VI week 40 3 oktober 2007 nr 40
Tekst: Harry Hamer
Hoe gaat het met Raymond Smeets

Raymond Smeets (41) speelde van 1986 tot 1993 voor Roda JC, MVV en FC Den Bosch. De voormalige aanvaller woont in Dongen met zijn vrouw Helen en hun dochters Manouk (13) en Jolie (9).

Jij brak door als linksbuiten in de tijd dat er nog Limburgers in het eerste elftal van Roda JC speelden. Toch was jouw carrière relatief kort.
'Té kort misschien wel. Maar na zeven knieoperaties - zes keer links, één keer rechts - werd het natuurlijk minder. Op mijn 27ste ben ik gestopt, ook al doordat ik bij FC Den Bosch geen echte uitdaging meer zag. We waren net gedegradeerd en er bleef niks over van de selectie. Guus van der Borgt, Bud Brocken, Geert Brusselers; ze gingen allemaal weg. Er kwamen dus veel nieuwe jongens en daar had ik weinig mee. Toen trok ik snel mijn conclusie. Sportief gezien heb ik daar nooit spijt van gehad, al was het wel wrang dat anderhalf jaar later het Bosman-arrest kwam en allerlei middelmatige voetballers ineens heel veel gingen verdienen. Tegenwoordig zijn de selecties ook zó groot dat er soms een half elftal op de tribune zit. En sommige spelers vinden dat niet eens erg. Ik had er al moeite mee als ik twaalfde man was... Toch kijk ik met plezier terug op mijn carrière. Mijn leukste herinnering is de bekerfinale met Roda JC tegen PSV in 1988, waarin ik zelfs nog scoorde. Helaas verloren we na verlenging met 3-2. Ik heb altijd voor mijn sport geleefd en had ook talent, maar heb er niet alles uitgehaald. Kwam ook door mijn eigenzinnige Limburgse karakter, haha. Ik had veel problemen met trainers, er waren er maar twee met wie ik goed door één deur kon: Rob Baan en Gène Gerards. Zij lieten me op het veld mijn gang gaan, op intuïtie spelen. Ik was een echte linksbuiten, het was alles of niks. En te vaak niks.'

Wat ben je na je voetballoopbaan gaan doen?
'In mijn Roda-tijd had ik al het eerste jaar van de pabo afgerond, die studie heb ik later weer opgepakt. De afgelopen dertien jaar heb ik voor de klas gestaan in het basisonderwijs en sinds 1 juni ben ik directeur van basisschool De Springplank in 's-Gravenmoer, hier vlakbij. Als leraar had ik alles meegemaakt -ik heb ook nog gewerkt als docent in een jeugdgevangenis, maar daar was je eigenlijk meer cipier - en ik zocht een nieuwe uitdaging. Voor mijn huidige functie volg ik een post-hbo-opleiding, zo doe ik steeds wat nieuws. Nee, voetballen is er niet meer bij. Na mijn vertrek bij FC Den Bosch heb ik nog wel een paar maanden bij de amateurs van Veloc in Eindhoven gespeeld, maar daar kwamen sommige ploeggenoten rechtstreeks vanuit de kroeg het veld op. Daar was ik nog veel te fanatiek voor, bovendien was ons eerste kind destijds in aantocht. Nu tennis ik nog, meestal met een stel vrienden. Ik ben redelijk fit, al blijven die knieën van mij een ellende. Maar niét sporten is nog slechter. En tennis is toch minder belastend. Ik volg het voetbal wel intensief, maar dan vooral op tv, sporadisch kom ik nog in een stadion. Nee, ik heb geen trainersdiploma. Ze vragen me wel eens voor de plaatselijke club, maar ik heb geen trek in die verplichting.'