Tu poznawał techniki szklarskie: wytapiania, szlifowania i grawerowania. Od 1925 roku pracował tu jako technolog szkła, gdzie rozwinął nowe metody produkcji, a od 1927 roku został kierownikiem zakładu.

Wprowadził do produkcji technologię wytwarzania szkła, którą nazwał Myra-Kristall. Było to szkło przezroczyste, głównie o zabarwieniu bursztynowo-żółtym z powierzchniową metaliczną iryzacją. Tęczowa poświata (iryzacja) przechodziła od złocistej do srebrzysto-niebieskiej, fioletowo–zielonej, czerwonej i różowej. W zależności od oświetlenia szkła zmieniają swój odcień i kolorystykę poświaty. Krawędzie naczyń były szlifowane lub posiadały drobne spękania, tak zwane krakelury, tworzące efekt oszronionego i zamrożonego szkła, które następnie było pokryte iryzacją. W katalogu wydanym w 1926 r. jest 150 wzorów.

Szkła Wiedmanna wykazują bliskie analogie ze szkłem najwybitniejszego amerykańskiego mistrza doby secesji Louisa Comforta Tiffany’ego.

Wynalazkiem Tiffany’ego było złociste szkło iryzujące zwane Favrile. Wiedmann sugerował się twórczością Amerykanina i to jego dzieła zainspirowały młodego artystę do prób doścignięcia mistrza. Formy niektórych naczyń są bardzo bliskie, czasami wręcz identyczne z dziełami Tiffany’ego. Rozróżnienie ich bywa bardzo trudne, ale wskazówką jest fakt, że Wiedmann nigdy nie sygnował swoich prac. Przy bliższym porównaniu szkła amerykańskie są nieco grubsze, a ich krawędzie są zatapiane, a nie szlifowane.

W obu przypadkach całe powierzchnie pokrywa iryzacja, lecz w szkłach Tiffany’ego jest ona intensywniejsza. Wiedmann natomiast wprowadził własne formy naczyń: proste i geometryczne, zgodne ze stylistyką lat 20. i 30., a jedyną ich dekoracją była iryzująca poświata.