Francia

République Française
Bandera de Francia Escudu de Francia
Lema nacional: Liberté, Égalité, Fraternité (francés: «Llibertá, Igualdá, Fraternidá»)
Himnu nacional: La Marseillaise
Capital  • Población  • Coordenaes	París 11.174.743 48°49′ N 2°29′ E
Ciudá más poblada	París
Llingües oficiales	Francés¹
Llingües reconocíes	{{{idiomes_reconocíos}}}
Forma de gobiernu Presidente Primer Ministru	República semipresidencialista François Hollande Manuel Valls
Independencia Independencia
Superficie  • Total  • % agua Llendes Costes	Puestu 40º 675.417² km² 0,26% 2.889 km 3.427 km
Población  • Total  • Densidá	Puestu 20º 63.213.894³ (2005) 93,59 hab/km²
PIB (PPA)  • Total (2005)  • PIB per capita	Puestu 7º US$ 1.811.561 millones US$ 29.203
Moneda	Euru4 (€, EUR)
Xentiliciu	Francés, -esa, -és (-eso)
Zona horaria  • en Branu	CET (UTC+1)5 CEST (UTC+2)5
Dominiu d'Internet	.fr
Códigu telefónicu	+33
Prefixu radiófonicu	FAA-FZZ, HWA-HYZ, THA-THZ, TKA-TKZ, TMA-TMZ, TOA-TQZ, TVA-TXZ
Códigu ISO	250 / FRA / FR
Miembru de: XE, OTAN, ONX, OSCE, OCDE, G-8, Francofonía
Sitiu web del Gobiernu: {{{web_gobiernu}}}
1 Fálense varios idiomes rexonales. 2 De los que 551.695 km² correspuenden a la Francia metropolitana, ye dicir, europea (cifres del Institutu Xeográficu Nacional francés). 3 De los que 60.656.178 na Francia metropolitana. 4 Tola República Francesa, menos los territorios d'ultramar nel Océanu Pacíficu, onde s'emplega'l francu CFP (XPF). 5 Namái la Francia metropolitana.

Francia (en francés: France), ye un estáu soberanu miembru de la Xunión Europea, con capital en París, que s'esparde sobro una superficie total de 675 417 km² y cunta con una población de 65,1 millones d'habitantes.

Constituyíu n'Estáu social y democráticu de Drechu, la so forma de gobiernu ta organizá como república semipresidencialista col nome oficial de República Francesa (République française) y la insinia Liberté, Égalité, Fraternité (Llibertá, Igualdá y Fraternidá).

El territoriu de Francia, y la so parte metropolitana, tamién llamada Francia continental, allúgase na Europa Occidental, onde llenda, al sur, col Mar Mediterraneu, l'enclave de Mónaco (4,4 km) y Italia (488 km); al suroeste, con España (623 km), Andorra (56,6 km) y el Mar Cantábricu; al oeste, col Océanu Atlánticu; al norte, cola Canal de la Mancha, el Mar del Norte y Bélxica (620 km), y al este, con Luxemburgu (73 km), Alemaña (451 km) y Suiza (573 km). El so territoriu insular européu comprende la islla de Córcega, nel Mediterraneu occidental, y estremaos archipiélagos costeros nel Atlánticu. N'América, ye territoriu de Francia la Guyana Francesa, que llenda con Brasil (673 km) y Surinam (510 km), y les islles y archipiélagos de Martinica, Guadalupe, Saint-Barthélemy, Saint-Martin, que llenda coles Antilles Neerlandeses, y de Saint Pierre y Miquelon. Nel Océanu Índicu, son franceses les islles de Mayotte y de Reunión, mesmo que los archipiélagos de la Polinesia Francesa y de Nueva Caledonia, nel Océanu Pacíficu. Son territorios de Francia deshabitaos l'atolón d'Islla Clipperton, nel Pacíficu Oriental, y les nomaes Tierres Australes y Antártiques Franceses.

Francia ye un país enforma desarrolláu económica y socialmente, con una elevada difusión internacional de la so cultura y influyente nel planu xeopolíticu. Ye la sesta economía mundial en términu de PIB, miembru del G8, de la Zona Euro y del Espaciu Schengen, y atecha a munches de les más importantes multinacionales, líderes n'estremaes estayes de la industria y del sector primariu, amás ye'l primer destín turísticu mundial, con más 75 millones de visitantes estranxeros al añu. Francia, llar de la primer Declaración de los Drechos del Home y del Ciudadanu, ye miembru fundador de les Naciones Xuníes y ún de los cinco miembros permanentes del so Conseyu de Seguridá. Francia abelluga los llares del Conseyu d'Europa y del Parllamentu Européu, entrambes n'Estrasburgu, y les de la Organización pa l'Andecha y el Desendolcu Económicu y de la Unesco, en París. Ye tamién una de les ocho potencies nucleares reconocíes y miembru de la OTAN.

Antigua potencia colonial, la so cultura y civilización alcuéntrase espardida per países de tol mundu axuntaos na organización de la Francofonía. L'idioma francés ye una de les llingües con mayor espardimientu, tradicionalmente emplegada como llingua de la diplomacia, que, cabero a delles llingües rexonales, conforma'l patrimoniu llingüísticu de Francia, miembru de la Xunión Llatina.

Xeografía

Xeografía física

El territoriu francés tien una estensión de 675.417 km², lo que representa'l 0,5% de les tierres remanecíes del planeta (Puestu 40^u nel mundu). La Francia metropolitana, ye dicir, europea, cunta con 551.695 km² (datu del Institutu Xeográficu Nacional francés), mientres que la Francia d'ultramar tien otros 123.722 km² (ensin considerar la Tierra Adelia pol Tratáu Antárticu en 1959 que suspendió la reconocencia de toles soberaníes nesta rexón). Les sos islles de mayor tamañu son Nueva Caledonia, Córcega, Guadalupe y Martinica.

La demarcación política de la Francia continental europea sofítase nes sos «llendes naturales», siendo estes (en sentíu antihorariu): el Mar del Norte, la Canal de la Mancha, l'Océanu Atlánticu (Golfu de Bizkaia); los Pirineos (llende con España); el Mar Mediterraneu (Golfu de Lleón, Costa Azul); los Alpes; los montes Jura; el ríu Rin. El Rin ye llende solo nuna parte del so cursu, puntu dende'l que y hasta'l Mar del Norte, nun esisten accidentes xeográficos qu'allinden de miente natural la llende con Bélxica, Luxemburgu y Alemaña. La islla francesa más importante n'Europa ye Córcega, allugada nel mar Mediterraneu. Na Francia metropolitana les llendes espárdense a lo llargo de 2.889 km y la llinia costera por otros 3.427 km. N'África, Asia, Oceanía, América del Norte y el Caribe, el territoriu francés ye insular. La Guyana Francesa ye l'únicu territoriu continental fuera d' Europa, llenda al norte col Océanu Atlánticu (378 km); al oeste con Surinam (510 km), al este con Brasil (673 km). La islla de Saint Martin tien una llende meridional coles Antilles Neerlandeses (10,2 km).

Francia tien parte de los Pirineos y los Alpes, entrambos al sur. Otros macizos montañosos son el Jura (na llende con Suiza), les Ardenes, el Macizu Central y la Cordal de los Vosgos. El Mont Blanc nos Alpes con 4.808 metros d'altura ye'l cume más altu d'Europa occidental. El puntu más baxu del país ta nel delta del ríu Ródanu: -2 m. El territoriu cunta tamién con llanuras costeras hacia'l norte y oeste del país.

Historia

Prehistoria

Caune de l'Arago (Tautavel, Pyrénées-Orientales)

Esisten importantes restos del paleolíticu inferior nel ríu Somme y los Pirineos tradicionales (Home de Neandertal), mesmo qu'en La Chapelle-aux-Saints, Le Moustier y La Ferrasie. Del paleolíticu superior hai abondantes vestixos de los homes de Cro-Magnon, Grimaldi y Chancelade, dataos nunos 25.000 años d'antigüedá, que tán allugaos nel valle de Dordoña. Ente les más afamaes pintures rupestres del mundu tán les de Lascaux y de Font de Gaume, nos Pirineos franceses.

Nel mesolíticu dalgunes actividaes agropecuaries foron reemplazando n'importancia a les cueves, y nel neolíticu (dende'l III mileniu e.C.) xurdió la cultura megalítica (qu'emplegó menhires, dólmenes y enterramientos). Dende alredor de 1500 e.C. anicia la edá del bronce, desarrollándose rutes comerciales. Atopóse utillaxe de la industria achelense del homo erectus de fai 900 o 1000 años na cueva Le Vallonnet, nel sur de Francia. La edá del fierro y les cultures celtes asítiense dientro del I mileniu e.C.

Galia prerromana ya Imperiu

Mapa de la Galia primero de la conquista romana.

Les llendes de la Francia moderna (1810) son aprosimadamente iguales que les de l'Antigua Galia, que foi habitada polos celtes (galos). Galia foi conquistada por Roma y el so líder Xuliu César (que venció'l xefe galu Vercingétorix) nel sieglu I edC, y los galos adoptaron l'idioma romanu (el llatín, del qu'evolucionó'l francés nel norte y l'occitanu nel sur) y la so cultura. El cristianismu enraigonó nos sieglos II y III, y afitóse firmemente nos sieglos V y VI, naquella época Xerónimu d'Estridón (San Xerónimu) escribió que Galia yera la única rexón "llibre d'herexía".

Los francos

Nel añu 451, Atila, el líder de los hunos invadió la Galia col gabitu de los pueblos francos y visigodos y llograron aniar na parte principal de la Galia. Nel sieglu IV, la llende del este de Galia a lo llargo del Rin foi cruzada por Pueblos xermánicos, principalmente los francos, de la que deriva l'antiguu nome de "Francie". La "Francia moderna" debe'l so nome al dominiu de los reis capetos de Francia, alredor de París. Los francos foron la primer tribu ente los conquistadores xermánicos d'Europa, dempués de la cayida del imperiu romanu, en convertise al cristianismu (concretamente a la corriente arriana) col bautismu del rei Clodovéu en 498; asina, Francia consiguió'l títulu de "Fía mayor de la ilesia", y el país adoptaría esto como xustificación pa nomase "el reinu más cristianu de Francia".

Sobre los territorios que componíen la Francia de la Edá Media reinaron les siguientes dinastíes:

• Los merovinxos, descendientes de Merovéu y Clodovéu.
• Los carolinxos, descendientes de Carlos Martel.
• Los Capetos, llueu los Valois, descendientes d'Hugu Capetu.

La Dinastía Merovinxa gobernó la Francia d'anguaño y parte d'Alemaña ente los sieglos V y VIII. El primer rei foi Clodovéu I, que conquistó gran parte del territoriu galu ente 486 y 507 y se convirtió al cristianismu ortodoxu (por oposición a la herexía arriana, siendo bautizáu en Reims hacia'l 496.

La esistencia como entidá diferenciada entamó col Tratáu de Verdún (843), cola axebra del Imperiu Carolinxu de Carlomagnu en Francia Oriental, Francia Central y Francia Occidental. Francia Occidental comprendía aprosimadamente l'área ocupada pola Francia moderna, de la que foi precursora.

Los Carolinxos gobernaron Francia hasta 987, cuando Hugu Capetu foi coronáu rei de Francia. Los sos descendientes, la Dinastía de los Capetos, la Casa de Valois, y la Casa de Borbón, amestaron progresivamente'l país con una serie de guerres y herencies dinástiques. La monarquía algamó'l so apoxéu durante'l sieglu XVII y el reináu de Lluis XIV. Nesti tiempu Francia poseyía la población más grande d'Europa y la so política, la so economía y la so cultura influyíen en tol continente. Francia tamién consiguió munches posesiones d'ultramar n'América, África y Asia.

Antiguu Réxime, Revolución y Primer Imperiu

Coronación de Napoleón

La Toma de la Bastilla marca l'entamu de la Revolución francesa, un procesu social y políticu que se desarrolló ente 1879 y 1799, siendo les sos principales consecuencies l'abolición de la monarquía absoluta y la proclamación de la República, eliminando les bases económiques y sociales del Antiguu Réxime en Francia.

Dempués d'una serie d'esquemes gubernamentales de breve duración, Napoleón Bonaparte tomó'l control de la república en 1799, faciéndose primer cónsul y emperador del qu'agora se conoz como'l Primer Imperiu Francés (1804-1814). Aparte de les sos proeces militares, a Napoleón tamién se-y conoz pol afitamientu del Códigu Napoleónicu, un códigu civil que permanecería vixente hasta la segunda metada del sieglu XX y sirviría de modelu a otros países, como España. Conózse-y tamién pol so talentu pa tenese arrodiáu de brillantes espertos con un eleváu sentíu del Estáu, que supieron crear el marcu xurídicu y alministrativu de la Francia contemporánea. Otros, sicasí, considéranlu un dictador tiránicu que les guerres que fixo causaron la muerte de millones de persones, y ún de los personaxes más megalómanos y nefastos de tolos tiempos.

Dempués de llevar a la victoria los exércitos de la Revolución nuna guerra de defensa del territoriu nacional acenáu polos exércitos de les monarquíes europees, el so exércitu, la "Grande Armée", conquistó la mayor parte d'Europa continental. Nos territorios invadíos, Napoleón nomó a los miembros de la familia Bonaparte y a dalgunos de los sos xenerales más cercanos como monarques d'esos territorios. Anguaño, la familia real sueca desciende del xeneral bonapartista Bernadotte.

Sieglu XIX

Tres de la derrota final de Napoleón en 1815 na batalla de Waterloo y per aciu del Congresu de Viena, la monarquía francesa foi reinstaurada, pero con nueves llimitaciones constitucionales. Magar la organización política de Francia osciló ente república, imperiu y monarquía per 75 años dempués de que la Primer República cayera depués del güelpe d'Estáu de Napoleón Bonaparte, lo cierto ye que la revolución marcó la fin definitiva del absolutismu y asoleyó un nuevu réxime onde la burguesía, y en dalgunes ocasiones les mases populares, se convirtieron na fuercia política dominante nel país. En 1830, una sublevación civil afitó la monarquía constitucional de xunetu, que duró hasta 1848. La Segunda República Francesa de breve duración finó en 1852 en que Napoleón III proclamó'l Segundu Imperiu francés.

Nesti nuevu imperiu produzse un bultable desendolcu de los medios de tresporte, mesmo qu'una bonanza económica. Enanta la rede bancaria y róblase un tratáu llibrecambista con Inglaterra en 1860 quque favorez el comerciu internacional. Sicasí la política esterior tuvo una serie de fracasos importantes como la Segunda Intervención Francesa en México y sobre too la estreldosa derrota na Guerra Franco-Prusiana de 1870 na que Napoleón III foi vencíu dafechu y el so réxime foi sostituyíu pola tercer república francesa.

Sieglu XX

Charles de Gaulle

Francia tuvo posesiones coloniales en delles partes del mundu, dende l'entamu del sieglu XVII hasta los años 1960. Nos sieglos XIX y XX, el so imperiu colonial yera'l segundu más grande del mundu dempués del Imperiu británicu. Nel so picu, ente 1919 y 1939, el segundu Imperiu colonial francés espardió sobre 12.347.000 kilómetros cuadraos de tierra. Incluyendo la Francia metropolitana, l'área total de la tierra baxo soberanía francesa algamó 12.898.000 kilómetros cuadraos nos años 20 y 30, que ye l'8,6% del área de la tierra del mundu.

Anque en última instancia acabó como vencedor na Primer Guerra Mundial, Francia sofrió unes pérdides humanes y materiales enormes que la debilitaron nes décades por venir. Los años 30 tuvieron marcaos por una variedá de reformes sociales inxeríes pol gobiernu del Frente Popular. Francia y Reinu Xuníu declararon la guerra a l'Alemaña nazi'l 3 de setiembre de 1939 por mor d'un tratáu soscritu con Polonia, que'l so territoriu fora invadío pola Wehrmacht, l'exércitu alemán. Al entamu de la Segunda Guerra Mundial, Francia llevó a cabo una serie de campañes fracasaes de rescate en Noruega, Bélxica y los Países Baxos ente 1939 y 1940. Dempués del ataque relámpagu de l'Alemaña Nazi ente mayu y xunu de 1940 y el so aliáu, la Italia fascista, la direición política de Francia robló l'Armisticiu del 22 de xunu de 1940. Los alemanes afitaron un réxime autoritariu baxo la tutela del mariscal Philippe Pétain conocíu como Francia de Vichy, qu'adoptó una política de collaboración cola Alemaña Nazi. Los opositores del réxime formaron l'estáu de Francia Llibre fuera de Francia, sustentaron la resistencia francesa y foron sumando cada vegada más territorios coloniales a la so causa. La Francia continental foi lliberada col esfuerciu común de los aliaos, Francia Llibre y de la resistencia francesa en 1944.

La Cuarta República Francesa afitada dempués de la Segunda Guerra Mundial lluchó pa caltener el so estatus económicu y políticu como potencia mundial. Intentó recuperar el control sobre'l so imperiu colonial, afectáu pola guerra. La tentativa poco entusiasta en 1946 de recuperar el control na Indochina Francesa dio llugar a la Primer Guerra d'Indochina, que terminó en derrota francesa na Batalla de Dien Bien Phu en 1954. Solo unos meses más sero, Francia fexo frente a un nuevu conflictu, incluso más ásperu que l'anterior, na so más vieya colonia importante, Arxelia.

L'alderique por caltener el control d'Arxelia, entós llar d'un millón de colonos europeos, debilitó'l país y guió cuasi a la guerra civil. En 1958, la cuarta república débil y inestable llevó a la Quinta República Francesa, que s'enconta nun fuerte poder executivu. Charles de Gaulle caltuvo'l país amecíu mientres toma'l camín al extremu de la guerra. La Guerra d'Arxelia y la guerra civil qu'españó n'Arxelia ente los favoratibles d'abandonar la colonia y los colonos que s'arreyaben a caltener la presencia francesa, acabó en 1962, cola declaración d'Evian qu'incluyíen la cellebración d'un referéndum d'autodetermín. El xeneral De Gaulle tamién tuvo qu'afrontar otra dura prueba en mayu de 1968, de la que salió trunfante nes elecciones anticipaes convocaes en xunu del mesmu añu.

En 1981, François Miterrand ye escoyíu presidente de Francia, y gobernó dende 1981 hasta 1995. Llueu, Jacques Chirac sedría escoyíu presidente de Francia, gobernando ente 1995 y 2007. Francia sofitó a Estaos Xuníos na primer guerra del Golfu (1990), asina como nel baltu del réxime talibán. Nes últimes décades del sieglu, la reconciliación y l'andecha de Francia con Alemaña foron el pegoyu de la Xunión Europea. Francia tuvo na vanguardia de los Estaos miembros europeos de la xunión qu'intentaben esplotar l'enfotu de la xunión monetaria pa crear una xunión europea política, una defensa y un aparatu amecíos y más capaces de la seguridá.

Sieglu XXI

Dominique de Villepin, a la tiesta de la diplomacia francesa, lideró'l bloque de países que s'opunxo a la invasión d'Iraq de 2003, acenando con utilizar el so drechu a vetu nel Conseyu de Seguridá, llevando de pasu a un enfriamientu de les rellaciones cola alministración de George W. Bush. El candidatu de los conservadores, Nicolas Sarkozy, ganó los comicios electorales del 6 de mayu de 2007 pa ocupar la Presidencia de la República Francesa, asocediendo a Jacques Chirac.

División alministrativa

La Francia metropolitana ta dividida en 96 departamentos (en francés départements), agrupaos en 22 rexones (en francés régions). El nome de los departamentos correspuende na mayoría de los casos a un ríu o un monte del so territoriu. Cada departamentu tien asignáu un númberu, n'orde alfabéticu, qu'apaez por exemplu nes matrícules de los coches o nos códigos postales.

Economía

Francia ye consideráu un país de primer mundu pol so nivel de vida (IDH). Ye la quinta economía mundial en términos nominales, y a nivel européu allúgase tres d'Alemaña, con un PIB en dólares superior al del Reinu Xuníu. En 2006 el crecimientu económicu francés llegó al 2% siendo'l más baxu de la zona euro y los sos índices de desemplegu ente los más altos.

La economía francesa tien una gran base d'empreses privaes, pero la intervención estatal nes grandes compañíes ye superior a la d'otres economíes del so tamañu. Estayes claves con grandes inversiones n'infraestructura como l'eléctricu, les telecomunicaciones o la estaya aeronáutica, históricamente foron dirixíes direutamente o indireutamente pol Estáu, anque dende l'entamu de la década de 1900 la participación estatal foi amenorgando.

Los sos pegoyos son estremaos: tresporte, telecomunicaciones, industries agro-alimentaries, productos farmacéuticos, aeronáutica, defensa, tecnología, lo mesmo que'l sector bancariu, los seguros, el turismu, y los tradicionales productos de luxu (marroquinería, prêt-à-porter, perfumes, alcoholes, etc.). El PIB por sector: agricultura (2,7%), industria (24,4%), servicios (72,9%). Otra miente, la enerxía solar ta entamando a tener cada vez mayor puxu en Francia. Tien una industria aeroespacial importante guiada pol consorciu européu Airbus además de tener una base espacial llamáu puertu espacial de Kourou. En telecomunicaciones destaca France Télécom como'l primer operador del país.

Ensin la producción petrolífera, Francia esfotóse nel desenvolvimientu de la enerxía nuclear, qu'agora representa aprosimadamente'l 78% de la producción d'electricidá del país. Los residuos radiactivos son almacenaos n'instalaciones de retratamientu. En 2006 la producción neta d'electricidá algamó 548.8 TWH, de los que:

1. 428,7 TWh (78,1%) produciéronse pola xeneración de reactores nucleares.
2. 60,9 TWh (11,1%) produciéronse pola xeneración de les centrales hidroeléctriques.
3. 52,4 TWh (9,5%) produciéronse pola xeneración de las centrales temoeléctriques.
4. 6,9 TWh (1,3%) produciéronse pola xeneración d'otra triba como los autoxeneradores.

Rexones y departamentos de Francia metropolitana

Alsacia-Champaña-Ardenes-Lorena (Alsace-Champagne-Ardennes-Lorraine)

• 08 Ardennes
• 10 Aube
• 51 Marne
• 52 Haute-Marne
• 54 Meurthe-et-Moselle
• 55 Meuse
• 57 Moselle
• 67 Bas-Rhin
• 68 Haut-Rhin
• 88 Vosges

Aquitania-Llemosín-Poitou-Charentes (Aquitaine-Limousin-Poitou-Charentes)

• 16 Charente
• 17 Charente-Maritime
• 19 Corrèze
• 23 Creuse
• 24 Dordogne
• 33 Gironde
• 40 Landes
• 47 Lot-et-Garonne
• 64 Pyrénées Atlantiques
• 79 Deux-Sèvres
• 86 Vienne
• 87 Haute-Vienne

Auvernia-Rhône-Alpes (Auvergne-Rhône-Alpes)

• 01 Ain
• 03 Allier
• 07 Ardèche
• 15 Cantal
• 26 Drôme
• 38 Isère
• 42 Loire
• 43 Haute-Loire
• 63 Puy-de-Dôme
• 69 Rhône
• 73 Savoie
• 74 Haute-Savoie

Borgoña-Franche-Comté (Bourgogne-Franche-Comté)

• 21 Côte-d’Or
• 25 Doubs
• 39 Jura
• 58 Nièvre
• 70 Haute Saône
• 71 Saône-et-Loire
• 89 Yonne
• 90 Territoire-de-Belfort

Bretaña (Bretagne)

• 22 Côtes-d’Armor
• 29 Finistère
• 35 Ille-et-Vilaine
• 56 Morbihan

Centru (Centre-Val de Loire)

• 18 Cher
• 28 Eure-et-Loir
• 36 Indre
• 37 Indre-et-Loire
• 41 Loire-et-Cher
• 45 Loiret

Córcega (Corse)

• 2 A Corse-du-Sud
• 2 B Haute-Corse

Ile-de-France

• 75 París
• 77 Seine-et-Marne
• 78 Yvelines
• 91 Essonne
• 92 Hauts-de Seine
• 93 Seine-Saint-Denis
• 94 Val-de-Marne
• 95 Val-d’Oise

Languedoc-Rosellón-Midi-Pyrénées (Languedoc-Roussillon-Midi-Pyrénées)

• 09 Ariège
• 11 Aude
• 12 Aveyron
• 30 Gard
• 31 Haute Garonne
• 32 Gers
• 34 Hérault
• 46 Lot
• 48 Lozère
• 65 Hautes-Pyrénées
• 66 Pyrénées-Orientales
• 81 Tarn
• 82 Tarn-et-Garonne

Nord-Pas-de-Calais-Picardía (Nord-Pas-de-Calais-Picardie)

• 02 Aisne
• 59 Nord
• 60 Oise
• 62 Pas-de-Calais
• 80 Somme

Normandía (Normandie)

• 14 Calvados
• 27 Eure
• 50 Manche
• 61 Orne
• 76 Seine Maritime

Pays de la Loire

• 44 Loire Atlantique
• 49 Maine-et-Loire
• 53 Mayenne
• 72 Sarthe
• 85 Vendée

Provenza-Alpes-Costa Azul (Provence-Alpes-Côte d’Azur)

• 04 Alpes-de-Haute-Provence
• 05 Hautes-Alpes
• 06 Alpes-Maritimes
• 13 Bouches-du-Rhône
• 83 Var
• 84 Vaucluse

A los departamentos de la Francia metropolitana hai qu'amestar los cuatro departamentos d'Ultramar (que tienen tamién l'estatutu de rexones), les colectividaes d'Ultramar y los Países y territorios d'Ultramar.

Departamentos d'Ultramar (Départements d'Outre-mer, DOM)

• 971 Guadalupe (Guadeloupe)
• 972 Martinica (Martinique)
• 973 Guyana (Guyane)
• 974 Reunión (Réunion)
• 976 Mayotte

Colectividaes d'Ultramar (Collectivités d'Outre-mer).

• 975 Saint-Pierre-et-Miquelon

Países y territorios d'Ultramar (Pays et territoires d'Outre-mer PTOM)

• 986 Wallis y Futuna
• 987 Polinesia Francesa (Polynésie Française)
• 988 Nueva Caledonia (Nouvelle Calédonie)

Referencies

• Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Francia.

	Países d'Europa
Albania | Alemaña | Andorra | Austria | Bielorrusia | Bélxica | Bosnia y Hercegovina | Bulgaria | República Checa | Croacia | Dinamarca | Eslovaquia | Eslovenia | España | Estonia | Finlandia | Francia | Grecia | Hungría | Irlanda | Islandia | Italia | Letonia | Liechtenstein | Lituania | Luxemburgu | República de Macedonia | Malta | Moldavia | Mónaco | Montenegro | Noruega | Países Baxos | Polonia | Portugal | Reinu Xuníu | Rumanía | Rusia | San Marino | Serbia | Suecia | Suiza | Turquía | Ucraína | Vaticanu | Xeorxa | Xipre Dependencies: Akrotiri y Dhekelia | Gibraltar | Guernsey | Islles Feroe | Islla de Man | Jersey | Svalbard ya Islla Jan Mayen Rexón autónoma: Islles Åland Países con status discutíu: Abkhasia | Kosovo | Osetia del Sur | Transnistria