Κυριακή, 23 Οκτωβρίου 2011
Κύκλος ενημερωτικών συναντήσεων στα σχολεία στο πλαίσιο του Έτους Ελύτη 2011
Τρίτη, 16 Ιουνίου 2009
Η μετόπη των ονείρων μας
Ό,τι και να 'λεγαν οι δάσκαλοί μου για την Ακρόπολη, δεν έχτιζαν μέσα μου Παρθενώνα αισθήσεων.
Λίγο η ηλικία της αμφισβήτησης, λίγο το πιεστικό, επαναλαμβανόμενο μοτίβο περί τελειότητας και χρυσού κανόνα σε κάθε κολόνα, συγκίνηση και δόνηση δεν δοκίμασα. Ολα καλοζυγιασμένα, αμείλικτα λιτά, λιγόλογα, δεν μπορούσαν να μ` αγγίξουν, έβαζαν όρια στη φαντασία, η καρδιά δεν σκιρτούσε.
Ώσπου, ξεκόρμισα από την πατρώα γη και τα βήματά μου μ' έφεραν στο Βράχο. Η πρώτη αυτοψία, η πρώτη περιπλάνηση, δεν ξεκλείδωσαν το μυστήριο. Μου φάνηκε, όπως γράφει ο Καζαντζάκης στην «Αναφορά στον Γκρέκο», σαν άθλος του νου, της γεωμετρίας, ένας αψεγάδιαστος μαρμαρωμένος Λόγος, ένας άρτιος αριθμός, που «περίσσια στέρεα στέκεται στα πόδια του, καλά 'ναι βολεμένος, δεν έχει λαχτάρα να μετακουνηθεί, συντηρητικός, ευχαριστημένος, χωρίς ανησυχία. Ολα τα προβλήματα τα `χε λύσει, όλες τις επιθυμίες τις έκαμε πραγματικότητα, ησύχασε».
εισιτήριο για τη νυχτερινή επίσκεψη της Ακρόπολης κατά τη διάρκεια της πανσέληνου
Εγώ δεν ησύχαζα, πήγα και ξαναπήγα στην Ακρόπολη, από πείσμα, από περιέργεια, από κείνη τη βεβαιότητα της νιότης που συγγενεύει με την αβεβαιότητα. Δεν θυμάμαι τη μέρα που γεύτηκα το αντίδωρο του παρθενικού κάλλους, παρά μόνο την άγρια χαρά που «ο άνθρωπος τόσο από τη φύση του υπό, φτάνει σ` ένα τέτοιο υπέρ. Να ευθειάσει ή να καμπυλώσει τις γραμμές στο μάρµαρο... µε τόση ακρίβεια που να υπακούουν και να µας παραδίδονται τα στοιχεία του κόσμου όπως θα θέλαμε να είναι, όπως τα ζητά η ψυχή µας και όπως όλες οι πιθανότητες δείχνουν ότι θα μπορούσαν να είναι». (Οδυσσέας Ελύτης, «Ιδιωτική Οδός» εκδ. Ύψιλον, 1990)
Λίγα εικοσιτετράωρα πριν ανοίξει τις πύλες του το νέο Μουσείο της Ακρόπολης, έχω αγωνία πόσο θα κρατήσει τούτη τη φορά η μύηση στην εξαίσια Πολιτεία, αν θα μου αποκαλυφθεί ο ακίνητος χορός των ηλιοθρεμμένων μαρμάρων, αν θα μπορέσω να ξεφλουδίσω τα πέπλα της αρμονίας και να αναστήσω μονάχα την ουσία. Ανυπομονώ. Ανυπομονούμε. Και ονειρευόμαστε την ενοποίηση των Γλυπτών.