Władze Klubu
Prezes Zarządu
Lech Ramczykowski
Członkowie Zarządu
Paweł Cieśla
Tomasz Rachoń
Dyrektor Klubu
Jarosław Brzeziński
Krótka Historia Klubu Sportowego "Spójnia" Gdańsk
Spółdzielczy Klub Sportowy powstał w Gdańsku w 1946 roku i początkowo przyjął nazwę "Zryw". Jego siedzibą była parowozownia na Oruni, a pierwszymi
sekcjami piłka nożna (na krótko) i lekkoatletyka.
Jednym z założycieli był wówczas Pan Adam Buchwald, którego po latach trzeba uznać za głównego autora potęgi i
największych osiągnięć Klubu.
W 1949 roku Spółdzielczy Klub przyjmuje nazwę "Spójnia", wchłaniając równocześnie drużyny siatkówki i koszykówki zlikwidowanego
przez ówczesne władze stowarzyszenia o przed wojennych tradycjach YMCA. W początkowym okresie te drużyny stanowiły o sile gdańskiej "Spójni". To siatkarze i
koszykarze, pod wodzą legendarnego trenera Jana Kudelskiego, sięgali po pierwsze tytuły wicemistrzów Polski w piłce siatkowej w 1947 i 1950 roku i piłce koszykowej
w 1951. Wielu z nich reprezentowało barwy klubowe, a największą karierę zrobił niewielki wzrostem, jak na koszykarza, Zbigniew Dregier, olimpijczyk z Rzymu.
Najdłużej zaś związał się z drużyną zawsze wierny barwom "Spójni" Andrzej Kąpiński, obecnie honorowy członek klubu.
W tym okresie największe tryumfy święcili
lekkoatleci, w doskonale zorganizowanej przez trenera Aleksandra Zylińskiego grupie. Wśród nich byli rekordziści świata Janusz Sidło i Elżbieta Duńska-Krzesińska,
dwukrotna złota i srebrna medalistka olimpijska.
Z sukcesami trenowali zapaśnicy, zdobywcy wicemistrzostwa Polski w 1958 roku. Na matach nie tylko w Polsce, ale
i na świecie, szalał olimpijczyk i akademicki mistrz świata Jan Kuczyński. Sukcesy poszczególnych sekcji nie byłyby możliwe, gdyby nie stworzono odpowiednich
warunków do uprawiania sportu. W trudnych powojennych latach "Spójnia" pozyskała, sprowadzoną z Gniewu w 1950 roku, halę przy ulicy Słowackiego i doprowadziła
do dobrego stanu zdewastowany stadion w Sopocie przy ulicy Wybickiego.
W gdańskim klubie utworzono jeden z pierwszych na Wybrzeżu ośrodków odnowy biologicznej.
Nawiązano od zarania ścisłą współpracę ze szkołami, w których przygotowywano do wyczynu swoją przyszłą kadrę. W szczytowym okresie opieka obejmowała ponad 20 szkół.
I chociaż klub nigdy nie należał do bogatych, tętniło w nim życie. Na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych trenowali bokserzy, gimnastycy, judocy,
rugbiści, pływacy, tenisiści, a nawet hokeiści na trawie, ale największe sukcesy święcili w tym okresie piłkarze ręczni.
Sekcję założył w 1958 roku najwybitniejszy
nie tylko na Wybrzeżu trener i nauczyciel szczypiorniaka Leon Walerant. W trzy lata po założeniu sekcji piłkarze ręczni byli już w ekstraklasie, a w 1965 roku
zdobyli tytuł wicemistrzów Polski. W kolejnych latach 1968, 1969 i 1970 zdobywali tytuły Mistrzów Polski. Duża w tym zasługa kierownika sekcji Bronisława Gajewskiego,
który pozyskiwał konieczne fundusze, gdyż sport stawał się coraz bardziej profesjonalny. Drużyna była znana w Europie. Brała udział w rozgrywkach pucharów
europejskich, zwyciężała nie tylko znakomite zespoły Barcelony, Gopingen. Kuncewa, Honvedu, ale też na turniejach towarzyskich pokonywała reprezentacje
Czechosłowacji, Rumuni i Francji. I co ważne, w tamtej "Spójni", zwanej drużyną inżynierów i magistrów, niemal wszyscy kończyli studia. Duża w tym zasługa
Andrzeja Gardzielewicza, Stanisława Racuka, Leszka Pieczonki, Janusza Boćkowskiego i Sylwestra Tomaszewskiego. W sumie, w reprezentacji Polski grało 33 zawodników,
wśród nich Andrzej Lech, Andrzej Wlazło, Andrzej Lisiewicz, A. Szybka, a przede wszystkim zdobywcy brązowych medali Piotr Cieśla i Włodzimierz Zieliński. To w "Spójni"
rozwinęła się kariera trenersko - menadżerska jednego z najwybitniejszych postaci polskiego szczypiorniaka, prof. Janusza Czerwińskiego.
Po tym okresie nastąpił
srebrny czas koszykarek. Po zabawie w drużynie YMCA zaczęły one grać na poważnie z trenerem Władysławem Markowskim i ukochanym kierownikiem Włodzimierzem Zajączkowskim,
jeszcze w latach pięćdziesiątych. Ale pierwszy ze swych 7 tytułów wicemistrzyń Polski zdobyły w 1969 roku. Wykształtowały się wówczas kariery trenerskie Tadeusza
Hucińskiego i Zbigniewa Felskiego. To w "Spójni" po raz pierwszy w Polsce, w 1978 roku, zagrała zagraniczna zawodniczka francuska Catherina Malfois obok wybitnych
reprezentantek - Renaty Piernitzkiej, Jadwigi Gorzelanej, Alicji Żbikowskiej i Małgorzaty Wołujewicz-Czerwonko.
Wolność roku 1989 w Polsce, połączona ze zmianą
systemu, była dla sportu polskiego okresem trudnym. Inny, nie tak już romantyczny jak dawniej, stał się sport lat dziewięćdziesiątych. Niestety, kryzys dotknął
także Klub Sportowy "Spójnia". Z powodu braku pieniędzy rozwiązywano kolejne sekcje. Lekkoatleci przenieśli się na stałe do Sopotu, koszykarki do Gdyni, gdzie
doczekały się wreszcie tytułów mistrzowskich. Najdłużej wytrwali piłkarze ręczni. Stało się to w 2001 roku a drużyna odeszła z honorem. Po dramatycznych zwycięskich
meczach i utrzymaniu się w ekstraklasie zespół został rozwiązany.
Byli zawodnicy, działacze i sympatycy klubu wierzą, iż Klub Sportowy "Spójnia" będzie jeszcze
posiadał sekcje wyczynowe.
Od 1996 roku klub zajmował się popularyzacją żeglarstwa morskiego i śródlądowego wśród młodzieży i członków klubu. Obecnie przystępujemy
do realizacji programu edukacji żeglarskiej. Posiadamy również sekcję brydża sportowego, gdzie nasi zawodnicy rozgrywają mecze w rozgrywkach ligowych, która od roku
2008 cały czas się rozwija.
Autor tekstu: Andrzej Gardzielewicz