Władze Klubu

Prezes Zarządu

Lech Ramczykowski

Członkowie Zarządu

Paweł Cieśla
Tomasz Rachoń

Dyrektor Klubu

Jarosław Brzeziński

Krótka Historia Klubu Sportowego "Spójnia" Gdańsk

Spółdzielczy Klub Sportowy powstał w Gdańsku w 1946 roku i początkowo przyjął nazwę "Zryw". Jego siedzibą była parowozownia na Oruni, a pierwszymi sekcjami piłka nożna (na krótko) i lekkoatletyka.

Jednym z założycieli był wówczas Pan Adam Buchwald, którego po latach trzeba uznać za głównego autora potęgi i największych osiągnięć Klubu.

W 1949 roku Spółdzielczy Klub przyjmuje nazwę "Spójnia", wchłaniając równocześnie drużyny siatkówki i koszykówki zlikwidowanego przez ówczesne władze stowarzyszenia o przed wojennych tradycjach YMCA. W początkowym okresie te drużyny stanowiły o sile gdańskiej "Spójni". To siatkarze i koszykarze, pod wodzą legendarnego trenera Jana Kudelskiego, sięgali po pierwsze tytuły wicemistrzów Polski w piłce siatkowej w 1947 i 1950 roku i piłce koszykowej w 1951. Wielu z nich reprezentowało barwy klubowe, a największą karierę zrobił niewielki wzrostem, jak na koszykarza, Zbigniew Dregier, olimpijczyk z Rzymu. Najdłużej zaś związał się z drużyną zawsze wierny barwom "Spójni" Andrzej Kąpiński, obecnie honorowy członek klubu.

W tym okresie największe tryumfy święcili lekkoatleci, w doskonale zorganizowanej przez trenera Aleksandra Zylińskiego grupie. Wśród nich byli rekordziści świata Janusz Sidło i Elżbieta Duńska-Krzesińska, dwukrotna złota i srebrna medalistka olimpijska.

Z sukcesami trenowali zapaśnicy, zdobywcy wicemistrzostwa Polski w 1958 roku. Na matach nie tylko w Polsce, ale i na świecie, szalał olimpijczyk i akademicki mistrz świata Jan Kuczyński. Sukcesy poszczególnych sekcji nie byłyby możliwe, gdyby nie stworzono odpowiednich warunków do uprawiania sportu. W trudnych powojennych latach "Spójnia" pozyskała, sprowadzoną z Gniewu w 1950 roku, halę przy ulicy Słowackiego i doprowadziła do dobrego stanu zdewastowany stadion w Sopocie przy ulicy Wybickiego.

W gdańskim klubie utworzono jeden z pierwszych na Wybrzeżu ośrodków odnowy biologicznej. Nawiązano od zarania ścisłą współpracę ze szkołami, w których przygotowywano do wyczynu swoją przyszłą kadrę. W szczytowym okresie opieka obejmowała ponad 20 szkół. I chociaż klub nigdy nie należał do bogatych, tętniło w nim życie. Na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych trenowali bokserzy, gimnastycy, judocy, rugbiści, pływacy, tenisiści, a nawet hokeiści na trawie, ale największe sukcesy święcili w tym okresie piłkarze ręczni.

Sekcję założył w 1958 roku najwybitniejszy nie tylko na Wybrzeżu trener i nauczyciel szczypiorniaka Leon Walerant. W trzy lata po założeniu sekcji piłkarze ręczni byli już w ekstraklasie, a w 1965 roku zdobyli tytuł wicemistrzów Polski. W kolejnych latach 1968, 1969 i 1970 zdobywali tytuły Mistrzów Polski. Duża w tym zasługa kierownika sekcji Bronisława Gajewskiego, który pozyskiwał konieczne fundusze, gdyż sport stawał się coraz bardziej profesjonalny. Drużyna była znana w Europie. Brała udział w rozgrywkach pucharów europejskich, zwyciężała nie tylko znakomite zespoły Barcelony, Gopingen. Kuncewa, Honvedu, ale też na turniejach towarzyskich pokonywała reprezentacje Czechosłowacji, Rumuni i Francji. I co ważne, w tamtej "Spójni", zwanej drużyną inżynierów i magistrów, niemal wszyscy kończyli studia. Duża w tym zasługa Andrzeja Gardzielewicza, Stanisława Racuka, Leszka Pieczonki, Janusza Boćkowskiego i Sylwestra Tomaszewskiego. W sumie, w reprezentacji Polski grało 33 zawodników, wśród nich Andrzej Lech, Andrzej Wlazło, Andrzej Lisiewicz, A. Szybka, a przede wszystkim zdobywcy brązowych medali Piotr Cieśla i Włodzimierz Zieliński. To w "Spójni" rozwinęła się kariera trenersko - menadżerska jednego z najwybitniejszych postaci polskiego szczypiorniaka, prof. Janusza Czerwińskiego.

Po tym okresie nastąpił srebrny czas koszykarek. Po zabawie w drużynie YMCA zaczęły one grać na poważnie z trenerem Władysławem Markowskim i ukochanym kierownikiem Włodzimierzem Zajączkowskim, jeszcze w latach pięćdziesiątych. Ale pierwszy ze swych 7 tytułów wicemistrzyń Polski zdobyły w 1969 roku. Wykształtowały się wówczas kariery trenerskie Tadeusza Hucińskiego i Zbigniewa Felskiego. To w "Spójni" po raz pierwszy w Polsce, w 1978 roku, zagrała zagraniczna zawodniczka francuska Catherina Malfois obok wybitnych reprezentantek - Renaty Piernitzkiej, Jadwigi Gorzelanej, Alicji Żbikowskiej i Małgorzaty Wołujewicz-Czerwonko.

Wolność roku 1989 w Polsce, połączona ze zmianą systemu, była dla sportu polskiego okresem trudnym. Inny, nie tak już romantyczny jak dawniej, stał się sport lat dziewięćdziesiątych. Niestety, kryzys dotknął także Klub Sportowy "Spójnia". Z powodu braku pieniędzy rozwiązywano kolejne sekcje. Lekkoatleci przenieśli się na stałe do Sopotu, koszykarki do Gdyni, gdzie doczekały się wreszcie tytułów mistrzowskich. Najdłużej wytrwali piłkarze ręczni. Stało się to w 2001 roku a drużyna odeszła z honorem. Po dramatycznych zwycięskich meczach i utrzymaniu się w ekstraklasie zespół został rozwiązany.

Byli zawodnicy, działacze i sympatycy klubu wierzą, iż Klub Sportowy "Spójnia" będzie jeszcze posiadał sekcje wyczynowe.

Od 1996 roku klub zajmował się popularyzacją żeglarstwa morskiego i śródlądowego wśród młodzieży i członków klubu. Obecnie przystępujemy do realizacji programu edukacji żeglarskiej. Posiadamy również sekcję brydża sportowego, gdzie nasi zawodnicy rozgrywają mecze w rozgrywkach ligowych, która od roku 2008 cały czas się rozwija.

Autor tekstu: Andrzej Gardzielewicz