۹)
- ۲.۳ پروژهٔ سوها (۱۹۶۶–۱۹۶۲)
- ۲.۴ پروژهٔ آپولو (۱۹۷۲-۱۹۶۱)
- ۲.۵ اسکایلب (۱۹۷۹-۱۹۶۵)
- ۲.۶ پروژهٔ آزمایشی آپولو–سایوز (۱۹۷۵-۱۹۷۲)
- ۲.۷ پروژهٔ شاتل فضایی (۲۰۱۱-۱۹۷۲)
- ۲.۸ ایستگاه فضایی بینالمللی (۱۹۹۸-تاکنون)
- ۲.۹ پروژههای بدون سرنشین (۱۹۵۸-تاکنون)
- ۲.۱۰ فعالیتهای اخیر
- ۳ مدیریت
- ۴ امکانات
- ۵ بودجه
- ۶ جستارهای وابسته
- ۷ پانویس
- ۸ پیوند به بیرون
بنیادگذاری سازمان[ویرایش]
نیروی محرکهای که آمریکا را به سمت تشکیل ناسا هولداد، پرتاب ماهوارهٔ اسپوتنیک-۱ در ۴ اکتبر ۱۹۵۷ به فضا بود. در آن زمان کشورها (آمریکا، روسیه و همپیمانان هر دو کشور) درگیر جنگ سرد و در آرزوی برتری جهانی نسبت به کشور دیگر بودند. پرتاب اسپوتنیک-۱ و مسائلی دیگر منجر شد که آمریکا به فکر ایجاد سازمانی مانند بنیاد ملی علوم، کمیسیون انرژی اتمی ایالات متحده آمریکا و کمیتهٔ رایزنی ملی هوانوردی آمریکا بیفتد. در ۲۵ نوامبر ۱۹۵۷، سناتور لیندون بینز جانسون جلساتی مبنی بر فضانوردی و فعالیتهای موشکی آغاز کرد. این جلسات منجر بر این شد که مجلس سنای ایالات متحده آمریکا در ۶ فوریهٔ ۱۹۵۸ کمیتهای در مورد فضا و هوانوردی و با هدف تشکیل یک سازمان فضایی به ریاست لیندون جانسون تشکیلدهد. از سوی دیگر، کنگره ایالات متحده آمریکا قصد داشت که جان ویلیام مککورمک را به ریاست سازمان فضایی آمریکا برساند.[۱]
در ۲ آوریل ۱۹۵۹، رئیسجمهور وقت دوایت آیزنهاور پیشنویس قانون تأسیس «سازمان ملی هوانوردی و فضایی» (به انگلیسی: National Aeronautics and Space Agency) را به کنگره آمریکا فرستاد. اما این نام به دستور آیلین گالووی به «مدیریت ملی هوانوردی و فضایی» (به انگلیسی: National Aeronautics and Space Administration) تغییر یافت. آیلین گالووی بر این باور بود که بسیاری از سازمانها به مدیر نیاز دارند و واگذار کردن این سازمان به یک «مدیر» و تغییر نام به «مدیریت» میتواند قدرت بیشتری به مدیر سازمان بدهد. کنگره آمریکا پس از جلسات بهار سال ۱۹۵۸، قانون تأسیس سازمان را به تصویب رساند و رئیسجمهور آیزنهاور قانون تأسیس این سازمان را در ۲۹ ژوئیهٔ ۱۹۵۹ امضا کرد. با این که پنداشته میشد که هیو لاتیمر درایدن (رئیس سازمان رایزنی ملی هوانوردی آمریکا) به عنوان مدیر ناسا منصوب خواهد شد، اما سه هفته بعد در ۱۹ اوت ۱۹۵۸، توماس کیت گلنان به عنوان مدیر ناسا و هیو لاتیمر درایدن به عنوان معاون مدیر ناسا برگزیدهشدند و در کاخ سفید سوگند یاد کردند. سرانجام فعالیت رسمی ناسا در ۱ اکتبر ۱۹۵۸ آغاز شد.[۱]
پروازهای فضایی[ویرایش]
نورث امریکن ایکس-۱۵ (۱۹۶۸–۱۹۵۹)[ویرایش]
نورث امریکن ایکس-۱۵ هواپیمایی آزمایشی بود که بدنهٔ آن از تیتانیم سیاه ساخته شدهبود. نوار زرد رنگ ناسا روی دم آن و ستاره و میلههای ملی ایالات متحده آمریکا روی بالهای آن وجود داشت و نام نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا (به انگلیسی: U.S. AIR FORCE) در دو طرف بدنهٔ آن نوشته شدهبود. این هواپیما در سال ۱۹۵۹ توسط نورث امریکن اوییشن ساختهشد. پهنا و ارتفاع آن به ترتیب ۱۵/۵ متر (۵۱ فوت) و ۴ متر (۱۳ فوت) و همچنین پهنای بال آن ۶/۷ متر (۲۲ فوت) و وزن ناخالص آن ۱۷٬۲۳۷ کیلوگرم (۳۸٬۰۰۰ پوند) بود.[۸]
هشت خلبان از دوازده خلبان این هواپیما توانستند خود را به فضای زیر مدار زمین برسانند و با سرعت بیش از ۶ ماخ پرواز کنند.[۹] ایکس-۱۵ نخستین وسیلهٔ نقلیهای بود که توانست با سرعت مافوق صوت (بیشتر از ۵ ماخ) پرواز کند. این هواپیما پنجمین وسیلهٔ نقلیهٔ سریع با بیشترین سرعت آن ۷٬۲۷۴ کیلومتر بر ساعت (۴٬۵۲۰ مایل بر ساعت) است و تا ارتفاع ۱۰۸ کیلومتر (۶۷ مایل) بالاتر از سطح زمین رسیدهاست.[۱۰] ایکس-۱۵ اکنون در موزهٔ ملی هوافضای اسمیتسونین در واشینگتن، دی. سی. قرار دارد.[۸]
پروژهٔ مرکوری (۱۹۶۳-۱۹۵۹)[ویرایش]
پروژهٔ مرکوری نخستین مأموریت فضایی سرنشیندار ناسا بود.[۱۱][۱۲] پروازهای فضایی مرکوری به طور کلی شامل دو دسته بود: «فضاپیماهای رادستون» برای پروازهای زیر مداری و «فضاپیماهای اطلس» برای پروازهای مداری طراحی شدهبودند.[۱۳] در آن زمان، رقابت فضایی میان ایالات متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی بود.[۱۴] در ۱۲ آوریل ۱۹۶۱، یوری گاگارین با فضاپیمای وستوک-۱ به فضا پرتابشد و تبدیل به نخستین انسانی شد که به مدار زمین رسیدهاست.[۱۵] تنها حدود یک ماه بعد در ۵ مه، آلن شپارد با فضاپیمای مرکوری-رادستون ۳ به فضا پرتابشد و به ارتفاع ۱۸۷ کیلومتر (۱۱۶ مایل) رسید و حدود ۱۵ دقیقه در فضا پرواز کرد و تبدیل به نخستین آمریکایی شد که به فضا رسیدهاست.[۱۴]
در ۲۰ فوریهٔ ۱۹۶۲، جان گلن با فضاپیمای مرکوری-اطلس ۶ به فضا پرتابشد و ۲۶۵ کیلومتر از سطح زمین فاصله گرفت. او در کمتر از پنج ساعت، سه بار با فضاپیما پیرامون زمین گردید و تبدیل به نخستین آمریکایی شد که پیرامون زمین میگردد. با این پرواز فضایی، پروژهٔ مرکوری به هدف اصلی خود، یعنی پرواز مداری رسید.[۱۶]
پروژهٔ سوها (۱۹۶۶–۱۹۶۲)[ویرایش]
جمینای یکی از پروژههای ناسا بود که هدف اصلی آن آزمودن تجهیزات و روشهای مأموریت و آموزش فضانوردان برای مأموریتهای آیندهٔ پلوتو بود. از اهداف کلی این پروژه میتوان به پروازهای طولانی مدت (از ۵ تا ساعت تا ۱۴ روز)، آزمایش توانایی مانور فضاپیما، اتصال و پهلوگیری فضاپیماها در مدار زمین و آزمودن عملیات فضایی خارج از فضاپیما اشاره نمود. این پروژه که پل ارتباطی میان پروژههای مرکوری و آپولو بود، شامل ۱۲ فضاپیما میشد که ۲ تا از آنها بدون سرنشین بود. برای این پروژه حدود ۱/۲۸ میلیارد دلار هزینهشد.[۱۷]
جمینای ۳ که حامل دو فضانورد به نامهای گاس گریسوم و جان یانگ بود، نخستین فضاپیمایی بود که مانور مداری انجامداد. علاوه بر این، جمینای ۳ نخستین فضاپیمای سرنشیندار جمینای بود.[۱۸] جیمز مکدیویت و ادوارد هیگینز ویت که فضانوردان جمینای ۴ (پرتاب: ۳ ژوئن ۱۹۶۵، فرود: ۷ ژوئن ۱۹۶۵) بودند، نخستین راهپیمایی فضایی آمریکا را انجامدادند.[۱۹] در حالی که پیش از آن در ۱۸ مارس ۱۹۶۵، فضاپیمای وسخود-۲ به فرماندهی پاول بلیایف و خلبانی الکسی لئونوف به فضا پرتابشد و لئونوف به مدت ۱۰ دقیقه راهپیمایی فضایی کرد و نخستین راهپیمایی فضایی بشر به وقوع پیوست.[۲۰]
پروژهٔ آپولو (۱۹۷۲-۱۹۶۱)[ویرایش]
پروژهٔ آپولو یکی از معروفترین مأموریتهای علمی تاریخ آمریکا و جهان بود که طی آن ۱۲ انسان با ۶ فضاپیما (آپولو ۱۱: نیل آرمسترانگ و باز آلدرین، آپولو ۱۲: پیت کنراد و آلن بین، آپولو ۱۴: آلن شپارد و ادگار میچل، آپولو ۱۵: دیوید اسکات و جیمز بنسن اروین، آپولو ۱۶: جان یانگ و چارلز دوک، آپولو ۱۷: یوجین کرنان و هریسون اشمیت) بر کرهٔ ماه گام نهادند. همهٔ فضاپیماهای این پروژه با موشک ساترن ۵ از پایگاه فضایی کندی به فضا پرتاب میشدند. این ۱۲ مرد که میان سالهای ۱۹۶۹ و ۱۹۷۲ بر ماه گام نهادند، بیش از ۱/۳ تُن از سنگهای ماه را به زمین آوردند. در طول این پروژه، ابتدا طی ۲٫۵ دقیقه، فشاری ۷٫۶ میلیون پوندی بر فضاپیما وارد میشد تا فضاپیما با سرعت ۹٬۶۰۰ کیلومتر بر ساعت (۶٬۰۰۰ مایل بر ساعت)، ۶۵ کیلومتر (۴۰ مایل) از سطح دریا فاصله بگیرد. هزینهٔ پروژهٔ آپولو در کل ۲۰٬۴۴۳٬۶۰۰٬۰۰۰ دلار بود.[۲۲]
آپولو ۸ دومین پرواز سرنشیندار آپولو و نخستین پرواز آپولو با استفاده از موشک ساترن بود. این مأموریت نخستین مأموریت فضایی در نزدیکی ماه و ادامهٔ برنامهٔ توسعهٔ قابلیت فرود بر ماه بود.[۲۳] سرانجام، فضاپیمای آپولو ۱۱ در ۲۰ ژوئیهٔ ۱۹۶۹ بر کرهٔ ماه فرود آمد. آپولو ۱۱ پیش از فرود بر ماه، جدا شد و آرمسترانگ و آلدرین درون گردونهٔ ماهنشین آپولو رفتند و مایکل کالینز درون گردونهٔ فرماندهی و خدمات آپولو ماند و پایش به ماه نرسید.[۲۴] سپس در ۲۱ ژوئیهٔ ۱۹۶۹، آرمسترانگ برای نخستین بار بر کرهٔ ماه گام نهاد و پس از او آلدرین بر این کره گام نهاد و آرمسترانگ و آلدرین به ترتیب نخستین انسانهایی شدند که بر ماه گام میگذارند.[۲۵]
آپولو ۱۲ نیز مانند آپولو ۱۱ موفقیتآمیز بود و طی آن پیت کنراد و آلن بین بر ماه گام نهادند.[۲۶] اما آپولو ۱۳ که حامل سه فضانورد به نامهای جیم لوول، جک اسویگرت و کن متینگلی بود، نتوانست به ماه برسد. فضانوردان در شب ۱۳ آوریل در حالی که ۳۲۲٬۰۰۰ کیلومتر (۲۰۰٬۰۰۰ مایل) از زمین فاصله داشتند و در نزدیکی کرهٔ ماه بودند، فضاپیما هشدار داد که فشار مخزن هیدروژن کم است. سرانجام فضانوردان وادار شدند که به کرهٔ زمین بازگردند.[۲۷] اما مأموریتهای بعدی آپولو از آپولو ۱۴ تا آپولو ۱۷ همگی موفقیتآمیز بودند و در این ۴ مأموریت، ۸ نفر بر ماه گام نهادند. مأموریتهای آپولو ۱۵، ۱۶ و ۱۷ اطلاعات مهمی دربارهٔ ویژگیهای زمینشناسی ارائه کردند و این اطلاعات موجب شکلگیری نظریههایی دربارهٔ تشکیل هسته، گوشته و پوستهٔ کرهٔ ماه شد. آپولو ١٧ ششمین و بازپسین باری بود که در طول آن انسان بر ماه گام نهاد و پس از آن، تاکنون گام هیچ انسان دیگری به ماه نرسیدهاست.[۲۲]
اسکایلب (۱۹۷۹-۱۹۶۵)[ویرایش]
اسکایلب نخستین ایستگاه فضایی آمریکا بود. این مدارگرد بزرگ بدون سرنشین که بالای آخرین موشک ساترن ۵ ناسا نصب شدهبود، در ۱۴ مه ۱۹۷۳ به فضا پرتابشد. نخستین بار سه سرنشین پروژهٔ آپولو درون این ایستگاه فضایی، آزمایشهای علمی پیشگامانهای (حدود ۳۰۰ آزمایش) به مدت ۱۷۱ روز از ماه مه ۱۹۷۳ تا فوریهٔ ۱۹۷۴ انجامدادند. این پروژه راه را برای پروازهای طولانیمدت بشر و طراحی و پرتاب ایستگاه فضایی بینالمللی هموار کرد. درون اسکایلب به اندازهٔ یک خانهٔ سه خوابه و بسیار بزرگتر از کپسول کوچک آپولو بود. پهنای این ایستگاه ۲۶/۳ متر (۸۶/۳ فوت) و قطر آن ۷/۴ متر (۲۴/۳ فوت) بود و وزن آن ۷۷ تُن (۱۶۹٬۹۵۰ پوند) بود.[۲۸]
دومین گروه فضانوردان اسکایلب به رهبری آلن بین که پیش از آن بر ماه گام نهادهبود، به این ایستگاه رفتند. به غیر از دو گروه نخست و دوم، گروه سوم فضانوردان نیز به اسکایلب رفتند و این پروژه در کل سه گروه فضانورد داشت. سرانجام در ۱۱ ژوئیهٔ ۱۹۷۹، اسکایلب دچار یک مشکل شد و ناسا کوشید تا به بهترین شکل اسکایلب را روی زمین فرود بیاورد. اما در اثر یک اشتباه ریاضیاتی، قطعات اسکایلب در استرالیا سقوطکرد، اما هیچکسی آسیب ندید. پایان کار اسکایلب موجب توقف ناسا در پروازهای فضایی طولانیمدت شد.[۲۹]
پروژهٔ آزمایشی آپولو–سایوز (۱۹۷۵-۱۹۷۲)[ویرایش]
پروژهٔ آزمایشی آپولو–سایوز نخستین پرواز فضایی بود که دو کشور با فضاپیماهای ملی خود در آن شرکت کردند. به طوری که آمریکا یک گردونهٔ فرماندهی آپولو و شوروی یک فضاپیمای سایوز را برای این پرواز فضایی بینالمللی به کار بردند.[۳۰]
این پروژه بازپسین باری بود که ناسا از فضاپیمای آپولو استفادهکرد. تلاش مشترک میان دو قدرت بزرگ فضایی جهان بر اساس امضای توافقنامهای در سال ۱۹۷۲ انجامشد و منجر به انجام پروژههای مشترک آینده مانند پروژهٔ شاتل-میر و ایستگاه فضایی بینالمللی شد.[۳۱]
پروژهٔ آپولو–سایوز از پایگاه فضایی بایکونور در قزاقستان آغاز شد و سایوز ۱۹ حامل سه فضانورد به نامهای الکسی لئونوف و والری کوباسوف در ۱۵ ژوئیهٔ ۱۹۷۵ ساعت ۸:۲۰ به منطقهٔ زمانی شرقی از این پایگاه فضایی به فضا پرتابشد. چند ساعت بعد، آپولو حامل سه فضانورد به نامهای توماس استافورد، ونس براند و دیک اسلایتون در ساعت ۱۵:۵۰ از پایگاه فضایی کندی به فضا پرتابشد. دو فضاپیما چند بار در فضا پهلو گرفتند و سایوز ۱۹ در ۲۱ ژوئیه و آپولو در ۲۴ ژوئیه در اقیانوس آرام فرود آمد.[۳۲]
پروژهٔ شاتل فضایی (۲۰۱۱-۱۹۷۲)[ویرایش]
شاتلهای فضایی، فضاپیماهایی بودند که عمدتاً قابلیت استفادهٔ مجدد داشتند و با موشک به مدار زمین پرتاب میشدند و مردم و کالاها را حمل و نقل میکردند. نام رسمی این پروژه، «سیستم حمل و نقل فضایی» (به انگلیسی: Space Transportation System) و مخفف آن «استیاس» (به انگلیسی: STS) است.[۳۳] نخستین شاتل فضایی، شاتل کلمبیادر پرواز استیاس-۱ بود که در ۱۲ آوریل ۱۹۸۱ به فضاپرتابشد.[۳۴]
شاتلهای فضایی از سه جزء یا بخش ساخته شدهاند: دو موشک سوخت جامد برای پرتابشدن شاتل، مخزن سوخت خارجی که سوخت را برای پرتابشدن شاتل حمل میکند و مدارگردکه فضانوردان و بارها را حمل میکند. مدارگرد شامل سه موتور است که پشت بدنهٔ شاتل قرار دارد که پهنای هر موتور ۴/۳ متر (۱۴ فوت)، قطر آن ۳/۲ متر (۷/۵ فوت) و وزن آن حدود ۳٬۰۳۹ (۶٬۷۰۰ پوند) است. این موتورها هیدروژن و اکسیژن مایع را میسوزانند که این سوخت به نسبت ۶ به ۱ در مخزن خارجی ذخیره میشود.[۳۵] شاتلها میتوانند تا حداکثر ۲۴٬۴۰۰ کیلوگرم (۵۳٬۷۹۳ پوند) بار را حملکنند.[۳۶]
در سال ۱۹۷۳، ناسا پیشبینی میکرد که نیاز به ۶ گردونه (ماژول) داشتهباشد. در آن زمان، سازمان فضایی اروپا یک گردونه به ناسا هدیهکرد و در عوض از ناسا خواست که به دانشمندان خود (سازمان فضایی اروپا) فرصتدهد تا در مراسم افتتاحیه با شاتل پرواز کنند. به این سیستم که گردونه ساختهٔ سازمان فضایی اروپا است و توسط شاتلها حمل میشود، آزمایشگاه فضایی میگویند. ناسا از سال ۱۹۸۳ تا سال ۱۹۹۸ از گردونههای سازمان فضایی اروپا در ۱۶ مأموریت شاتل فضایی خود استفادهکرد.[۳۷] در دسامبر ۱۹۹۳، تلسکوپ فضایی هابل مشکلات نوری پیدا کرد که توسط شاتل فضایی برطرفشد.[۳۸]
در ژوئیهٔ ۱۹۹۲، ناسا و سازمان فضایی فدرال روسیه نخستین بار بر سر اتصال شاتل فضایی و ایستگاه فضایی میر به توافق رسیدند. هدف این برنامه تقویت همکاری ناسا و سازمان فضایی اروپا و به اشتراکگذاری تجربیات پروازهای طولانیمدت میان روسیهو ایالات متحدهٔ آمریکا بود. نخستین پرتاب برنامهٔ شاتل–میر در سال ۱۹۹۵ انجامشد. فضانوردان ناسا در طول این برنامه بیش از ۱٬۰۰۰ روز در فضا به سر بردند.[۳۹]
در ۲۸ ژانویهٔ ۱۹۸۶، شاتل فضایی چلنجر برای دهمین بار به فضا پرتابشد و ۷۳ ثانیه پس از پرتاب، منفجر شد و ۷ فضانورد آن جان باختند.[۴۰] در ۱ فوریهٔ ۲۰۰۳ نیز شاتل فضایی کلمبیا که در حال بازگشت به زمین بود، در جو زمین منفجر شد و ۷ فضانورد آن جان باختند.[۴۱] شاتل فضایی در کل شامل ۱۳۵ پرواز فضایی بود که بازپسین آن استیاس-۱۳۵ با شاتل فضایی آتلانتیس بود که در ۸ ژوئیهٔ ۲۰۱۱ به فضا پرتابشد.[۳۳]
ایستگاه فضایی بینالمللی (۱۹۹۸-تاکنون)[ویرایش]
ایستگاه فضایی بینالمللی (به انگلیسی: Intertanional Space Station) به صورت مخفف «آیاساس» (به انگلیسی: ISS) پیچیدهترین مجموعهٔ علمی بینالمللی در تاریخ بشریت و بزرگترین سازهای است که بشر تاکنون در فضا جا دادهاست. این سازهٔ بزرگ آزمایشگاهی برای فناوریهای جدید و سازهای برای رصدهای نجومی، زمینشناسی و زیستمحیطی است. ایستگاه فضایی بینالمللی در ارتفاع متوسط ۴۰۰ کیلومتر (۲۴۸ مایل) بالاتر از سطح زمین قرار دارد و در هر ۹۰ دقیقه کرهٔ زمین را با سرعت ۲۸٬۰۰۰ کیلومتر بر ساعت (۱۷٬۵۰۰ مایل بر ساعت) دور میزند. این ایستگاه فضایی در هر روز فاصلهٔ رفت و برگشت میان کرهٔ زمین و ماه را در فضا میپیماید.[۴۲]
پروژهٔ ایستگاه فضایی بینالمللی با تلاش آمریکا آغاز شد. اما مدتها بود که ساخت ایستگاه به دلیل مشکلات مالی و فنی به تعویق افتادهبود. سرانجام رونالد ریگان (رئیسجمهور وقت ایالات متحدهٔ آمریکا) به ناسا اجازهٔ ساخت ایستگاهی را داد که «ایستگاه فضایی آزادی» نامداشت و ناسا باید طی ۱۰ سال ساخت این ایستگاه فضایی را به پایان میرساند. این ایستگاه در سال ۱۹۹۰ به «ایستگاه فضایی بینالمللی» تغییر نام داد. در سال ۱۹۹۳، ایالات متحده و روسیه توافقکردند که ایستگاههای فضایی جداگانهٔ خود را با هم ادغامکنند و ایستگاه فضایی یکپارچهای پدید آورند و مشارکتهای سازمان فضایی اروپا و آژانس کاوشهای هوافضای ژاپن را نیز در آن بگنجانند. مأموریت ایستگاه فضایی بینالمللی با پرتاب گردونهٔ کنترل فضاپیمای زریا از روسیه در ۲۰ نوامبر ۱۹۹۸ آغاز شد. اکنون علاوه بر ناسا، سازمان فضایی فدرال روسیه و ژاپن و ۱۱ عضو سازمان فضایی اروپا، آژانس فضایی کانادا و آژانس فضایی برزیل نیز در ساخت ایستگاه فضایی بینالمللی مشارکت دارند.[۴۳]
فضانوردان و تجهیزات با پرتاب شاتلهای آمریکا، فضاپیمای سایوز روسیه و فضاپیماهای پیشرفته به ایستگاه فضایی بینالمللی میرسند و در آنجا به طور معمولی زندگی و حدود ۶ ماه کار میکنند. در سال ۲۰۰۸، آزمایشگاه فضایی دو میلیارد دلاری کلمبوس به ایستگاه فضایی بینالمللی افزودهشد. این آزمایشگاه برای آزمایشهای خانگی، دانشها و علوم زندگی و فیزیک سیالات طراحی شدهبود. پروژهٔ ایستگاه فضایی بینالمللی ممکناست در پایان این دهه به پایان برسد.[۴۴]
پروژههای بدون سرنشین (۱۹۵۸-تاکنون)[ویرایش]
ناسا تاکنون ایدههای بلند پروازانهای برای کشف منظومهٔ خورشیدی توسط کاوشگرهای بدون سرنشین داشتهاست.[۴۵] اکسپلورر ۱ نخستین ماهوارهٔ فضایی ناسا بود که در ۱۳ ژانویهٔ ۱۹۵۸ به فضا پرتابشد. در حالی که اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی ماهوارهٔ اسپوتنیک-۱ را در ۴ اکتبر ۱۹۵۷ به فضا پرتاب کردهبود.[۴۶]
کاوشگر | هدف | پرتاب | فرود/ورود به مدار | چکیدهٔ مأموریت |
---|---|---|---|---|
رنجر ۶ | کرهٔ ماه |
|
|
نگارههایی با وضوح بالا از سطح ماه گرفت.[۴۷] |
سارویوور ۱ | کرهٔ ماه |
|
|
در طول ۳۰ روز، بیش از ۱۱٬۰۰۰ نگاره از سطح ماه گرفت و دادههایی از سطح ماه و دمای آن به دست آورد.[۴۸] |
سارویوور ۳ | کرهٔ ماه |
|
|
دربارهٔ خاک ماه مطالعه و آزمایش کرد تا بفهمد که سطح ماه چگونه با وزن یک گردونهٔ ماهنشین تطابق مییابد.[۴۹] |
سارویوور ۵ | کرهٔ ماه |
|
|
برای نخستین بار عناصر شیمیایی خاک ماه را تجزیه و تحلیل کرد.[۵۰] |
مارینر ۹ | مریخ |
|
|
نقشهای از ۸۵ درصد سطح مریخ تهیهکرد و بیش از ۷٬۰۰۰ نگاره از مریخ به ویژه کوه المپوس گرفت.[۵۱] |
پایونیر ۱۰ | مشتری |
|
|
نخستین کاوشگری بود که به کمربند سیارکها و مشتری رسید و دادههایی دربارهٔ میدان مغناطیسی، تابش ذرات پرانرژی و گرد و غبارهای محیط میانسیارهای به دست آورد. این کاوشگر اکنون از سطح خورشید بسیار دور شدهاست و در فضا گم شدهاست.[۵۳] |
پایونیر ۱۱ | مشتری زحل |
|
|
نخستین مأموریت اکتشاف زحل بود. این کاوشگر اکنون خارج از منظومهٔ خورشیدی است و به سمت صورت فلکی کمان در حرکت است و در فضا گم شدهاست و پیدا نمیشود.[۵۴] |
مارینر ۱۰ | تیر |
|
|
نخستین کاوشگری بود که سیارهٔ تیر و بیش از یک سیاره را دید و برای نخستین بار از کمک گرانشی استفادهکرد.[۵۵] |
وایکینگ ۱ | مریخ |
|
|
نخستین کاوشگر آمریکایی بود که سطح مریخ را لمسکرد و بر آن فرود آمد و همچنین نخستین کاوشگری بود که به مدت طولاتی در مریخ ماند.[۵۶] |
وایکینگ ۲ | مریخ |
|
|
دومین کاوشگر آمریکایی بود که بر روی مریخ فرود آمد و بیش از سه سال از مریخ و چالهها و کانالهای آن نگاره گرفت و سنگپوشهٔ آن را تجزیه و تحلیل کرد و حتی آزمایشهای زندگی را بر روی آن انجامداد.[۵۷] |
وویجر ۱ | مشتری |
|
|
برای نخستین بار نگارههایی از نزدیک از مشتری گرفت و به زمین مخابره کرد و حلقهای چرخان پیرامون مشتری کشفکرد. این کاوشگر همچنین دو ماه مشتری به نامهای تبه و متیس را کشفکرد و نگارههای دقیقی از ماههای گالیلهای (آیو، اروپا، گانمید و کالیستو) گرفت. وویجر ۱ نگارههایی از نزدیک از زحل گرفت. این کاوشگر اکنون دورترین فضاپیما به زمین است[۵۸] و بیش از ۱۸٫۶۷ میلیارد کیلومتر (۱۲۴٫۵ واحد نجومی) از خورشید فاصله دارد و نخستین فضاپیمایی است که وارد فضای میانستارهای شدهاست. در ۲۵ اوت ۲۰۱۲، وویجر ۱ از مرزهای منظومهٔ شمسی گذشت.[۵۹] |
وویجر ۲ | مشتری زحل اورانوس نپتون |
|
۲۶ اوت ۱۹۸۱ ۲۴ ژانویهٔ ۱۹۸۶ ۲۵ اوت ۱۹۸۹ |
نگارههای بسیاری از ماههای مشتری، زحل، ماههای زحل، اورانوس و نپتون گرفت. این کاوشگر حلقههای اورانوس و ۱۰ ماه آن و همچنین چهار حلقه پیرامون نپتون و ۵ ماه آن را کشفکرد. وویجر ۲ اکنون ۱۵ میلیارد کیلومتر (۱۰۰ واحد نجومی) از خورشید فاصله دارد و در حال نزدیکشدن به فضای میانستارهای است. این فاصله آنقدر دور است که ۲۷ ساعت طول میکشد تا سیگنالی به آن فرستادهشود و برگردد.[۶۰] |
پایونیر ۱۲ | ناهید |
|
|
نام دیگر این کاوشگر ونوس ۱ بود و برای انجام مشاهدات دراز مدت جو ناهید و ویژگیهای سطحی سیارهٔ ناهید طراحی شدهبود.[۶۱] |
پایونیر ۱۳ | ناهید |
|
|
نام دیگر این کاوشگر ونوس ۲ بود و در مورد ویژگیهای جوی ناهید پژوهش و بررسی کرد.[۶۲] |
ماژلان | ناهید |
|
|
نخستین نقشهٔ کامل ناهید و همچنین نقشههایی از میدان گرانشی آن تهیهکرد. پیش از آن که مأموریت این کاوشگر متوقفشود، برای جمعآوری اطلاعات در مورد جو ناهید، روی سطح این سیاره رفت.[۶۳] |
گالیله | مشتری |
|
نخستین فضاپیمایی بود که مشتری و ماههای آن را به مدت طولانی مورد مطالعه و بررسی قرار داد.[۶۴] | |
مارس پتفایندر | مریخ |
|
|
معنای نام این کاوشگر «رهیاب مریخ» است. این کاوشگر رباتیک بر روی مریخ فرود آمد و دادههای علمی قابل توجه و همچنین نگارههایی از مریخ جمعآوری کرد. دادههای این کاوشگر کمهزینه نشانداد که مریخ زمانی شباهت بسیاری به زمین داشتهاست و دارای جوی ضخیمتر و آب بسیار بیشتر بودهاست و دمای آن نیز بیشتر از زمین بودهاست.[۶۵] |
کاسینی-هویگنس | زحل |
|
|
مشارکتکنندگان این پروژه، ناسا، سازمان فضایی اروپا و سازمان فضایی ایتالیا بودند. بررسیهای در مورد ماههای زحل انجامداد و شواهدی از وجود آب مایع در انسلادوس به دست آورد. همچنین حلقهای بزرگ در فاصلهٔ ۱٬۲۸۷٬۴۷۵٬۲۰۰ کیلومتری (۸ میلیون مایلی) زحل پیدا کرد.[۶۶] |
اسپیریت | مریخ |
|
|
معنای نام این کاوشگر «روح» است و وجود آب در مریخ را تشخیصداد. بازپسین ارتباطی که میان اسپیریت و ناسا برقرار شد، در ۲۲ مارس ۲۰۱۰ بود.[۶۷] |
اوپورچونیتی | مریخ |
|
|
معنای نام این کاوشگر «فرصت» است و کاوشگری بود که بیش از هر کاوشگر دیگری روی مریخ ماند. این کاوشگر جزئی از مریخنورد اکتشاف (اسپیریت و اوپورچونیتی) بود و نشانههایی در مورد وجود آب در مریخ به دست آورد.[۶۸] |
فعالیتهای اخیر[ویرایش]
پلوتو در دهه 1930 توسط کلاید تامبو، به عنوان نهمین سیاره منظومه شمسی کشف گردید. اما تا قبل از ژوئیه 2015 هیچ فضاپیمایی به سیاره پلوتو نرسیده بود.[۶۹] ناسا کاوشگری به نام نیوهورایزنز (به معنی «افقهای نو») طراحی کردهاست که در ژوئیه سال ۲۰۱۵ به سیارهٔ پلوتو رسید. این کاوشگر در ۱۹ ژانویهٔ ۲۰۰۶ به فضا پرتابشد و در سال ۲۰۰۷ به مشتری رسید. افقهای نو به درستی که یکی از هیجان انگیز ترین و مهمترین مأموریتهای ناسا بوده است چرا که فاصله پلوتو از زمین به قدری زیاد است که 9 سال و نیم طول کشید تا این کاوشگر بدون سرنشین به پلوتو برسد؛ و سریعترین فضاپیمای بدون سرنشینی بود که به سمت یک سیاره بیرونی منظومه شمسی پرتاب شده است. این بیشترین زمانی بوده که یک کاوشگر از زمان پرتاب تا اولین مقصدش طی کرده است. نخستین عکس پرتره که کاوشگر نیوهورایزنز از پلوتو و شارون ساعاتی قبل از گذر از نزدیکترین فاصله از پلوتو گرفته بود در 14 ژوئیه 2015 منتشر شد و تا قبل از آن، این سیاره حتی با قویترین تلسکوپ از زمین، بشکل نقطه ای نورانی دیده میشد. [۷۰] یکی از اهداف اصلی نیوهورایزنز، ریشهیابی این است که چرا با این که شارون یکی از ماههای پلوتو است، اندازهٔ آن بیش از نصف اندازهٔ پلوتو است.[۷۱]
فضاپیمای داون یکی از کاوشگرهای ناسا است که با هدف رویارویی با سیارک وستا و سیارهٔ کوتولهٔ سرس در سال ۲۰۰۷ به فضا پرتابشد. این کاوشگر به وستا رسیدهاست و تا سال ۲۰۱۵ به سرس خواهد رسید.[۷۲] پس از این که مأموریت شاتلهای فضایی در سال ۲۰۱۱ به پایان رسید، ناسا در نظر داشت که فضاپیمای سرنشینداری را بسازد و سرانجام فضاپیمای اوریون را طراحیکرد. این فضاپیما میتواند فضانوردان را به مدار زمین، کرهٔ ماه، سیارکها و سرانجام مریخ ببرد.[۷۳] در سال ۲۰۰۶، ناسا اعلامکرد که قصد دارد یک پایگاه فضایی در کرهٔ ماه بسازد. قرار بر این بود که ساخت این پایگاه دائمی ماه تا سال ۲۰۲۴ به پایان برسد.[۷۴]
در ۲۶ نوامبر ۲۰۱۱، ناسا مریخنورد کنجکاوی یا آزمایشگاه علمی مریخ را به مریخ پرتابکرد و این کاوشگر در ۶ اوت ۲۰۱۲ در گودال گیل فرود آمد. این کاوشگر رباتیک برای بررسی سطح مریخ و تعیین این که آیا مریخ میتواند از زندگی پشتیبانی کند، طراحیشد.[۷۵] به مناسبت این فرود موفقیتآمیز، چارلز بولدن (مدیر ناسا) برای نخستین بار صدای خود را در ۲۷ اوت ۲۰۱۲ توسط مریخنورد کنجکاوی در مریخ پخشکرد. متن سخنان او چنین بود:[۷۶]
« | درود. من چارلی بولدن هستم، مدیر ناسا، با شما از طریق توانایی پخش مریخنورد کنجکاوی صحبت میکنم، که اکنون بر روی مریخ است.
از آغاز زمان، بشر کنجکاو است و این موجب شدهاست که ما به دنبال زندگی جدید بگردیم... امکانات جدید فقط فراتر از افق. من میخواهم به مردان و زنان خانوادهمان ناسا و همچنین شرکای تجاری و دولتیمان در سراسر جهان شادباش بگویم، به این دلیل که ما گامی فراتر به مریخ نهادیم. این یک دستاورد فوقالعاده است. فرود یک مریخنورد بر روی مریخ آسان نیست - دیگران تلاش کردهاند - فقط آمریکا به طور کامل موفق شدهاست. سرمایهگذاری، ما در حال ساخت هستیم. ما امیدواریم دانش را از مشاهده و تجزیه و تحلیل گودال گیل به دست آوریم، به ما در مورد امکان زندگی بر روی مریخ و فرصتهای گذشته و آیندهٔ سیارهمان بگویید. کنجکاوی مزایایی برای زمین به ارمغان خواهد آورد و الهامبخش نسل جدیدی از دانشمندان و کاشفان است، آن راه را برای یک مأموریت بشری در آیندهای نه چندان دور آماده خواهد کرد. سپاسگزارم. |
» |
مدیریت[ویرایش]
مدیر بالاترین شخص تصمیمگیرندهٔ ناسا است و به این سازمان نظم میبخشد و مسیر راهبردی و سیاستهای ناسا را با منافع و نیازهای گروههای سازندهٔ سازمان تطابق میدهد. مدیر و کارکنان ارشد جهت کلی و سیاستهای راهبردی را ارائه میدهند. مقامات ارشد دفتر مدیر عبارتند از: معاون مدیر، معاون دانشیار مدیر، معاون دانشیار مدیر (فنی)، مهندس ارشد، افسر ارشد اطلاعات، دانشمند ارشد و تکنولوژیست ارشد.[۷۷]
توماس کیت گلنان نخستین مدیر ناسا بود که در ۱ اکتبر ۱۹۵۸ به عنوان مدیر این سازمان منصوبشد.[۷۸] برخی مانند ریچارد ترالی هم فضانورد و هم مدیر ناسا (از ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۲) بودهاند.[۷۹]
در ۲۳ مه ۲۰۰۹، رئیسجمهور باراک اوباما، چارلز بولدن را نامزد مدیریت ناسا و لری گارور را نامزد معاون مدیریت ناسا کرد.[۸۰] سرانجام با موافقت سنای آمریکا، چارلز بولدن به عنوان دوازدهمین مدیر ناسا برگزیدهشد و مدیریت خود را به طور رسمی از ۱۷ ژوئیهٔ ۲۰۰۹ آغاز کرد و تاکنون مدیر ناسا بودهاست.[۶] لری گارور هم به عنوان معاون مدیر جدید ناسا منصوبشد، اما در ۶ سپتامبر ۲۰۱۳ استعفا داد.[۷]
امکانات[ویرایش]
ناسا دارای دارای ۱۲ مرکز فضایی به شرح زیر است:[۸۱]
- مرکز فرماندهی ناسا در واشینگتن، دی. سی.
- مرکز پژوهشی ایمز در فرودگاه صحرایی فدرال موفت، کالیفرنیا
- مرکز پژوهشی هوایی درایدن در ادواردز، کالیفرنیا
- مرکز پژوهشی گلن در لوئیس فیلد، اوهایو
- مرکز پروازهای فضایی گودارد در گرینبلت، مریلند
- آزمایشگاه پیشرانه جت در پاسادینا، کالیفرنیا
- مرکز فضایی جانسون در هیوستون، تگزاس
- پایگاه فضایی کندی در کیپ کاناورال، فلوریدا
- مرکز پژوهشی لانگلی در همپتون، ویرجینیا
- مرکز پروازهای فضایی مارشال در هانتسویل، آلاباما
- مرکز فضایی جان سی. استنیس در ایالت میسیسیپی
- مرکز پرواز والوپ در جزیرهٔ والوپ، ویرجینیا
مرکز فرماندهی ناسا به رهبری مدیر، رهنمودهای کلی و مسیر و راستای سازمان ناسا را فراهم میکند. این مرکز خود به چهار سازمان اصلی دیگر تقسیم میشود که عبارتند از: مرکز هوانوردی، مرکز اکتشافات و عملیات بشر، مرکز دانش یا علوم و مرکز فناوری فضایی.[۸۲] مرکز پژوهشی ایمز ۶۰ سال قدمت دارد و دارای ۲۵۰۰ کارمند است و بودجهٔ سالانهٔ آن برابر با ۹۰۰ میلیون دلار است.[۸۳] مرکز پژوهشی هوایی درایدن بیشتر بر روی جو و عملیات پژوهش میکند.[۸۴] مرکز پژوهشی گلن در سال ۱۹۴۱ توسط کمیتهٔ رایزنی ملی هوانوردی آمریکا تأسیسشد که این کمیته زمینهساز تأسیس ناسا بود.[۸۵]
مرکز پروازهای فضایی گودارد بزرگترین سازمان آمریکایی از نظر دانشمندان، مهندسان و تکنولوژیستهایی است که در ساخت فضاپیما، ابزارها و فناوریهای جدید برای مطالعهٔ زمین، منظومهٔ شمسی و گیتی درگیر هستند.[۸۶] آزمایشگاه پیشرانه جت بخشی از مؤسسهٔ فناوری کالیفرنیا است و پیشروی ناسا برای اکتشافات رباتیک منظومهٔ خورشیدی بودهاست.[۸۷] مرکز فضایی جانسون مسئول آموزش فضانوردان آمریکا و کشورهای شریک در ایستگاههای فضایی است.[۸۸] پایگاه فضایی کندی نیز مرکز پرتاب فضاپیماهای سرنشیندار ناسا مانند فضاپیماهای پروژهٔ مرکوری و شاتلهای فضایی (هر دو در گذشته) و همچنین فضاپیماهای پیشرفتهٔ ناسا است.[۸۹]
در سال ۱۹۱۷ و تنها ۱۴ سال پس از نخستین پرواز برادران رایت، آمریکا نخستین آزمایشگاه غیر نظامی خود را ساخت تا از راز پرواز را بگشاید. این آزمایشگاه غیر نظامی، مرکز پژوهشی لانگلی بود.[۹۰] از مرکز پروازهای فضایی مارشال برای پرتاب فضاپیماها استفاده میشود.[۹۱] نقش مهم مرکز فضایی جان سی. استنیس آزمایش نیروی محرکه و پیشرانهٔ موشک است.[۹۲] مرکز فضایی والوپ نیز که توسط کمیتهٔ رایزنی ملی هوانوردی آمریکا در سال ۱۹۴۵ تأسیسشد، مرکز اصلی ناسا برای مدیریت و اجرای برنامههای پژوهشی زیر مداری است.[۹۳]
بودجه[ویرایش]
ناسا سالانه بودجهای را از نظام فدرالی ایالات متحده آمریکا دریافت میکند. نخستین بودجهٔ ناسا که در سال ۱۹۵۸ از دولت دوایت آیزنهاور گرفتهشد، ۸۹ میلیون دلار بود و ۰/۱ درصد از بودجهٔ دولت او را شامل میشد. این درصد در سال ۱۹۶۶ به اوج رسید، به طوری که بودجهٔ ۵٬۹۳۳ میلیون دلاری ناسا در این سال، ۴/۴۱ درصد از بودجهٔ دولت لیندون بینز جانسون را شامل میشد. از سال ۱۹۶۶ به بعد، این درصد سیر نزولی گرفت و سالانه از آن کاستهشد، البته در برخی از سالها پس از سال ۱۹۶۶، این درصد سیر صعودی گرفت. اما میزان بودجهٔ ناسا از سال ۱۹۵۸ تا سال ۲۰۱۵ سیر صعودی داشته و خواهد داشت، به طوری که میزان این بودجه در سال ۲۰۱۵ به ۲۰٬۷۲۵ میلیون دلار خواهد رسید که این میزان ۰/۴۷ درصد بودجهٔ دولت آمریکا را شامل خواهد شد.[۵]
جستارهای وابسته[ویرایش]
- تلسکوپ فضایی اسپیتزر
- تلسکوپ فضایی چاندرا
- فضاپیمای داون
- بوران (فضاپیما)
- مأموریت کپلر
- مدارگرد شناسایی مریخ
- فهرست مدیران ناسا
پانویس[ویرایش]
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ “The Birth of NASA”. NASA. Retrieved 17 October 2013.
- ↑ “From the NACA to NASA: 95 Years of Innovation in Flight”. NASA. Retrieved 19 October 2013.
- ↑ Lale Tayla, Figen Bingul. “NASA stands "for the benefit of all."—Interview with NASA's Dr. Süleyman Gokoglu”. The Light Millennium, 2007. Retrieved 19 October 2013.
- ↑ Tariq Malik. “Government Shutdown In Space: NASA Astronauts Safe on Space Station”. NASA, 1 October 2013. Retrieved 19 October 2013.
- ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ “Nasa budgets: US spending on space travel since 1958 UPDATED”. The Guardian. Retrieved 19 October 2013.
- ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ “Charles F. Bolden, Jr. , NASA Administrator (July 17, 2009 - present)”. NASA, July 2013. Retrieved 18 October 2013.
- ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ “Lori B. Garver, NASA Deputy Administrator”. NASA, September 2013. Retrieved 18 October 2013.
- ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ ۸٫۲ “North American X-15”. Smithsonian National Air and Space Museum. Retrieved 6 October 2013.
- ↑ Michelle Evans. “X-15 Rocket Plane & Crew Had the Right Stuff”. Space.com, 29 April 2013. Retrieved 6 October 2013.
- ↑ “The World's Top 12 Fastest Vehicles - North American X-15”. Popular Mechanics. Retrieved 6 October 2013.
- ↑ “Mercury (space project)”. Encyclopedia Britannica. Retrieved 6 October 2013.
- ↑ Karl Tate. “America's First Spaceship: Project Mercury (Infographic)”. Space.com, 16 February 2012. Retrieved 6 October 2013.
- ↑ “ZING's Space Project: The Mercury Missions”. University of Delaware. Retrieved 7 October 2013.
- ↑ ۱۴٫۰ ۱۴٫۱ Nola Taylor Redd. “Alan Shepard: First American in Space”. Space.com, 30 August 2012. Retrieved 6 October 2013.
- ↑ “Vostok (Soviet spacecraft)”. Encyclopedia Britannica. Retrieved 6 October 2013.
- ↑ “Patch, Mission, Mercury-Atlas 6”. Smithsonian National Air and Space Museum. Retrieved 7 October 2013.
- ↑ “Gemini Program (1962-1966)”. Case Western Reserve University, 11 January 2006. Retrieved 8 October 2013.
- ↑ “Gemini 3”. Encyclopedia Astronautica. Retrieved 8 October 2013.
- ↑ “THE FOUR DAYS OF GEMINI 4”. ESA. Retrieved 9 October 2009.
- ↑ “Voskhod (spacecraft)”. Encyclopedia Britannica. Retrieved 9 October 2013.
- ↑ Jennifer Rosenberg. “"One Giant Leap for Mankind"”. About.com, 20 July 2003. Retrieved 10 October 2013.
- ↑ ۲۲٫۰ ۲۲٫۱ “Apollo Program (1963-1978)”. Case Western Reserve University. Retrieved 10 October 2013.
- ↑ “Apollo 8 Mission”. Universities Space Research Association. Retrieved 10 October 2013.
- ↑ “Apollo 11 (United States spaceflight)”. Encyclopedia Britannica. Retrieved 10 October 2013.
- ↑ “Apollo 11 Home”. Smithsonian's Notional Air and Space Museum. Retrieved 10 October 2013.
- ↑ “Apollo 12 Mission”. Universitiest Space Research Association. Retrieved 10 October 2013.
- ↑ Elizabeth Howell. “Apollo 13: Facts About NASA's Near-Disaster”. Space.com. Retrieved 10 October 2013.
- ↑ Ken Kremer. “Skylab: NASA Commemorates 40th Anniversary of America’s First Space Station – Photo Gallery/Broadcast”. Universe Today, 13 May 2013. Retrieved 10 October 2013.
- ↑ Elizabeth Howell. “Skylab: First U.S. Space Station”. Space.com, 1 February 2013. Retrieved 10 October 2013.
- ↑ Elizabeth Howell. “Apollo-Soyuz Test Project: Russians, Americans Meet in Space”. Space.com, 25 April 2013. Retrieved 10 October 2013.
- ↑ “Apollo-Soyuz Test Project”. National Air and Space Museum, 26 July 2010. Retrieved 17 October 2013.
- ↑ “The Apollo-Soyuz Mission”. NASA. Retrieved 17 October 2013.
- ↑ ۳۳٫۰ ۳۳٫۱ “space shuttle”. Encyclopedia Britannica. Retrieved 10 October 2013.
- ↑ “Photos: NASA's First Space Shuttle Flight: STS-1”. Space.com, 12 April 2013. Retrieved 11 October 2013.
- ↑ James Schombert. “Space Shuttle”. University of Oregon. Retrieved 11 October 2013.
- ↑ “Shuttle”. Encyclopedia Astronautica. Retrieved 11 October 2013.
- ↑ David M. Harland. “spacelab”. Encyclopedia Britannica. Retrieved 11 October 2013.
- ↑ “Hubble Telescope Repair”. Georgia State University. Retrieved 11 October 2013.
- ↑ “The program Mir – Space SHUTTLE and Mir - NASA”. Yuri Gagarin Cosmonaut Training Center. Retrieved 11 October 2013.
- ↑ Elizabeth Howell. “Challenger: Shuttle Disaster That Changed NASA”. Space.com, 16 October 2013. Retrieved 10 October 2013.
- ↑ Dave Dooling. “Columbia disaster”. Encyclopedia Britannica. Retrieved 10 October 2013.
- ↑ Tim Sharp. “International Space Station”. Space.com, 25 July 2012. Retrieved 12 October 2013.
- ↑ David M. Harland. “International Space Station (ISS) (space station)”. Encyclopedia Britannica. Retrieved 12 October 2013.
- ↑ “International Space Station”. National Geographic. Retrieved 13 October 2013.
- ↑ John. P. Millis. “NASA's next planned unmanned space flight”. About.com. Retrieved 16 October 2013.
- ↑ “Explorer 1 First U.S. Satellite”. NASA. Retrieved 16 October 2013.
- ↑ “Ranger 6”. NASA. Retrieved 13 October 2013.
- ↑ “Surveyor 1”. NASA. Retrieved 13 October 2013.
- ↑ “Surveyor 3”. NASA. Retrieved 13 October 2013.
- ↑ “surveyor 3”. NASA. Retrieved 13 October 2013.
- ↑ “Mariner 9”. NASA. Retrieved 13 October 2013.
- ↑ “Pioneer 10”. NASA. Retrieved 13 October 2013.
- ↑ “Pioneer 10”. NASA. Retrieved 13 October 2013.
- ↑ “Pioneer 11”. NASA. Retrieved 13 October 2013.
- ↑ “Mariner 10”. NASA. Retrieved 14 October 2013.
- ↑ Elezabeth Howell. “Viking 1: First U.S. Lander on Mars”. Space.com, 26 October 2012. Retrieved 14 October 2013.
- ↑ Elizabeth Howell. “Viking 2: Second Landing on Mars”. Space.com, 6 December 2012. Retrieved 14 October 2013.
- ↑ Elizabeth Howell. “Voyager 1: Earth's Farthest Spacecraft”. Space.com, 12 September 2013. Retrieved 13 October 2013.
- ↑ “Voyager 1 Leaves Solar System, NASA Confirms”. National Geographic. Retrieved 14 October 2013.
- ↑ Elizabeth Howell. “Voyager 2: Sailing Among Giant Planets”. Space.com, 20 September 2012. Retrieved 14 October 2013.
- ↑ “Pioneer 12”. Encyclopedia Astronautica. Retrieved 15 October 2013.
- ↑ “Pioneer 13”. Encyclopedia Astronautica. Retrieved 15 October 2013.
- ↑ “Magellan”. NASA. Retrieved 15 October 2013.
- ↑ Elizabeth Howell. “Spacecraft Galileo: To Jupiter and Its Moons”. Space.com, 26 November 2012. Retrieved 15 October 2013.
- ↑ John M. Logsdon. “Mars Pathfinder (United States spacecraft)”. Encyclopedia Britannica. Retrieved 16 October 2013.
- ↑ Elizabeth Howell. “Cassini-Huygens: Exploring Saturn's System”. Space.com, 25 September 2012. Retrieved 16 October 2013.
- ↑ Elizabeth Howell. “Spirit Rover: Trapped by the Sands of Mars”. Space.com, 4 December 2012. Retrieved 16 October 2013.
- ↑ Elizabeth Howell. “Opportunity: Longest-Running Mars Rover”. Space.com, 24 January 2013. Retrieved 16 October 2013.
- ↑ “Do you think that in about another century the human race will be able to travel to Pluto? How long would it take to travel to Pluto?”. Windows to Universe. Retrieved 16 October 2013.
- ↑ “New Horizons”. NASA. Retrieved 19 July 2015.
- ↑ Elizabeth Howell. “New Horizons: En Route to Pluto”. Space.com, 7 November 2012. Retrieved 19 July 2015.
- ↑ Denise Chow. “NASA's Dawn Spacecraft Hits Snag on Trip to 2 Asteroids”. Space.com, 15 August 2012. Retrieved 16 October 2013.
- ↑ Jillian Scharr. “NASA Goes 'Green': Next Spacecraft to Be Reusable”. Space.com, 13 June 2013. Retrieved 16 October 2013.
- ↑ Warren E. Leary. “NASA Plans Permanent Moon Base”. NewYork Times, 5 December 2006. Retrieved 16 October 2013.
- ↑ Erik Gregerson, Aaron Brown. “Curiosity (United States robotic vehicle)”. Encyclopedia Britannica. Retrieved 16 October 2013.
- ↑ “First Recorded Voice from Mars”. NASA. Retrieved 16 October 2013.
- ↑ “3. NASA Roles, Responsibilities, and Organizational Structure”. NASA. Retrieved 18 October 2013.
- ↑ “T. Keith Glennan”. NASA. Retrieved 18 October 2013.
- ↑ “Astronaut Bio: Richard H. Truly”. NASA. Retrieved 18 October 2013.
- ↑ “President Obama Nominates Gen. Charles Bolden to be NASA Administrator and Lori Garver to be Deputy Administrator”. NASA, 23 May 2009. Retrieved 18 October 2013.
- ↑ David R. Williams. “NASA Centers”. NASA. Retrieved 18 October 2013.
- ↑ “NASA Headquarters”. NASA. Retrieved 18 October 2013.
- ↑ “Overview of NASA's Ames Research Center”. NASA. Retrieved 18 October 2013.
- ↑ “About Dryden”. NASA. Retrieved 18 October 2013.
- ↑ “NASA's Glenn Research Center: Dreaming Big”. NASA. Retrieved 18 October 2013.
- ↑ “About the Goddard Space Flight Center”. NASA. Retrieved 18 October 2013.
- ↑ “Jet Propulsion Laboratory”. California Institute of Technology. Retrieved 18 October 2013.
- ↑ “About Johnson”. NASA. Retrieved 18 October 2013.
- ↑ “Kennedy History”. NASA. Retrieved 18 October 2013.
- ↑ “Langley History”. NASA. Retrieved 18 October 2013.
- ↑ “About Marshall Space Flight Center”. NASA. Retrieved 18 October 2013.
- ↑ “Stennis is...”. NASA. Retrieved 19 October 2013.
- ↑ “Welcome to NASA's Wallops Flight Facility”. NASA. Retrieved 19 October 2013.
پیوند به بیرون[ویرایش]
- وبگاه رسمی ناسا
- مهندسی و مرکز ایمنی ناسا
- نگارههای ناسا و گروهی دیگر از نگارههای این سازمان
- تلویزیون ناسا و پادکستهای ناسا
- ناسا در گوگل+
- کانال ناسا در یوتیوب
- @NASA در توییتر
|
|
|
|