Ludwik Sforza

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Ludovico Sforza)
Skocz do: nawigacja, szukaj
Ludwik Sforza
Ludovico Sforza by G.A. de Predis (Donatus Grammatica).jpg
regent Mediolanu
Okres panowania od 1480
do 1494
książę Mediolanu
Okres panowania od 1494
do 1499
Poprzednik Gian Galeazzo Sforza
książę Mediolanu
Okres panowania od 1500
do 1500
Dane biograficzne
Dynastia Sforzowie
Urodziny 27 lipca 1452
Śmierć 27 maja 1508
Ojciec Francesco I Sforza
Matka Bianka Maria Visconti
Żona Beatrice d'Este
Rodzeństwo Galeazzo Maria Sforza
Dzieci Maksymilian, Franciszek

Ludovico Sforza, zwany Ludovico il Moro lub Maur, znany także jako Ermelino (z wł. gronostaj), (ur. 27 lipca 1452, zm. 27 maja 1508), książę Mediolanu 14941499, syn Francesco I Sforzy i Bianki Marii Visconti. Młodszy brat Galeazzo Marii Sforzy.

W latach 148094 sprawował władzę jako regent małoletniego bratanka Gian Galeazzo Sforzy (ojca Bony Sforzy), a po jego śmierci został księciem Mediolanu. Był jednym z inspiratorów wyprawy króla Francji Karola VIII do Włoch z lat 1494-1495, która zapoczątkowała wieloletnie wojny włoskie. Początkowo był w sojuszu z Francją; gdy jednak Karol VIII w 1495 zajął Królestwo Neapolu, Ludovico przeszedł na stronę jego przeciwników, co zmusiło Karola do opuszczenia Włoch. W 1499 został pozbawiony władzy przez kolejnego króla Francji Ludwika XII, wspieranego przez Wenecję. W lutym 1500 odzyskał władzę w Mediolanie; jednak w kwietniu tego roku Francuzi raz jeszcze opanowali Księstwo, a sam Ludovico został przez nich ujęty i do śmierci więziony w zamku Loches w Turenii.

Jego żoną była Beatrice d'Este, córka Herkulesa I d'Este i Eleonory Aragońskiej. Przydomek Maura nadano mu ze względu na śniadą cerę. Był on bezwzględnym i pragmatycznym władcą renesansowym, a zarazem wybitnym mecenasem sztuki. Za jego panowania mediolański dwór stał się najświetniejszy w Europie, pracowali dla niego architekt Bramante i Leonardo da Vinci, który sportretował jego kochankę Cecylię Gallerani na obrazie Dama z gronostajem oraz nieślubną córkę Biankę na portrecie zwanym La Bella Principessa.

Finansował budowy kanałów i fortyfikacji oraz urządzał wielkie festyny. Doprowadził do supremacji Mediolanu w stosunkach z państwami włoskimi (sojusz z Florencją). Wraz z końcem jego rządów Mediolan dostał się pod panowanie francuskie.