Амир Темур, бугунги тил билан айтганда, салтанатида ўзига хос сўз эркинлигини жорий этган эди.
Ишларини доим маслаҳат билан юритган. Ўзининг фикрига тескари бўлса ҳам жўяли фикр билдирган кишиларни юксак қадрлаган. Лаган кўтарганларни ёмон кўрган.
Бир галги тўплантида қаёққадир юриш бошлаш олдидан мулоҳазаларини айтиб, йиғилганлардан муносабат сўрайди.
Ҳар ким ўз кўзқарашини баён этади.
Бир аъён лаганбардорлик қилиб:
“Амирим, ниҳоятда оқилона ўйлабсиз. Юлдузлар жойлашуви ҳам шунга ишора қиляпти!” дея роса ошириб-тошириб юборади.
Йиғилишдан кейин Амир Темур тегишли одамларига:
“Бундан кейин бу одамни машваратимда кўрмайин!” деб у лаганбардорни ҳузуридан ҳайдайди.