Nieuws

Zittend voor mijn caravannetje in de Biesbosch kijk ik uit over de weide. Ja, daar staan ze de rood/witte palen. Ze houden nu de paarden op hun plaats. De palen met hun verhaal. Zo stonden ze nog om de velden aan de Vierlaan en werden ze ieder jaar voorzien van een nieuw laagje verf. Nu bladdert de verf, maar ze blijven Rood/Wit.

O ja, m’n ome Rinus was één van die vrijwilligers die ze verfde. Helaas is hij niet meer onder ons. Gelukkig weet ik z’n verhalen nog. Eén van die verhalen ging over een uitwedstrijd die hij speelde in Breda. Het vroor 3 graden er lag een pak sneeuw en een stevige wind. Hij verloor de wedstrijd met 5-0. Ik reageerde daarop met, dat is toch niet zo bijzonder. Waarop hij zei: Maar we moesten toen nog wel op de fiets!! Ja kerel dat was toen, echte Kozakken.

Ik kijk nog steeds naar die rood/witte palen en m’n gedachten drijven naar de Vierlaan. Daar was alles rood/wit bij binnenkomst kon je al een speldje kopen voor 50 cent. Het was maar een simpel lintje maar wel rood/wit. Ja, op de Vierlaan door kon het spoken. Als die imposante houten tribune los ging, stond je al met 1-0 voor. Uit honderden kelen klonk ons clublied “de strijd is gestreden” geweldig.

Maar wat gebeurde er daarna eigenlijk? We kregen een prachtig nieuw sportcomplex ,en de club veranderde langzaam en onbedoeld in een bedrijf. Wil je meedoen op dit niveau dan moet er toch veel geld binnenkomen was de uitleg. En de trouwe supporters en vrijwilligers werden onbedoeld maar bijzaak.

Zo herinner ik me nog een verjaardag van 10 jaar geleden waarbij ik tegenover een paar oudere (trouwe) supporters zat. Ik zei tegen hen, jullie kwamen toch ook altijd bij de Boys ,maar tegenwoordig zie ik jullie niet meer?  Eén van hen beantwoorde mijn vraag nogal nors met, je hoort er niet meer bij daar. Het draait daar alleen om die nette pakken op dat bordes, dat bordes dat vast zit aan dat blauwe hok! De ander bevestigde dat met: Ze staan door boven op je neer te kijken. Dat doet mijn baas ook al heel de week, daar zit ik in het weekend niet meer op te wachten. Einde gesprek. Ja, misschien hadden ze wel gelijk. “De strijd is gestreden” klonk niet meer. Misschien was de strijd wel verloren?

Gelukkig is er nieuwe wind gaan waaien op de Zwaaier. Op de voorzijde van de presentatiegids van vorig jaar stonden  de woorden van de nieuwe voorzitter: Ik wil Kozakken Boys weer Kozakken Boys laten zijn. Okay, dacht ik toen, veel succes, maar hoe. De oplossing was echter heel simpel, hij luisterde naar de supporters en vrijwilligers en liet ze in veel gevallen hun gang gaan. De jarenlang gevreesde borrellende vulkaan bleek een lelieknop te zijn. Deze rood/witte knop ging eindelijk langzaam open en op ieder blad zat een project of initiatief. Zo beschikt Kozakken Boys ineens over een kunstgrasveld, G-voetbal, nieuw clublied, Make a Wish ,35+ voetbal, klusboys etc.etc. Nu hoor ik u denken: als het met het eerste elftal goed gaat dan, gaat het met de gehele club goed. Ja dat is waar maar, deze projecten waren er eerder dan de goede prestaties van het eerste elftal. Ik denk zelfs dat de goede prestaties iets met de lelieknop te maken hebben.

Tijdens een thuiswedstrijd afgelopen seizoen zag ik de ouwetjes van de verjaardag weer. Ik heb ze niet gesproken maar door de opgestoken duim en de glimlach op hun gezichten wist ik genoeg. “The Boys are back in Town.”

Ik denk dat ik die palen nog maar een keer in de verf zet. En als ik klaar ben doe ik het blauwe hok er ook maar bij.

André v.d. Heuvel.