Καταγόμαστε από αγροτική οικογένεια της μεσαορίας.
Από τότε που θυμόμαστε, τρέχαμε ανέμελοι στα χωράφια, κόβαμε πορτοκάλια απ τα περβόλια και στον ίσκιο τους τα τρώγαμε σκαρώνοντας ένα σωρό σκανδαλίες. Φτιάχναμε αυτοσχέδια μικροσκοπικά φουρνάκια για να ψήσουμε μέσα μόνο μια πατάτα, πηγαίναμε εκδρομές με ένα ταλαίπωρο γαιδουράκι που δεν μας χαλούσε ποτέ χατήρι, παρά τις αδέξιες προσταγές μας. Γέμιζαν τα ρουθούνια μας απ τη μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού στον φούρνο με τα ξύλα έξω στην αυλή της γιαγιάς Κατερίνας. Το ξύπνημα μας ητάν πάντα με τη φωνή του επίμονου και περήφανου κόκορα. Το αχνιστό γάλα από την "Παναγιώτα" την κατσίκα μας στην πίσω αυλή του σπιτιού μας έφτιαξε γερά κόκκαλα. Η θεία Χριστίνα έφτιαχνε μ αυτό λαχταριστά χαλούμια με διόσμο. Τρέχαμε αμέσως κάθε που οι νονοί μας,μας καλούσαν να τρυγησουμε τα σταφύλια ή να κοψουμε τις ελιές. Ήταν κάτι σαν γιορτή. Τις κρύες νύχτες του χειμώνα ο αχνιστός τραχανάς της γιαγιάς Ολυμπίας μας ζέσταινε πριν πάμε χαρουμενοι και ευτυχισμενοι για ύπνο. Κάτι σαν όνειρο.
Αυτό το όνειρο κόπηκε ξαφνικά ένα καλοκαιριάτικο πρωινό του '74 με την εισβολή.
Μετακομίσαμε "προσωρινά" στην πόλη...
Τα χρόνια πέρασαν, η αναμονή για επιστροφή ριζωμένη, η ζωή στην πόλη ενδιαφέρουσα, νέες εμπειρίες, ευκολίες, μεγάλοι δρόμοι, τεχνολογία, πολλές ευκαιρίες, επιτυχίες. Όλα συναρπαστικά, όλα όμορφα αλλά...
Αλλά, κάτι λείπει. Εκείνες οι εικόνες, οι γεύσεις, οι ήχοι, οι μυρωδιές, οι αισθήσεις του αθώου "τότε". Αυτές που από μέσα μας δεν εκδιώχθηκαν ποτέ και θεριεμένες ζητούν δίκαια επανάσταση. Ανάσταση.
Έτσι, μετά από ικανοποιημένες προσδοκίες και ευησυχασμένες συνειδήσεις ήρθε στην επιφάνεια η ανάγκη μας για επιστροφή. Επιστροφή εκεί που σμιλεύτηκε η αθωώτητα μας.
Στη φύση, στην παράδοση, στην πραγματική αλήθεια. Να διαδώσουμε σ' όσους περισσότερους μπορούμε τι ήταν και τι είναι το νησί μας, με όλη μας την ψυχή αγάπη και σεβασμό που αξίζει στο "χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος". Στη Κύπρο μας.
Πιερής, Στέλλα
Υ.Γ. Αφιερωμένο στον πατέρα μας που ήταν πάντα το όνειρο του ένα μεγάλο κτήμα.
