Ile to się taki chłopaczyna jak Tiesto narobi... Niby w ciągu siedmiu lat wydał tylko dwa studyjne albumy (nie licząc „Parade of the Athletes”), a przez cały rok ma ręce pełne roboty. Kilkanaście singli na koncie a kalendarz zapchany po same brzegi. Jeden set po tej stronie kuli ziemskiej, inny po drugiej. No i nie można zapomnieć o tej całej fascynacji wokół jego osoby, fascynacji której po prostu nie rozumiem i nie trawię. Ile to jeszcze potrwa? Jak długo? Trudno powiedzieć. Prawdopodobnie póki będą chcieli go słuchać, zaś „fani” nosić buty oraz bluzy sygnowane nazwą Tiesto. No i co najistotniejsze, fakt wypuszczenia krążka „Elements Of Life” z pewnością ustabilizuje jego pozycję. Bez względu na to jakie zbiera opinie.

A więc jak to naprawdę jest z tym nowym wydawnictwem? Można powiedzieć, że Tiesto się zmienia. Przechodzi metamorfozę, której końcowym efektem jest modyfikacja własnego stylu. Brzmienie stało się bardziej delikatne, mniej tu szarpanych i na wskroś industrialnych elementów, które zostały zastąpione przez większą melodyjność. Praktycznie poza „Carpe Noctum” - będącym żywym klonem „Traffic” - reszta to typowy eurotrance zderzony z Paul van Dyk'iem. Jaki jest tego rezultat? Tiesto po prostu nie sprawia wrażenia Tiesto. Czy to dobrze? Z jednej strony tak, zwłaszcza gdy słucha się dream dance'ową kompozycję „Ten Seconds Before Sunrise”, czy progresywne „Do You Feel Me”. Jednak z drugiej strony, krążek sprawia miałkie wrażenie. Nagraniom zabrakło siły wyrazu, zaś całemu albumowi solidnego punktu oparcia. Nie mamy tutaj do czynienia z materiałem, który wyszedł spod ręki holenderskiej gwiazdy , lecz wypadkową współczesnej sceny eurotrance ( m.in. dużo nawiązań do stajni Anjunabeats). Wokale są wtórne niczym jednorazowe maszynki do golenia, zaś zaproszonych gości należałoby przypalać na wolnym ogniu. Ni to barwa interesująca ani interpretacja ciekawa - rynek wręcz puchnie od takich produkcji. Pamiętacie Jan Johnston, Kirsty Hawkshaw? Zapomnijcie! Tutaj brak kogokolwiek w tym stylu. Absolutny prym w tym wszystkim wiedzie Maxi Jazz, sprawiający wrażenie jakby miał usnąć przed mikrofonem – kawałek „Dance for Life” to wręcz hymn dla bywalców klubu seniora i użytkowników Corega Tabs.

„Just Be” oraz „In Memory”, płyty niepozbawione wad do dziś potrafią bawić, zapadając w mniejszym lub większym stopniu w pamięć. W przypadku „Elements Of Life” mogło być gorzej, ale mogło też być lepiej. Ten album po prostu jest... i nic poza tym.