Nicolas Sarkozy

Hij werd geboren als zoon van een Hongaarse immigrant, Pál Sárközy Nagybócsai, en een Franse moeder, Andrée Mallah. Zijn vaders familie behoorde tot de lage Hongaarse adel en bezat landerijen en een klein kasteel in Alattyán, nabij Szolnok. Nadat het Rode Leger in 1944 Hongarije binnen was gevallen, ontvluchtte het gezin van zijn vader het land. Na afloop van de oorlog keerden zij terug, maar hun bezittingen waren in het inmiddels communistische Hongarije geconfisqueerd. Nicolas grootvader stierf niet lang daarna. Pál Sárközy vestigde zich in Parijs en trouwde met de Française Andrée Mallah. Haar vader was een uit Griekenland afkomstige Sefardische Jood die zich tot het katholicisme had bekeerd. Zij kregen een aantal kinderen, onder wie Nicolas.

Nicolas groeide op in het 17e arrondissement, waar hij naar de Cours Saint-Louis de Monceau ging, een katholieke privéschool voor lager en middelbaar onderwijs. Hierna studeerde hij aan de Université Paris X Nanterre, waar hij in 1978 is afgestudeerd, en aan het Institut d'Études Politiques de Paris, maar die studie maakte hij niet af. Vervolgens werd hij advocaat en specialiseerde zich in bedrijfsrecht. Hij vestigde zich in Neuilly-sur-Seine, waar hij de politiek in ging.

Politieke carrièreBewerken

Neuilly-sur-SeineBewerken

Van 1977 tot 1983 was hij gemeenteraadslid van de Parijse voorstad Neuilly-sur-Seine en van 1983 tot 2002 was hij er burgemeester.

PartijvoorzitterBewerken

In 1999 was hij tussentijds voorzitter van de Rassemblement pour la République.

Europees ParlementBewerken

In mei 1999 werd hij aan het hoofd van de RPR-lijst verkozen tot Europees parlementslid. In september van hetzelfde jaar nog, oftewel slechts vier maanden later, nam hij echter al ontslag.

MinisterschapBewerken

In 2002 kreeg Sarkozy zijn eerste ministerspost. Dit gebeurde al met al vrij laat in zijn carrière. De reden hiervoor is voornamelijk dat sinds 1995 Sarkozy op gespannen voet stond met zijn partijgenoot en toenmalig president Jacques Chirac. Sarkozy koos in de aanloop van de presidentsverkiezingen van 1995 niet het kamp van Chirac, maar van de toenmalige eerste minister en partijgenoot van Chirac, Édouard Balladur. De spanning tussen de entourage van de steeds populairder wordende Sarkozy en die van de op dat ogenblik bijna uitgerangeerde Chirac was nog steeds een splijtzwam binnen de partij UMP.

Van mei 2002 tot het najaar van 2005 was hij minister in de drie regeringen van Raffarin. Van de verkiezingen van 2002 tot maart 2004 was hij minister van Binnenlandse Zaken. Na de herschikking van de regering Raffarin in maart 2004, ten gevolge van het slechte resultaat van de regeringspartijen in regionale verkiezingen, werd Sarkozy minister van Economie en Financiën. In het najaar van 2004 nam hij ontslag als minister omdat hij was verkozen tot voorzitter van de partij UMP en president Chirac hem dwong te kiezen tussen de functie van minister en van partijvoorzitter.

Na de afwijzing van de EU-grondwet door de Franse bevolking, waarna Jean-Pierre Raffarin zijn ontslag indiende, werd Sarkozy samen met Dominique de Villepin minister in de regering. Nu combineerde hij alsnog de functies van partijvoorzitter en van minister: hij werd opnieuw minister van Binnenlandse Zaken.

Eind 2005 noemde hij de relschoppende jongeren uit de Parijse voorsteden 'racaille', wat zoveel betekent als 'uitschot'. Door sommige politieke tegenstanders werd evenwel bewust de indruk gewekt dat hij daarmee alleen allochtone jongeren bedoelde. Daarop ontstond in Frankrijk een heisa over het vreemdelingenbeleid. Vier weken lang werd Frankrijk elke avond en nacht lam gelegd door straatgeweld, door brandende gebouwen en auto's en door geweld op het openbaar vervoer. Eerder al had hij verklaard de banlieues van de grote steden, de buitenwijken, te willen zuiveren van de welig tierende misdaad door middel van een hogedrukreiniger.

In aanloop naar de presidentsverkiezingen van 2007 was hij de enige kandidaat voor de voorverkiezingen van de UMP. Tijdens de verkiezingen zelf nam hij het als rechtse kandidaat op tegen Ségolène Royal, die op 16 november 2006 was gekozen als kandidate van de linkse PS. Op 26 maart 2007 trad Sarkozy af als minister om zich te concentreren op zijn presidentiële campagne.

PresidentschapBewerken

In de eerste ronde van de Franse presidentsverkiezingen op 22 april 2007, eindigde Sarkozy op de eerste plaats, met 31,18 % van de stemmen, tegen 25,87 % voor Ségolène Royal. Na de tweede ronde, op 6 mei 2007, werd hij met 53,06% van de stemmen uitgeroepen tot de nieuwe beoogde president van Frankrijk.

Zijn beëdiging voor een ambtstermijn van vijf jaar vond plaats op 16 mei 2007. Hiermee is Sarkozy de 23e president van de Franse Republiek en de zesde president van de Vijfde Franse Republiek. Hij is de opvolger van Jacques Chirac, die dit ambt van 1995 tot 2007 bekleedde.

Vanwege zijn presidentschap is Sarkozy tevens medestaatshoofd van Andorra in hoedanigheid van co-prins. De andere co-prins of medevorst, en aldus prins-bisschop van Andorra, is de huidige katholieke bisschop van de Spaanse stad La Seu d'Urgell, thans Joan Enric Vives i Sicília. Omdat geen van beide prinsen in Andorra woont, en Andorra een eigen regering en parlement heeft, is hun rol volledig symbolisch.

Na zijn verkiezingsoverwinning in mei 2007 maakte Sarkozy werk van het zoeken van steun voor de oprichting van de Unie voor het Middellandse Zeegebied, die de bestaande akkoorden tussen de Europese Unie en andere landen rond de Middellandse Zee zou vervangen en verdiepen. De reacties hierop varieerden sterk van land tot land.

In januari 2008 werd Sarkozy benoemd tot honorair of erekanunnik van de basiliek Sint-Jan van Lateranen in Rome. Sarkozy nam als president afstand van een radicaler laïcisme, als eerste president sinds het aftreden van Charles de Gaulle. Hij is als president opgevallen door kritiek op verlichtingsfundamentalisme en pleit voor een open en verdraagzame houding jegens godsdienst in het openbaar leven. Sarkozy weet tijdens een diner met rabbijnen de massamoorden en tirannieën van de 20e eeuw aan goddeloosheid in het communisme en het nationaalsocialisme. Deze stromingen zouden de klassen- en rassenstrijd op de plaats van de menselijke waardigheid als evenbeeld van God hebben gesteld zouden. Sarkozy pleitte voor meer ruimte voor het joods-christelijk erfgoed in het openbare leven. Het irreguliere Grootoosten van Frankrijk binnen de internationale Vrijmetselarij bekritiseerde Sarkozy's oproep voor meer ruimte voor religie in het openbare leven fel en noemde diens uitlatingen over het atheïsme zelfs gevaarlijk en schokkend. Zelfs de katholieke generaal De Gaulle zou niet zover gegaan zijn als Sarkozy. Op 23 februari 2008 liet Sarkozy zijn felicitaties overbrengen aan enkele pasgewijde priesters van het Instituut van de Goede Herder te Bordeaux en Rome, bij gelegenheid van hun wijding tot het priesterschap.

Op 26 juli 2009 werd de president tijdens het sporten onwel en voor observatie opgenomen in het militair hospitaal Val-de-Grâce.^[1]

In de zomer van 2010 oogstte Sarkozy internationaal veel kritiek, onder andere van NGO's en Europese parlementsleden, op zijn uitwijzingspolitiek van de Roma-zigeuners.

In het najaar van 2010 moest hij het hoofd bieden aan alle acties die er in Frankrijk werden gevoerd tegen zijn plannen om de pensioengerechtigde leeftijd van 60 naar 62 jaar te verhogen. De vakbonden, die de acties organiseerden, zijn van mening dat de werknemers een te lange periode moeten werken (41 jaar) om een volledig pensioen op te bouwen. Op 22 oktober van datzelfde jaar heeft de senaat de wet over deze verhoging van de pensioengerechtigde leeftijd aangenomen.

Het was lange tijd onduidelijk of Sarkozy zich herkiesbaar zou stellen bij de Franse presidentsverkiezingen van 2012. Uiteindelijk werd hij toch de kandidaat namens de UMP. In de eerste ronde van de verkiezingen op 22 april 2012 deden tien kandidaten mee. De opkomst in deze eerste ronde was 79,47%. François Hollande (PS) en Sarkozy kregen de meeste stemmen, respectievelijk 28,63% en 27,18% van de stemmen, waarmee zij de tweede ronde bereikten. In het televisiedebat, voorafgaand aan deze tweede ronde, hield Sarkozy Hollande voor dat het in Frankrijk, in vergelijking met de andere landen in Europa, sinds 2009 goed ging.^[2] In de tweede ronde op 6 mei 2012 verloor Sarkozy en werd Hollande met 51,67% van de stemmen verkozen tot zijn opvolger. Op 15 mei droeg Sarkozy het presidentschap officieel over aan Hollande.

Na het presidentschapBewerken

Daarna heeft Nicolas Sarkozy zich grotendeels uit het openbaar leven teruggetrokken. Omdat hij president van Frankrijk is geweest, had hij het recht om zitting te nemen in de Franse Grondwettelijke Raad, le Conseil constitutionnel. Hij heeft echter in 2013 zijn plaats opgegeven.

In het begin van 2014 werden telefoongesprekken, die Sarkozy had gevoerd toen hij nog president was, en die waren afgeluisterd, openbaar.^[3] Daarin liet hij zich kritisch uit over zijn ministers. Afgeluisterde gesprekken in de privé-sfeer mochten niet meer worden vrijgegeven.^[4]

VrouwenBewerken

Op 23 september 1982 trouwde Sarkozy met Marie-Dominique Culioli, de dochter van een Corsicaanse apotheker uit Vico. Charles Pasqua was getuige bij het huwelijk. Het echtpaar kreeg twee zonen: Pierre (1985) en Jean (1986).

In 1984, toen Sarkozy burgemeester was van Neuilly, ontmoette hij Cécilia Ciganer-Albéniz. Sarkozy voltrok als burgemeester haar huwelijk met de televisiepresentator Jacques Martin, bij wie ze twee kinderen kreeg. Cécilia verliet Martin echter al in 1988 omdat ze een relatie was aangegaan met Sarkozy. Sarkozy hertrouwde met Cécilia in oktober 1996, nadat hij zelf gescheiden was van zijn eerste vrouw. Uit dit tweede huwelijk werd in 1997 een zoon, Louis, geboren. Tien jaar later, in het voorjaar van 2007, kwamen er geruchten op gang dat hun huwelijk niet goed meer liep. Zo was Cécilia niet actief in zijn verkiezingscampagne voor het presidentschap en stemde ze in de tweede verkiezingsronde niet op hem. Bij een staatsbezoek aan de Amerikaanse president George W. Bush liet ze grotendeels verstek gaan en bij een soortgelijk bezoek aan Libië was ze helemaal niet van de partij. Op 18 oktober 2007 werd vanuit het presidentiële Élysée-paleis officieel bekendgemaakt dat Nicolas Sarkozy en Cécilia Ciganer-Albéniz die dag waren gescheiden.

Op 17 december 2007 werden in de Franse pers foto's gepresenteerd van president Sarkozy en fotomodel zangeres Carla Bruni. Op 2 februari 2008 werd het huwelijk tussen hen beiden gesloten. Op 19 oktober 2011 kregen ze een dochter: Giulia.

Renaud Dély tekende en schreef in 2010 een satirisch stripverhaal over Sarkozy's politieke loopbaan en liefdesleven onder de titel Sarkozy et ses femmes.^[5]

OnderscheidingenBewerken

Wapenschild als Vliesridder

Frankrijk: Grootkruis en Grootmeester van het Erelegioen
Frankrijk: Grootkruis van de Nationale Orde van Verdienste
Vaticaanstad: Erekanunnik van St-Jan van Lateranen^[6]
Spanje: Keten in de Orde van Karel III, door ZM de Koning van Spanje
Spanje: Ridder in de Orde van het Gulden Vlies, door ZM de Koning van Spanje
België: Commandeur in de Leopoldsorde, 2004
Verenigd Koninkrijk: Honorair Ridder Grootkruis in de Orde van het Bad, door HM Koningin Elizabeth II
Monaco: Grootkruis in de Orde van St-Charles, door ZDH Prins Albert II
BRA: Grootkruis in de Orde van het Zuiderkruis

PublicatiesBewerken

Georges Mandel, le moine de la politique, Grasset, 1994
(samen met Michel Denisot), Au bout de la passion, l'équilibre..., Albin Michel, 1995.
Témoignage, 2006
Ensemble, 2007

LiteratuurBewerken

Pascale NIVELLE & Eline KARLIN, Les Sarkozy : Une famille française, 2006.
Philippe COHEN & Richard MALKA, La face karchée de Sarkozy, 2007.
Yasmina REZA, Dageraad, avond of nacht (literair portret), Meulenhoff, 2008.
Patrice MACHURET, L'Enfant terrible : La vie à l'Elysée sous Sarkozy, 2009.
Renaud DELY & AUREL, Sarkozy et les riches, 2011.
Monique PINÇON-CHARLOT, Le président des riches : Enquête sur l'oligarchie dans la France de Nicolas Sarkozy, 2011.
Camille PASCAL, Scènes de la vie quotidienne à l'élysée, 2012.
Arnaud LEPARMENTIER, Nicolas Sarkozy. Les coulisses d'une défaite: Chronique d'un échec annoncé, 2012.
Catherine NAY, L'impétueux, Grasset, 2012.
Dominique PAILLÉ, Sarkozy - Retour perdant, 2013.
Thomas GUÉNOL, Nicolas Sarkozy chronique d'un retour impossible?, 2013.
Catherine GRACIET, Sarkozy-Kadhafi: Histoire secrète d'une trahison, 2013.

Zie ookBewerken

La conquête, een speelfilm uit 2011 over de carrière van Sarkozy

Externe linkBewerken

(fr) Officiële website

Bronnen, noten en/of referenties

↑ DMorgen.be. "Sarkozy opgenomen in ziekenhuis", 27 juli 2009.
↑ (fr) YouTube. France: Elections présidentielles 2012:débat Sarkozy-Hollande (2 mei 2012)
↑ NOS. "Geluidsopnames Sarkozy uitgelekt", 5 maart 2014.
↑ NOS. "Sarkozy wint geding privé-opnamen", 14 maart 2014.
↑ Stripinfo over Sarkozy et ses femmes
↑ (fr) Katholieke Kerk in Frankrijk. "Nicolas Sarkozy installé chanoine", 19 december 2007.

Zie de categorie Nicolas Sarkozy van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

Voorganger:
Jacques Chirac

Co-prins van Andorra
Franse staatshoofden
2007-2012

Opvolger:
François Hollande

Voorganger:
Jacques Chirac

President van Frankrijk
2007-2012

Opvolger:
François Hollande

Presidenten van Frankrijk
Lodewijk Napoleon Bonaparte · Louis Jules Trochu · Adolphe Thiers · Patrice de Mac-Mahon · Jules Grévy · Marie François Sadi Carnot · Jean Casimir-Perier · Félix Faure · Émile Loubet · Armand Fallières · Raymond Poincaré · Paul Deschanel · Alexandre Millerand · Gaston Doumergue · Paul Doumer · Albert Lebrun · Vincent Auriol · René Coty · Charles de Gaulle · Georges Pompidou · Valéry Giscard d'Estaing · François Mitterrand · Jacques Chirac · Nicolas Sarkozy · François Hollande

Presidenten van Frankrijk