Расейская мова

Расейская мова русский язык
Ужываецца ў	Расеі; дыяспара іншых краінаў СССР, Заходняй Эўропы, Ізраілю, ЗША, Канады
Рэгіён	першапачаткова — цэнтар эўрапейскае Расеі, цяпер — Расея, а таксама дыяспара краінаў былога СССР і краінаў Захаду
Клясыфікацыя	Індаэўрапейская сям'я Балта-славянская галіна ? Славянская група Усходнеславянская падгрупа Расейская мова
Афіцыйны статус
Афіцыйная мова ў	прызнаных краінах: Расея, Беларусь, непрызнаных, дэ-факта існых: Паўднёвая Асэтыя
Дапаможная мова ў	афіцыйны статус: Казахстан, Кыргыстан, Таджыкістан, Абхазія, Прыднястроўе, рэгіянальная: Малдова (Гагавузія, Прыднястроўе), Румынія (некаторыя камуны жудэцаў Тулча й Канстанца), Украіна (Адэская, Данецкая, Днепрапятроўская, Запароская, Луганская, Мікалаеўская, Харкаўская, Хэрсонская вобласьці, Аўтаномная Рэспубліка Крым, Севастопальская меская рада), ЗША (Нью-Ёрк), арганізацыі: ААН, МАГАТЭ, Міжнародная арганізацыя грамадзянскай авіяцыі, ЮНЭСКО, САЗ, СНД, Эўразійская эканамічная супольнасьць, АДКБ, Шанхайская арганізацыя супрацоўніцтва, АБСЭ, Сакратарыят Дамовы аб Антарктыцы, ISO
Рэгулюецца	Інстытутам расейскае мовы пры Расейскай акадэміі навук
Код мовы
ISO 639-1	ru
ISO 639-2(B)	rus
ISO 639-2(T)	rus
Краіны, дзе расейская мова зьяўляецца афіцыйнай або адной з афіцыйных      Заўважная колькасьць расейскамоўнага насельніцтва

Расе́йская мова (саманазва: русский язык) — усходнеславянская мова славянскае галіны ў складзе індаеўрапейскай моўнай сям’і.

Расейская мова ёсьць роднай для 170 мільёнаў чалавек, зь якіх каля 130 мільёнаў пражывае ў Расеі. Расейская мова зьяўляецца дзяржаўнай мовай у Расеі, Беларусі (побач зь беларускай мовай), афіцыйнай мовай у Казахстане (побач з казаскай мовай у якасьці дзяржаўнай), Кыргыстане (побач з кыргыскай мовай у якасьці дзяржаўнай). Расейская мова зьяўляецца таксама афіцыйнай у непрызнаных утварэньнях Абхазія, Паўднёвая Асэтыя і Прыднястроўе, а таксама ў аўтаномнай Гагавузіі (Малдова).

Артаграфія

Расейскі альфабэт Аа Бб Вв Гг Дд Ее Ёё Жж Зз Ии Йй Кк Лл Мм Нн Оо Пп Рр Сс Тт Уу Фф Хх Цц Чч Шш Щщ Ъъ Ыы Ьь Ээ Юю Яя

З часоў апошнае рэформы расейскае артаграфіі ў 1918 годзе ў склад расейскага альфабэту ўваходзяць 33 літары. Зь іх 10 літараў выкарыстоўваюцца для перадачы галосных гукаў: а, е, ё, и, о, у, ы, э, ю і я (пры гэтым дадзеных літараў менш у параўнаньні з колькасьцю ўласна галосных). Астатнія 23 літары перадаюць зычныя гукі, пры гэтым літары ъ і ь выкарыстоўваюцца не для адлюстраваньня асобных самастойных гукаў, а ёсьць індыкатарамі цьвёрдасьці альбо мяккасьці наяўных зычных (больш падрабязная інфармацыя ў артыкуле: расейская фанэтыка). Артаграфія расейскае мовы мае досыць архаічны характар (не адлюстроўваюцца зьмены ненаціскных галосных, аглушэньне фінальных зычных, выпадзеньне зычных і г.д.), гісторыя якой працягваецца некалькі стагодзьдзяў, сама артаграфія ў асноўным засноўваецца на этымалягічным прынцыпе.

Акрамя складу літараў, у часы савецкае ўлады расейская мова зьведала іншыя істотныя зьмены ў артаграфіі (напрыклад, скарачэньне ўжываньня злучка, прыбраньне кропак з абрэвіятураў). У 1920—1930-я гг. у рамках усесавецкае палітыкі лацінізацыі моваў народаў СССР высоўваліся прапановы па пераводзе расейскага альфабэту на лацінскую аснову, але самі падобныя праекты існавалі яшчэ з часоў Расейскай імпэрыі. Зьмены ў артаграфіі й артаэпіі (прытым даволі значныя) працягваюцца й дагэтуль (зьмены тапонімаў, варыяцыйнасьць ужываньня націску, роду і г.д., засваеньне інтэрнацыяналізмаў).

Асноўныя рысы

Расейская мова належыць да індаэўрапейскае сям'і моваў і на фоне моваў гэтае сям'і выяўляе асаблівую блізкасьць з мовамі славянскае галіны індаэўрапейскіх моваў, з прычыны чаго, а таксама праз агульнае паходжаньне з часоў праславянскае мовы, усімі мовазнаўцамі лічыцца моваю славянскага паходжаньня. Агульнапрынята, што ў складзе славянскае галіны моваў расейская блізкая беларускай ды ўкраінскай, шляхам чаго расейская мова традыцыйна адносіцца да ўсходнеславянскае групы славянскіх моваў.

Гісторыя расейскае мовы прасочваецца прынамсі з канца першага тысячагодзьдзя н.э., калі славянскія плямёны Ўсходняй Эўропы пачалі засяленьне сучасных паўднёва-заходніх рэгіёнаў Расеі. Праз пэўны час з праславянскае мовы вылучаецца сукупнасьць дыялектаў, на аснове якіх разьвіваецца літаратурная мова, вядомая ў лінгвістыцы й гістарыяграфіі пад тэрмінам старажытнаруская мова. Размоўныя дыялекты Масакоўскага княства й некаторых іншых суседніх пазьней пачынаюць разьвіцьцё ў расейскую мову, у той час як прыкладна з ХІІІ ст. на тэрыторыях ВКЛ атрымлівае разьвіцьцё ўласная народная мова й яе літаратурны стандарт (гл. старабеларуская мова).

Лексыка

Кантакты мовы цэнтральнай Расеі з грэцкамоўнай літаратурай і суседнімі цюрскімі дзяржавамі становяцца прычынай узбагачэньня расейскае лексыкі элінізмамі й цюркізмамі (якія часам пранікалі й на ўзровень карэннае лексыкі, але іх уплыў не зьяўляецца істотным). Незважаючы на частае асьвятленьне ў публіцыстыцы, а таксама гістарычныя кантакты, дзель запазычваньняў фіна-вугорскага паходжаньня крайне маленькая й адносіцца перадусім да дыялектызмаў або да спэцыфічных культурных паняткаў (тайга, тундра). З XVIII—ХІХ стст. у расейскую мову пранікае вялікая колькасьць галіцызмаў (францускія запазычваньні) і германізмаў (нямецкая), частасьць іх тагачаснага выкарыстаньня залежала ад функцыянальнага стылю мовы або адукаванасьці носьбіта. Вядомыя запазычваньні зь іншых славянскіх моваў, але іх уплыў адносіцца ў асноўным толькі да адпаведных культурных рэаліяў. Як і ў іншых шматлікіх славянскіх мовах, маюць ролю інтэрнацыяналізмы ангельскага, лацінскага ды грэцкага паходжаньня.

Урэшце, абсалютная большасьць лексыкі сучаснай расейскай мовы мае славянскую этымалёгію.

Фанэтыка, фаналёгія

Гукавы лад расейскае мовы вылучаецца наяўнасьцю сынкопы (выпадзеньня) галосных, леніцыі (паслабленьне вымаўленьня зычнага) і апакопы (выпадзеньне будзь-якіх канчатковых гукаў ці спалучэньняў), што неўласьціва іншым усходнеславянскім мовам, дзе рэалізацыя галосных і зычных звычайна зьяўляецца адметна выразнай. Распаўсюджаны пераход ненаціскнога о, а ды іншых шматлікіх галосных у шва (/ə/) або /i/, што таксама амаль не распаўсюджана ў іншых усходнеславянскіх. Як і ў іншых усходнеславянскіх, адзначаецца аглушэньне фінальных зычных і сэнсаадрозная роля паляталізацыі зычных (напрыклад, плот, але плоть). З прычыны архаічнасьці расейскай артаграфіі ўсе дадзеныя рысы, акрамя апошняга, не адлюстроўваюцца на пісьме (напрыклад, шва пазначааецца як о або а ў значэньні ад гісторыі паходжаньня кораню слова, прыкладам, молоко).

Ужо ў часы старажытнарускае мовы вядомыя пераходы некаторых групаў зычных, дакладней, зьмена іх становішча ў слове, што адбылося гэтак жа, як у будучых украінскай і беларускай мовах.

Марфалёгія, сынтаксіс

Марфалёгія блізкая іншым усходнеславянскім мовам, хоць не выпадае казаць пра іх абсалютную тоеснасць. Сынтаксіс дэманструе значна большае падабенства.

Дыялекты

Дыялекталягічная мапа расейскае мовы (у т.л. дыялекты захаду, што раней лічыліся дыялектамі беларускае мовы, а таксама дыялекты ўкраінскае мовы на поўдні). Жоўтыя, аранжавыя адценьні — паўднёвыя дыялекты, зялёныя — паўночныя, ружовыя — пераходныя. На мапе відно гістарычнае перамяшчэньне некаторых цэнтральных гаворак далей, на поўдзень і ўсход.

Традыцыйна ў складзе расейскае мовы вылучаюць дзьве дыялектныя групы — паўднёвую й паўночную, якія драбяцца на дыялекты, дыялекты, у сваю чаргу, распадаюцца на асобныя гаворкі, арэал якіх абмежаваны групай вёсак ці паселішчаў. Да часоў існаваньня мовазнаўства ў СССР у русыстыцы панавалі нацыяналістычныя палажэньні, згодна зь якімі ўласна расейская мова складала г.зв. вялікарасейскую гаворку «расейскае мовы», сам жа тэрмін расейская мова (рас. русскій языкъ) меў на ўвазе ня толькі ўласна расейскую мову (вялікарасейскую гаворку), а таксама беларускую ды ўкраінскую мовы, якія ў асноўным з палітычных матываў зьніжаліся да статусу гаворак расейскае мовы (у шырокім панятку). Падобных канцэпцыяў таксама прытрымліваліся мовазнаўчыя школы заходніх краінаў, але з разьвіцьцём мовазнаўства й гістарыяграфіі ў большасьці даведзены яе адмоўны характар.

З часоў разьвіцьця мовазнаўства ў СССР існавала тэндэнцыя вызначэньня межаў дыялектаў расейскае мовы з дыялектамі іншых усходнеславянскіх моваў на аснове выключна межаў саюзных рэспублік, БССР і УССР з РСФСР; дадзеная практыка захоўваецца й у сучасных расейскіх дасьледаваньнях па расейскай мове. У часы Расейскай імпэрыі дыялекты захаду й поўдня сучаснай Расеі практычна паўсюдна прызнаваліся ў якасьці беларускіх і ўкраінскіх дыялектаў (то бок, дыялекты Смаленшчыны, Браншчыны, Туду, Кубані і г.д.). У цяперашняй расейскай мовазнаўчай практыцы гэтыя дыялекты, як і ў часы СССР, лічацца ў якасьці дыялектаў расейскае мовы, ва Ўкраіне, краінах Захаду і (часам) у Беларусі — адпаведна ў якасьці дыялектаў беларускае ці ўкраінскае моваў.

Дыялекты расейскае мовы, за выняткам дыялектаў беларускае мовы на захадзе Расеі й дыялектаў украінскае мовы на поўдні, умоўна дзеляцца на гаворкі раньняга й позьняга фармаваньня. Першыя ўключаюць у сябе дыялекты цэнтральнай Расеі, на аснове якіх спрадвеку фармавалася расейская мова, другія — дыялекты паўночнай Расеі, Каўказу, Сыбіры, Далёкага Ўсходу й дыяспары, якія фармаваліся па засяленьні этнічнымі расейцамі тых ці іншых тэрыторыяў. Усе дыялекты расейскае мовы зьяўляюцца ўзаемназразумелымі.

Некаторыя гаворкі на захадзе й поўдні Расеі дэманструюць пэўныя пераходныя рысы між беларускай і ўкраінскай мовамі адпаведна.

Літаратурная расейская мова заснаваная на гаворках цэнтральнае Расеі, якія належаць да паўднёвых дыялектаў. Асобным чынам вылучаюць таксама маўленьне жыхароў Масквы й Санкт-Пецярбургу, якія адрозьніваюцца галоўным чынам у лексыцы, радзей — у фанэтыцы.

Глядзіце таксама

• Расейская мова ва Ўкраіне

Вонкавыя спасылкі

 Расейская мова — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў

• Даведкава-інфармацыйны партал «Грамота.ру», прысьвечаны расейскай мове (пры падтрымцы Міністэрства друку РФ)
• Праверка артаграфіі — ОРФО online
• Справаздача Міністэрства замежных справаў Расейскай Фэдэрацыя «Расейская мова ў сьвеце», Масква, 2003 год