Ινδονησία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Συντεταγμένες: 2°00′S 118°00′E / 2.00°S 118.00°E / -2.00; 118.00

Δημοκρατία της Ινδονησίας
Republik Indonesia

Σημαία
Εθνόσημο
Εθνικό σύνθημα: Bhinneka Tunggal Ika (στην παλιά γλώσσα της Ιάβας)
Ενωμένοι στη διαφορετικότητα
Εθνική ιδεολογία: Pancasila[1]
Εθνικός ύμνος: Indonesia Raya
«Μεγάλη Ινδονησία»
και μεγαλύτερη πόλη Τζακάρτα
18°56′19″S 47°31′17″E / 18.9386°S 47.5214°E / -18.9386; 47.5214 (Τζακάρτα)
Ινδονησιακά
Προεδρική Δημοκρατία
Τζόκο Ουιντόντο
Γιουσούφ Καλά
Ανεξαρτησία
από την Ολλανδία
Ισχύον Σύνταγμα
17 Αυγούστου 1945
5 Ιουλίου 1959
 • Σύνολο
 • % Νερό
 • Σύνορα
Ακτογραμμή
1.904.569 km2 (15η)
4,85%
2.830 km
54.716 km
Πληθυσμός
 • Εκτίμηση 2016 
 • Απογραφή 2010 
 • Πυκνότητα 
258.705.000[2] (4η) 
237.641.326[3]  
135,8 κατ./km2 (86η) 
Α.Ε.Π. (PPP)
 • Ολικό  (2009)
 • Κατά κεφαλή 
960,776 δισ. $[4] (15η)  
4.149 $[4] (122η) 
Α.Ε.Π. (Ονομαστικό)
 • Ολικό  (2009)
 • Κατά κεφαλή 
514,931 δισ. $[4] (18η)  
2.224 $[4] (117η) 
ΔΑΑ (2014) Steady 0,684 (108η) – μεσαία
Νόμισμα Ρουπία (IDR)
Διάφορες (UTC +7 ως +9)
Internet TLD .id
Κωδικός κλήσης +62

Η Ινδονησία είναι νησιωτικό κράτος της Νοτιοανατολικής Ασίας, που απαρτίζεται από περίπου 18.000 νησιά. Με πληθυσμό 258.705.000 κατοίκων σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις για το 2016[2], είναι η τέταρτη πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο και έχει το μεγαλύτερο πληθυσμό μουσουλμάνων. Πρωτεύουσα είναι η Τζακάρτα, παλαιότερα γνωστή ως Μπατάβια. Η Ινδονησία συνορεύει με την Παπούα Νέα Γουινέα, το Ανατολικό Τιμόρ και τη Μαλαισία. Άλλες γειτονικές χώρες είναι οι: Σιγκαπούρη,Φιλιππίνες, Αυστραλία, καθώς και την ινδική επικράτεια του Ανταμάν και Νικομπάρ. Η Ινδονησία είναι ιδρυτικό μέλος της ASEAN και μέλος του G20 των μεγάλων οικονομιών. Η ινδονησιακή οικονομία είναι η δέκατη έβδομη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, όσον αφορά το ονομαστικό ΑΕΠ και η δέκατη πέμπτη μεγαλύτερη από την ισοτιμία αγοραστικής δύναμης.

Το ινδονησιακό αρχιπέλαγος ήταν μια εμπορική σημαντική περιοχή τουλάχιστον από τον 7ο αιώνα, όταν oι Srivijaya και αργότερα oι Majapahit έκαναν εμπόριο με την Κίνα και την Ινδία. Οι τοπικοί άρχοντες απορρόφησαν σταδιακά τα ξένα πολιτιστικά, θρησκευτικά και πολιτικά πρότυπα από τους πρώτους αιώνες μ.Χ., και ινδουιστικά και βουδιστικά βασίλεια άκμασαν. Η ιστορία της Ινδονησίας έχει επηρεαστεί από τις ξένες δυνάμεις που τις προσέλκυσαν οι φυσικοί πόροι της. οι μουσουλμάνοι έμποροι έφεραν το Ισλάμ και οι ευρωπαϊκές δυνάμεις πολέμησαν η μία την άλλη για το μονοπώλιο του εμπορίου των μπαχαρικών στα νησιά Μολούκες κατά τη διάρκεια της Εποχής των Ανακαλύψεων. Μετά από τρεις και μισούς αιώνες ολλανδικής αποικιοκρατίας, η Ινδονησία εξασφάλισε την ανεξαρτησία της μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1949. Η ιστορία της Ινδονησίας έκτοτε είναι ταραγμένη, με προκλήσεις που δημιουργούνται από φυσικές καταστροφές, τη διαφθορά, αποσχιστικές τάσεις, τη διαδικασία εκδημοκρατισμού και περιόδους ταχείας οικονομικής αλλαγής. Το σημερινό έθνος της Ινδονησίας είναι ενιαίο με προεδρική δημοκρατία που αποτελείται από τριάντα τέσσερις επαρχίες.

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το αρχιπέλαγος της Ινδονησίας, ειδικότερα το νησί Ιάβα, κατοικήθηκε από τον Homo erectus περίπου 1.500.000 χρόνια πριν έως και 35.000 χρόνια πριν[5][6][7]. Ο σύγχρονος άνθρωπος (Homo Sapiens) πρέπει να έφτασε στην Ινδονησία πριν περίπου 45.000 χρόνια.[8]

Οι Αυστρονήσιοι, οι οποίοι αποτελούν τη πλειοψηφία του σύγχρονου πληθυσμού, μετανάστευσαν στη Νοτιοανατολική Ασία από την Ταϊβάν. Έφτασαν στην Ινδονησία περίπου το 2000 ΠΚΕ και εξαπλώθηκαν στο αρχιπέλαγος, με αποτέλεσμα οι ιθαγενείς Μελανήσιοι να μετακινηθούν στις ανατολικότερες περιοχές. Οι ιδανικές συνθήκες καλλιέργειας και η ανάπτυξη της τεχνικής της καλλιέργειας ρυζιού σε ορυζώνες τον 8ο αιώνα ΠΚΕ οδήγησε στην ακμή των χωριών, πόλεων και βασιλείων τον πρώτο αιώνα ΚΕ. Η στρατηγική θέση της Ινδονησίας ώθησε στην ανάπτυξη εμπορίου, μεταξύ άλλων των μπαχαρικών, συνδέοντας μεταξύ άλλων τα βασίλεια της Ινδίας και την Κίνα μέσω δρόμων που εγκαθιδρύθηκαν αρκετούς αιώνες ΠΚΕ. Το εμπόριο έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην ινδονησιακή ιστορία. Ο ινδουισμός και ο βουδισμός Μαχαγιάνα έφτασαν στην Ινδονησία το 4ο και 5ο αιώνα, καθώς το εμπόριο με την Ινδία εντατικοποιήθηκε κατά την εποχή της νότιας δυναστείας Παλλάβα στην Ινδία.

Από τον 7ο αιώνα, το ισχυρό βασίλειο Σριβιτζάγια άνθησε ως αποτέλεσμα του εμπορίου και οι επηρεάστηκε από τον Ινδουισμό και το Βουδισμό. Ανάμεσα στον 8ο και στο 10ο αιώνα, οι αγροτικές δυναστείες Σαϊλέντρα (βουδιστές) και Ματαράμ (ινδουιστές) άκμασαν και παρήκμασαν στην ενδοχώρα της Ιάβας, αφήνοντας πίσω σπουδαία θρησκευτικά μνημεία όπως το Μπορομπουντούρ οι Σαϊλέντρα και το Πραμπανάν οι Ματαράμ. Το ινδουιστικό βασίλειο Ματζαπαχίτ ιδρύθηκε στην ανατολική Ιάβα στο τέλος του 13ου αιώνα, και υπό του Γκάνταχ Μάντα, η επιρροή του εξαπλώθηκε σε μεγάλο τμήμα της Ινδονησίας[9]. Αν και μουσουλμάνοι έμποροι ταξίδευαν στη Νοτιοανατολική Ασία από την αρχή της ισλαμικής περιόδου, τα παλαιότερα στοιχεία μουσουλμανικών πληθυσμών στην Ινδονησία χρονολογούνται από το 13ο αιώνα στη βόρεια Σουμάτρα. Σταδιακά, και άλλες περιοχές ασπάστηκαν το Ισλάμ και ήταν η κυρίαρχη θρησκεία στη Σουμάτρα και στην Ιάβα μέχρι το τέλος του 16ου αιώνα.

Η πρώτη τακτική επαφή ανάμεσα σε Ευρωπαίους και Ινδονήσιους ξεκίνησε το 1512, όταν Πορτογάλοι έμποροι, με αρχηγό τον Φρανσίσκο Σερράο προσπάθησαν να μονοπωλήσουν το εμπόριο γαριφάλων και άλλων μπαχαρικών από τις Μολούκες. Ακολούθησαν Ολλανδοί και Βρετανοί έμποροι. Το 1602, οι Ολλανδοί εγκαθίδρυσαν την Ολλανδική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών (VOC) και έγιναν η κύρια ευρωπαϊκή δύναμη. Μετά τη χρεωκοπία της, η VOC διαλύθηκε το 1800 και η κυβέρνηση της Ολλανδίας εγκαθίδρυσε τις Ολλανδικές Ανατολικές Ινδίες ως εθνικοποιημένη αποικία.

Από τις αρχές του 20ού αιώνα σε πολλά νησιά εκδηλώνονταν εξεγέρσεις ενάντια στις ξένες αρχές. Έπειτα από ένα σύντομο διάστημα κατοχής από την Ιαπωνία κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ινδονήσιοι με αρχηγό το Σουκάρνο κήρυξαν την ανεξαρτησία της χώρας το 1945 και ο Σουκάρνο διορίστηκε ο πρώτος πρόεδρος της Ινδονησίας. Μετά από τετραετείς συγκρούσεις (Ινδονησιακή Επανάσταση) με τους Ολλανδούς, οι οποίοι προσπάθησαν να επανακάμψουν στην περιοχή μετά τον Πόλεμο, πέτυχαν την αναγνώριση του κράτους τους ως ενιαίου και ανεξάρτητου (1949).

Η Ινδονησία, με την ιδιάζουσα στρατηγική σημασία, σημείο σύγκλισης διαφορετικών επιρροών, ακροβατούσε στην προσπάθειά της να αποκτήσει ισχύ περιφερειακής δύναμης, αλληθωρίζοντας προς Δυσμάς και Ανατολής και προσπαθώντας να αποκομίσει, υπό την ηγεσία του προέδρου Σουκάρνο, όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη από τον ανταγωνισμό μεταξύ Κίνας και Ε.Σ.Σ.Δ. για την εξασφάλιση σφαιρών επιρροής στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας. Ο Σουκάρνο, του οποίου η δράση εναντίον της αποικιοκρατίας άρχισε κατά την ιαπωνική κατοχή στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, άλλαξε την εξουσία του από δημοκρατική και απολυταρχική και στήριξε την ισχύ του στο εσωτερικό παίζοντας παιχνίδι λεπτών και επικίνδυνων ισορροπιών μεταξύ του στρατού και του ισχυρού Ινδονησιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΡΙΚ), αποδυναμώνοντας για ένα διάστημα και τους δύο αυτούς καθοριστικούς για τις εξελίξεις παράγοντες. Το 1962 κλιμακώθηκε η αντιπαράθεση μεταξύ Ολλανδίας και Ινδονησίας, η οποία διεκδικούσε το ολλανδικό τμήμα της Νέας Γουινέας (Δυτική). Ο Σουκάρνο εκβίασε την κατάσταση, στέλνοντας στο τρίμηνο Ιανουαρίου-Μαρτίου του 1962 στρατιωτικές δυνάμεις και αλεξιπτωτιστές στη Δ. Γουινέα. Τελικά, όμως, στις 15 Αυγούστου υπογράφτηκε συμφωνία για την προσάρτηση αυτού του τμήματος του νησιού στην Ινδονησία, την 1η Μαΐου του 1963. Το ίδιο χρονικό διάστημα η πρόθεση της Μαλαισίας να συνενώσει σε ένα κράτος τη Σιγκαπούρη, τη Βρετανική Βόρνεο, το Σαμπάχ, το Σαραβάκ και το Μπρουνέι -αρχικώς αποδεκτή από τον Σουκάρνο- προσέκρουσε στη σφοδρή αντίθεσή του[10].

Το 1964 σημειώθηκαν συγκρούσεις Μαλαίσιων και Νεοζηλανδών με Ινδονήσιους στρατιώτες στην περιοχή Λάμπις της Μαλαισίας. Η "πολιτική της αντιπαράθεσης" της Ινδονησίας έναντι της υποστηριζόμενης από τη Μεγάλη Βρετανία Ομοσπονδίας της Μαλαισίας συνεχίστηκε, όπως και το διπλό παιχνίδι του Σουκάρνο με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδονησίας και τους Ανατολικούς, που πήρε δραματική τροπή τον επόμενο χρόνο με την απόπειρα των κομμουνιστών να καταλάβουν την εξουσία στην Τζακάρτα. Το 1964 Ινδονήσιοι αντάρτες, πολλοί από αυτούς γηγενείς Κινέζοι, δρούσαν με σοβιετικό οπλισμό στο Σαραβάκ της Βόρνεο και σε άλλα εδάφη της Μαλαισίας.

Οι μεσολαβητικές προσπάθειες του Αμερικανού υπουργού Δικαιοσύνης Ρόμπερτ Κένεντι, που περιόδευσε στην περιοχή, του πρίγκιπα Νορόντομ Σιχανούκ της Καμπότζης και η τριμερής διάσκεψη του Τόκιο στις 20 Ιουνίου του 1964 απέτυχαν. Στις 2 Ιανουαρίου του 1965, η Ινδονησία αποχώρησε από τον Ο.Η.Ε., σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κατάληψη μίας θέσης του Συμβουλίου Ασφαλείας από τη Μαλαισία. Ο Σουκάρνο, που είχε διακηρύξει την "πολιτική της αντιπαράθεσης" με τη γειτονική Μαλαισία, ανακοίνωσε ότι 21.000.000 εθελοντές, άνδρες και γυναίκες, είναι έτοιμοι να εισβάλουν και να κατατροπώσουν τον εχθρό. Ήδη είχαν περάσει στο μαλαισιανό έδαφος ομάδες κομάντος και αλεξιπτωτιστών της Ινδονησίας οι οποίες, όμως, εξουδετερώθηκαν από τα στρατεύματα της Μαλαισίας και των συμμάχων της: Άγγλοι, Αυστραλοί, Νεοζηλανδοί και στη συνέχεια Αμερικανοί και Καναδοί έσπευσαν να ενισχύσουν τα ευαίσθητα σημεία των μαλαισιανών συνόρων[11].

Το 1965 πραγματοποιήθηκε στην Ινδονησία αποτυχημένη, αιματηρή απόπειρα πραξικοπήματος. Η απόπειρα, που στοίχισε τη ζωή σε έξι στρατηγούς, μεταξύ των οποίων και στον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου, οργανώθηκε από το διοικητή της προεδρικής φρουράς, αντισυνταγματάρχη Αντάνγκ. Στο σύντομο διάστημα της λειτουργίας του ραδιοφωνικού σταθμού των στασιαστών, ο Αντάνγκ ισχυρίστηκε ότι το υπό την ηγεσία του "Κίνημα της 30ης Σεπτεμβρίου" -το οποίο πρόλαβε να σχηματίζει προσωρινή κυβέρνηση- αναγκάστηκε να καταλάβει την εξουσία γιατί βρισκόταν σε εξέλιξη συνωμοσία της αμερικανικής υπηρεσίας πληροφοριών (CIA) και στρατηγών, με στόχο την ανατροπή του νόμιμου προέδρου Σουκάρνο. Το πρωί της 2ας Οκτωβρίου, οι δρόμοι της Τζακάρτα κατακλύστηκαν από στρατιωτικά αποσπάσματα που εκτελούσαν περιπολίες για να συλλάβουν και να οδηγήσουν στις φυλακές τους στασιαστές. Πρωταγωνιστικό ρόλο στη συντριβή των κινηματιών έπαιξε ο στρατηγός Σουχάρτο, ο οποίος προέβαλε πλέον ως ο ισχυρός άνδρας της Ινδονησίας, παραμερίζοντας τον εθνικιστή-μαρξιστή Σουκάρνο. Ο Ινδονήσιος πρόεδρος, αν και διατήρησε τυπικά το αξίωμά του, ήταν τόσο αποδυναμωμένος πλέον ώστε σύντομα αναγκάστηκε να διορίσει αρχηγό του Γενικού Επιτελείου τον Σουχάρτο, αν και ο τελευταίος άφησε σαφή υπονοούμενα για ανάμιξη του Σουκάρνο στο πραξικόπημα, προετοιμάζοντας το έδαφος για την έξωσή του από το προεδρικό μέγαρο. Οι υποψίες για την οργάνωση του πραξικοπήματος έπεσαν στο κινεζόφιλο Κ.Κ. Ινδονησίας, το οποίο, χάρη στον πρωταγωνιστικό του ρόλο στον αντιαποικιακό αγώνα, την εκλογική του δύναμη και την ισχυρή του οργάνωση, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δημόσια ζωή και ασκούσε επιρροή στην πολιτική του Σουκάρνο. Υπό την καθοδήγηση του Σουχάρτο και με την ανοχή των Άγγλων και Αμερικανών συμβούλων του, ξεκίνησε μία απερίγραπτη σφαγή των κομμουνιστών, που κράτησε μήνες. Τα μέλη του κομμουνιστικού κόμματος και της νεολαίας του, "Πεμούντα Ρακτζάν", συλλαμβάνονταν κατά δεκάδες από το στρατό και οδηγήθηκαν στις φυλακές, ενώ αντικομμουνιστές μουσουλμάνοι πυρπόλησαν τα κεντρικά γραφεία του Κ.Κ. στην Τζακάρτα, υπό τα απαθή ή εγκωμιαστικά βλέμματα των αστυνομικών. Σε όλη την Ινδονησία κομμουνιστές εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από στρατιώτες ή λιντσαρίστηκαν από μουσουλμάνους, σε ορισμένες δε περιπτώσεις βασανίστηκαν ή κάηκαν ζωντανοί μέσα στις λέσχες τους. Ο Σουκάρνο αποκάλυψε ότι μόλις την επομένη του πραξικοπήματος εκτελέστηκαν 87.000 κομμουνιστές, ενώ ο τελικός απολογισμός του πογκρόμ ήταν εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί, ίσως και πάνω από ένα εκατομμύριο. Με την τραγική του κατάληξη, το αποτυχημένο πραξικόπημα της Τζακάρτα -που καταδικάστηκε ως "ολέθριος προβοκατόρικος τυχοδιωκτισμός" από τη Μόσχα- έβλαψε καίρια το επαναστατικό γόητρο της Κίνας, σε μία περίοδο που η μαοϊκή ηγεσία προσπαθούσε να διευρύνει τα ερείσματά της στον Τρίτο Κόσμο[12]. Ο δε στρατηγός Σουχάρτο κατάφερε να παραγκωνίσει τον αποδυναμωμένο Σουκάρνο και να γίνει πρόεδρος το 1968, επιβάλλοντας τη Νέα Τάξη, η οποία υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ και προσέλκυσε ξένες επενδύσεις με αποτέλεσμα την οικονομική ανάπτυξη της Ινδονησίας. Όμως η απολυταρχική Νέα Τάξη κατηγορήθηκε για διαφθορά και καταστολή της αντιπολίτευσης.

Η Ινδονησία ήταν η χώρα που επλήγη περισσότερο από την ασιατική οικονομική κρίση το 1997,[13] με αποτέλεσμα λαϊκές εξεγέρσεις που οδήγησαν το Σουχάρτο να παραιτηθεί.[14] Το 1999, το Ανατολικό Τιμόρ ψήφισε να αποσχιστεί από την Ινδονησία μετά από 25χρονη στρατιωτική κατοχή[15]. Τον Ιανουάριο του 1999 θρησκευτικές διαμάχες ξέσπασαν στα νησιά των Μολούκων ανάμεσα στους μουσουλμανικούς και χριστιανικούς πληθυσμούς, κυρίως στο Άμπον και την Χαλμαχέρα. Οι διαμάχες θεωρούνται ότι έληξαν τις 13 Φεβρουαρίου 2002. Στη μετά Σουχάρτο εποχή, η δημοκρατία ενισχύθηκε και το 2004 πραγματοποιήθηκε η πρώτη άμεση εκλογή προέδρου. Η πολιτική και οικονομική αστάθεια, πολιτική αναταραχή, διαφθορά και τρομοκρατία επιβράδυναν την πρόοδο, αλλά τα τελευταία πέντε χρόνια η οικονομία της χώρας είναι ισχυρή.

Γεωγραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ινδονησία αποτελείται από 17.508 νησιά διασκορπισμένα βόρεια και νότια του ισημερινού, εκ των οποίων τα 6.000 είναι κατοικημένα[16]. Τα πέντε μεγαλύτερα νησιά είναι η Ιάβα, η Σουμάτρα, το Καλιμαντάν (το τμήμα του Βόρνεο που ανήκει στην Ινδονησία), η Νέα Γουινέα (τμήμα της ανήκει στην Παπούα Νέα Γουινέα) και το Σουλαουέζι (παλιότερα γνωστό ως Κελέβη). Η Ινδονησία συνορεύει με τη Μαλαισία στα νησιά Βόρνεο και Σεμπατίκ, με την Παπούα - Νέα Γουινέα στο νησί Νέα Γουινέα και το Ανατολικό Τιμόρ στο νησί Τιμόρ. Συνορεύει επίσης με τη Σιγκαπούρη, τη Μαλαισία και τις Φιλιππίνες στα βόρεια. Στο νότο, βρίσκονται τα υδάτινα σύνορα με την Αυστραλία. Η πρωτεύουσα Τζακάρτα, που βρίσκεται στη νήσο Ιάβα, είναι η μεγαλύτερη πόλη της χώρας[17], ακολουθούμενη από την Σουραμπάγια, το Μπαντούνγκ, το Μεντάν και το Σεμαράνγκ[18].

Η Ινδονησία είναι η 15η μεγαλύτερη χώρα παγκοσμίως με έκταση 1.904.569 τετραγωνικών χιλιομέτρων[19]. Η πληθυσμιακή πυκνότητα είναι 135,8 άτομα ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, γεγονός που την κατατάσσει 86η στον κόσμο, παρόλο που το πιο πολυπληθές νησί του κόσμου[20], η Ιάβα έχει πληθυσμιακή πυκνότητα 940 ατόμων ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Υψηλότερο βουνό είναι το Πούντσακ Τζάγια στην Παπούα με μέγιστο ύψος 4.884 μέτρων, ενώ μεγαλύτερη λίμνη η Τόμπα στην Σουμάτρα με έκταση 1.145 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Τα μεγαλύτερα ποτάμια της χώρας, πολλά από τα οποία είναι πλωτά[21], βρίσκονται στο Καλιμαντάν.

Η θέση της Ινδονησίας στα σημεία όπου ενώνονται η Ευρασιατική, η Αυστραλιανή και η τεκτονική πλάκα του Ειρηνικού δικαιολογεί την ύπαρξη πολλών ηφαιστείων και τη συχνή σεισμική δραστηριότητα. Στην Ινδονησία υπάρχουν τουλάχιστον 150 ενεργά ηφαίστεια ανάμεσα στα οποία το Κρακατόα και το Ταμπόρα[22]. Η έκρηξη του υπερηφαιστείου Τόμπα 70.000 σχεδόν χρόνια πριν ήταν μία από τις μεγαλύτερες ηφαιστειακές εκρήξεις στην ιστορία και μία καταστροφή με παγκόσμιες επιπτώσεις. Πρόσφατες καταστροφές εξαιτίας της σεισμικής δραστηριότητας αποτελεί το Τσουνάμι του 2004 που σκότωσε 167.736 άτομα στη βόρεια Σουμάτρα[23], και ο σεισμός στη Γιογκιακάρτα το 2006. Οι σεισμοί όμως, έχουν επιδράσει και θετικά καθώς η ηφαιστειακή τέφρα επιδρά στην γονιμότητα των εδαφών, ένας από τους παράγοντες που συμβάλλουν ιστορικά στη διατήρηση της υψηλής πληθυσμιακής πυκνότητας στο Μπαλί και την Ιάβα.[24].

Το κλίμα της Ινδονησίας είναι τροπικό με δύο εποχές: την υγρή εποχή των μουσώνων (Νοέμβριος-Μάρτιος) και την ξηρή εποχή (Ιούνιος-Οκτώβριος). Η μέση ετήσια βροχόπτωση ποικίλλει από 1.780 μέχρι 3.175 χιλιοστά, ενώ στις ορεινές περιοχές φτάνει τα 6.100 χιλιοστά. Η υγρασία είναι γενικά υψηλή και κυμαίνεται γύρω στο 80%. Οι θερμοκρασίες μεταβάλλονται ελάχιστα κατά τη διάρκεια του έτους. Το μέσο ημερήσιο εύρος της θερμοκρασίας στην πρωτεύουσα Τζακάρτα είναι 26-30 °C[25].

Διοικητική διαίρεση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Διοικητικά η χώρα διαιρείται σε 34 επαρχίες, από τις οποίες 5 έχουν ειδικό καθεστώς. Κάθε επαρχία έχει τη δικιά της νομοθεσία και κυβερνήτη. Οι επαρχίες Άτσεχ, Τζακάρτα, Γιογκιακάρτα, Παπούα και Δυτική Παπούα έχουν περισσότερα νομοθετικά προνόμια και μεγαλύτερο βαθμό αυτονομίας από την κεντρική κυβέρνηση απ' ό,τι οι άλλες επαρχίες.

Διακυβέρνηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εκτελεστική εξουσία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η χώρα είναι δημοκρατία, με προεδρικό σύστημα. Έπειτα από τον εξαναγκασμό σε παραίτηση του προέδρου Σουχάρτο το 1998, ύστερα από λαϊκές κινητοποιήσεις, έγιναν σημαντικές κυβερνητικές μεταρρυθμίσεις. Με τέσσερις αναθεωρήσεις του Συντάγματος του 1945 (το 1998, 1999, 2000 και του 2001) καθορίστηκε η διάκριση των εξουσιών σε εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική.[26] Αρχηγός του Κράτους και διοικητής του στρατού, καθώς επίσης υπεύθυνος για την εξωτερική πολιτική είναι ο εκάστοτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο Πρόεδρος διορίζει το υπουργικό συμβούλιο και τα μέλη του δεν απαιτείται να είναι εκλεγμένοι βουλευτές.

Εκλογές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύριο λήμμα: Εκλογές στην Ινδονησία

Οι πρώτες προεδρικές εκλογές κατά τις οποίες ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος εξελέγησαν άμεσα από το λαό διενεργήθηκαν το 2004.[27] Ο πρόεδρος μπορεί να υπηρετήσει μόνο δύο συνεχείς πενταετείς θητείες.[28]

Δημογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού υπολογίστηκε το 2015 στα 72,45 χρόνια (69,85 για τους άνδρες και 75,17 για τις γυναίκες).[29]

Θρησκεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η κύρια θρησκεία στην Ινδονησία είναι το Ισλάμ, καθώς σχεδόν το 88% του πληθυσμού δηλώνουν Μουσουλμάνοι. Από τον υπόλοιπο πληθυσμό, το 9% είναι Χριστιανοί, κυρίως Προτεστάντες και λίγοι Καθολικοί, το 2% είναι Ινδουιστές και το 1% Βουδιστές. Επίσης, υπάρχουν 24.521 Μάρτυρες του Ιεχωβά[30] και 6.920 Μορμόνοι της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών[31]. Η Ινδονησία είναι η μεγαλύτερη σε πληθυσμό μουσουλμανική χώρα.

Επικοινωνίες και μεταφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Απρίλιο του 2009, η ΕΕ διατήρησε τη χώρα στον κατάλογο με τους αερομεταφορείς που απαγορεύεται να εκτελούν πτήσεις προς τα 27 κράτη μέλη, για λόγους ασφαλείας.[32] H οδήγηση γίνεται στα αριστερά.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ US Library of Congress; Vickers (2005), page 117.
  2. ↑ 2,0 2,1 Επίσημη εκτίμηση
  3. ↑ Απογραφή 2010
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 «World Economic Outlook Database». ΔΝΤ. Οκτώβριος 2009. http://www.imf.org/external/pubs/ft/weo/2009/02/weodata/weorept.aspx?sy=2009&ey=2009&scsm=1&ssd=1&sort=country&ds=%2C&br=1&pr1.x=35&pr1.y=10&c=536&s=NGDPD%2CNGDPDPC%2CPPPGDP%2CPPPPC%2CLP&grp=0&a=. Ανακτήθηκε στις 18-10-2009. 
  5. ↑ Choi, Kildo; Driwantoro, Dubel (2007). «Shell tool use by early members of Homo erectus in Sangiran, central Java, Indonesia: cut mark evidence». Journal of Archaeological Science 34: 48. doi:10.1016/j.jas.2006.03.013. 
  6. ↑ Finding showing human ancestor older than previously thought offers new insights into evolution. Terradaily.com. 5 July 2011. Retrieved 29 January 2012.
  7. ↑ Pope, GG (1988). «Recent advances in far eastern paleoanthropology». Annual Review of Anthropology 17: 43–77. doi:10.1146/annurev.an.17.100188.000355.  cited in Whitten, T. Soeriaatmadja, RE, Suraya AA (1996). The Ecology of Java and Bali. Hong Kong: Periplus Editions, σελ. 309–12. ; Pope, GG (1983). «Evidence on the age of the Asian Hominidae». Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America 80 (16): 4988–92. doi:10.1073/pnas.80.16.4988. PMID 6410399.  cited in Whitten, T. Soeriaatmadja, RE, Suraya AA (1996). The Ecology of Java and Bali. Hong Kong: Periplus Editions, σελ. 309. ; de Vos, JP; PY Sondaar (1994). «Dating hominid sites in Indonesia». Science 266 (16): 4988–92. doi:10.1126/science.7992059.  cited in Whitten, T. Soeriaatmadja, RE, Suraya AA (1996). The Ecology of Java and Bali. Hong Kong: Periplus Editions, σελ. 309. 
  8. ↑ The Great Human Migration. Smithsonian. July 2008, σελ. 2. http://www.smithsonianmag.com/history-archaeology/human-migration.html. 
  9. ↑ Peter Lewis (1982). «The next great empire». Futures 14 (1): 47–61. doi:10.1016/0016-3287(82)90071-4. 
  10. ↑ Το παιχνίδι του Σουκάρνο, Ιστορικό Λεύκωμα 1962, σελ. 107, Καθημερινή (1997)
  11. ↑ Στα πρόθυρα πολέμου Ινδονησία και Μαλαισία, Ιστορικό Λεύκωμα 1965, σελ. 111, Καθημερινή (1997)
  12. ↑ Σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων κομμουνιστών στην Ινδονησία, Ιστορικό Λεύκωμα 1965, σελ. 107-109, Καθημερινή (1997)
  13. ↑ Delhaise, Philippe F (1998). Asia in Crisis: The Implosion of the Banking and Finance Systems. Willey, σελ. 123. ISBN 0-471-83450-5. 
  14. ↑ «President Suharto resigns». BBC. 21 May 1998. http://news.bbc.co.uk/2/hi/events/indonesia/latest_news/97848.stm. Ανακτήθηκε στις 12 November 2006. 
  15. ↑ Burr, W.; Evans, M.L. (6 December 2001). «Ford and Kissinger Gave Green Light to Indonesia's Invasion of East Timor, 1975: New Documents Detail Conversations with Suharto». National Security Archive Electronic Briefing Book No. 62. National Security Archive, The George Washington University, Washington, DC. http://www.gwu.edu/~nsarchiv/NSAEBB/NSAEBB62/. Ανακτήθηκε στις 17 September 2006. ; «International Religious Freedom Report». Bureau of Democracy, Human Rights, and Labor. US: Department of State. 17 October 2002. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 July 2011. https://web.archive.org/web/20110716060553/http://www.state.gov/g/drl/rls/irf/2002/13873.htm. Ανακτήθηκε στις 29 September 2006. 
  16. ↑ International Monetary Fund (April 2006). Estimate World Economic Outlook Database. Δελτίο τύπου. Ανακτήθηκε στις 2006-10-05.; «Indonesia Regions». Indonesia Business Directory. http://www.indonext.com/Regions/. Ανακτήθηκε στις 2007-04-24. 
  17. ↑ Calder, Joshua (3 May 2006). «Most Populous Islands». World Island Information. http://www.worldislandinfo.com/POPULATV2.htm. Ανακτήθηκε στις 2006-09-26. 
  18. ↑ Witton, Patrick (2003). Indonesia. Melbourne: Lonely Planet, σελ. pp.139, 181, 251, 435. ISBN 1-74059-154-2. 
  19. ↑ Central Intelligence Agency (2006-10-17). «Rank Order Area». The World Factbook. US CIA, Washington, DC. https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/rankorder/2147rank.html. Ανακτήθηκε στις 2006-11-03. 
  20. ↑ Calder, Joshua (3 Μαΐου 2006). «Most Populous Islands». World Island Information. http://www.worldislandinfo.com/POPULATV2.htm. Ανακτήθηκε στις 26-09-2006. 
  21. ↑ «Republic of Indonesia». Encarta. Microsoft. 2006. http://encarta.msn.com/encyclopedia_761573214/Republic_of_Indonesia.html#s4. 
  22. ↑ «Volcanoes of Indonesia». Global Volcanism Program. Smithsonian Institution. http://www.volcano.si.edu/world/region.cfm?rnum=06&rpage=list. Ανακτήθηκε στις 2007-03-25. 
  23. ↑ «The Human Toll». UN Office of the Special Envoy for Tsunami Recovery. United Nations. http://web.archive.org/web/20070519133441/http://www.tsunamispecialenvoy.org/country/humantoll.asp. Ανακτήθηκε στις 2007-03-25. 
  24. ↑ Whitten, T. Soeriaatmadja, R. E., Suraya A. A. (1996). The Ecology of Java and Bali. Hong Kong: Periplus Editions Ltd, σελ. 95–97. 
  25. ↑ «About Jakarta and Depok». University of Indonesia. University of Indonesia. http://webdev.ui.ac.id/page/about-jakarta-and-depok-en.html?UI=9537027825b75d0335ebfbbb6f116579. Ανακτήθηκε στις 24-04-2007. 
  26. ↑ Susi Dwi Harijanti and Tim Lindsey (2006). «Indonesia: General elections test the amended Constitution and the new Constitutional Court». International Journal of Constitutional Law 4 (1): 138–150. doi:10.1093/icon/moi055. 
  27. ↑ The Carter Center. The Carter Center 2004 Indonesia Election Report. (PDF) Δελτίο τύπου. Ανακτήθηκε στις 13-12-2006.
  28. ↑ _ (2002), Τέταρτη αναθεώρηση του Συντάγματος του 1945, Κεφάλαιο III – Εκτελεστική εξουσία, άρθρο 7.
  29. ↑ CIA Factbook
  30. ↑ Βιβλίο Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 2014, Watch Tower Bible And Tract Society of Pennsylvania, σελ. 180
  31. ↑ "Facts and Statistics", mormonnewsroom.org
  32. ↑ BBC News, Benin joins EU aviation blacklist, 8 Απριλίου 2009.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

wiktionary logo
Το Βικιλεξικό έχει σχετικό λήμμα:
Commons logo
Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα
Commons logo
Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα

Ψηφιακό αρχείο ΔΤ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


π • σ • ε
Χώρες της Ασίας
Ανεξάρτητα κράτη
Cartography of Asia.svg
Εξαρτημένα εδάφη
Αυστραλία
Ηνωμένο Βασίλειο
Γαλλία
Αμφισβητούμενα εδάφη
Μη αναγνωρισμένα κράτη
1 Τμήμα της χώρας ανήκει στην Αφρική. 2 Συνήθως γεωγραφικά θεωρείται Ασιατική χώρα, αλλά ωστόσο για πολιτισμικούς και ιστορικούς λόγους εντάσσεται συχνά στην Ευρώπη. 3 Τμήμα της χώρας ανήκει στην Ευρώπη.
Σύνδεσμοι σε καταλόγους καθιερωμένων όρων
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ινδονησία&oldid=5935987"