نخل دو سری که در مرکز بخش چاه ورز وجود دارد از پدیده های منحصر به فرد و نادری است که در کمتر جایی از کشور وچه بسا جهان وجود دارد که متاسفانه مدتی است به دلایل نا معلومی حال خوشی نداشته واز رمق افتاده و رخسارش به زردی گرائیده است.
شاید فرارسیدن فصل پائیز که خزان درختان است نخل ما را پژمرده کرده باشد ولی مشاهده همنوعان او که از طراوت وشادابی برخوردارند حاکی از چیزی دیگری است که این نماد دوست داشتنی را به این حال و روز انداخته است و فصل پائیز همانند گذشته بر رخسار سبز او تاثیر چندانی نداشته و می تواند حوادث روزگار او را فرسوده کرده باشد.
نخلی که سالیان سال در گوشه ای از چاه ورز به دور از هیاهو و با ارامش کامل به زندگی خود ادامه می داد و خود را به عنوان نماد چاه ورز معرفی کرده بود چه به سرش امده که به جای بر افراشتن گردن و نگاه به اسمان و شمارش ستارگان و صور فلکی مظلوم وار سر به زیر افکنده و با چهره ای زرد به زمین خیره شده است.
مهندسین وکارشناسان کشاورزی بر این عقیده اند که علتهای زیر موجب سر افکندی نخل دو سر ما شده است.
۱- شکاف ایجاد شده در قسمت اتصال دو سر موجب شده که اسیب جدی به تارهای کشنده ان وارد و قادر نباشد که اب ومواد غذایی از خاک به دو سر منتقل نماید.
۲- وقوع پدیده رعد وبرق شدید در فصل تابستان که در منطقه مسبوق به سابقه است ممکن است در اثر برخورد صاعقه اسیب جدی به ان رسیده باشد
۳- کهولت سن و عدم استطاعت جسمانی وی دور از انتظار نیست که قادر به تامین قوت لا یموت سرهای تحت تکفل خود باشد.
در هرصورت نخل ما حال و روز خوشی ندارد و امید می رود که مهندسین و کارشناسان مربوطه تدابیری بیندیشند تا یکبار دیگر جان به کالبد ان برگشته و بخش ما را از نماد، بی نماد نکرده و در مصیبت عظمای فقدان او ما را سوگ وار ننماید.