Od lat trzydziestych minionego wieku „Ręka z mieczem” stała się jednym z symbolów polskiego obozu narodowego. Po delegalizacji przez władze sanacyjne Obozu Wielkiej Polski w 1933 r., zaczęto karać w trybie karno-administracyjnym narodowców za noszenie w klapach marynarek „mieczyków Chrobrego” (sądy powszechne w II instancji za to „wykroczenie” zazwyczaj uniewinniały działaczy narodowych). Wówczas nieformalnym symbolem „Młodych” Stronnictwa Narodowego został wizerunek ręki trzymającej miecz. Uproszczony symbol Ręki z mieczem (tzw. „Falanga”) za swój znak przyjął w 1935 roku Ruch Narodowo-Radykalny (znany bardziej pod nazwą ON-R „Falanga”), którego przywódcą był Bolesław Piasecki. Obecnie Ręka z mieczem jest prawnie chronionym znakiem Narodowego Odrodzenia Polski.
Jednak historia tego symbolu jest dużo starsza i sięga XVI stulecia, kiedy to król Polski i wielki książę litewski Zygmunt II August ostatni z dynastii Jagiellonów postanowił utworzyć flotę kaperską (polskich korsarzy). Miało to miejsce w okresie walk o Inflanty (1563-70). Pierwszym jej dowódcą został admirał M. Scharping - Mateusz Siercinek. Flota królewskich kaprów miała bazy w Gdańsku, Pucku oraz Diamencie i Parnawie (Inflanty, dzisiejsza Łotwa i Estonia), a zwalczała tzw. żeglugę narewską. Nadzór nad tą flotą sprawowała z ramienia monarchy Komisja Morska (pierwszy, wielki okręt regularny floty królewskiej - galeon Smok był budowany w latach 1570-1584 w Elblągu). Jako godło był używany właśnie znak ręki z mieczem. Znak ten był później używany także przez okręty wojenne polskiej floty np. w bitwie pod Oliwą w 1627 r.
opr. Cezary Deneka