Julio Cortazar
Dziś z rana Teodor W. Adorno wykonał pewien koci numer; w połowie pasjonującej przemowy, pół jeremiady, a pół-ocierania się o moje spodnie, nagle znieruchomiał, sztywno zapatrzył się w jeden punkt w powietrzu, gdzie – aż po ścianę z klatką biskupa z Evreux, który nigdy, przenigdy nie interesował Teodora – moim zdaniem nie było nic do widzenia. Każda angielska dama byłaby wyjaśniła, że kot zobaczył zjawę poranną, jedną z autentyczniejszych i łatwiejszych do zidentyfikowania, i że przejście od początkowego znieruchomienia do powolnego obrócenia głowy aż do drzwi wejściowych świadczyło ponad wszelką wątpliwość, że zjawa akurat sobie poszła, prawdopodobnie zniechęcona faktem, że ktoś tak uporczywie ją śledzi.
