Plebiscyt ROK PO ROKU - 1934

Nie oznaczało to jednak niechęci do dalszych startów w barwach Polski, które miały trwać jeszcze po drugiej wojnie światowej (rok 1946 i występ w mistrzostwach Europy w Oslo). W grę wchodziły zarówno względy uczuciowe - tęsknota za rodziną w Cleveland - jak i sportowe. Jeszcze będąc w "starym kraju" Walasiewicz korzystała z rad amerykańskiego trenera Griffina, który przygotował ją do zdobycia złotego medalu igrzysk w Los Angeles. Dlatego ostatecznie wyjechała do Stanów pod koniec 1933 roku. Wróciła do Polski w maju 1934 licząc, iż podczas IV Światowych Igrzysk Kobiet w Londynie nasze lekkoatletki odegrają pierwszoplanową rolę. Niestety, podczas przygotowań do kobiecych igrzysk pechowa dla niej okazała się Warszawa. Kontuzja podczas skoku w dal wprawdzie nie przeszkodziła w najważniejszym starcie sezonu, ale wpłynęła na słabszą dyspozycję zawodniczki. Polka wygrała "tylko" bieg na 60 metrów i sięgnęła po srebro na 100 i 200 metrów. Szczególnie bolała porażka na "setkę" z Niemka Kaethle Krauss. Polka odkuła się szybko w Japonii, ale na dłuższych dystansach. Najpierw w Osace uzyskała fantastyczny wówczas wynik 23.8 na 200 metrów, a następnie w Tokio - 32.3, najlepszy na świecie czas na dystansie 250 metrów. Rok 1934 to jej ostatni triumf w Plebiscycie "PS", ale - nie ostatni na bieżni. Na berlińskich igrzyskach olimpijskich (1936) Walasiewicz zdobyła srebrny medal na 100 metrów, a w roku 1938 została podwójną mistrzynią Europy. Rok 1946 to ostatnie 5 tytułów mistrzyni Polski. W 1947 roku otrzymała obywatelstwo amerykańskie. W sumie ustanowiła 37 rekordów świata na otwartym stadionie, co stawia ją na pierwszym miejscu w historii lekkoatletyki. Wyniki na światowym poziomie osiągała nie tylko w biegach sprinterskich i w skoku w dal, lecz także w biegach na średnim dystansie i w rzucie oszczepem. Do 1954 roku startowała jako lekkoatletka. Zdobyła 41 tytułów mistrzyni USA. Dwukrotnie (1930 i 1948) miała w Stanach lekkoatletyczny hat-trick, wygrywając 100 i 200 m oraz skok w dal. Takiej sztuki dokonała dopiero po niej Marion Jones. Poza tym Walasiewicz do połowy lat 50. grała półzawodowo w koszykówkę. W 1956 r. wyszła za amerykańskiego boksera Harry'ego Neila Olsona. W latach 60. i 70. odwiedzała Polskę. Zginęła tragicznie, zastrzelona podczas napadu bandytów w Cleveland 4 grudnia 1980 roku. W oficjalnym protokole koronera znalazła się wątpliwość co do płci Stelli. DZIESIĄTKA Z 1934 ROKU: 1. Stanisława Walasiewicz (lekkoatletyka) 30 392 pkt. 2. Jadwiga Wajsówna (lekkoatletyka) 22 871 3. Janusz Kusociński (lekkoatletyka) 14 240 4. Ernest Wilimowski (piłka nożna) 12 813 5. Czesław "Kajnar" Cyraniak (boks) 12 518 6. Stanisław Marusarz (narciarstwo) 10 731 7. Ignacy Tłoczyński (tenis) 9014 8. Alojzy "Aleks" Ehrlich (tenis stołowy) 8608 9. Władysław Segda (szermierka) 7403 10. Szapsel Rotholc (boks) 6216