De voorbije maand was druk. Na deze hectische en tegelijk ook boeiende maand verdwijn ik in alle stilte. Ik neem me voor om weer zoveel mogelijk bezig te zijn met dat wat ik het allerliefste doe. Tekenen en schrijven, op café, in tuinhuis, boomhut, kelder of zolder. In het huis van vrienden of tussen de bomen in het park. Wellicht het vaakst in mijn atelier. Ik plan om daar de eerste maanden niet uit te komen.

Ik heb wel een aantal richtpunten. Een volgend boek. Een reeks lezingen en workshops in het najaar en ook volgend voorjaar tijdens de jeugdboekenweek. Misschien komt er een volgende editie van Kinderboekendag.

Waar ik zeker en vast naar terugkeer, is die ene stad in Italië. Ik tel geduldig af. Nog 339 dagen.

Tot slot. Het was fijn vertoeven hier. Met deze foto van op Kinderboekendag wuif ik jullie graag uit. Met Toon en Siska op weg van de ene naar de andere boekhandel, ergens in Mechelen.

Foto: Hedwig de Ceulener

Elke dag begin ik mijn werkdag met tekenen naar levend model. Het model legt zich klaar en ik ga aan de slag. Als het model even weg moet, duwt hij met zijn twee voorpoten tegelijk het schuifraam en het vliegenraam open en gaat naar buiten. Een frisse neus halen. Soms loop ik hem achterna de tuin in. Als het model lang wegblijft teken ik geduldig bomen, struiken, bloemen, sokken of toevallige voorbijgangers. In die volgorde.

Soms legt het model zich aan mijn voeten. Terwijl ik hem teken, vraagt hij om een massage met mijn tenen.

Met Siska en Toon vertellen, musiceren en tekenen tijdens Kinderboekendag. Of hoe we  met zijn drieën er in slaagden er een mooie dag van te maken. Met dank aan de gastvrije boekhandelaars en het talrijke aanwezige publiek. Enkele impressies van onze sessie in Salvator Boekhandel Mechelen.

Met dank aan Hedwig de Ceulener voor de foto’s.

‘Jammer!’ De leerkracht tegenover me zucht.

Ik haal het vel papier van de tekenezel, pak mijn stapel boeken op en vouw de kamishibai dicht. Een tweede leerkracht komt erbij staan.

‘De kinderen hebben genoten,’ zegt hij. Heb je zin om volgend jaar terug te komen?’

‘Graag.’

‘Alleen jammer, dat we daar zelf geen tijd meer voor hebben.’

Ik sla mijn vertelkoffer toe en stop de boeken in de koffer. Laat het gesprek bezinken.

‘Tijd voor wat?’

‘Om voor te lezen.’

Dit hoorde ik vorig jaar tijdens een lezing. Ik was onthutst.

Het kan ook anders. Vandaag was ik in een school in Ronse. Daar hebben ze een enthousiaste leesjuf en dat voel je. Kinderen en leerkrachten krijgen er niet genoeg van verhalen en maken er ook ruim de tijd voor. Enkele weken geleden was ik te gast in een klas in Hoeleden. De workshop duurde er een uur langer omdat zowel de kinderen, de juf als ikzelf geen zin hadden om ermee op te houden. Meestal duurt zo’n workshop anderhalf uur maar deze leerkracht en de leerlingen bleven rustig verder werken. Elk kind nam wat materiaal en ging ermee aan de slag. Pikte op wat voor hem op dat moment relevant was of wat hij op dat moment het allerliefste tekende of schreef. Elk kind in zijn eigen stijl, eigen tempo, tekende en schreef zijn eigen verhaal.