 INSCHRIJVEN NIEUWSBRIEF OF WEBFEED!  Tip: klik op Otto Muhl voor andere pagina's over dit onderwerp. |
Index lexicon: A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z 0-9 Deze pagina is 14-09-2008 voor het laatst bewerkt. Otto MühlOostenrijkse kunstenaar, geboren 16 Juni 1925 in Grodnau, Oostenrijk. Woont/werkt in Wenen.In 1964 richt Otto Muehl samen met Gunter Brus, Nitsch en Schwarzkogler het Weens Actionisme op. In 1972 richt de Wiener Aktionist Otto Mühl de leef- en werkgemeenschap Friedrichshof (nabij Wenen) op. De groep Aktions Analytische Organisation (AAO) rond Mühl verbrak alle banden met de burgerlijke maatschappij en begon een sociaal experiment gebaseerd op een anti-materialistische levenshouding, collectief eigendom, freudiaanse therapie (door Mühl ontwikkelde "Aktion-analyse", een therapie waarbij de therapeut - Mühl zelf - uiteindelijk seks had met de "client"). Het gezinsleven moest worden afgeschaft en vervangen door een paradijs voor – vooral – veel vrije seks. ‘Wij waren de avant-garde van de maatschappij; wij brachten in de praktijk waar anderen alleen over praatten’, zei een van de communeleden later in een interview. De commune Friedrichshof werd in de jaren zeventig razend populair en groeide uit tot een leefgemeenschap van ruim 300 mannen, vrouwen en kinderen, met Mühl als onbetwiste leider. Maar wat begon als een anti-burgerlijke utopie van jonge mensen die vooral vrij wilden zijn, veranderde in de jaren tachtig in een hiërarchische, gesloten inrichting geleid door een autoritaire, wereldvreemde en door seks geobsedeerde bohemién, die tenslotte – wegens misbruik van jonge meisjes – voor zeven jaar achter de tralies belandde. Muhl begrijpt die veroordeling nog altijd niet: “Wij hadden onze eigen seksregels in de commune. Dat waren niet de regels van de maatschappij en toch werd ik veroordeeld door hun regels!” In de gevangenis blijft Otto Mühl doorwerken als kunstenaar. Sinds zijn vrijlating leeft hij opnieuw met een twintigtal mensen in een kleine commune in Portugal. Zijn heilige geloof in de vrije seks is overeind gebleven. “Seks, seks en nog eens seks”, vertelt Jenny, één van de vroegere sekteleden. “De hele groep bleef alleen maar bij elkaar, omdat we in een absoluut seksparadijs leefden. Het is vaak genoeg gebeurd dat ik op één nacht het bed deelde met vier verschillende mannen. Durf dan maar eens beweren dat het leven saai is.” Maar volgens de sekteleden was het hen om veel meer te doen dan de vrije seks. Meer nog, het was voor hen de perfecte afspiegeling van hun levensbeschouwelijke overtuiging. “Vrije seks betekent eigenlijk dat je aan niemand toebehoort,” zegt Jenny. “Je bent zo vrij als een vogel. Op dat vlak is een relatie het ergste wat er bestaat. Wie een vaste relatie had, was voor ons vervloekt.” Sekteleider Otto Muhl ging nog een stap verder en kroonde zichzelf tot de ongekroonde koning van de vrije seks: “Ik wil niet opscheppen over mezelf”, zegt Muhl. “Maar ik was de absolute kampioen in bed. Als ik ooit zou vertellen hoe vaak ik seks heb gehad, zou dat voor de andere mannen een regelrechte vernedering zijn.” Intussen werd in de commune, waar voorbehoedsmiddelen taboe waren, de ene baby na de andere geboren. Maar voor de meeste leden was dat nauwelijks een probleem. “We begonnen allemaal meer en meer kinderen te krijgen,” zegt Peter, die tien jaar lang in de commune woonde. “De kinderen waren ook niet van óns, maar van de groep. Pas toen we ook voor onderwijs en opleiding moesten zorgen, doken de eerste problemen op. Want er was geen geld om dat allemaal te betalen. Zo is uiteindelijk ook de sfeer in de groep op een paar jaar tijd helemaal omgeslagen.” Op zoek naar inkomsten, besluiten ze sekteleden om voor het eerst in jaren opnieuw ‘af te dalen’ naar de maatschappij. “We voelden ons als undercoveragenten,” zegt Jenny. “Het was verdomd moeilijk voor ons. In Amsterdam bijvoorbeeld werkten vijfendertig mensen van de commune voor dezelfde firma. We moesten een beurtrol afspreken wie wanneer naar het werk vertrok en terugkeerde. Het mocht niet opvallen dat we elkaar kenden. We mochten ook met niemand over onze ideologie praten.” Maar met het geld kwam ook de persoonlijke verrijking. Vooral Muhl genoot met volle teugen van zijn nieuwe rijkdom. “De groep viel uiteen in een klassesysteem”, aldus een ex-lid. “Je had diegenen die werkten en diegenen die privileges genoten. Ook de seks werd een sleur. Want volgens Muhl moest je na de lunch verplicht seks hebben, om energie op te doen. Maar steeds meer mannen raakten gefixeerd op hun job en hadden geen zin meer in seks.” Intussen barstte een storm van kritiek los op de sekteleider, die van oordeel was dat hij ook de talrijke kinderen moest inwijden in zijn principes van vrije seks. “We hadden geen enkel taboe,” zegt Muhl. “Elke vrouw kon seks krijgen als ze daar zin in had, zelfs al was ze maar dertien of veertien jaar oud. Dat maakt mij allemaal niet uit.” Iedereen in de groep wist dat hun leider seks had met minderjarigen, maar niemand durfde er openlijk op te reageren. Tot uiteindelijk, in 1991, een weggelopen meisje bij de gerechtelijke diensten een klacht indient tegen Muhl. Muhl wordt opgepakt en krijgt zeven jaar cel. (bron: tvnieuws.be) Oostenrijkse kunstwereld verdeeld over Otto Mühl - Haat tegen burgerlijkheid www.nrc.nl 1988 Back to fucking Cambridge De film Back to fucking Cambridge van Otto Mühl gaat over het Wenen rond de eeuwwisseling. Arnold Schönberg wordt gespeeld door Oswald Oberhuber, Nam June Paik speelt Anton van Weber, Georg Jiri Dokoupil is in deze kleurenfilm Egon Schiele, Sigmund Freud wordt door de regisseur zelf gespeeld. Gustav Klimt, Lou Salomé, Franz Kafka, Adolf Loos, Oskar Kokoschka komen erin voor. Rudi Fuchs heeft de rol van Egon Friedell en ook Harald Szeemann, Dieter Roth en Lucio Amelio doen mee. De film is in kleur en duurt 60 minuten. ( www.deappel.nl ) Websites: Otto Mühl: van de happening naar de commune, en verder. |
privacybeleid