Oito
xornadas por diante nunha liga igualada e emocionante no grupo 1º da
Segunda B con catro prazas que buscan dono para loitar polo ascenso á
Segunda División
A Segunda División B do fútbol español está inmersa na súa recta final. Restan oito tiradas tan só para culminar unha fase regular na que dezaseis
afortunados competirán logo polos catro postos de ascenso á división de prata nas calores e as paixóns da primavera inminente. Prazas para xustificar
esforzos económicos, sacrificio semanal durante meses a pé de campo de adestramento e no vestiario, e dar renda á ilusión colectiva de clubs,
cidades e afeccións que, con urxencia histórica ou sen ela, anhelan estaren a
temporada vindeira na Segunda División.
O Grupo Primero da categoría bronceada ten un equipo menos pero non por iso
vai terminar antes que os outros tres. Trinta e oito xornadas con
trinta e seis partidos e dous descansos para todos é o menú obrigado para os dezanove supervivientes á forte crise imperante no noso fútbol, que castigou a Salamanca sen xogo nin recreo, abortou un enxendro made in Spain, fixo cambalear a un "grande"
como o Racing de Santander (con revolución popular incluída) e case exclúe ao Noja, que durante semanas fixo o testamento. Todos queren fuxir dunha
categoría con poucos ingresos, máis ben abandonada por unha RFEF inmobilista e presuntuosa, moi ocupada en
sacarlle brillo ao Somos Leyenda das xestas de La Roja e mirarse ao espello narcisista da autoproclamada mejor liga del
mundo entre cristianismos e messianismos conveniente e insistentemente inculcados polos grandes medios de comunicación deportiva. Ante a alarmante falla de xornalismo de investigación ou de denuncia, rigoroso e serio (agás anecdóticas excepcións)...
chistes e frivolidade por un tubo para tapar as duras realidades do fútbol hispánico, agachar as graves carencias de moitos "profesionais" e dar bombo sen cuartel ao fútbol virtual
centralizado.
Nove
equipos semellan ser os que neste momento, e co que resta de competición no grupo primero da Segunda B, contan con opcións reais de estaren no
paquete de catro para xogar a Fase de Ascenso (que non Promoción, xa que non
haberá ascensos automáticos ao termo da liga regular). E sobre ese
suposto, dando por sentado que no fútbol todo é posíbel –senón non sería tan
interesante e emocionante–, imos facer un lixeiro repaso ás posibilidades duns e outros, o que lle queda a cada quen e, en resumidas contas, o que pode acabar sucedendo cando os árbitros asubíen o remate dos partidos da 38ª xornada aló polo 11 de maio.
Real Racing
Club, SAD: depende de si mesmo para ser campión
O Racing santanderino era o gran favorito ao trono do grupo e aí está, primeiro na táboa tras trinta xornadas. A súa traxectoria é a perfectamente propia dun
líder con vocación de ser campión. Sen resultados de escándalo, sen asoballar a ninguén (Racing de Ferrol incluído), o centenario club de El Sardinero é solvente no seu campo, onde até agora
ninguén lle derrotou; cando perde o fai de maneira episódica e pola mínima; e no capítulo goleador comparte actualmente co Racing ferrolán o primeiro lugar con corenta e nove
dianas. Iso é tanto como dicir que se atopa (xunto ao seu homónimo) entre os máis anotadores da categoría. Só están por riba o Cádiz, con 54 goles en 30 partidos (e aínda así non está entre os catro primeiros do grupo cuarto o conxunto da Tacita de Plata) e os sorprendentes Llagostera e La Hoya de Lorca (líderes dos
grupos terceiro e cuarto) ámbolos con 51 goles en 30 partidos. Convén salientar que o equipo lorquino só marcou dous goles máis que Racing de Santander e Racing de
Ferrol pero acumula a arrepiante cantidade de 68 puntos, trece máis que o cadro cántabro e dezaoito máis que o conxunto verde.
Os racinguistas de El Sardinero teñen unha perla cultivada na súa punta de ataque, o marfileño Koné, e unha
fortaleza defensiva "marca da casa" que lles dá equilibrio e solidez. Dise que unha
boa defensa é un bo ataque, mais defender ben é un bo xeito de
controlar e desgastar aos rivais. O Racing de Santander ten gol e
defende moi ben. Non é un equipo espectacular, notou a novidade dunha categoría descoñecida para el, pero posúe calidade e
experiencia. E a exixencia de ascender para empezar a arranxar dende o deportivo a desfeita institucional e económica que nos anos pitermaníacos primeiro e nos recentísimos tempos de Ángel Lavín, alias Harry despois puxeron ao club nunha delicadísima situación; tivo no "motín" da noite copeira ante a Real Sociedad un punto de partida para iniciar unha etapa nova, excelentemente
reforzado co incondicional vencellamento existente entre o equipo e a súa afección.
O plantel que dirixe Paco Fernández domina a táboa sabedor de
que depende de si mesmo para ir á eliminatoria de campións. O seu calendario non é especialmente sinxelo, xa que ten saídas aparentemente asequíbeis (S.D. Noja, U.D. Logroñés e Coruxo F.C.) pero partidos en casa que se presumen duros e mirará con lupa o Racing de Ferrol á espera dalgún picazo (R. Oviedo, Burgos C.F., C.D.
Ourense). Porén, os montañeses aturan ben a presión –a súa vitoria
ante o Racing ferrolán puido ser clave pensando no desenlace ligueiro– e a grande
igualdade existente xornada a xornada, con resultados sorprendentes en case todas
elas, favorécelles. Os actuais cinco puntos de vantaxe sobre os verdes son un almadraque importantísimo co que se poden permitir algún desatino.
Racing Club de
Ferrol, SAD: retomando folgos para certificar a FA2
Pase o que pase esta temporada, non terá xa cabida a palabra “fracaso” á hora de facer unha valoración conclusiva da mesma no Racing de Ferrol. O troco no rumbo experimentado a pasada campaña nalgúns aspectos da política deportiva permitiu formar un grupo humano e deportivo cualificado, con proxección,
competitivo, comprometido e claramente chamado a grandes logros. Ese grupo, liderado por
José Manuel Aira (que o sábado cumprirá o seu partido ligueiro nº 100 no banco verde), sacou ao Racing do pozo da Terceira División con números e
fútbol doutra galaxia e agora, na sesión de 2013/14, o seu rendemento e resultados superan as máis optimistas previsións. Os verdes levan dezasete xornadas
consecutivas en prazas FA2 e neste treito final necesitan dar o último arrouto para conseguir unha merecida meta: asomarse á posibilidade de regresar á división de prata seis anos despois (xa seis!) da última presenza nela.
A temporada ferrolá non tivo
un obxectivo "oficial" demasiado marcado. Loitar pola permanencia
tras tres anos na Tercera División antoxábase un propósito lóxico. Pero
os de Aira
demostraron, tras os partidos iniciais, unha clara acomodación á
categoría e unha capacidade para despregar a súa identidade
futbolística e o talento dos seus efectivos sobre calquera terreo de
xogo e traducirlo en resultados felices. A goleada ante a desarborada
S.D. Logroñés foi como a perrencha que provocara a derrota en El
Sardinero, non enteiramente inxusta pero moi mediatizada por encaixar o
gol nada máis empezar e sufrir a expulsión de Antonio á media hora. Os
rioxanos pagaron os pratos rotos e os ferroláns devolveron á súa
afección ese fútbol doado, con chegada ben fiada, con velocidade
electrizante, con traballo de equipo e mesmo virtuosismo individual que
alucinou o
ano pasado e se mantivo en moitos partidos (ou momentos de partidos) na
presente liga. Por iso, a motivación por conquerir o que está na súa
man, xogar a Fase de Ascenso, fai deste Racing un candidato moi firme.
Non está onde está nin ten o que ten de "chiripa". Labrouno ao longo
de trinta xornadas e agora toca rematar a angueira nas oito que restan.
O Racing de Ferrol ten un calendario que podemos calificar como moderadamente
asequíbel. Veñen tres partidos nos que facer colleita de puntos ao máximo
posíbel (Compostela, Celta B, Caudal) para que os choques contra Real Oviedo e
Burgos (ambolos dous n`A Malata) sexan de trámite ou case. Moito ollo terá que ter o
cadro de Aira nas saídas (especialmente Compostela e Real Sporting B). Se o
capítulo de mancaduras (estes días saeu á luz que Pumar estivo xogando ultimamente cun nocello afectado) non volve a amolar en exceso a un plantel curto como o fixo a finais de xaneiro e comezos de febreiro, o Racing ten todo na súa man
para estar na FA2. E a partir de aí, que a ambición por darlle caza ao líder se manteña até o remate.
Real Oviedo, SAD:
como se despiste queda fóra
Outro
dos grandes do grupo vive coa urxencia histórica ás costas por ascender. O Real
Oviedo de Rober Robles (que supliu ao cesado José Carlos Granero) está arriba pero sen cinguido fulgor, cun ambiente sempre tenso no Nuevo Carlos Tartiere, de onde
voaron nada menos que dezaseis puntos até o momento. Visitará Ferrol na
35ª xornada, a bo seguro acompañado dunha nutrida afección, pero antes diso
terá difíciles compromisos para ganar un posto na FA2. Para empezar,
visitará ao Racing de Santander a vindeira fin de semana, fará xira galega xogando seguidos con Coruxo (o partido pendente da 25ª xornada, suspendido pola
inundación pluvial do futbolín d`O Vao), Compostela e Racing de Ferrol, e
logo asturiana con Real Sporting B (na casa) e Caudal (en Mieres), descansando na derradeira sesión ligueira. A derrota en Zamora e o empate ante a Cultural Leonesa non
perfilan unha venturosa fin de liga para os carbayones, casados coa
inestabilidade e moi dados a flirtear coa sorpresa e o risco de estragar a temporada. Non obstante, o Real Oviedo ten potencial e
partidos suficientes para demostrar que debe de estar na FA2, xa que, agás as
visitas a Santander e a Ferrol, o seu calendario é razoábelmente propicio.
Club Deportivo
Guijuelo: de aquí non me quita ninguén!
O C.D. Guijuelo é a revelación da temporada no grupo primeiro desta Segunda
B. Algúns comentaristas outorgan tamén esa etiqueta ao Racing ferrolán, pero
en certo modo ao cadro de Aira se lle vía vir dende unha abraiante temporada pasada na que todo o mundo o calificaba como un equipo de Segunda B en Terceira. O do Guijuelo é sorprendente, aínda que nunha liga tan chata, sen gran fútbol nin
escadras que marquen diferenzas estratosféricas, un pouco de veteranía e un moito de traballo poden
servir para ganar todas as etiquetas.
O cadro guixuelense asume inopinadamente o liderado do fútbol da provincia
de Salamanca non só con dignidade senón con argumentos palpábeis. Pobo famoso polos seus xamóns, o Guijuelo amosou nesta campaña que alí hai algo máis que saboroso serrano.
Hai un bo equipo ben dirixido dende o banco polo galego Rubén de la
Barrera. E todo iso eso, cando van as xornadas que van, non é casualidade.
O C.D. Guijuelo do ex racinguista Jonathan Martín empezou movéndose por onde todo o
mundo esperaba, pero logo creceu, ganou sobradamente a
permanencia, tomou o liderado e durante semanas foi protagonista ante os estelares aspirantes ao cobizado primeiro posto. Cando o Racing
de Santander apareceu nas alturas para poñer un pouco de orde e instaurar a lóxica os jamoneros
cederon gradualmente pero seguen no pelotón de cabeza, agora sufrindo a vertixe de
ver tan preto algo tan lonxano para un club modestísimo. Gustou moito en Ferrol o
equipo verde salmantino e aquí arrincou un punto (certo que Manu Barreiro
fallou un penalti a seis minutos do final, o famoso tiro ao Didí que resultou anulado) con total merecemento. A súa
organización, o seu traballo colectivo defensivo e construtivo, seduciron.
A tendencia actual dos guixuelenses é á baixa, non ganan dende hai cinco
sesións (nunha delas descansaron), son cuartos polos pelos e teñen ao
quinto e aos que por detrás veñen bufando e pisándolles algo máis que os talóns. Aguantará o tirón o Guijuelo? Claudicará ao final? A emoción do fútbol radica tamén niso. Real Avilés, Ourense, Burgos, Marino ou Zamora forman un paquete
excesivo para que os salmantinos resistan. Ou non. O calendario enfrentaralles de aquí en diante a
tres deles no que serán verdadeiras finais pola cuarta praza (C.D. Ourense e C. Marino de Luanco fóra e R. Avilés C.F. na casa). O resto deberían ser partidos apracíbeis (S.D. Noja, U.D. Logroñés e Coruxo F.C. na casa, e C.D. Tropezón e
Caudal D. fóra), se é que algún partido o é nesta complicada Segunda B.
Real Avilés
Club de Fútbol, SAD: como na casa en ningures
O club avilesino vive unha liga de idas e voltas. Cando semella que si é que non e
viceversa ou todo o contrario, pero o certo e verdade é que actualmente está na boa onda, co foco posto na FA2. A un punto do C.D. Guijuelo, ocupa a
quinta praza con moitos boletos para clasificarse. Dos nove clubs da nosa pequena análise é, xunto ao Marino luanqués, o único que ten cinco partidos na súa casa por diante. E é aí, no histórico Román Suárez Puerta, onde o equipo realavilesino conta con gran parte das súas posibilidades, sen desbotar as saídas, en xeral moi asequíbeis.
O cadro que dirixe Josu Uribe só caeu derrotado no seu feudo ante Zipi y Zape, é dicir, Racing de Santander e Oviedo, pero non por iso deixa de ser un
conxunto forte nel. O Real Avilés ten moito gol (é o terceiro máis realizador despois dos
dous Racing) e a motivación necesaria para decatarse de que o seu listado de partidos por xogar e a ilusionante
situación na táboa fanlle un candidato firme a non perder a excelente oportunidade que se lle presenta.
No seu terreo recibirá a C.D. Tropezón, C.D. Ourense, C. Marino de Luanco, Caudal
D. e Zamora. Algúns deses encontros serán decisivos no Suárez Puerta. Lonxe da industriosa cidade asturiana xogará nas casas de U.D.
Logroñés, Coruxo F.C. (que loita pola permanencia) e dun rival directo, o C.D. Guijuelo.
Club Deportivo Ourense, SAD:
crise, calendario difícil, opcións intactas
O equipo que prepara o técnico ex verde José Luis Míguez, Luisito ten, a priori, o peor calendario dos nove
aspirantes á FA2. Se dicimos que ten que xogar con Marino, Real Avilés,
Guijuelo, Zamora e Racing de Santander é case como para sair correndo. Mais ollo!, o C.D. Ourense deixou patente a súa capacidade para resistir todo tipo de inclemencias,
a base de unión incondicional e coraxe militante, dentro e fóra do campo. A grave crise económica que
amarga a vida dende hai varias temporadas á entidade d`O Couto e o seu calamitoso terreo de xogo (inaceptábel na terceira cidade de Galicia e non
apto para outra cousa que non sexan actividades agrícolas ou gandeiras) xerou, como noutros clubs españois, un novo tipo de equipo acorde coa decadente España
global de hoxe en día. O que, inmerso no drama de non cobrar, recorre desesperadamente aos máis variados recursos para chamar a atención: "plantóns", ameazas de retirada, xogadores que marchan, tensas e intensas roldas de prensa colectivas, exercicios -quizais espirituais- de dinámica grupal para sairen dos
problemas extradeportivos todos xuntos; paróns en medio dun partido como protesta... A adhesión exacerbada e solidaria das afeccións, fartas dos efectos que produce a peor faciana do "fútbol moderno" nun país, en moitos aspectos, de mentira (nelas, nas torcidas, é onde reside o pouco que
queda auténtico no fútbol, non nos enganemos) resulta o complemento lóxico a situacións que alteran o curso normal dun equipo.
Pese a todo iso, o carácter que o seu técnico imprime aos seus, fixo e fai ao
Ourense un conxunto con posibilidades reais de estar arriba. A súa temporada é máis que
digna dadas as circunstancias, o seu fútbol é máis lucido do que parece (pese ao pouco gol que ten, un dos hándicaps do cadro ourensán) e poder
estar na FA2 non deixaría de ser unha importante válvula de escape deportiva e económica
para a sufrida familia vermella.
Burgos Club de
Fútbol: a súa irregularidade pódelle custar cara
O Burgos é o rei da irregularidade (competitiva, enténdase) entre os nove
elexidos a vivir fortes emocións primaverais no postre da temporada. Incapaz de entrenzar máis de dúas vitorias seguidas, alternou demasiados
resultados positivos e negativos sen unha tendencia clara, fallando ante
algúns dos seus posíbeis rivais directos. É, amais, o que acumula máis derrotas
dos principais da táboa, dez, quizais excesivas para estas alturas de
temporada nun aspirante declarado. Porén, o equipo castelán segue na
brecha, rondando sempre a zona FA2 pero sen acabar de meterse de cheo nela como consecuencia da súa liña de resultados, máis quebrada que continua.
Os
burgaleses de Ramón María Calderé teñen tres "ósos" por diante. Zamora,
Racing de Santander e Racing de Ferrol. Polo medio, marxe de manobra para almacenar
puntos en El Plantío e agardar acontecimientos (Cultural Leonesa, S.D. Logroñés, S.D. Compostela,
R.C. Celta B, Real Sporting B). Cun plantel feito para pugnar por algunha das catro prazas de
privilexio, de perfil moi norteño e con talento e experiencia, o Burgos C.F. conta sen dúbida algunha para colarse na FA2 aínda que sexa a última hora e visitará A Malata na penúltima xornada, quen sabe se xogándose o ser ou ser na fase final.
Club Marino de
Luanco: "mataxigantes" oficial do grupo
O equipo de Gozón presenta unha "tarxeta" espectacular no que vai de exercicio 2013/14: só unha derrota nas
últimas quince xornadas, que foi pola mínima en Santiago de Compostela. Sen estar
estritamente chamado a loitar por unha praza na FA2, o Marino de Luanco leva unha segunda volta notábel, a golpe de remontada pura e dura, para situarse a só tres puntos do cuarto clasificado. Ninguén pode dicir que os asturianos non
teñan posibilidades reais de dar a sorpresa e penetraren na fase final. O Marino, "besta negra" do Racing de Ferrol nesta temporada (tanto na competición de Liga
como na insulsa Copa Federación) é, asemade, un auténtico "mataxigantes". Fixo do seu campo de Miramar unha batería de costa onde só venceu o Real Oviedo; e pasou pola
pedra ao Burgos alí e en El Plantío; e a Zamora e Real Avilés tamén os fixo claudicar no seu campo. Pero non só iso. O Racing de Santander só puido empatar nos dous
compromisos co cadro que prepara José Luis Quirós; e o Guijuelo tampouco foi quen de ganarlle na súa casa, o mesmo que Ourense e Real Oviedo. Ou sexa, o Marino de Luanco é un durísimo rival, que fixo un partidazo en Ferrol (onde
ganou) e que foi merecendo o respecto de todos.
O seu calendario vindeiro non semella, en principio, doado mais este equipo demostrou dabondo estar capacitado para combatir contra todo o que lle boten enriba. Ten saídas difíciles a
Ourense, Avilés e Zamora (a pregunta é para quen é difícil, visto o visto) e no seu campo terá un choque directo co Guijuelo. Se o cadro asturiano é quen de manter o notábel ton que presenta nos últimos dous meses,
hai que contar seriamente con el.
Zamora Club de
Fútbol: segunda volta prometedora
O Zamora C.F. foi un dos sete líderes do grupo pero lle puido a presión, sobre de todo cando o
Racing de Ferrol lle parou os pes n`A Malata por un claro 3 a 0. Porén, os do Ruta de la Plata melloraron na segunda volta onde
só levan unha derrota, ante a S.D. Logroñés en terreo rioxano. O problema está en que aos de Roberto Aguirre lles faltan gol e vitorias (só catro nas últimas doce xornadas). Iso si, o seu triunfo sobre o Real Oviedo a pasada fin
de semana nun Ruta de la Plata onde só perderon ante U.D. Logroñés e Real
Sporting B (o Racing de Santander tamén caeu derrotado alí) pode darlles a
moral necesaria para non capitular no intento por remontar posicións e estaren na loita final.
Ao
Zamora quédanlle partidos complicados na casa ante Burgos C.F., C.D. Ourense e C. Marino
de Luanco, e entre as súas saídas, salienta a correspondente á xornada de clausura da competición, en terreo do Real Avilés. Se é quen de enganchar triunfos e non errar nos encontros contra
rivais directos terá opcións de estar na fase polo ascenso.
.JPG)
.jpg)
