Controle schijnt bij de taak van de gemeenteraad en de Tweede Kamer te horen. Die theorie kende ik, maar in de praktijk merkte ik er altijd weinig van. Ik werd er weer even aan herinnerd door een folder van de gemeenteraadsgriffie, ontdekt tijdens een informatief avondje in het raadhuis over wat democratie is of zou moeten zijn.  Een avondje om mensen voor het raadslidmaatschap te strikken, begreep ik.

Uit de praktijk herinner mij nog hoe wijlen PvdA-raadslid, later wethouder, Ben Goudsmit een halve eeuw geleden die controle als onderdeel van zijn taak kennelijk heel serieus opvatte. Het leidde prompt tot plotseling aftreden van de niet van bedenkelijke (vastgoed)smetten vrije wethouder Kaptein. De historische affaire, waar nooit meer over werd gesproken in het openbaar (en die u ook in toekomstige boeken over het gemeentebestuur in de laatste decennia waarschijnlijk niet tegenkomt), is bij mijn weten de enige keer in een halve eeuw dat een raadslid zijn controlerende taak uitoefende.

Lees verder

“Wie dit heeft bedacht, rijdt zelf geen auto.” De jonge vrouw bij de nieuwe parkeermeter bij Bankrashof was de zoveelste die er niet uitkwam. Evenals veel anderen in de lange rij voor haar, was zij eindeloos tevergeefs bezig geweest met de ingewikkelde procedure van het cashless betalen van een parkeerplek. Van de lange – en langer dan ooit bij die paal wachtende – rij, drijfnat geworden in de stromende regen, bleek zij de zoveelste die er de brui aan gaf. En dus op de gok maar niet betaalde. Geen onwil, maar onvermogen met de ingewikkelde meter om te gaan.

“Het werkt gewoon niet”, riep ze wanhopig. “Dit gaat mensen ervan weerhouden hier te winkelen.” Ik volgde haar voorbeeld. De groeten. En op hoop van zegen.

Lees verder

De oogst was een beetje als zijn achternaam. Fractievoorzitter Sander Mager van GroenLinks in de gemeenteraad, die het stokje nu heeft overgegeven aan partijgenoot Axel Boomgaars, werd nooit wethouder. ‘De beste wethouder die Amstelveen nooit heeft gehad’, kopt het Amstelveens Nieuwsblad in een jubelende lofzang, bijna een liefdeslied, van Henk Godthelp voor de lokale politicus. Nou ja, ook als ik al die door hem gebezigde superlatieven laat vallen, kan ik er niet om heen dat Mager tot de verbaal behendigste en slimste raadsleden behoort die ik tot nu toe in de politieke arena zag aantreden.

Lees verder

Nieuws was het niet, maar toch leuk dat nu ook de nationale ombudsman er in zijn jaarverslag op wees: de overheid is vooral onbegrijpelijk. Jaarlijks neemt het aantal klachten daarover toe. Alex Brenninkmeijer hekelt de slechte communicatie van – en bureaucratie onder – ambtenaren. Hij zal wel worden uitgelachen, want dat lot viel ook mij altijd ten deel als ik het falen van de communicatie der lokale overheid aan de orde stelde. Okay, hij heeft het vooral over het Rijk, maar volgens mij verschilt dat als het er op neer komt niet zoveel van de gemeente.

Eerder kwam er politieke en bestuurlijke kritiek op Brenninkmeijer. Want ja, zo’n legale en ook nog eens door de overheid betaalde klokkenluider moet natuurlijk niet al te duidelijk worden. Dat burgers zich steeds mondiger tonen, is al probleem genoeg voor de ambtenarij. Je pleurt stiekem als ambtenaar een zendmast in de achtertuin van een stel burgers, beginnen die te zeiken dat ze dat niet willen en er niets van wisten. Waar blijven we zo? OK, we hebben gelukkig een – natuurlijk uit ons midden gekozen – commissie om die bezwaren te beoordelen. Maar wat denk je? Zeggen die etters dat we niet onafhankelijk zijn. Het wordt steeds gekker. Die burgers zijn er voor onze ambtelijke broodwinning, maar zij beginnen te denken dat wij er voor hen zijn.

Lees verder

Terwijl de overheid, zowel landelijk als lokaal, blijft toeteren dat iedereen het wat de zorg betreft vooral lekker zelf moet uitzoeken, blijken de daarvoor noodzakelijke vrijwilligers in geen velden of wegen te bekennen. Van het ene na het andere wijkplatform stapt bijvoorbeeld het bestuur op. Wie, zoals ik, geregeld door de platforms georganiseerde wijkbijeenkomsten bezoekt, weet dat die vrijwel uitsluitend door senioren worden bezocht. En die krijgen dan te horen dat het zogenoemde ‘nieuwe welzijn’ er van uitgaat dat men in de wijken voor elkaar zorgt. Dus liever niet meer aankloppen bij de gemeente of betaalde instanties, maar zelf buren en andere wijkgenoten helpen waar dat maar kan. Dat heet sociale cohesie, de tegenwoordig in de wijken voor bezuiniging gebezigde term.

De gemeente  wil de wijken laten bruisen van vrijwilligers elan. Voor de activiteiten in en om de wijkcentra moeten speciale initiatiefgroepen komen, om maar wat te noemen. En er zijn in de burelen aan de Poeloever nog allerlei andere organen bedacht, die onveranderlijk bemenst gaan worden door vrijwilligers. Vrijwilligheid kent geen tijd, lijkt het gemeentelijke devies.  Wat ooit allemaal absoluut professioneel moest gebeuren, zodat de collectieve sector – met talloze nieuw bedachte functies en specialismen uit zijn voegen barstte – mág dat nu niet eens meer. Wat destijds niet langer op vrijwillige basis mocht, móét dat nu.  Lees verder

Vergaderingen van de gemeenteraad en zijn commissies mogen dan tegenwoordig via internet en RTV Amstelveen live worden uitgezonden, het betekent geenszins dat daarmee de lokale politiek ook maar een millimeter dichter bij de burger komt. Die laatste wordt, al luisterend, voornamelijk geconfronteerd met onbegrijpelijk jargon. Lokale politici zeggen graag met hun kiezers in gesprek te willen, maar de praktijk staat haaks op die bewering. Zij gedragen zich als een besloten club, waarvan de leden elkaar via een dito digitaal netwerk – het zogenoemde raadsweb – informatie sturen die gewone burgers en media niet kunnen bekijken. Ook B&W maken gebruik van die elektronische achterkamer. Sterker nog: die zien er geen been in geregeld in openbare raadsvergaderingen de dames en heren politici nader te zullen informeren via raadsweb. Ofwel: zij zeggen publiekelijk dat burgers en media de boom in kunnen wat de openbaarheid betreft. Lees verder

Wie wil voorkomen dat hij niets vermoedend plotseling bijvoorbeeld een zendmast in zijn achtertuin of een blinde muur van een hoge flat voor zijn raam krijgt, c.q. daar tijdig tegen wenst te protesteren, moet dagelijks op internet zoeken. De bewoners van de Amsterdamse weg, die opeens met een antenne van KPN achter hun huizen werden geconfronteerd, hebben dat niet gedaan. Dankzij het gemeentelijke motto ‘zendmastje leggen, niemand zeggen’. Pech gehad dus. Dat wordt nu standaard het gemeentelijke beleid. Althans als de gemeenteraad er dezer dagen mee akkoord gaat, wat waarschijnlijk wel zal gebeuren. B&W hebben een nieuwe ‘Verordening op de bekendmaking’ ontwikkeld, waarin elektronische (mis)communicatie over bijvoorbeeld aanvragen van vergunningen – zoals voor de stiekeme bouw van zo’n antenne – als de juridisch correcte vorm van aankondigen geldt. Lees verder

De Beneluxbaan is natuurlijk al jarenlang een lachertje. Wie van Bankrashog naar Kostverlorenhof rijdt, kan een paar keer van snelheid veranderen. Nu eens mag hij maximaal 50, dan weer 70 kilometer. Ideale kansen voor een fuik van de politie natuurlijk. Even meten net voorbij die paar honderd meter waar 70 mag en bingo: 50 is er de maximum snelheid. Hetgeen dan ook al de nodige bonnen heeft opgeleverd. Na jaren ellende – ik schreef er al vaker over – is de gemeenteraad wakker geworden. Of daar niet één snelheid kan, vroeg die de wethouder. En die raad koos voor 70. Lees verder

Kleine winkeliers die lid zijn van de VVD of op die partij stemmen, kunnen zich beter daarvan terugtrekken. De VVD heeft blijkbaar alleen iets met grote ondernemers. Zowel landelijk als lokaal, blijkt uit de respectieve standpunten over koopzondagen. Winkels kunnen wat de liberalen betreft niet lang en vaak genoeg open zijn. Zij kwamen daarom plaatselijk met het voorstel te streven naar een wekelijkse koopzondag. Of dat middenstanders nou tot een zevendaagse werkweek veroordeelt of niet. Het zal de VVD – evenals  D66, GroenLinks PvdA en Burgerbelangen (kleine ondernemers zijn blijkbaar geen burgers) – worst zijn. Landelijke wetgeving staat nu 52 koopzondagen nog toe als een gemeente zichzelf – of deel ervan –  tot toeristisch gebied verklaart. Dat kan door tegenstanders wel worden aangevochten. Maar in Den Haag lijkt met nu nieuwe wetgeving te willen, waardoor de gemeenten volledig autonoom kunnen beslissen. Toeristisch of niet. Vrolijke muziek in de oren van de VVD, treurmuziek in die van kleine ondernemers. Natuurlijk hoeven zij niet open, maar er is moed voor nodig tussen moordende concurrentie het dan maar af te laten weten. Lees verder

Hoelang zou het nog duren bij Nieuw Vredeveld? Ik vroeg het mij af bij het lezen van een interview in De Stentor met een zijn 40-jarige jubileum vierende kok in een instelling op de Veluwe. Hij had er een paar jaar geleden – toen alles veranderde – wel weg gewild. Maar ja, hij liep al tegen de zestig. Te ver gevorderd om nog naar een horecabedrijf te kunnen overstappen. En dus warmt hij, ver beneden zijn vakmanschap, nu dagelijks bulk eten op. Zoals alle opwarmers – die heten tegenwoordig kookassistenten – in de Amstelveense huizen dat doen met het spul van éénheidsworst catering voor de verzorging Langerhuize. Dat bedrijf levert bij mijn weten aan alle zorginstellingen in Amstelveen. Lees verder