Neogotycki ratusz (narożnik Rynku i pl. Kościuszki) wzniesiony od maja 1898 do marca 1899 r. Budynek w stylu neogotyckim ze szczytami uskokowymi i frontalnym ryzalitem z zegarem. Nad wejściem balkon, na narożu frontalnym wieżyczka. Obramienia okienne i drzwiowe licowane. Dziś siedziba Urzędu Gminy i Miasta. Na elewacji ratusza umieszczono tablicę pamiątkową ku czci powstańców Wiosny Ludów z 1848 r. z napisem: „Bohaterom Powstańców Ziemi Odolanowskiej z roku Wiosny Ludów 1848, składa hołd społeczeństwo miasta i okolicy w 1000-lecie Państwa Polskiego. Odolanów 1 IX 1966.”
W części miasta, zwanej Górka - stoi drewniany kościół z końca XVIII. Obecnie kościół ten jest świątynia parafialną pod wezwaniem świętej Barbary. Wzniesiony w 1784 roku był wielokrotnie przebudowywany. W 1928 roku dobudowano 30 metrowa wieżę, na której umieszczono XVIII wieczny dzwon odlany we Wrocławiu. Budynek jest drewniany, konstrukcji szkieletowej, z zewnątrz oszalowany poziomo.[1] Jest jednonawowy. Stoi w centrum cmentarza. Jest swoistą wizytówką tej części miasta i jej mieszkańców. Związek świątyni z patronką jest tu ogromny. Św. Barbara patronka górników miała ukazać sie mieszkańcom Górki na początku XVII wieku. Z tych czasów pochodzi (1618 r) obraz z wizerunkiem patronki. Nie zachowały sie natomiast ślady po świątyni wybudowanej z fundacji Gryzeldy Rozdrażewskiej w latach 1620-21. Rekompensuje to wnętrze obecnej budowli, w którym rzeźby są najczęściej starsze niż sam kościół. Wnętrze zdobi barokowa polichromia i ciekawe rzeźby z XVII wieku, chrzcielnica z połowy XVIII w, czy rzeźba św. Barbary wykonana przez Pawła Brylińskiego w 1876.
W centralnej części miasta przy Rynku stoi druga katolicka i zarazem największa świątynia Odolanowa, kościół pod wezwaniem Św. Marcina. To co dzisiaj możemy oglądać to bryła świątyni po rozbudowaniu w latach 1912-13. Jednak historia kościoła jest starsza – sięga końca XVIII wieku, a samej parafii czasów średniowiecza. Budowę kościoła rozpoczęto w 1794 roku. Decyzję podjął proboszcz Andrzej Gomoliński, po uzyskaniu wsparcia ze strony fundatorki, księżnej Eleonory Sułkowskiej, starościny odolanowskiej. Księżna wyznaczyła do nadzoru prac Bogusława Lizaka, który zarządzał od wielu lat dobrami Sułkowskich. Projektantem i budowniczym był Franciszek Jakubowski z Koła. Budowano szybko – 22 czerwca 1796, kościół w stylu późnego barku, jednonawowy, był już gotowy. Wymiary kościoła: 26 m długości i 16,5 m szerokości.
Nad wejściem Sułkowscy umieścili kartusz, a w nim herb rodowy Sulima. U dołu kartusza widnieje napis SOLI DEO HONOR. W ołtarzu głównym umieszczono rzeźby św. Piotra i Pawła, a w1810 roku z lewej strony ołtarza wmurowano epitafium Jana Lizaka, a po prawej medalion fundacyjny świątyni.
Przez cały XIX wiek kościół służył mieszkańcom miasta i okolicznych wsi, ale stopniowo zdawał się być za mały. Mimo trudnych czasów – germanizacji – udało się proboszczowi Walentemu Grośty przeforsować pomysł rozbudowy kościoła. Nie było to takie proste. Raz kwestią trudną były finanse, dwa zgoda dwóch instytucji Dozoru Kościelnego oraz właściciela dóbr księcia Thurm und Taxis. Pierwotny projekt z 1903 roku upadł – był zbyt skomplikowany, ale w roku 1909 przyjęto propozycję poznańskiego architekta Rogera Sławskiego rozbudowy kościoła. W maju 1910 roku przyjęto kosztorys: 160 tyś marek ( sam książę dał 50 tyś). Prace trwały w latach 1912-13. Patrząc z lotu ptaka dostrzegamy dwie bryły, prostopadle do siebie ustawione: „stary kościół” i przymurowany do wschodniej ściany „nowy” kościół o wymiarach: 31 m długości i 22 szerokości, stanowiący dzisiaj nawę główną. I W ten sposób miasto otrzymało dużą świątynię trzynawową, z dwoma kruchtami i dwiema zakrystiami.
Wystrój kościoła – niestety nie w pełni zachowany do dzisiaj – był bogaty. W ołtarzu głównym znajdowały się figury św. Marcina – patrona oraz św. Jolanty i św. Salomei. W środku kościoła stała „starożytna” ambona, w nawach bocznych były 4 ołtarze. Dzisiaj wygląda to inaczej. W ołtarzu głównym znajduje się figura św. Marcina i wspomnianych wcześniej świętych oraz figury św. Piotra i Pawła, przeniesione ze starego kościoła. Natomiast prezbiterium starego kościoła to dzisiaj kaplica Krzyża, gdzie dekorację stanowią figury drewniane Pawła Brylińskiego.
Na uwagę zasługuje ołtarz z obrazem Św. Barbary i 4 rzeźbami po bokach: Św. Piotra i Pawła oraz św. Stanisława i Wojciecha.
Przy Placu Kościuszki stoi zbór ewangelicki. Wybudowany w 1780 roku jest najstarszą odolanowską świątynią. Świadczy on o bogatej przeszłości tej ziemi. Ewangelicy przybywali do Odolanowa i okolicznych wsi ze Śląska już w XVI wieku. Decyzja o budowie kościoła zapadła jesienią 1775 roku. Postanowiono, że zbór powstanie w Odolanowie, na co zgodę wyraził także starosta książe Aleksander Sułkowski, który zresztą wspomógł finansowo protestantów (zakup placu i kupno drewna) Świątynie konsekrowano 29 października 1780 roku. Jest to interesujący zabytek, chociaż dzisiaj z jego świetności (wnętrza) niewiele zostało. Regularny ośmiobok. Budynek otynkowany, wzniesiony w drewnianej konstrukcji szkieletowej wypełniony cegłą. Dach kopulasty, łamany, pokryty łupkiem (współcześnie blachą). Całość zwieńczona barokową wieżyczką stanowi rzeczywiście o nietuzinkowej „urodzie” świątyni. Wnętrze było dwukondygnacyjne z drewnianymi balkonami. Nie zachowały sie niestety: Ołtarz, ambona, i chrzcielnica w stylu rokoko. Nie zachowało się wiele innych cennych zabytków: rzeźby, dzwon czy też stelle z napisami zawierającymi nazwiska mieszkańców uczestniczących w wojnie światowej. Kościół był kilkukrotnie modernizowany.
Parafia odolanowska liczyła pod koniec XIX wieku ok. 2900 wiernych, z czego 500 było narodowości niemieckiej.
Czwartą świątynią jest bożnica żydowska, położona podobnie jak zbór ewangelicki w centrum miasta. Prawdopodobnie pierwsi Żydzi osiedlili się w Odolanowie pod koniec XVIII wieku – w roku 1789 było ich 15. Liczba ta wzrastała by osiągnąć 239 w 1861 roku, na ogólną liczbę mieszkańców wynoszącą 1930. Do gminy żydowskiej należały także miejscowości: Sulmierzyce i Czarnylas. Decyzję o budowie synagogi podjęto po 1832 roku, czyli po zburzeniu zamku i parcelacji 20 działek. Część z nich kupiła gmina, wznosząc w 1835 roku świątynię.
Była ona modernizowana jeszcze w 1930 roku ze środków gminy z Inowrocławia, gdyż lokalni Żydzi byli zbyt ubodzy, a dodatkowo od końca XIX wieku spadała ich liczba – tuż przed II wojną było tylko kilka żydowskich rodzin. Niewiele wiemy na temat gminy. Wiadomo, że przez pewien czas – w I pol. XIX wieku Odolanów był dość istotnym ośrodkiem studiowania Talmudu.
